Παναγιωτοπούλου Ελένη
«Μαθαίνουμε να αγαπάμε την Ιστορία μέσα από τη Λογοτεχνία, τη Μουσική και τον Κινηματογράφο» ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
2017-01-06 19:42«ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ 2 » ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
2017-01-06 19:38«Η πόλη μας άλλοτε και τώρα…» ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
2017-01-06 19:30«Η φιλία των ανθρώπων από το παρελθόν στο παρόν» ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
2017-01-06 19:24«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου πες μου ποιος στ’ αλήθεια είμαι» ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΓΩΓΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
2017-01-06 19:19«Κλείσε την τηλεόραση να δούμε το φεγγάρι» ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΓΩΓΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
2017-01-06 19:11«Η Αρχαία Ελλάδα στη σύγχρονη ζωή» ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
2017-01-06 19:02είναι δάκρυα σε μάτια παραπονεμένα,
είναι σώματα που μείναν δίχως αγκαλιές
αναμνήσεις που γυρίζουν σε χαρές παλιές.
Τα καράβια που αρμενίζουν με πανιά σχισμένα
είναι όνειρα στο κύμα στο νερό σπαρμένα,
είναι όνειρα χαμένα άστρα στο βυθό
που δεν τρύγησαν ποτέ τους του πελάγου ανθό.
Οι σκιές στις αποβάθρες φώτα κουρασμένα
είναι άνθρωποι π’ απλώνουν χέρια λυπημένα,
ταξιδιώτες σ’ ένα τρένο δίχως μηχανή
ξεκινάνε κι όλο μένουν στην υπομονή.
Για τον Άγγελο
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί
κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο.
Πάντα εκεί-
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν
στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας,
δεν είναι πια απ’ τη στέρηση
μα από την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκες
βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Γιάννης Ρίτσος
Ο χρόνος που μετράει
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Lucio Dalla
Καλέ μου φίλε σου γράφω για να παρηγορηθώ
και εξ αιτίας της απόστασής μας, τρελά θα εξηγηθώ.
Μα από τότε που λείπεις, παρατήρησα ξανά
πως ο γέρο χρόνος έφυγε μα κάτι ακόμα εδώ δεν προχωρά.
Σπανίως βγαίνουμε έξω κι ας είναι και γιορτές.
Αρκετοί σωριάζουν σάκους με άμμο στα παράθυρα και τις σκεπές.
Άλλος πάλι σωπαίνει για βδομάδες σαν νεκρός
κι όσοι δεν έχουν κάτι τις να πούνε τους περισσεύει και καιρός.
Μα η μικρή οθόνη μας είπε για τη νέα χρονιά
έναν ανασχηματισμό ευρύ που καρτερούμε πώς και τι.
Θα `χουμε, λέει, Χριστούγεννα και καρναβάλια καθ’ εκάστη.
Κάθε Χριστούλης θα κατέβει απ’ το σταυρό
και τα πουλάκια θα επιστρέψουν στο άστυ.
Θα έχει φαγοπότι και φως όλο το χρόνο,
θα βγάζουν λόγο και οι μουγκοί γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο.
Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς,
θα παντρευτούν και οι καλόγεροί μας μα κατόπιν δοκιμής.
Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν.
Βλέπεις αδερφέ μου, τι σου αραδιάζω ακριβέ μου;
Μα εδώ κοντεύω να φλιπάρω! Έστω σαν όνειρο αν το πάρω!
Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις κύριέ μου, παραμιλάω τρεκλίζω,
γελάω μ’ όλα τα εφέ μου και συνεχίζω να ελπίζω.
Μα αν ο χρόνος ήταν μόνο για μιαν ώρα, κάτι σαν κομήτης,
πόσο σκληρό γίνεται τώρα καθώς χανόμαστε μαζί της.
Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δε θα είναι εδώ,
θα τον φάω ή θα με φάει, αυτά είχα να σου πω.
www.youtube.com/watch?v=hnfDAz-EVyA
και συνειρμικά
www.youtube.com/watch?v=LrKo7dc3iaU ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ 2000
Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου Διονύσης Σαββόπουλος
Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους
Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως
Λίγο μετά στα δεκαεφτά
με τους γονιούς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία
Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ’ ένα δωμάτιο καπνού
το θαύμα πάλι ήταν αλλού
στις παιδικές Πρωτοχρονιές σου
στο χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου
Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του
Πρωτοχρονιές γιορτές του χρόνου
Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
πως θα τις γιόρταζες εσύ
τώρα που έχεις το κλειδί ;
Μικρό κλειδί και σ’ οδηγάει
σ’ ένα παράσπιτο στο πλάι
σ’ ένα μικρό μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι
Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν την γιορτή σας
και είσ’ εσύ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα
Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
Χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα