Καλωσήρθατε στο χώρο της Λέσχης Ανάγνωσης του 2ου Γυμνασίου Αιγίου.
Η Λέσχη μας λειτουργεί φέτος για ένατη χρονιά
και εδώ μπορείτε να μαθαίνετε τα νέα μας,
να παρακολουθείτε τις δραστηριότητές μας
και να δημοσιεύετε τις εργασίες σας.
Η συντονίστρια της Λέσχης
Παναγιωτοπούλου Ελένη, φιλόλογος
«Όταν ονειρεύεται κανείς μόνος του, είναι μονάχα ένα όνειρο.
Όταν ονειρεύονται πολλοί μαζί, τότε είναι η αρχή της πραγματικότητας».
βραζιλιάνικο γνωμικό
"Όταν διαβάζουμε,
κοιτάζουμε κατά μπρος, προς τα πίσω,
αποφασίζουμε, αλλάζουμε αποφάσεις,
σχηματίζουμε προσδοκίες,
συνταραζόμαστε όταν δεν εκπληρωθούν,
αναρωτιόμαστε,
ονειροπολούμε,
αποδεχόμαστε,
απορρίπτουμε..."
Wolfrang Iser
Μετακομίσαμε!!!
Για τη σχολική χρονιά
2022-23
μπορείτε να διαβάζετε
τα νέα της λέσχης μας
στο καινούριο μας blog
lesxianagnosis2022-2023.blogspot.com/
για τη σχολική χρονιά 2021-22 μπορείτε να διαβάζετε τα νέα της λέσχης μας
στο καινούριο μας blog
lesxianagnosis2ogymnasioaigiou3.blogspot.com/
https://lesxianagnosis2ogymnasioaigiou.blogspot.com/
για την περίοδο 2014-2018
https://lesxianagnosis2ogymnasioaigiouneo.blogspot.com/
για την περίοδο 2018-2021
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Τάνκα* 36
ΣΤΕΛΛΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ
Στη θάλασσά μας
οι αχτίδες της νιότης
τρεμοπαίζανε.
Το νερό χρυσάφιζε.
Η αγάπη άνθιζε.
*Τάνκα (短歌, «σύντομο ποίημα»), ονομάζεται μια πολύ παλιά μορφή ιαπωνικής ποίησης. Κάθε τάνκα ολοκληρώνεται σε μόλις 31 συλλαβές. Στην επίσημη μορφή τους, τα τάνκα απαρτίζονται από πέντε στίχους των 5, 7, 5, 7 και 7 συλλαβών. Είναι μεταγενέστερα των αρχαίων γουάκα και προγενέστερα των χαϊκού.
Κατά την Χεϊανή Ιαπωνική Περίοδο (平安時代) 794-1185 μ.Χ., τα τάνκα υπήρξαν ιδιαίτερα δημοφιλή στους ανθρώπους του πνεύματος, άντρες και γυναίκες, και δήλωναν την πνευματική ανωτερότητα εκείνου που τα συνθέτει. Συνδυάζονταν με τη σχολαστική επιλογή χαρτιού και μελανιού, καθώς και μ’ ένα λουλούδι καρφιτσωμένο στο καλαίσθητο μπιλιέτο.
Σχετικά με το περιεχόμενό τους, τα τάνκα, αποτύπωναν, σχεδόν επιγραμματικά, το τέλος, την ολοκλήρωση δηλαδή ενός πράγματος, γεγονότος ή συναισθήματος. Άλλοτε μπορούσε να μιλούν για τον έρωτα ο οποίος παρήλθε οριστικά κι άλλοτε για τον έρωτα ο οποίος σφραγίστηκε με τα δεσμά του γάμου. Κάθε τι περατωμένο, ευχάριστα ή μη, βρίσκει τη θέση του μέσα σ’ ένα τάνκα.
Οι τρεις πρώτοι στίχοι (σε μετρική χαϊκού, 5-7-5), ονομάζονται στα ιαπωνικά, «καμί νο κου», «άνω ποίημα», ενώ οι επόμενοι δύο (7 και 7 συλλαβές), «σιμό νο κου», «κάτω ποίημα». Βασικό στοιχείο όλων των ιαπωνικών τάνκα είναι η ομορφιά της φύσης, όχι όμως αυτή καθαυτή, μα άρρηκτα συνδεδεμένη με την εσωτερική ψυχική κατάσταση του ποιητή τους.
Σήμερα, τα πιο παλιά και φημισμένα ιαπωνικά τάνκα, συγκεντρώθηκαν στην ολότητά τους από τους λαογράφους και μελετητές, κωδικοποιήθηκαν και βρίσκονται σε μια μεγάλη ανθολογία με τον τίτλο: «Μαν-γου-σου». («Δέκα-χιλιάδες-φύλλα»).
https://versemonkey.blogspot.com/2010/02/blog-post_13.html
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
Το καπέλο του καλλιτέχνη Βίνσεντ Βαν Γκογκ
Φίλια Δενδρινού
Ένα ψάθινο καπέλο, ξεχασμένο επάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι, αποφασίζει να πάει να βρει την τύχη του κι αφεντικό να το φοράει. Θα χρειαστεί να ταξιδέψει μες στα τοπία του ζωγράφου Βαν Γκογκ και να μοιραστεί μαζί του τα συναισθήματα της πινελιάς του. Κάτω απ' τον ήλιο του μεσημεριού θα τρομάξει με τη δύναμη του ξανθού σταροχώραφου, μαζί με τους θεριστές θα ονειρευτεί, με τους πατατοφάγους θα μοιραστεί στιγμές νοσταλγίας, αφήνοντας τον άνεμο να το παρασύρει στην έναστρη νύχτα. Τέλος, θα φτάσει μπροστά στο κίτρινο σπίτι. Ναι, ίσως εδώ να ζει το αφεντικό που του αξίζει!
Ακούστε την ιστορία
https://www.youtube.com/watch?v=Rkh6FyIrDTc
Ξεφυλλίστε τις πρώτες σελίδες με την εισαγωγή στη ζωή του μεγάλου ζωγράφου
Περισσότερες πληροφορίες και έργα του Βαν Γκογκ
Δείτε κι αυτά
https://www.youtube.com/watch?v=BbgrHnbgoDU
Άλλη μια πρόταση ανάγνωσης
Το σύνθημα
Ελένη Πριοβόλου
Ο μικρός Νικολάι από την Ουκρανία, ένα σπουδαίο ταλέντο στο βιολί, ονειρεύεται να παίξει κάποτε στις μεγάλες ορχήστρες του κόσμου. Η περιπέτειά του αρχίζει όταν η μητέρα του, κυνηγώντας το δικό της όνειρο, πέφτει στα δίχτυα της συμμορίας του αδίσταχτου Χρυσοδόντη, που έχει το άντρο του στην Ελλάδα. Το αγόρι εγκαταλείπει το χωριό του για να την αναζητήσει σε μια μακρινή, ξένη χώρα, με συμμάχους την αγάπη του για τη μουσική και για τους ανθρώπους. Το ταξίδι του είναι γεμάτο δυσκολίες και νότες που άλλοτε συναντούν το φόβο, την αγωνία, τη σκληρότητα κι άλλοτε την ελπίδα, την ανθρωπιά, τον έρωτα... Η πίστη του στο όνειρο γίνεται το σύνθημά του, η μουσική "κόζατσοκ" από το χορό των Κοζάκων πλημμυρίζει τις γειτονιές της Αθήνας και ο Νικολάι γίνεται ο βιολιστής της πόλης, η συνείδησή της. Μια συναρπαστική περιπέτεια που τιμήθηκε από το περιοδικό "Διαβάζω" με το Βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για Μεγάλα Παιδιά (2009).
Δείτε μια άλλη παρουσίαση
https://www.youtube.com/watch?v=NxmBaRqrDJw
Ξεφυλλίστε τις πρώτες σελίδες…
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο
Ο Νικολάι κοίταξε ολόγυρα την ασχήμια και του ήρθε να βάλει τα κλάματα. Ήθελε να τρέξει να σωθεί. Αλλά προς ποια κατεύθυνση; Η πόλη έμοιαζε με παγίδα. Του ήρθαν στο νου τα λόγια του κυρίου Ντανίλο. «Ψάξε για την αρμονία ακόμα και μέσα στα ποταπά της καθημερινότητας». Προσπαθούσε να συλλάβει εικόνες και ακούσματα που θα του έδιναν λίγο θάρρος. Κοίταξε ολόγυρα σα χαμένος. Ένιωσε ίχνη αρμονίας. Από την απέναντι σχολή χορού μια πιρουέτα, από το υπόγειο νότες από σαντούρι, από τη γλάστρα δίπλα στην αχνογάλανη, ξεφτισμένη πόρτα του ξενοδοχείου ολοκόκκινο το άνθος ενός ιβίσκου. Ένας υπέροχος αλήτης σκύλος κοιμόταν μακάρια δίπλα στη γλάστρα, δυο μαριονέτες κρέμονταν στο σκοινί του παραθύρου πάνω από το υπόγειο, μια μακρινή ευωδιά μπουγαρινού του γαργαλούσε τις νότες που είχαν πέσει σε λήθαργο λόγω της αφόρητης ζέστης. Πιρουέτα, άνθος, σκύλος, μαριονέτες, άρωμα και πάλι από την αρχή, και η συμφωνία γράφτηκε μέσα του και το δοξάρι της ψυχής του χτύπησε το βιολί, δίνοντάς του έναυσμα θάρρους να προχωρήσει ακολουθώντας τον παππού και τον Μπόρις. Να πατήσει τα βρόμικα σκαλοπάτια και να μπει στο παμπάλαιο ξενοδοχείο αντέχοντας την μπόχα των υπονόμων που ανέδιδε. Περίμεναν ώρα στον προθάλαμο να εμφανιστεί κάποιος.
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει για τους μαθητές που τέλειωσαν την Α΄ Γυμνασίου (και όχι μόνο)
και θα αντιμετωπίσουν την επόμενη σχολική χρονιά τη Βυζαντινή Ιστορία
6 βιβλία που θα τους κάνουν να λατρέψουν το Βυζάντιο
"Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα"
Μαρία Αγγελίδου, εικ: Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Μεταίχμιο
Το Βυζάντιο είναι ένας κόσμος γεμάτος φασαρία, κίνηση,
θαύματα, μυστήρια, τραγούδια, γιορτές, πλούτη, μάχες,
ιστορίες.
Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα.
Κόκκινος, όπως η πορφύρα των αυτοκρατόρων του.
Χρυσός, όπως τα φόντα των ψηφιδωτών
στις εκκλησίες του.
Μαύρος, όπως τα ράσα των καλογέρων του.
Άσπρος σαν τις χώρες τις άγνωστες
έξω από τα σύνορά του.
Γαλάζιος σαν τη θάλασσά του
και σαν τα φουστάνια των αρχοντισσών του.
Πράσινος σαν τα σπαρτά στους απέραντους
ανοιξιάτικους κάμπους του.
Αλλά όχι μόνο. Το Βυζάντιο ΔΕΝ έχει μόνο έξι χρώματα.
Διαβάσαμε το Μαύρο και το Άσπρο (τα δανειστήκαμε από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη)
Το ΜΑΥΡΟ μπορεί και να μην είναι χρώμα. Έχει πάντως δικές του τις ιστορίες με τα πιο φοβερά και τα πιο περιπετειώδη χρώματα. Του μαύρου είναι οι ιστορίες της νύχτας και οι ιστορίες του φόβου και οι ιστορίες του μυστηρίου. Δικά του τα αινίγματα τα άλυτα και τα ονόματα τα άδικα. Το μαύρο είναι που δίνει δύναμη και ζωή σ’ όλα τ’ άλλα χρώματα. Το μαύρο απαγορεύει. Διατάζει αυστηρά. Επιβάλλει. Περιορίζει. Το μαύρο φυλακίζει. Κι ελευθερώνει. Γιατί μαύρο είναι το χρώμα του αγνώστου και του ξένου και του κρυφού. Το χρώμα του αναπάντεχου. Το χρώμα του βάρους και το χρώμα της σκλαβιάς. Το χρώμα των γραμμάτων πάνω στο άσπρο χαρτί. Το χρώμα που γράφει, που κάνει σχέδια. Το μόνο χρώμα που έχει φωνή. Και μιλάει. Το μαύρο, που μπορεί χρώμα να μην είναι, είναι σίγουρα ο αρχηγός των χρωμάτων.
Το ΑΣΠΡΟ έχει τις ιστορίες τις σίγουρες. Αυτές που ξέρουν την αλήθεια. Αυτές που είναι αθώες, αλλά όχι τόσο όσο φαίνονται. Το άσπρο σταματάει τους πολέμους, ας είναι και για μια στιγμή μόνο - χωρίς να νοιάζεται που σίγουρα θα ξαναρχίσουν. Το άσπρο έχει τα μαργαριτάρια, τα καλά σύννεφα, τα καλά όνειρα. Έχει τους κόσμους τούς έξω από τους χάρτες και τους χάρτες τούς έξω από τους κόσμους. Το άσπρο καταλαβαίνει και αγαπάει. Το άσπρο είναι τόσο όμορφο, που γίνεται σοφό - και τόσο σοφό, που γίνεται όμορφο. Το άσπρο είναι το αγαπημένο μου, επειδή πιστεύει τις ιστορίες που δεν έχουν ακόμη γραφτεί. Και τους ανοίγει χώρο για να γραφτούνε.
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:
-Πρόκειται για έναν ιδιόμορφο συνδυασμό λογοτεχνίας και βιβλίου γνώσεων, που μπορεί να διαβαστεί από αναγνώστες όλων των ηλικιών. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην κατηγορία.
-Η γνωστή και πολυβραβευμένη μεταφράστρια και συγγραφέας μονοπωλεί το συγκεκριμένο είδος και κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στα βραβεία της κατηγορίας βιβλίων γνώσεων.
-Τα βιβλία μπορούν να δουλευτούν τόσο στο δημοτικό όσο και στο γυμνάσιο. Τα δύο πρώτα βιβλία της σειράς διαβάζονται ήδη σε αρκετά σχολεία.
Δείτε και ξεφυλλίστε όλα τα βιβλία της σειράς:
Διαβάστε κριτικές
https://www.fractalart.gr/to-vyzantio-se-exi-chromata/
https://www.thinkfree.gr/vizantiometaichmio-veroutsou-aggelidou-artzanidou/
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει βιβλία για τους μικρούς της φίλους
ΕΞΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΝΟΣ
Ποιος είναι, τέλος πάντων, ο παράξενος γείτονας; Ποια είναι η σχέση του με το σπίτι της οικογένειας Πλακιώτη; Γιατί, μόλις βλέπει την Άρτεμη, τη φωνάζει Αρέθουσα; Τι ρόλο παίζει ο παπαγάλος του; Και γιατί αυτός ο γείτονας λιποθυμά, μόλις αντικρίσει ένα αθηναϊκό νόμισμα που απεικονίζει μια κουκουβάγια με ολάνοιχτα φτερά; Σ' αυτό το μυθιστόρημα, με την αστυνομική πλοκή και το γοργό διάλογο, θα δοθούν οι απαντήσεις. Και, παράλληλα με τη δράση και την αγωνία, θα γίνει γνωστή και μια άλλη ιστορία, άγνωστη σε πολλούς, που έχει όμως τρομερό ενδιαφέρον: η ιστορία των αρχαίων ελληνικών νομισμάτων.
ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ
ΒΑΡΕΛΛΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ
Μέσα από την ιστορία του μικρού Φώτη, στη διάρκεια των εφτά τελευταίων ολυμπιάδων, και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό, διαγράφεται έντονα και με πικρό χιούμορ η εικόνα που παρουσιάζει στις μέρες μας το αθλητικό ιδανικό (αν φυσικά μπορεί να ειπωθεί «ιδανικό», έτσι όπως εμφανίζεται πολλές φορές σήμερα).
Ακούστε κι αυτό:
... και ένα ακόμα πιο νέο βιβλίο με θέμα που έρχεται όμως από πολύ παλιά...
ΤΟ ΣΚΛΑΒΑΚΙ ΤΗΣ ΚΝΩΣΟΥ
Ο μικρός Αϊσά ταξιδεύει από τις ακτές της Αφρικής μέσα σ' ένα πειρατικό πλοίο για να πουληθεί σκλάβος στα παλάτια της Κνωσού. Από τα μαγειρεία όπου θα ζήσει, θα μάθει την αλήθεια για τον βασιλιά Μίνωα και τη Βασιλική οικογένεια, θα κάνει παρέα με την ορμητική Ηώ και θα ονειρευτεί κάτω από το αστερόδεντρο με την Αγάθη.
Μαζί τους θα περιπλανηθεί στα μυστικά δωμάτια και στα υπόγεια του παλατιού, στους δρόμους της πόλης αλλά και έξω από τα τείχη της, όπου θα συναντήσει τον πόλεμο, τον φόβο και το σκοτάδι. Θα δει, τέλος, τον μινωικό πολιτισμό να συντρίβεται από τη δύναμη της φύσης αλλά κι από τον στόλο των κατακτητών.
Ένα μυθιστόρημα που μας μεταφέρει στην εποχή του Μίνωα, παρακινώντας μας να αναλογιστούμε τις ομοιότητές της με τα χρόνια που διανύουμε
Ελένη Κατσαμά: «Το σκλαβάκι της Κνωσού» Μάνος Κοντολέων
Δημοσιεύτηκε 20 Ιουνίου 2017
Η γλώσσα είναι που φτιάχνει την πλοκή
… Είχε περάσει τα πεθαμένα πουλιά που κρέμονταν σαν κρόσσια γύρω από τη ζώνη της και στάζανε τα αίματά τους στα πόδια της. Τα αίματα. Σ’ αυτό τον τόπο έσταζε αίμα. Το χώμα είχε ποτίσει απ΄ το αίμα των ανθρώπων κι απ’ το αίμα των ζώων. Αίμα κυλούσε στη χαρά απ’ τα σφαχτά, αίμα κυλούσε στον φόβο απ’ τις θυσίες, αίμα στον πόλεμο από τα θύματα, αίμα στην ειρήνη από τις δωρεές. Πίστευα πως γι’ αυτό κοκκίνιζε ο ουρανός και μερικές φορές κι η θάλασσα. Από το αίμα του θανάτου.
Ας θυμηθούμε μετά από λίγες αράδες αυτή την παράγραφο.
Να τη θυμηθούμε αφού πρώτα αποφασίσουμε αν υπάρχει ή όχι λογοτεχνία για παιδιά. Λογοτεχνία –έγραψα– και όχι βιβλίο με απλές αφηγήσεις για παιδιά.
Υπάρχουν πάρα πολλοί που ισχυρίζονται πως λογοτεχνία για παιδιά δεν μπορεί να υπάρξει από τη στιγμή που ο συγγραφέας ενός τέτοιου έργου επιλέγει με διάθεση αυτολογοκρισίας το τι θα πει και το πώς θα το πει.
Υπάρχουν και άλλοι που θεωρούν πως μια απλοϊκή αφήγηση, μια απλή εξιστόρηση ενός συμβάντος, η επιδερμική περιγραφή καταστάσεων και η παρουσίαση μερικών ανθρώπινων τύπων με τρόπο σχηματικό, υλοποιούν κείμενα που ίσως να μπορούν να κρατήσουν το αναγνωστικό ενδιαφέρον ενός μικρής ηλικίας αναγνώστη και γι’ αυτό πάντως δικαιούνται να θεωρηθούν λογοτεχνικά έργα. (Βέβαια, παρόμοια άποψη επικρατεί και σε έργα που θέλουν να θεωρούνται λογοτεχνία για ενήλικες. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο –αν και παρόμοιο– θέμα για ένα άλλο σημείωμα).
Προς ώρας παραμένουμε στη λογοτεχνία για παιδιά.
Τώρα, λοιπόν, ας διαβάσουμε ξανά την πρώτη παράγραφο αυτού του σημειώματος.
Νομίζω πως αποδεικνύει τον λάθος ισχυρισμό των πρώτων (των αρνητών της λογοτεχνίας για παιδιά) και την άγνοια των δεύτερων, αυτών, δηλαδή, που πιστεύουν πως η λογοτεχνία για παιδιά κινείται μέσα στα πλαίσια συμβατικών εξιστορήσεων.
Όποιος θα περίμενε μια αφήγηση εκείνων των ημερών με βάση τα σχολικά εγχειρίδια, θα ξαφνιαστεί. Ο Μίνως είναι ένα γερασμένο, καχεκτικό φαφούτικο γερόντιο. Μα άρχει. Με τη χρήση του φόβου. Και όταν ο απελευθερωτής της υπόδουλης Αθήνας θα φτάσει στην Κνωσό με τη μορφή του Θησέα, αυτός δεν θα έχει τα γνωστά χαρακτηριστικά του αγνού πατριώτη.
Η παράγραφος αυτή ανήκει στο μυθιστόρημα Το σκλαβάκι της Κνωσού της Ελένης Κατσαμά.
Είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο από μια συγγραφέα της νεότερης γενιάς που, όπως και στα προηγούμενα τρία της βιβλία (για παιδιά), έτσι και σε αυτό έρχεται να μας πείσει πως τελικά η πλοκή μέσα από τη γλώσσα και μόνο στήνεται.
Κανόνας που είναι περισσότερο γνωστός με την έκφραση: Στη λογοτεχνία δεν έχει τόση σημασία το τι λες όσο το πώς το λες.
Η Κατσαμά (έχει γράψει και δυο άλλα ακόμα βιβλία που ανήκουν στην επονομαζόμενη «ενήλικη» λογοτεχνία) διακρίνεται τόσο από την εύπλαστη χρήση των λέξεων όσο και από την απρόσμενη αντιμετώπιση του θέματος που κάθε φορά πάνω του στηρίζει την υπόθεση των βιβλίων της.
Μένουμε στα δυο προηγούμενα ως πλέον ολοκληρωμένες συνθέσεις του συγγραφικού σύμπαντος της Ελένης Κατσαμά. Στο Κοσμοδρόμιο (2011) η παγκοσμιοποίηση δείχνει με την εμφάνιση προσωπικών μαρτυριών την ηθική ή μη πολλαπλότητα των σχεδιασμών της. Στο Γορίλας στο φεγγάρι (2014) η ηρωίδα αντιμετωπίζει τις στρεβλώσεις της ελληνικής επαρχίας.
Στο πρώτο επικρατεί ο ρεαλισμός, στο δεύτερο ο συμβολισμός. Και στα δυο η πολιτική διάσταση δεν θέλει με τίποτε να κρυφτεί.
Έτσι κι εδώ – στο Σκλαβάκι της Κνωσού. Τώρα επιστρέφουμε στο απώτατο παρελθόν και συγκεκριμένα στην Κρήτη της εποχής του Μίνωα. Αλλά όποιος θα περίμενε μια αφήγηση εκείνων των ημερών με βάση τα σχολικά εγχειρίδια, θα ξαφνιαστεί.
Ο Μίνως είναι ένα γερασμένο, καχεκτικό φαφούτικο γερόντιο. Μα άρχει. Με τη χρήση του φόβου. Και όταν ο απελευθερωτής της υπόδουλης Αθήνας θα φτάσει στην Κνωσό με τη μορφή του Θησέα, αυτός δεν θα έχει τα γνωστά χαρακτηριστικά του αγνού πατριώτη.
Στον καταπιεστή ένας άλλος καταπιεστής θα σταθεί απέναντι. Ανάμεσά τους ένα κορίτσι που ο πατέρας του πεθαίνει για ιδανικά, ένα άλλο που συνομιλεί με αστέρια, ένας καλλιτέχνης που τιμά την Τέχνη και τον πατέρα του, ένα αγόρι που του στερήσανε την ταυτότητά του. Το μέλλον δικό τους. Θα το διεκδικήσουν και θα το κερδίσουν με τον δικό τους τρόπο – την ελευθερία στη σκέψη και στο συναίσθημα.
Πολιτική και εδώ, λοιπόν, ματιά. Και ανάμεσα στους άρχοντες και στους επαναστάτες, ένα σκλαβάκι, προσφυγάκι που μέσα από τη δικιά του την αφήγηση ο αναγνώστης θα αναζητήσει τις σχέσεις που συνδέουν τις αυτοκρατορίες του χτες με αυτές του σήμερα.
Αυτή την τόσο ολοκληρωμένα πρωτότυπη εξιστόρηση μιας περιόδου που έχουμε με άλλο τρόπο γνωρίσει (και που ακριβώς αυτή η ανατροπή της αποτελεί ένα από τα βασικά ζητούμενα κάθε λογοτεχνικής αφήγησης) η Ελένη Κατσαμά τη συνθέτει με μια εντελώς δική της γλωσσική υπόσταση. Δεν εννοώ πως χρησιμοποιεί λέξεις και φράσεις που δεν έχουν ποτέ πιο πριν χρησιμοποιηθεί (κάτι τέτοιο στην ουσία θα ήταν και αδύνατον), αλλά επιστρατεύει εικόνες και σκέψεις που ταυτίζονται απόλυτα με τις λέξεις που θα τις καταγράψουν.
Όταν, για παράδειγμα, θέλει να σημειώσει την ενοχική σχέση επιστήμης/τεχνολογίας και εξουσίας, γράφει:
«“Θλιβερά βουνά στοιβάζονται τα καπρίτσια του βασιλιά” συνέχισε εκείνος [ο Δαίδαλος] χωρίς να περιμένει απάντηση από εμένα “κορόνες και χρυσά αμάξια, αλλά διεφθαρμένοι ιερείς αποφασίζουν για την τύχη μας. Αλήθεια, πες μου, σκλαβί, ήρθε εν τέλει η παραγγελία του από τα μέρη σου; Ήρθε η μασέλα του βασιλιά με τα χρυσά εμφυτεύματα από δόντια λύκου για ν’ αντικαταστήσουμε τα σάπια; Χαμογέλασε λυκίσια ο βασιλιάς ή ακόμα βρομάνε τα χνότα του σαπίλα;”
Άκουγα την οργή του Δαίδαλου να του παίρνει χρόνο από τη ζωή του και λυπόμουνα.
“Γιατί δε φεύγεις, δάσκαλε; Εσύ έχεις τον τρόπο” είπα.
Τότε γύρισε και με κοίταξε χωρίς ίχνος σπίθας μέσα στα μάτια του.
“
Γιατί είμαι δειλός, αγόρι μου” είπε και μ’ έπιασε με τα καρβουνιασμένα δάχτυλά του απ’ τα μάγουλα και το κεφάλι κλαίγοντας και φτύνοντας το βάρος της πίκρας του. “Γιατί είμαι κι εγώ συνεργός του βασιλιά στα εγκλήματα”».
Δε νομίζω πως χρειάζεται να αναζητήσω περισσότερες αποδείξεις για να επιβεβαιωθεί αυτό με το οποίο ξεκίνησα αυτή την κριτική προσέγγιση – Η γλώσσα είναι που φτιάχνει την πλοκή.
Νομίζω πως εκφράσεις όπως: άκουγα την οργή να παίρνει χρόνο από τη ζωή και ακόμα: φτύνω το βάρος της πίκρας μου, επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή.
Και, τελικά, ας αποφασίσουμε πως στη λογοτεχνία δεν είναι το κείμενο που αναζητά τον αναγνώστη του, αλλά ο εκάστοτε αναγνώστης που αναλόγως των προσωπικών του ιδιαιτεροτήτων (μία από αυτές, μα όχι η μόνη, είναι και η ηλικία) προσεγγίζει το κάθε κείμενο.
Από αυτή τη σκοπιά αν δούμε το όλο θέμα της ύπαρξης ή μη λογοτεχνίας για παιδιά, ίσως θα πρέπει να αποφασίσουμε όχι πως μια τέτοια λογοτεχνία υπάρχει ή δεν υπάρχει, αλλά μάλλον πως η λογοτεχνία είναι μία και μόνη.
https://diastixo.gr/kritikes/efivika/7270-sklavaki-knosou
Στις καλοκαιρινές διακοπές έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο για διάβασμα
γι' αυτό η λέσχης ανάγνωσης προτείνει
Ο ΚΑΛΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ
Ο Έρικ Σρόντερ είναι παιδί μεταναστών από την Ανατολική Γερμανία. Για να ξεφύγει από τη ρετσινιά του μετανάστη, αλλάζει το όνομά του και υιοθετεί το επώνυμο Κένεντι. Αυτό το μικρό ψέμα θα είναι η αρχή μιας τραγικής πορείας.
Ο αναγνώστης παρακολουθεί τον Σρόντερ να «απάγει» την εξάχρονη κόρη του, της οποίας την επιμέλεια έχει μόλις χάσει, για να περάσει λίγο περισσότερο χρόνο μαζί της, ώστε να της δείξει το πραγματικό του πρόσωπο: τον καλό του, τον αληθινό του εαυτό, τον Σρόντερ κάτω από τον Κένεντι. Έτσι, παράλληλα με την εξέλιξη της επταήμερης περιπλάνησης πατέρα και κόρης, ξετυλίγεται η ιστορία αυτού του ανθρώπου: ο επώδυνος αποχωρισμός του από τη μητέρα του στην παιδική του ηλικία, η απόδρασή του στην Αμερική με τον λιγομίλητο πατέρα του, η ερωτική του ιστορία με τη γυναίκα του, η οποία διαλύθηκε κάτω από έναν ιστό ψεμάτων και οι καλύτερές του στιγμές, αυτές της πατρότητας.
Ένας βαθύς στοχασμός στην ιστορία, στην πατρότητα και τις πολλαπλές ταυτότητες που καθένας μας υιοθετεί στη διάρκεια της ζωής του - τις εγγενείς και αυτές που κατασκευάζει.
Το Παιχνίδι Της Μνήμης
Φαμπρίτσιο Ροντολίνο
.jpg)
Μέσα σε αυτό το γοητευτικό και, ίσως παράξενο βιβλίο του Φαμπρίτσιο Ροντολίνο, παρελαύνουν τροπικά ζώα και φυτά, Ισπανοί κονκισταδόρες, ένας φιλόδοξος μηχανικός…
Με φόντο τους καταρράχτες του Ιγκουασού γεννιέται ένας έρωτας. Ο έρωτας της Μανταλένα προς τον Ζονάμπεντ “είναι ο έρωτας της Ημέρας της Δημιουργίας, είναι ο έρωτας χωρίς επιλογή του Αδάμ και της Εύας…”.
Το αίσθημα του Ζονάμπεντ προς τη Μανταλένα είναι το στήσιμο μιας γέφυρας “…πάνω από τους καταρράχτες, στην άγνωστη γη του χρόνου και του έρωτα…”.
Μα, πάνω και πέρα από όλα, βρίσκεται η μνήμη ή η λήθη ή το παράδοξο της μνήμης ή η μνήμη και το παιχνίδι της.
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει τα βιβλία του μήνα
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ
Κριστίν Φερέ Φλερύ
Είτε σας αρέσει να διαβάζετε στην μπανιέρα ή πάνω από τον ώμο του διπλανού σας, να αφήνετε τα βιβλία σας σε κάποιο βαγόνι του μετρό ή τα χαρίζετε στην καλύτερή σας φίλη, να τα μοιράζεστε με την οικογένειά σας ή μόνο τον σύντροφό σας, είτε συλλέγετε σελιδοδείκτες, σπάνιες εκδόσεις ή βιβλία από δεύτερο χέρι, τότε αυτό το βιβλίο είναι για σας...
Η Ζυλιέτ παίρνει κάθε μέρα το μετρό την ίδια ώρα. Αυτό που της αρέσει περισσότερο απ' όλα, είναι να παρατηρεί γύρω της όσου διαβάζουν. Την ηλικιωμένη κυρία, τον συλλέκτη σπάνιων εκδόσεων, τον νεαρό που σπουδάζει μαθηματικά, τη νεαρή που βάζει τα κλάματα στη σελίδα 247... Τους κοιτάζει με περιέργεια και τρυφερότητα, νομίζοντας ότι τα αναγνώσματά τους, τα πάθη τους, η διαφορετικότητα της δικής τους ύπαρξης θα μπορέσει να δώσει χρώμα στη δική της που είναι τόσο μονότονη, τόσο προβλέψιμη.
Μέχρι την ημέρα που η Ζυλιέτ αποφασίζει να κατεβεί δύο στάσεις νωρίτερα από την κανονική και να πάει στη δουλειά της από έναν άγνωστο δρόμο: ένα βήμα θα της αλλάξει ολότελα τη ζωή.
"Αλάστρα-Το βιβλίο των δύο κόσμων"
Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης
Όταν η Βικτώρια και ο Χρήστος μαθαίνουν ότι θα περάσουν μια ολόκληρη εβδομάδα από τις διακοπές τους στο σπίτι της προγιαγιάς τους, δε χαίρονται καθόλου. Και αυτό γιατί: α) το σπίτι βρίσκεται στη μέση ενός μακρινού σκοτεινού δάσους, β) η προγιαγιά τους είναι κακότροπη και τρομακτική και γ) μέχρι τότε δε γνώριζαν καν ότι είχαν προγιαγιά!
Σύντομα, θα ανακαλύψουν κι άλλους λόγους για να ανησυχούν. Για παράδειγμα, μέσα στο σπίτι υπάρχει ένα απαγορευμένο βιβλίο που μοιάζει να γράφεται μόνο του κάθε βράδυ. Οι ήρωες αυτού του βιβλίου έχουν πολλές ομοιότητες με τον Χρήστο και τη Βικτώρια. Με τη διαφορά πως ζουν σε έναν παράξενο, μυθικό κόσμο, όπου μόλις έχει ξεσπάσει ένας φοβερός πόλεμος ανάμεσα στους ανθρώπους και στις τρεις φυλές των στοιχειών – τα πλάσματα του Δάσους, της Θάλασσας και του Κάτω Κόσμου.
Άραγε, πού οδηγεί το πηγάδι σε σχήμα κλειδαρότρυπας που βρίσκεται έξω από το σπίτι; Ποια είναι η πραγματική ταυτότητα της προγιαγιάς τους και ποια η αποστολή της; Και το σημαντικότερο: Γίνεται κάποιος να μπει σε ένα βιβλίο ή να αλλάξει θέση με τα πρόσωπα που ζουν και αναπνέουν στις σελίδες του;
Μια συναρπαστική περιπέτεια που διαδραματίζεται σε δύο αντικριστούς κόσμους. Δυο κόσμους με τα δικά τους μαγικά πλάσματα, τα δικά τους προβλήματα και τους δικούς τους αγώνες που πρέπει να δοθούν.
«Μακάρι να μπορούσα να ζήσω κι εγώ τέτοιες περιπέτειες» σκέφτεται κάποια στιγμή ο Χρήστος, ένας από τους βασικούς ήρωες του μυθιστορήματος, καθώς θυμάται όσα διάβασε στις σελίδες ενός βιβλίου.
Η φράση αυτή περνά πολλές φορές και από το δικό μου μυαλό όταν αναπολώ ένα βιβλίο που μου άρεσε. Που με τράβηξε μέσα στον κόσμο του και με έκανε να ταυτιστώ με τους ήρωες και να συμμεριστώ τις αγωνίες τους. Όμως, κακά τα ψέματα. Ετούτη η ανάγκη για περιπέτεια, δράση και ταξίδια σε άγνωστους και επικίνδυνους τόπους είναι δύσκολο να ικανοποιηθεί στην πραγματική ζωή. Κάπως έτσι, δοκίμασα να κάνω κάτι άλλο. Να γράψω εγώ μια ιστορία που θα μπορούσε να συνεπάρει κάποιον και να τον κρατήσει καθηλωμένο στην πλοκή της. Μια ιστορία, δηλαδή, από εκείνες που μου αρέσει να διαβάζω.
Ξεκίνησα, λοιπόν, να χτίζω στο μυαλό μου τον φανταστικό και αρκετά πολύπλοκο κόσμο της Αλάστρας. Να ανακαλύπτω τα πλάσματα που τον κατοικούν, τις δυνάμεις που τον εξουσιάζουν και τα προβλήματα που τον βαραίνουν. Στην πορεία κατάλαβα και κάτι άλλο. Πως ο κόσμος της Αλάστρας δεν ήταν παρά ένας αντικατοπτρισμός, μια αντανάκλαση του δικού μας κόσμου. Γιατί και αυτός, παρ’ ότι συχνά μοιάζει πεζός και ανάλατος, κρύβει μέσα του ομορφιά και μαγεία. Κρύβει και προβλήματα που για να τα λύσουμε πρέπει να εξοπλιστούμε με κουράγιο, εξυπνάδα και εντιμότητα.
Αυτό νομίζω ότι θα το αντιληφθούν και οι ήρωες του μυθιστορήματος – ο Χρήστος και η Βικτώρια, μα και οι αντανακλάσεις τους, ο Ίστρος και η Νίκη. Το βέβαιο είναι πως μαζί τους έζησα πολύ έντονες συγκινήσεις καθώς μπαινόβγαινα, άλλοτε φοβισμένος και άλλοτε γεμάτος θέληση και θάρρος, από τον έναν κόσμο στον άλλο. Ελπίζω κάτι ανάλογο να ζήσετε κι εσείς.
Καλώς ήρθατε λοιπόν στην Αλάστρα. Να είστε γενναίοι.
Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης
Ένας σύντομος απολογισμός
για τις δραστηριότητες της λέσχης ανάγνωσης
τη σχολική χρονιά 2020-2021
Φέτος η λέσχη ανάγνωσης του σχολείου μας είχε θέμα: "ΟΥΤΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΤΟΠΙΕΣ"
Συμφωνήσαμε ότι το θέμα είναι επίκαιρο στις μέρες μας, λόγω του κορωνοϊού, των απαγορεύσεων, των μέτρων και των συναισθημάτων που βιώνουμε
Μελετήσαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ιδανικές, δημοκρατικές και ανελεύθερες κοινωνίες
Είδαμε πώς περιγράφουν τα βιβλία αυτές τις κοινωνίες; (Διαχρονικά, επίκαιρα, προφητικά…)
Συζητήσαμε για τον σύγχρονο κόσμο, ονειρευτήκαμε τον κόσμο που θα θέλαμε να ζούμε, αναρωτηθήκαμε τι κάνουμε για να αλλάξουμε και προτείναμε δράσεις για ένα καλύτερο αύριο
Στόχοι μας ήταν:
Η προώθηση της φιλαναγνωσίας και της αγάπης για τον κινηματογράφο
Η δημιουργία επαρκών αναγνωστών και θεατών - Η κριτική σκέψη
Η καλλιέργεια της φαντασίας - Η ανάδειξη πρακτικών και καλλιτεχνικών δεξιοτήτων
Η συνεργασία και ομαδικό πνεύμα
Η αλλαγή στάσεων και συμπεριφορών
Μέθοδοι που στοχεύαμε να χρησιμοποιήσουμε
Βιωματική προσέγγιση, μέθοδος project, εργασία σε ομάδες- ζευγάρια, δραματοποιήσεις, καλλιτεχνικό εργαστήρι, δημιουργική γραφή, συναντήσεις, συνεντεύξεις με συγγραφείς
επίσκεψη στη δημοτική βιβλιοθήκη και άλλες τοπικές βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία Παρακολούθηση κινηματογραφικών ταινιών
Συνεργασία με τον τοπικό σύνδεσμο φιλολόγων, άλλες μαθητικές λέσχες ανάγνωσης, ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, κινηματογραφική λέσχη Αιγίου και τον υπεύθυνο Πολιτιστικών θεμάτων
Μέθοδοι που τελικά χρησιμοποιήσαμε εξαιτίας του covid
Δεν μπορέσαμε να κάνουμε τις συναντήσεις που είχαμε σχεδιάσει ή να έρθουμε σε επαφή με διάφορους φορείς και ομάδες. Δεν πήγαμε σινεμά αλλά είδαμε ταινίες στο σπίτι. Η έρευνά μας περιορίστηκε στο διαδίκτυο, η επιμόρφωσή μας έγινε διαδικτυακά και οι συναντήσεις της λέσχης σε εβδομαδιαία βάση στη webex. Στα μικρά διαστήματα που "ανοίγαμε" βρήκαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και βιβλιοπωλεία της πόλης μας.
Από την άλλη μεριά, καθώς φέτος γιορτάζαμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, μας ανοίχτηκαν νέοι ορίζοντες να κυνηγήσουμε μια άλλη ουτοπία. Έτσι συμμετείχαμε στη δραστηριότητα "Χαρτί και καλαμάρι" και μετά από έρευνα και μελέτη της ιστορίας μας και ασκήσεις δημιουργικής γραφής, γράψαμε επιστολές στους ήρωες του '21.
Οι ιδιαίτερες συνθήκες που διαμορφώθηκαν φέτος στο σχολείο λόγω του covid, δεν επέτρεψαν στα παλιά μέλη της λέσχης να συμμετάσχουν επίσημα στο πρόγραμμα. Θα τους αφήναμε απέξω; Όχι βέβαια. Δημιουργήθηκε ένας παράλληλος κύκλος ανάγνωσης, όπου αυτοί οι μεγαλύτεροι μαθητές διάβαζαν πιο απαιτητικά βιβλία με το ίδιο θέμα και έπαιρναν ανατροφοδότηση, όταν τη ζητούσαν. Κάπου-κάπου μας επισκέπτονταν στην webex, δεν έχασαν την επαφή τους με το βιβλίο και του χρόνου τους περιμένουμε... 1-11
Ποιοι είμαστε
Τι κάναμε
Δραστηριότητες
Διαβάζω βιβλία γιατί με ταξιδεύουν σε έναν άλλο κόσμο. Με αυτά το μυαλό μου καθαρίζει από σκέψεις και σκοτούρες. Ξεχνάω τα πάντα. Φαντάζομαι τις εικόνες του βιβλίου, μπαίνω στο ρόλο του ήρωα και ζω τη δικιά μου περιπέτεια.
Αγοράζω βιβλία, ώστε να αποκτώ γνώσεις, να μαθαίνω για τον κόσμο. Διότι μέσα από ένα βιβλίο μπορείς να μάθεις τις αλήθειες της ζωής μέσα από τις εμπειρίες των άλλων, αφού όλα τα βιβλία ακόμα και αυτά που στηρίζονται στη φαντασία έχουν μία δόση πραγματικότητας.
Χαρίζω βιβλία ώστε να μπορώ να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου με τους άλλους, ώστε να βιώσουν οι φίλοι μου τις ίδιες συγκινήσεις με εμένα. Ίσως με αυτό τον τρόπο να τους κάνω να καταλάβουν περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου, όπως τις σκέψεις μου, το τι με συγκινεί και τι μου αρέσει.
Δανείζω βιβλία, ώστε αυτά να μην είναι μιας χρήσης και να συνεχίσουν να προσφέρουν συγκίνηση και γνώση σε περισσότερους ανθρώπους. Εξάλλου για αυτό δεν γράφτηκαν;
Αλίκη
Οι μαθητές παρουσιάζουν τα βιβλία που διάβασαν
Η ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, Χ. ΤΖ. ΓΟΥΕΛΣ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ένας επιστήμονας ονόματι Χρονοταξιδιώης που ζει στο Ρίτσμοντ αποφασίζει να πειραματιστεί πάνω σε μια μηχανή που θα ταξιδεύει μέσα στον χρόνο. Ο Χρονοταξιδιώτης διηγείται στους φίλους του την μοναδική εμπειρία που έζησε 802.700 χρόνια στο μέλλον. Το μόνο που βλέπει είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Είναι οι Ελόι μικροσκοπικά πλάσματα που ζουν χαρούμενα τρώγοντας άφθονα φρούτα και λαχανικά. Το μόνο που τους περιορίζει είναι οι Μόρλοκς. Είναι αιμοβόρα πλάσματα τα οποία ζουν όλοι τους τη ζωή μέσα στην γη. Ο Χρονοταξιδιώτης καταλαβαίνει ότι οι άνθρωποι έχουν χωριστεί σε δύο κατηγορίες, τους Ελόι και τους Μόρλοκς. Οι Ελόι τον φιλοξενούν χωρίς φόβο αλλά έχουν την περιέργεια να μάθουν ποιος είναι. Όμως οι Μόρλοκς ακριβώς το αντίθετο: του βάζουν εμπόδια και του κλέβουν την χρονομηχανή. Όμως μετά από σκληρούς αγώνες ο Χρονοταξιδιώτης παίρνει πίσω την χρονομηχανή και ταξιδεύει 30.000.000 χρόνια μπροστά βλέποντας την γη να έχει αλλοιωθεί στον χρόνο και ο ήλιος να είναι μόνιμα στην δύση. Τέλος η ζωή του κινδυνεύει από κάτι κοκκινόμορφα πλάσματα που έχουν σχήμα καβουριού. Ο Χρονοταξιδιώτης παραβλέπει τις παραλίες και αυτά τα απαίσια τέρατα και βλέπει την Γη μας σε κακή κατάσταση. Όταν επιτέλους φτάνει πίσω στο εργαστήρι, αναρωτιέται αν αυτό που έζησε ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Όμως τελικά ήταν η αλήθεια γιατί διαπίστωσε ότι στην τσέπη του υπήρχαν δύο μαραμένα λουλούδια που του είχε προσφέρει ένα κορίτσι.
Τα συναισθήματα που μου δημιούργησε αυτό το βιβλίο
Αυτό το βιβλίο ήταν ένα από τα πιο ωραία μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ποτέ. Η πλοκή, η αγωνία, ο ωραίος αφηγηματικός λόγος ήταν αυτά που σε κάνουν να νομίζεις ότι ταξιδεύεις και εσύ με τον Χρονοταξιδιώτη. Ο χρονοταξιδιώτης πάει μπροστά στον χρόνο βλέποντας την Γη να αλλάζει μέρα με την μέρα κι αυτό σου δημιουργεί ένα συναίσθημα νοσταλγίας και απογοήτευσης. Παρόλα αυτά ο συγγραφέας σε συνεπαίρνει με το κείμενο του να ταξιδέψεις και εσύ στις ουτοπίες και δυστοπίες.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση
Μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση το πώς γίνεται να ταξιδεύεις μέσα στο χρόνο, αν η γη με τον καιρό θα παραμείνει ίδια ή θα καταστραφεί εντελώς, γιατί ο συγγραφέας προτιμά να μην ονομάσει τον Χρονοταξιδιώτη; Αλλά εμένα αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον πώς γίνεται δύο άτομα, που ζουν σε διαφορετικό χρόνο, έχουν μεσολαβήσει 800.000 χρόνια, να ερωτευτούν.
Ελισάβετ
Τελική παρουσίαση του βιβλίου Μελανόκαρδος
Η Μέγκι, τον επόμενο Σεπτέμβρη, επανέρχεται κανονικά στα μαθήματα και στο σχολείο, μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές, καθώς και την απουσία της από τα τελευταία μαθήματα, προς το τέλος της προηγούμενης σχολικής χρονιάς.
Ο ουρανός ήταν καταγάλανος, χωρίς σύννεφα να κρύβουν τον ήλιο, που με τις ακτίδες του, φώτιζε το περιβάλλον, αλλά και ζέσταινε τα παιδιά. Μπαίνοντας στο σχολείο την πρώτη μέρα, συνάντησε τους συμμαθητές της. Μόλις την είδαν, χάρηκαν πάρα πολύ, λόγω του ότι τους έλειψε τις τελευταίες ημέρες από το σχολείο και, έτσι, είχαν περισσότερο καιρό που δεν την είχαν συναντήσει.
Όμως, το κουδούνι για το μάθημα τους έκοψε τον διάλογο. Έτσι, πήγαν για μάθημα και ξέχασαν αυτό το θέμα.άμπρο
Λάμπρος
ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΓΚΙΟΥΛΙΒΕΡ (ΓΚΑΛΙΒΕΡ),Τζόναθαν Σουίφτ
Το ταξίδι στην Λιλιπούπολη
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
1) Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ (Γκάλιβερ), είναι ένα σατιρικό έργο του Αγγλο-Ιρλανδού συγγραφέα, Jonathan Swift, το οποίο μοίρασε σε τέσσερα μέρη και το δημοσίευσε ανώνυμα το 1726 ως “Ταξίδια σε αρκετά απομακρυσμένα έθνη του κόσμου”. Είναι ένα θεμελιακό βιβλίο της αγγλικής λογοτεχνίας, το οποίο παραποιεί (με κωμικό τρόπο)τις δημοφιλείς ταξιδιωτικές αφηγήσεις της τότε εποχής, συνδυάζοντας μυθικές/εξωτικές περιπέτειες με την σάτιρα των αγγλικών εθίμων και της αγγλικής πολιτικής σκηνής
2) Αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο ο Lemuel Gulliver, ο οποίος, αφού μαθήτευσε σ’ έναν εξέχοντα γιατρό στο Λονδίνο για τέσσερα χρόνια, έγινε χειρουργός και στη συνέχεια ταξίδεψε σαν καπετάνιος σε τέσσερις απώτατες περιοχές του κόσμου κι έτσι περιέγραψε τις περιπέτειες του.
3 )Στην πρώτη, ο Gulliver είναι ο μόνος που επέζησε ενός φριχτού ναυαγίου και κολυμπώντας για να σωθεί, φθάνει σώος στις ακτές της χώρας, Λιλλιπούτης. Συλλαμβάνεται και στη συνέχεια δένεται από μικροσκοπικά ανθρωπάκια που έχουν ύψος μικρότερο από 6 ίντσες. Ακολουθεί η μεταφορά του στα ενδότερα της χώρας, στην πρωτεύουσα, και η απελευθέρωσή του.
4) Οι Λιλιπούτειοι έχουν έναν εξωτικό πολιτισμό. Ο εξωτισμός τους είναι ποιητικός, αστείος και παράδοξος: οι άνδρες, π.χ. σχετικά με τις πολιτικές τους ιδέες διαχωρίζονται σ’ αυτούς που φορούν ψηλοτάκουνα παπούτσια και σ’ εκείνους που φορούν χαμηλά και οι θέσεις του γηπέδου γεμίζουν από εκείνους που είναι καλύτεροι στο χορό σχοινιών.
5) Ζητείται από τον Gulliver να τους συνδράμει στην υπεράσπιση της Λιλλιπούτης ενάντια στην αυτοκρατορία του Μπλεφούσκου, με την οποία οι Λιλιπούτειοι αντιμάχονται για το (πόσο αστείο!) ποιο άκρο ενός αυγού πρέπει να σπάσει, καθώς πρόκειται για θρησκευτικό δόγμα.
6) Ο Gulliver υποτάσσει τον στόλο του Μπλεφούσκου, κι έτσι αποτρέπει την εισβολή στην Λιλλιπούτη, αλλά με ευφυΐα και αίσθημα δικαίου αρνείται να συνδράμει τον αυτοκράτορα της Λιλλιπούτης στην επιτυχία των σχεδίων του να κατακτήσει την αυτοκρατορία του Μπλεφούσκου
7) Κατόπιν ο Gulliver σβήνει μια φωτιά στο βασιλικό παλάτι ουρώντας πάνω του. Όμως τα αγαθά κίνητρά του δεν γίνονται αντιληπτά, παύει να έχει την εύνοια των Λιλιπούτειων και καταδικάζεται σε τύφλωση και λιμοκτονία.
8) Εν τέλει φεύγει στο Μπλεφούσκου, όπου βρίσκει κανονικό σκάφος και καταφέρνει να επιστρέψει στην Αγγλία.
Εντυπώσεις-συναισθήματα
Αυτό τα βιβλίο με μάγεψε. Ήταν το κατάλληλο για εμένα.
Ταξίδεψα μαζί του, γέλασα, προβληματίστηκα, έκλαψα και άλλα χιλιάδες συναισθήματα. Χαιρόμουν να το διαβάζω. Ήταν η πρώτη μου έννοια. Παρατούσα διαβάσματα, δουλειές και πολλά άλλα για να το διαβάσω. Μέχρι και στη WebEx την ώρα του μαθήματος το διάβαζα. Αν κάποιες φίλες μου θα με ρωτούσαν :<< ποιο βιβλίο είναι ωραίο για να το πάρω να το διαβάσω; εγώ θα απαντούσα με μιας: << Τα ταξίδια του Γκαλιβερ!!>> Ευχαριστώ την κ. Ελένη που διάβασε την ψυχή μου και μου έδωσε το καταλληλότερο βιβλίο.
Αξιολόγηση
Αν και γράφτηκε σχεδόν τρεις αιώνες πριν, η ιστορία του Gulliver είναι απίστευτα σύγχρονη, καθώς θίγει με καυστικό λόγο το γένος των ανθρώπων που ξοδεύεται διαρκώς σε πολέμους. Πολέμους, που οφείλονται στην επιθυμία για κατανομή της δύναμης και του πλούτου, στον ανταγωνισμό για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στις αντιπαλότητες μεταξύ των κρατών και σε άλλα διεθνή φαινόμενα όπως η τρομοκρατία. Ο πόλεμος, όμως, είναι σκληρός και βίαιος και γεννάει πολλά δεινά:
• αφανισμό πληθυσμών
• οικολογικές και πολιτισμικές καταστροφές
• βίαιο ξεριζωμό πληθυσμών από τις εστίες του
• οικονομική κατάρρευση
• τεράστιες ζημιές στις υποδομές
• υπανάπτυξη της παιδείας και του πολιτισμού
• τραυματισμένοι άνθρωποι, ψυχικά και σωματικά με πληγές που δεν επουλώνονται ποτέ
• μακροχρόνια μίση που γεννούν νέους πολέμους
Ζωή
Περίληψη του βιβλίου η "ΜΟΜΟ’’, Μίχαελ Έντε
Ανάμεσα στα ερείπια ενός παλιού αμφιθεάτρου ζει ένα δεκάχρονο κοριτσάκι η Μόμο, το οποίο έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Κανένας δεν γνωρίζει πότε εμφανίστηκε, αλλά όλοι την αγαπούν, αφού το χάρισμα της είναι να ακούει υπομονετικά τους γύρω της. Μαζεύονται μέρα με την μέρα κοντά της όλο και περισσότερα φτωχά παιδιά της γειτονιάς, αλλά και ενήλικες όπως ο Μπέπος – ο καλόκαρδος οδοκαθαριστής και ο Τζίτζης – ο ξεναγός, του οποίου του αρέσει να διηγείται ιστορίες, τις οποίες τις φτιάχνει από το μυαλό του. Όταν εμφανίζονται στην πόλη οι μυστηριώδεις και ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνοι γκρίζοι κύριοι που ζουν κλέβοντας τον χρόνο των ανθρώπων, οι ενήλικες ξαφνικά γίνονται απόμακροι, σκληροί, γεμάτοι άγχος και νιώθουν πως πρέπει να τελειώσουν τις δουλειές τους όσο πιο γρήγορα γίνεται για να έχουν χρόνο. Η Μόμο βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί προσπαθεί να τους επαναφέρει, αλλα το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει ο στόχος των γκρίζων κυρίων. Μια μεγάλη περιπέτεια ξεκινάει για την μικρή Μόμο, η οποία θα γνωρίσει τα μυστικά του χρόνου, όμως θα χάσει και τους φίλους της, οι οποίοι βρίσκονται υπό την κατοχή των γκρίζων κυρίων. Τελικά η Μόμο καταφέρνει με την βοήθεια του μαστρο- Ώρα και της χελώνας Κασσιόπειας να απελευθερώσει και να πάρει πίσω τους φίλους της.
Αντωνία
Το άλλο, Λιλή Μαυροκεφάλου
Ακροστιχίδα
Τρόμος
διαφΟρετικό
νΑρκωτικά
απεΛευθέρωση
αΛλόκοτο
υπΟγειο
Περίληψη
Ο 18χρονος άντρας, Ίσμν, ο οποίος από μικρός έπαιρνε ναρκωτικά για να ξεχάσει αυτά που τον βασάνιζαν, ζει στην Υπόγεια Πολιτεία, το σπίτι του, μαζί με άλλους αλλόκοτους άντρες όπου εκεί περνούν οι μέρες της ζωής τους. Πολύ βαρετά για κάποιους, όπως ο Ίσμν, γιατί τον απασχολεί, τώρα πια, κάτι, το οποίο τον κάνει ν’ αποφεύγει τα ναρκωτικά. «Το άλλο» έχει γεννηθεί μέσα του και γυρνάει ασταμάτητα μες το νου του σαν ζαλισμένη σφήκα. Κάτι τον κάνει να θέλει να φύγει από εκεί όπου ζει και να πάει κάπου αλλού να μείνει. Έτσι, ένα βροχερό βράδυ, φεύγει κρυφά με ένα αεροπλάνο, το οποίο δεν ήξερε φυσικά να χειρίζεται και αργότερα, αναγκάζεται να πηδήξει στο κενό, λόγω της έλλειψης καυσίμων. Τον ξεβράζει η θάλασσα στην ακτή της Λοφούσας, όπου τον βρίσκει ένα όμορφο, καλόκαρδο κορίτσι, που ονομάζεται Ήρινα. Τον μεταφέρει στο χωριό της, τον περιποιείται, αναρρώνει και προσπαθεί να μάθει τη γλώσσα τους. Γνωρίζει τα ήθη και τα έθιμά τους, την καθημερινή τους ζωή και πιάνει και κάποιες φιλίες οι οποίες πιστεύει πως δεν είναι και πολύ αληθινές. Αυτό το χωριό, η Λοφούσα, είναι ένας τόπος γεμάτος παιδικές φωνές, χαρές αλλά και λύπες, αγάπη, συμπόνια, γιορτές και πανηγύρια, οι άνθρωποι αλληλοβοηθιούνται , φροντίζονται. Αυτό το χωριό δεν μπορώ να το περιγράψω με είκοσι ούτε εκατό λέξεις όπως άλλωστε και η συγγραφέας.
Ο Ίσμν επιπλέον, γνωρίζει την θεία της Ήρινας, την Αρεθούσα, μία πολύ καλή, λιγόλογη, όμορφη ευγενική, συμπαθητική και σχεδόν σιωπηλή κοπέλα. Δεν εμπιστεύεται εντελώς τους ανθρώπους εκεί και μάλιστα του έχει μπει στο νου ότι εκεί, οι πολίτες, έχουν κάποια σχέση με τους φίλους του από την Υπόγεια Πολιτεία όπου ζούσε, και θέλουν το κακό του. Κάπως έτσι, μία μέρα, αποφασίζει να κλέψει την πτητική μηχανή της Ήρινας. Αφού την παίρνει στα χέρια του, τη φορά, πετά, και νιώθει ελεύθερος, νιώθει ότι βρίσκεται στην πραγματική του πατρίδα. Δυστυχώς όμως, δεν ξέρει να πετάει την πτητική μηχανή και πέφτει άτσαλα στο στεγνό, καφετί χώμα. Χτυπάει τόσο άσχημα που χάνει τη μνήμη του και επειδή δεν θυμάται καν πως τον λένε αποφασίζει να τον φωνάζουν Αλέξη. Η Αρεθούσα και όχι μόνο, τον φροντίζει όλο το χρονικό διάστημα που είναι άρρωστος κι αδύναμος ώσπου να γίνει περδίκι. Μετά από λίγο καιρό, έρχεται καλοκαίρι κι επειδή ο Ίσμν έχει ερωτευτεί την Αρεθούσα παντρεύονται. Επίσης, μένουν για δύο εβδομάδες όπως συνηθίζεται στη Λοφούσα, στο όμορφο, μαγικό «Ερωτονήσι». Μετά από όλα αυτά, ο Ίσμν αντιλαμβάνεται ότι τελικά τώρα πια, θα μπορεί να κοιτάζει πίσω του το παρελθόν γιατί δεν θα νιώθει ακατακίνητη ανάγκη να το βάλει στα πόδια. Παραδέχτηκε επιτέλους ότι εκεί, η Λοφούσα οι φίλοι του, η Αρεθούσα είναι αυτά που κατά βάθος αγαπάει στ’ αλήθεια. Νιώθει τώρα να τον κατακλύζει μία συμπόνια, διαφορετικά συναισθήματα για τους γύρω του, ακόμη και για τον εαυτό του. Όχι μόνο κατάλαβε την ουσία του «άλλου» αλλά τελικά αυτό «το άλλο» ήταν πια ολόδικό του.
Αποσπάσματα του βιβλίου που με εντυπωσίασαν
1. Αφού ήταν άνθρωποι, όλα μπορούσε να τα περιμένει κανείς, ακόμα και τα πιο φριχτά! Μια και δεν του ήταν εύκολο να τους μισήσει, θα ‘πρεπε τουλάχιστο να δυσπιστεί απέναντί τους, να μην τους παραδοθεί ποτέ, να μην ξεχνά πως άνθρωπος σημαίνει εχθρός. «Εχθρός, εχθρός», έλεγε και ξανάλεγε κι όμως μια πιο βαθιά φωνή μέσα του ψιθύριζε πως το «άλλο» ήτανε εδώ.
2. Η αγάπη δεν κάνει διακρίσεις. Δεν κομματιάζεται. Ούτε φοβάται. Είναι ο ίδιος ο κόσμος, η ίδια η ζωή, το μυστικό των Λοφουσιωτών κι η ουσία του «άλλου» τους.
Επέλεξα αυτά τα δύο αποσπάσματα του βιβλίου ως αγαπημένα μου, γιατί προϊδεάζουν κάποιον για το θέμα που θίγει το βιβλίο αλλά και ίσως για τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή. Επίσης μέσα από αυτές τις λίγες γραμμές εγώ προσωπικά, μπορώ να καταλάβω τον χαρακτήρα αλλά και τις ηθικές αρχές των Λοφουσιωτών.
Η γνώμη μου για το βιβλίο
Πιστεύω πως αυτό το βιβλίο εκτός από το θέμα της δυστοπίας που περιλαμβάνει αρχικά, και αργότερα γίνεται ουτοπικό ζώντας ο Ίσμν μία ευτυχισμένη ζωή με αυτούς που αγαπά και αφού έχει συναντήσει αυτό το «άλλο» που τον βασάνιζε τόσο καιρό, σαν να με έκανε να καταλάβω το νόημα της ζωής. Δηλαδή, εκτός από τις λύπες, τις στενοχώριες, τις δυσκολίες, τα βάσανα, η ζωή είναι ωραία και όμορφη, αν βρίσκεσαι με αυτούς που αγαπάς, φροντίζεις και σε φροντίζουν, σε νιώθουν και σε σέβονται πραγματικά.
Ανθή
ΦΑΡΕΝΑΪΤ 451
Συγγραφέας: Ρέι Μπράντμπερι
1η Έκδοση: 1953
Το «Φαρενάιτ 451» αναφέρεται σε μια δυστοπική εποχή, όπου τα βιβλία είναι απαγορευμένα. Ομάδες πυροδοτών μπαίνουν σε όσα σπίτια υπάρχουν βιβλιοθήκες και καίνε τα βιβλία, ώστε να καταστρέψουν έτσι και το περιεχόμενό τους που μπορεί να είναι ανατρεπτικό.
Με αυτό τον τρόπο καταπολεμούν την αμφισβήτηση και τον προβληματισμό που συνεπάγεται η ανάγνωσή τους. Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται στη θερμοκρασία (σε βαθμούς Φαρενάιτ) της αυτανάφλεξης του χαρτιού.
Βασικός ήρωας του βιβλίου είναι ο Γκάι Μόνταγκ, ένας πυροδότης που χαιρόταν να καίει βιβλία, παντρεμένος με μια αφελή νοικοκυρά, την Μιλντρεντ, που παίρνει ναρκωτικά και περνάει όλο της το χρόνο μπροστά σε μια οθόνη. Η γειτόνισσά του Κλαρίς θα τον κάνει να ενδιαφερθεί για την ανάγνωση και τα βιβλία. Κάποια μέρα οι πυρονόμοι μαζί με τον Μόνταγκ πηγαίνουν σε κάποιο σπίτι να κάψουν τη βιβλιοθήκη και, επειδή η ιδιοκτήτρια αντιστέκεται, παραδίδουν κι εκείνη στις φλόγες. Όμως ο Μόνταγκ καταφέρνει να πάρει κρυφά ένα βιβλίο. Έπειτα ο Γκάι μαθαίνει από τον Μπίτι, τον προϊστάμενό του, ότι η καύση των βιβλίων γίνεται όχι με κυβερνητική εντολή, αλλά επειδή εκτοπίστηκαν από την εικόνα και από τις κοινωνικές ομάδες που λογόκριναν ό,τι ήταν αντίθετο στις πεποιθήσεις τους.
Η γνωριμία του Γκάι με τον άλλοτε καθηγητή Λογοτεχνίας Φάμπερ, τον κάνει να αντιληφθεί τη σημασία των βιβλίων και του γραπτού λόγου, που δίνει την πραγματική διάσταση του κόσμου και των προβλημάτων του, σε αντίθεση με την εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης. Ο Γκάι θα στραφεί κατά των συνεργατών του πυροδοτών και κατόπιν θα καταφέρει να τους σκοτώσει, ώστε να τους ξεφύγει. Έτσι κυνηγημένος καταλήγει σε μια περιοχή όπου ζουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν απομνημονεύσει βιβλία για να μην χαθούν αυτά από τη συλλογική μνήμη. Τελικά ο Μόνταγκ ακολουθεί αυτούς τους ανθρώπους και γίνεται ένας από αυτούς.
Αποσπάσματα του βιβλίου και νοήματα
«Όλοι αφήνουμε κάτι πίσω όταν πεθαίνουμε, έλεγε ο παππούς μου. Ένα παιδί, ένα βιβλίο, έναν πίνακα, ένα σπίτι, έναν μισοχτισμένο τοίχο, ένα ζευγάρι παππούτσια που φτιάξαμε ή έναν κήπο που καλλιεργήσαμε. Κάτι που άγγιξαν ή δημιούργησαν τα χέρια μας, κάτι για να καταφύγει η ψυχή μας, όταν πεθάνουμε.»
Αυτή η φράση ήταν κάτι που με άγγιξε πολύ και που με συγκίνησε, με έκανε να σκεφτώ τι θα κάνω εγώ με τα δικά μου χέρια και τι θα αφήσω πίσω μου. Πιστεύω επίσης, ότι θα συγκινούσε και έναν άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, αφού θα του έφερνε αναμνήσεις από το παρελθόν του απο αυτά που έχει κατορθώσει να κάνει στη ζωή του.
«Σήμερα ξεκινώ περπατώντας να γνωρίσω το κόσμο, να μάθω πώς αληθινά μιλάει, να μάθω πώς σκέφτεται. Στην αρχή τα πάντα μου είναι άγνωστα, όσο όμως περνάει ο καιρός κι εκείνα συσσωρεύονται μέσα μου, θα γίνονται τμήμα του εαυτού μου.»
Αυτό το απόσπασμα για εμένα αντιπροσωπεύει τον κύκλο της ζωής. Δηλαδή όταν γεννιέσαι δεν ξέρεις τίποτα για τον κόσμο. Όμως όσο μεγαλώνεις και γερνάς καταλήγεις να έχεις πολλές εμπειρίες και πληροφορίες για αυτό τον κόσμο. Και μερικές από αυτές τις έχεις ήδη κάνει μέρος του εαυτού σου και τις χρησιμοποιείς στην καθημερινή σου ζωή.
«Δώσε στο λαό διαγωνισμούς. Δώσε του βραβεία επειδή θυμάται τα ονόματα των πιο δημοφιλών τραγουδιών ή των μεγαλύτερων πολιτειών ή πόσο καλαμπόκι έβγαλε πέρσι η Αϊόβα. Παραγέμισέ τους με ακίνδυνες πληροφορίες, ρίξε τους μπόλικες σφήνες από "γεγονότα", κάνε τους να αισθανθούν ενήμεροι. Έτσι θα νομίζουν ότι σκέφτονται, θα έχουν την αίσθηση ότι κινούνται ενώ μένουν ακίνητοι. Και θα είναι χαρούμενοι, γιατί τέτοιου είδους γεγονότα δύσκολα αλλάζουν. Μην τους δώσεις εύφλεκτο υλικό, όπως φιλοσοφία ή κοινωνιολογία, για να εξηγήσουν τα πράγματα. Αυτό τους προκαλεί κατάθλιψη.»
Αυτό το απόσπασμα είναι το κεντρικό νόημα του βιβλίου. Δηλαδή ότι οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να ελεγχθούν από οποιονδήποτε, αν τους προσφέρει κάτι για να ασχολούνται, κάτι για να νομίσουν ότι σκέφτονται, όπως π.χ. ένα θέαμα. Όμως για να κρατήσει κάποιος αυτό τον έλεγχο πρέπει να κρατήσει τους ανθρώπους στην άγνοια και να καταστρέψει ολοκληρωτικά όλα αυτά που θα μπορούσαν να τους κάνουν να καταλάβουν. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η γνώση. Αν καταστρέψεις ένα μεγάλο μέρος της γνώσης (τα βιβλία αποτελούσαν τότε το σημαντικότερο μέσο αποθήκευσης της γνώσης) τότε θα είσαι σχεδόν βέβαιος ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο.
Αξιολόγηση
Κατά τη γνώμη μου το «Φάρεναϊτ 451» είναι ένα βιβλίο που αντιπροσωπεύει την εποχή του σήμερα με πιο δυστοπικό τρόπο. Σήμερα έχουμε μεγάλο όγκο πληροφοριών με άμεση και ελεύθερη πρόσβαση. Όμως πώς χρησιμοποιούν οι άνθρωποι αυτή την πληροφορία; Λοιπόν, η πλειονότητα των ανθρώπων έχει στρέψει το βλέμμα της προς ασήμαντες ειδήσεις και νέα. Όπως τα Ριάλιτι Σόους. Έτσι σε αντίθεση με το Φάρεναϊτ, εμείς διαλέξαμε να στερηθούμε τα σημαντικά μέρη της γνώσης και να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία που μας δόθηκε με λανθασμένο τρόπο. Δεν μας ανάγκασε κανένας να το κάνουμε αυτό.
Αλίκη
«Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ»
Όταν διαβάζουμε εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας, κατακτούμε το χρόνο
Όταν γράφουμε ζούμε περισσότερο τη ζωή, τη νιώθουμε, την αγαπάμε
Οι λέξεις είναι η ζωντάνια, η γενναιότητα, το νόημα, η περηφάνια, η ευτυχία, η χαρά
Οι λέξεις είναι οι λύπες, τα ταξίδια, οι φίλοι, η οικογένεια.
Όταν χαρίζουμε λέξεις ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος, ομορφότερος, αγνότερος, φιλικός.
Χωρίς τις λέξεις δεν θα υπήρχε βιβλίο, άνθρωπος, ζωή, συναίσθημα, φιλία.
Χωρίς τις λέξεις ο κόσμος μας είναι ένα τίποτα!
Οι λέξεις είναι η ζωή!
Ανθή
Ερευνήσαμε-Δημιουργήσαμε
Σε τι μετατράπηκε... ο καναπές μου;
Ο καναπές μου μετατράπηκε σε ένα ωραίο ιπτάμενο όχημα, που με πήγαινε πάνω από κάθε πόλη, κάθε αξιοθέατο. Με οδήγησε στο Ερμιτάζ, στο μουσείο του Λούβρου, όπου θαύμασα τη Μόνα Λίζα και άλλα έργα, στον Πύργο του Άιφελ μπροστά στον οποίον όλο το Παρίσι φαίνεται σαν μυρμήγκι, στην Πύλη του Βραδεμβούργου με τον ελληνικό κίονα να τη στηρίζει, στο Μπιγκ Μπεν το μεγαλύτερο ρολόι στον κόσμο, στο «London Eye» από όπου έχεις μία πανοραμική εικόνα του Λονδίνου, στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ με την περίτεχνη διακόσμηση, στην Ακρόπολη, που στέκει εκεί για περίπου δυόμιση χιλιάδες χρόνια, στις Πυραμίδες, όπου είδα τα κτερίσματα, όπου μπορεί κανείς να φανταστεί. Πέρασα πανέμορφα. Το βράδυ, όμως, το καθιστικό πέταξε πάνω από τη Χιροσίμα, πάνω από το Τσέρνομπιλ, τις δύο πυρηνικά πληγμένες πόλεις, πάνω από γειτονιές έγχρωμων στην Αμερική, όπου οι Αστυνομικοί τους χτυπούν, στις αφρικανικές χώρες, που ανθρώπινες ζωές χάνονται λόγω της έλλειψης νερού και τροφής, όπου παιδιά δεν πάνε σχολείο. Μου μίλησε, τότε, ξαφνικά: « Ωραίες οι ουτοπίες Λάμπρο, που επισκεφθήκαμε το πρωί. Αλλά ήρθε η ώρα να δεις και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Ο κόσμος δεν είναι μόνο κουλτούρα, μόνο πολιτισμός, μόνο αγγελικά πλασμένος. Υπάρχουν και οι κακές πτυχές του». Όμως, με το που έκλεισα τα μάτια μου, για να σκεφτώ, ένιωσα να προσγειώνομαι. Όταν τα ξανάνοιξα, ήμουν πάλι σπίτι μου, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Όλα έμοιαζαν σαν ένα παιχνίδι του μυαλού. Προβληματίστηκα. Γιατί να πεινά και να πεθαίνει κόσμος; Γιατί να μην χρησιμοποιούμε την τεχνολογία μόνο για καλό, αντί να τη χρησιμοποιούμε για τη διεξαγωγή πολέμων και την κατασκευή πυρηνικών; Γιατί να μην υπάρχει αλληλεγγύη; Πολλά τα ερωτηματικά. Όμως η απάντηση μία. Γιατί ο άνθρωπος κοιτάει, συνήθως το προσωπικό κέρδος και όφελος.
Λάμπρος
Το ιδανικό Μουσείο
Στον κόσμο που ονειρεύομαι, το ιδανικό Μουσείο θα αποδέχεται και θα σέβεται την διαφορετικότητα, την πίστη σε άλλους θεούς, τους ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα και καταγωγή και τους ανθρώπους που έχουν αναπηρία ή κάποιο πρόβλημα κατανόησης. Θα το επισκέπτονται καθημερινά πολλοί άνθρωποι είτε για να διασκεδάσουν και για να ψυχαγωγηθούν, είτε για να συναντήσει ο ένας τον άλλον και είτε για να μάθουν καινούργια πράγματα και να τα αξιοποιήσουν στην ζωή τους με τον οποιοδήποτε τρόπο.
Αντωνία
Στη λέσχη ανάγνωσης συμμετείχαν οι μαθητές του Α4:
|
Ραμπαβίλα Αικατερίνη |
|
Ράμφου Αλίκη |
|
Ρούσσου Ζωή-Παναγιώτα |
|
Ρούφα Βασιλική |
|
Σμυρνιώτη Ανθή |
|
Σταματοπούλου Βασιλική |
|
Τατάζη Ελισάβετ |
|
Τσιτιρίδου Αντωνία |
|
Χριστόπουλος Μάριος |
Guest star Μουντζούρης Λάμπρος
Υπεύθυνες καθηγήτριες: Παναγιωτοπούλου Ελένη, Κατσούλη Δήμητρα
Εμπειρίες μαθητών
Όταν μπήκα στην Λέσχη Ανάγνωσης ήμουν περισσότερο περίεργη παρά ενθουσιασμένη ή εντυπωσιασμένη. Την στιγμή που έμαθα ότι έπρεπε να διαβάσω ένα βιβλίο και μόλις το τέλειωνα να γράψω και μία εργασία πάνω σε αυτό δυσαρεστήθηκα λίγο αλλά σκέφτηκα πως αφού είχα γραφτεί στην Λέσχη έπρεπε να κάνω και τις εργασίες που μου ανέθεταν. Οπότε χωρίς καμία αντίρρηση το πήρα σπίτι και άρχιζα να το διαβάζω. Από την αρχή κιόλας με ενθουσίασε και με έκανε να δω την Λογοτεχνία από μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία μιας και δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία. Άρα υποθέτω πως η Λέσχη Ανάγνωσης με βοήθησε αρκετά και πως αυτή ήταν μια αξέχαστη ευχάριστη εμπειρία. Αντωνία
Φέτος, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στην Λέσχη Ανάγνωσης. Δεν ήταν όλα όμως όπως τα περιμέναμε! Ήρθε η στιγμή που κάναμε την Λέσχη μέσα από την «WebEx», μέσα από τις οθόνες τον υπολογιστών. Όμως αυτό δεν μας εμπόδισε να συνεχίσουμε να αγαπάμε τα βιβλία και να τα διαβάζουμε με ευχαρίστηση όπως θα κάναμε άλλωστε και στην βιβλιοθήκη του σχολείου! Μέσα από διάφορες δραστηριότητες όπως δημιουργική γραφή, ακροστιχίδες και άλλα, καταφέραμε να περνάμε καλά, μαθαίνοντας ταυτόχρονα και μοιράζοντας την αγάπη μας για τα βιβλία. Το θέμα ήταν «Ουτοπίες και Δυστοπίες» και εγώ διάβασα το βιβλίο που ονομάζεται «Το άλλο». Σκεφτήκαμε και ονειρευτήκαμε πώς θα ήταν ένας ουτοπικός κόσμος, είδαμε τον κόσμο μας από μία εντελώς άλλη πλευρά και πήραμε αποφάσεις για το πώς μπορούμε να αλλάξουμε και εμείς τον κόσμο. Μου άρεσε πολύ αυτή η εμπειρία και εντυπωσιάστηκα γιατί ήρθα πιο κοντά με τα λογοτεχνικά βιβλία. Θα ήθελα να ξανασυμμετάσχω! Ανθή
Όταν άκουσα πρώτη φορά για τη λέσχη ενθουσιάστηκα, ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε κάτι τέτοιο ξανά. Με εντυπωσίασε το θέμα Ουτοπίες και Δυστοπίες και έτσι δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ αν θα συμμετέχω ή όχι. Από όταν κάναμε τις πρώτες συναντήσεις κατάλαβα ότι θα περνούσαμε ωραία! Αλίκη
... Η Λέσχη είχε ενδιαφέρον και περάσαμε πολύ καλά. κάναμε ένα αξέχαστο ταξίδι στον κόσμο των βιβλίων. Ελισάβετ
Η λέσχη ανάγνωσης ήταν μια ωραία εμπειρία για μένα και θα μου άρεσε του χρόνου να ξαναπάω. Βασιλική
Η φετινή λέσχη ανάγνωσης ήταν διαφορετική. Στην πρώτη μας συνάντηση η κυρία μας εξήγησε τι θα κάναμε και μας έδωσε ένα βιβλίο που μας είπε ότι πρέπει να το διαβάσουμε, όμως μετά από λίγο καιρό κάναμε λέσχη από την webex. Παίξαμε και διασκεδάσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, μέχρι το τέλος της χρονιάς είχαμε διαβάσει τα βιβλία μας και τα επιστρέψαμε στην βιβλιοθήκη. Φέτος ήταν διαφορετικά αλλά τα καταφέραμε. Μάριος
Προσωπικά, συμμετάσχω πρώτη φορά στη λέσχη ανάγνωσης του σχολείου. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Πέρασα καταπληκτικά μέσα από δραστηριότητες, που κάναμε. Θα ήθελα σίγουρα να λάβω μέρος και την επόμενη σχολική χρονιά, με νέο θέμα, νέες δραστηριότητες, νέα άτομα, νέες εκπλήξεις, νέες αξέχαστες στιγμές. Η λέσχη ανάγνωσης είναι μαθήματα ζωής, είναι κινητοποίηση, είναι προβληματισμοί, είναι γνωριμίες, είναι βιβλία, είναι μια ομάδα που συνεργάζεται. Δεν είναι χάσιμο χρόνου! Είναι χρόνος, που περνάς δημιουργικά και ευχάριστα! Για εμένα, ήταν κάτι που δεν έχω ξαναζήσει ποτέ μου. Λάμπρος
Φέτος είχα την ευκαιρία να συμμετέχω στη λέσχη ανάγνωσης. Το θέμα μας ήταν ‘’Ουτοπίες και δυστοπίες ‘’ και ήταν επίκαιρο λόγω της κατάστασης που ζούμε. Η λέσχη με ταξίδεψε και με έμαθε να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι, να βλέπω την αλήθεια. Ήταν ένα μαγικό λογοτεχνικό ταξίδι διαβάζοντας βιβλία και φτιάχνοντας πρωτότυπες εργασίες. Έτσι αγάπησα πιο πολύ την λογοτεχνία αλλά και την ιστορία ψάχνοντας ουτοπίες και δυστοπίες του παρελθόντος. Θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στην κ. Ελένη η οποία τα έκανε όλα αυτά και μας έκανε καλύτερους ανθρώπους. Θα ήθελα να συμμετάσχω και του χρόνου! Ζωή
Το τελικό προϊόν του προγράμματός μας είναι ένα ψηφιακό περιοδικό, που μπορείτε να ξεφυλλίσετε πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:
read.bookcreator.com/H9GnqraIGeOKnq4aHZItn4hcUkt1/V27aqg5VQI6Tz0KDbpXmGA
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
(μας το δάνεισε η Ειρήνη, έχει και τοπικό ενδιαφέρον)
ΚΒΑΝΤΙ
Η δολοφονία ενός άντρα χωρίς ταυτότητα στους δρόμους της Μονμάρτης οδηγεί τις έρευνες της γαλλικής αστυνομίας σε αδιέξοδο. Την ίδια ώρα στο νεκροταφείο κάποιου ελληνικού χωριού ο ντετέκτιβ Κρις Πάπας κρατάει στα χέρια του έναν παλιό χάρτη, γεμάτο σημάδια: αλλεπάλληλα ταξίδια, τεθλασμένες γραμμές, παράλληλες πορείες, ως την άκρη της ερήμου Καλαχάρι. Τα τελευταία ίχνη τον παρασύρουν πάνω στις παρισινές στέγες. Εκεί θα καταλάβει ότι οι τίγρεις τρέχουν γρήγορα και δεν ξεχνούν ποτέ.
"Πρωτοπήγα στην Αφρική το 2003 και επέστρεψα δύο ακόμη φορές. Η Μαύρη Ήπειρος είναι ένας άλλος κόσμος. Στην αρχή νόμιζα πως κρατούσα κάποιου είδους ημερολόγιο, τελικά όμως ήταν το προσχέδιο ενός βιβλίου. Δεν πρόκειται για ταξιδιωτικό χρονικό, αλλά για μια ιστορία αίματος. Τόσο πραγματική όσο και ο κάθε καθρέφτης. Το αίμα ακολουθεί περίεργες διαδρομές, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι". (Μ.Ε.)
«Το Κβάντι έχει τη σφραγίδα των εμμονών του συγγραφέα του: την απεικόνιση του Εσταυρωμένου, το πικρό χιούμορ του Ρέιμοντ Τσάντλερ, την συναρπαστική περιγραφή των μητροπόλεων αλλά και μιας φύσης που είναι αρρώστια και βάλσαμο συγχρόνως, τη φυγή ως ύστατη λύση. Όλα αυτά είναι κεντημένα με μια γραφή που δεν έχουμε συνηθίσει στα περισσότερα αστυνομικά βιβλία, χωρίς σεναριακές ευκολίες και υπερβολές». (Χίλντα Παπαδημητρίου, bookpress.gr, 11/02/2021)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει για τους μικρούς της φίλους:
Σόλων και Kροίσος: όταν ο πλούτος συνάντησε τη σοφία
Εκδόσεις Πατάκη
Ο Κροίσος, ο πλούσιος βασιλιάς των Σάρδεων, κάλεσε το σοφό Σόλωνα στο παλάτι του. Για να τον τιμήσει, φόρεσε τις πιο πλούσιες φορεσιές του και του έδειξε όλα τα πλούτη του βασιλείου του. Σίγουρος πια ότι ο Σόλων θα εντυπωσιαζόταν με τα πλούτη του, τον ρώτησε: "Για πες μας, Σόλων, όπου κι αν ταξίδεψες έχεις δει άνθρωπο πιο πολύ από μένα ευτυχισμένο;". Ο Σόλωνας δε βιάστηκε ν' αποκριθεί...
(Εμείς βέβαια διαβάζουμε την ιστορία από τον Ηρόδοτο)
Ακούστε κι αυτά:
https://www.youtube.com/watch?v=q33XaAHOiBE
https://www.youtube.com/watch?v=XAB3DLJfEUI
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
"Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει ευτυχισμένος"
GOUNELLE LAURENT
Φανταστείτε... Είστε σε διακοπές στο Μπαλί και, λίγο πριν από την επιστροφή σας στην πατρίδα σας, επισκέπτεστε έναν ηλικιωμένο θεραπευτή. Έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλώς και μόνο επειδή η φήμη του σας προκάλεσε την επιθυμία να τον συναντήσετε σε περίπτωση που... Η διάγνωσή του είναι καθοριστική: η υγεία σας είναι εξαιρετική, αλλά δεν είστε ευτυχισμένος. Κάτοχος ανεξάντλητης σοφίας, ο ηλικιωμένος άντρας φαίνεται να σας ξέρει καλύτερα κι από σας. Ο πολύ ιδιαίτερος τρόπος που φωτίζει τη ζωή σας θα σας οδηγήσει στην πιο συναρπαστική περιπέτεια: της ανακάλυψης του εαυτού σας. Οι εμπειρίες στις οποίες θα σας μυήσει θα σας συνταράξουν και θα σας προσφέρουν τα κλειδιά για μια ύπαρξη που να ανταποκρίνεται στα όνειρά σας.
Με το βιβλίο "Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει ευτυχισμένος" ανοίγεται ένας κόσμος γεμάτος νέες προοπτικές. Διαβάζοντας αυτή την εκπληκτική ιστορία, ανακαλύπτουμε πώς θα απαλλαγούμε από όλα όσα μας εμποδίζουν να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι.
Ονειρεύομαι έναν κόσμο αλλιώτικο, διαφορετικό από τον σημερινό. Θα ήθελα να μην υπήρχαν προβλήματα, πόλεμοι, δυστυχία. Να μην υπήρχαν άνθρωποι πλούσιοι ή φτωχοί. Να υπάρχουν μόνο άνθρωποι. "Υγεία, αγάπη, ειρήνη, ευτυχία, χαρά, ξεγνοιασιά, γαλήνη, ανθισμένη φύση, μαγεία". Έναν κόσμο ουτοπία! Nα είναι πάντα φωτεινός, να έχει ανθρωπιά, να είναι για μια ζωή πράσινος, να έχει ΑΓΑΠΗ! Τον άνθρωπο να μην τον εξουσιάζει το χρήμα,
να είμαστε όλοι ΕΝΑ! Για να δημιουργήσουμε τον κόσμο αυτό χρειαζόμαστε καινούρια χρώματα, πινέλα, ζωντάνια, ζωή! Πρέπει να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να δείξουμε κατανόηση. Έτσι, ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος, ομορφότερος, γεμάτος μία νέα αρχή! Πρέπει, όλοι να βάλουμε ένα κομμάτι σε αυτό το τεράστιο πάζλ!
Ανθή
Ιδανικός κόσμος
Ο ιδανικός κόσμος, όπου θα ήθελα να ζω, είναι μια πραγματική ουτοπία. Εκεί, όλοι θα έχουν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση, ίσες ευκαιρίες και παροχές υγείας. Η αλληλεγγύη θα είναι πρωταρχική βάση και αξία εκεί. Το να βοηθάς τον συμπολίτη σου θα είναι καθημερινότητα και όχι μια δύσκολη απόφαση, που πήραμε γεμάτοι καχυποψία για το τι κρύβει από πίσω το άτομο, που βοηθάμε. Ο πόλεμος θα είναι μια λέξη, που θα αναφέρεται μόνο στην Ιστορία και όχι στο παρόν και το μέλλον. Η ειρήνη και η αγάπη για τον συνάθρωπο θα επικρατήσει. Το μίσος, η καχυποψία, ο ρατσισμός και ο ναζισμός θα αντικατασταθούν από την αγάπη για το διαφορετικό, την ενότητα και συνεργασία των εθνών και η καχυποψία θα δώσει τη θέση της στην καλή προαίρεση. Εκεί, τα καυσαέρια δεν θα υπάρχουν. Τα οχήματα θα έχουν υβριδικές μηχανές. Τα άρματα, τα όπλα, οι πυρηνικές βόμβες, τα πολεμικά αεροσκάφη και τα στρατόπεδα θα αποτελούν άγνωστες λέξεις για τους ανθρώπους. Θα αναζητείς στο διαδίκτυο τη λέξη πόλεμος και έγκλημα και θα σου βγάζει: «Δεν βρέθηκαν αποτελέσματα». Τότε θα έχουμε έναν κόσμο σωστό, για να ζήσουμε, όταν έχει εξαφανιστεί το κακό πάνω από τον πλανήτη.
Λάμπρος
Δείτε κι αυτό:
https://www.kazantzaki.gr/gr/aprilios---minas-bibliou-sto-mouseio-kazantzaki
Ακούστε κι αυτό:
www.youtube.com/watch?v=8Vev53XtKx8
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
Ευανθία Καϊρη - Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου:
Αλληλογραφώντας, όπως θα ήθελαν
Η Ευανθία Καΐρη και η Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου γεννήθηκαν στην αυγή του 19ου αιώνα, η μία στην Άνδρο, η δεύτερη στη Ζάκυνθο. Υπήρξαν δυο σπουδαίες γυναίκες. Η μεγαλύτερη ατυχία τους ήταν ότι γεννήθηκαν σε λάθος χρόνο και λάθος τόπο. Η μεγαλύτερη ευτυχία τους θα μπορούσε να είναι η γνωριμία και η συνακόλουθη θερμή τους φιλία.
Την ευτυχία αυτή, που δεν αξιώθηκαν, θέλησε να τους προσφέρει τούτο το βιβλίο, με τη μορφή μιας μεταξύ τους αλληλογραφίας, έστω και υποθετικής.
Από τις φανταστικές σελίδες της περνούν πρόσωπα υπαρκτά και ζωντανεύουν πραγματικά περιστατικά, αποκαλύπτοντας αναπάντεχες, λησμονημένες ή και άγνωστες πτυχές της ελληνικής ιστορίας, κοινωνίας και πολιτικής -καθώς και της μικροϊστορίας των τριών νησιών, Άνδρου, Ζακύνθου και Σύρου, όπου εκτυλίσσεται η αλληλογραφία-, στους ταραγμένους χρόνους πριν, κατά και μετά την Επανάσταση του 1821.
Πάνω απ’ όλα, μέσα από αυτές τις επιστολές περνούν οι ίδιες, η Ευανθία Καΐρη και η Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου: όσα διαμείβονται μεταξύ τους, φανταστικά ως γραπτή διατύπωση, είναι αληθινά ως περιεχόμενο, καθώς για την πορεία του βίου και της ψυχής τους φρόντισαν οι ίδιες να μας πληροφορήσουν, μέσα από τα γενναιόδωρα γραπτά τους κατάλοιπα.
Ζάκυνθος, 4 Ιουνίου 1824
Φιλτάτη μου Ευανθία,
Ευτυχής έκπληξις η γραφή σου, οπού έφθασε ολίγας μόλις ημέρας μετά την συγγραφήν της.
Τον θάνατον εις Μεσολόγγιον του Λορδ Μπάυρον τον επληροφορήθημεν εις Ζάκυνθον με μεγάλην θλίψιν. Αγκαλά και δεν έχω τίποτες ιδικόν του διαβασμένον, φυλάττω όμως θέσιν δι' αυτόν εις την καρδίαν μου, διότι πολύ ηγάπησε την φιλτάτην Ελλάδα. Την ημέραν οπού μου έκαμες την γραφήν περί του θανάτου του, η Ζάκυνθος υπεδέχετο τον νεκρόν του και τρεις ημέραις αργότερον αγγλικόν πολεμικόν πλοίον με το όνομα «Φλωρίς» τον παρέλαβε δια να τον μεταφέρη εις την μακρινήν, ομιχλώδη πατρίδα του. Όλα τα πλοία οπού ευρίσκοντο εις τον λιμένα ύψωσαν σημαίαις νεκρώσιμαις, το «Φλωρίς» έρριψεν 37 κανονιοβολισμούς, ενόσω οι καμπάναις της πόλεως εσημαίνασι πενθίμως. Όπως είναι φυσικόν, οι εδώ Αγγλοι μεγάλως εστενοχωρήθησαν δια τον συμπατριώτην των. Αλλά και οι Ζακύνθιοι ανάλογον ησθάνθημεν συγκίνησιν. Εμάθαμεν διά το βαρύ πένθος της Ελλάδος και διά τον φωτισμένον επικήδειον λόγον οπού απηγγέλθη εις Μεσολόγγιον από τον κύριον Σπυρίδωνα Τρικούπην. Μεγάλην εντύπωσιν μου έκαμε τεμάχιον του λόγου, όθεν το απομνημόνευσα. Ο ρήτωρ, απευθυνόμενος εις τους Έλληνας συμπατριώτας του, είπε: «Ο ποιητής των καιρών μας, αγκαλά και στεφανωμένος αθανασίαν, εζήλευσε την δόξαν σας, και ήλθε προσωπικώς να ξεπλύνη μαζύ σας με το αίμα του τα μολυσμένα από την τυραννίαν χώματα μας».
Με σπαραγμόν εδιάβασα διά την ημέραν οπού απέρασες εις την εξοχήν. Ελευθέρα, με προσφιλή σου υποκείμενα. Δοσμένη εις τον χορόν και την αμεριμνησίαν, έστω και σύντομον. Προσδοκώσα και του αδελφού σου παρήγορον επιστολήν. Έδωσα αρχήν εις εν ατελείωτον κλάμα με το να εσκέφθηκα πόσον ήθελε ευγνωμονώ τον Θεόν, ανίσως και ημπορούσα να ευρεθώ πλησίον σου, να περιδιαβάσωμεν εις την ύπαιθρον. Μόνη ιδική μου ξεφάντωσις είναι πλέον η ενθύμησις των ημερών της ευγαλσίας εις τα Πηγαδάκια, οπόταν ήμην κοράσιον. Είχα και εγώ ιδεί τον απέραντον ουρανόν, ήκουσα χωρικόν παίζοντα βιολί, συνωμίλησα με απλαίς κοπέλλαις της υπαίθρου. Επήγα εις την εκκλησίαν, εστάθηκα εις το κατώφλιον και εγέμισαν οι οφθαλμοί μου από το πράσινον των κλημάτων. Και ύστερον πάλιν η μαυρίλα της ψυχής μέσα εις το σκότος του σπητιού μας εις την Χώραν. Ενθύμησις πλέον και αι εκδρομαί εις το μετόχι μας εις Γαϊτάνιον, δύο χρόνους πριν, οπού έμελλαν με τόσον δραματικόν τρόπον να παύσωσι.
Αλλά μήπως και η ιδική σου ξεφάντωσις έμελλε να κρατήση; Εγκαταλείπεις την προσφιλή σου Άνδρον. Οδηγείσαι εις τόπον ξένον, διά τρίτην φοράν μεταναστεύουσα. Αγκαλά και αντιλαμβάνομαι την αγωνίαν σου δια το θαλασσινόν ταξείδιον και την θλίψιν δια τα αίτια οπού σε οδηγούν μακράν της πατρίδος σου, δεν παύω όμως του να σε μακαρίζω. Ας ήτον δυνατόν να εταξείδευα και εγώ και ας ήσαν τα κύματα μεγάλα ως βουνά. Ας ηδυνάμην να εύγω από την φυλακήν μου και ας ήτον δια την έλλειψιν των χρημάτων. Άλλως τε, εις τι μου εχρησίμευσαν τα χρήματα, τοιούτως όπως ζω;
Θα στείλω την επιστολήν ταύτην εις την Σύραν, όπως μου παρήγγειλες. Υπολογίζω, ότι εάν δεν έχετε ήδη εγκατασταθή εις την νήσον, ετούταις ταις ημέραις θα πρέπει να ετοιμάζεσθε.
Εύχομαι η θάλασσα οπού θα σε πάρη από την Άνδρον να είναι γαληνιαία και με γαλήνην να σε απόθεση εις Σύραν. Εύχομαι ο νέος τόπος να σου προσφέρη όσην ευτυχίαν ποθείς.
Η φίλη σου,
Ελισάβετ Μουτζάν
Από το βιβλίο "Η παρηγορία των επιστολών σου..."
Ευανθία Καΐρη - Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου: Αλληλογραφώντας, όπως θα ήθελαν
Εκδόσεις: Ωκεανίδα, 2007
ΣΗΜΕΙΩΣΗ (της συγγραφέως)
Η αλληλογραφία αυτή είναι φανταστική. Όμως οι δύο γυναίκες που αλληλογραφούν είναι υπαρκτές. Τα γεγονότα και τα πρόσωπα που αναφέρονται στις επιστολές τους είναι αληθινά και η γλώσσα είναι αυτή που και οι ίδιες χρησιμοποιούσαν. Αν και το μυθιστόρημα πλησιάζει αποφασιστικά την αλήθεια, τα «Επιλεγόμενά» του μπορούν να φωτίσουν τους φιλοπερίεργους αναγνώστες.
Η λέσχη ανάγνωσης διάβασε και προτείνει,
για τους μικρούς της φίλους,
ένα βιβλίο στο πνεύμα των ημερών και όχι μόνο...
Λόρδος Βύρων και Έλγιν,
της Ελένης Σβορώνου
Λόρδος Έλγιν. Τόμας Μπρους, 7ος Κόμης του Έλγιν το πλήρες δελτίο ταυτότητας. Σκοτσέζος αριστοκράτης. Στα σαράντα του και κάτι, ο Βρετανός διπλωμάτης και πρεσβευτής της Βρετανίας στην Οθωμανική Κωνσταντινούπολη έκλεψε από την Αθήνα μεταξύ 1803 και 1812, σε μια γη που σιγοετοιμαζόταν για εξέγερση. Ανάμεσα σε άλλα, αφαίρεσε γλυπτά αμύθητης πολιτιστικής αξίας από τον Παρθενώνα, από τον ναό της Απτέρου Νίκης και άλλους αρχαιολογικούς χώρους. Τα τελευταία αφαιρεθέντα ασημικά της πόλης των Αθηνών ταξίδεψαν με το πλοίο “Ύδρα”. Με το ίδιο εν αγνοία του πλοίο συνταξίδευε ο Λόρδος Μπάιρον, επιστρέφοντας από το πρώτο ταξίδι του στην Ελλάδα, γη που αργότερα θα ποτίσει με μελάνι και αίμα.
Αυτή την τυχαία συνύπαρξη εκμεταλλεύεται επιδέξια η Ελένη Σβορώνου δημιουργώντας μια πολύ ιδιαίτερη αφήγηση που απολαμβάνεις. Πηγαίνουμε στα 1811, στου Απρίλη την 11η. Από το αμπάρι του βρετανικού πλοίου του πολεμικού ναυτικού “Ύδρα”, μια μετόπη από την Κενταυρομαχία, αιχμάλωτη σε ένα κιβώτιο σε καραντίνα (μη σας τρομάζει η λέξη, τότε ήταν πάγια τακτική οι καραντίνες στα λιμάνια) αφηγείται. Σε έναν Λαπίθη της μετόπης ανήκει η φωνή. Θυμάται όσα έχει δει, από τον Πελοποννησιακό πόλεμο και τους Ρωμαίους ως τα σήμερα και τον Έλγιν που τους έβαλε σε τούτο το καράβι γιατί ήταν της μόδας τότε τα αετώματα και λοιπές αρχαιότητες. Μνημονεύει τον δημιουργό του, τον Φειδία. Και όλο προσδοκά να έρθει στο αμπάρι ο ποιητής, ο ατίθασος έφηβος με το χωλό πόδι, ο Μπάιρον, να σώσει τα γλυπτά, να σωθεί κι ο ίδιος. Βλέπει μπροστά του επαναστάσεις και ξεσηκωμούς, Καρμπονάρους και αιτήματα ελευθερίας, βλέπει Έλληνες σαν τον Ρήγα να βάζουν φωτιά στις καρδιές.
Ο ποιητής ταξιδεύει δυο χρόνια τώρα, την Ευρώπη, την Ελλάδα πιο πολύ, πόλεις και πόλεις. Θυμώνει με τον Έλγιν ο ποιητής. “Αυτός ο άνθρωπος είναι ντροπή για τη χώρα μου. Πώς μπόρεσε ο άθλιος; Αν τον είχα μπροστά μου, θα τον ανάγκαζα να επιστρέψει τώρα αμέσως τα κλοπιμαία”. Μα η καραντίνα τελειώνει. Το πλοίο φεύγει από τη Μάλτα και ο ποιητής δεν κατέβηκε στο αμπάρι. Κατέβηκε όμως στις λέξεις των ποιημάτων του. Και η υπόθεση των γλυπτών θα γίνει γνωστή από τα χέρια του.
Ένα βιβλίο (γνώσεων) που συνδυάζει επιδέξια λογοτεχνία και γνώση. Η γλαφυρή, μελαγχολική αφήγηση, το τέχνασμα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης ενός Λαπίθη μιας εγκλωβισμένης στο αμπάρι μετόπης, το συνεχές ταξίδι στο χρόνο που φανερώνει πως έφτασε η Ελλάδα από την εποχή των γλυπτών σε αυτήν της αρπαγής τους από τον Έλγιν, η λυρική ατμόσφαιρα που αποπνέει κάθε σελίδα, οι γνώσεις που φανερώνονται αρμονικά και αβίαστα προϊούσας της αφήγησης και ιδίως η έξυπνη αντιπαραβολή δύο Βρετανών λόρδων που υπηρέτησαν διαμετρικά αντίθετες αξίες, που στάθηκαν ο ένας με το σπαθί και την πένα στο χέρι και ο άλλος με τα ξύλινα κιβώτια στο σκοτάδι. Αυτή η έντεχνη σύγκριση των δυο, ήδη από τον τίτλο, πάνω σε ένα καράβι που μεταφέρει τα τελευταία γλυπτά της Αττικής γης προς την Μ. Βρετανία, μεταφέρει, πιστεύω, και έναν άφατο συμβολισμό της αέναης μάχης του καλού και του κακού, των αντίρροπων δυνάμεων που πονούν και ξεπονούν, που παφλάζουν πότε δω και πότε κει το καράβι Ελλάδα ή όποιο άλλο καράβι, μικρό όσο ένας άνθρωπος ή μεγάλο σαν ανθρωπότητα. Κι αυτό το παιχνίδι ισορροπίας των δυο πάνω στο κινητό αντίβαρο του κανόνα του ζυγού είναι η ιστορία της Ελλάδας από παλιά, συνοψισμένη στο πρόσωπό τους και την παρουσία τους σε εκείνο το καράβι.
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
Λουί Ντε Μπερνιέ
Παντού και πουθενά
Καλώς ήρθατε στο Αξέχαστο, στο μέρος όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν. Εδώ θα συναντήσετε μια κυρία που φοράει κυνηγετική στολή και καταδιώκει σκίουρους, αλλά και ένα συνταξιούχο στρατηγό που ξεχνάει να φορέσει ρούχα. Επίσης, μια πνευματίστρια που ζει στο σπιτάκι της παρέα με το φάντασμα τον άντρα της, καθώς και ανθρώπους που θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να εκμυστηρεύονται τα προβλήματά τους σε μια αράχνη. Βασισμένος στις αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια στο χωριό όπου μεγάλωσε, ο Λουί ντε Μπερνιέρ περιγράφει με τρόπο χιουμοριστικό και συνάμα συγκινητικό ένα ξεχασμένο πλέον χωριό της αγγλικής επαρχίας.
"Απολαυστικό! Οι σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες του χωριού και στη γη τους είναι τόσο στενές, που δεν μπορείς παρά να νιώσεις θλίψη για αυτές τις εποχές που έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί." (Daily Mail)
"Χιουμοριστικό και νοσταλγικό." (The Independent)
"Μια περιγραφή των γοητευτικών και συχνά θλιβερών όψεων της ζωής σε ένα αγγλικό χωριό." (Financial Times)
"Ο δημιουργός του "Λοχαγού Κορέλι" λατρεύει τις εξωτικές τοποθεσίες και βρήκε μία στην αυλή του σπιτιού του...." (The Times)
Η Ανθή μας δάνεισε το βιβλίο, το διαβάσαμε και το προτείνουμε στους μικρούς μας φίλους
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΩΠΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΣΥΠΟΛΗ
ΒΙΓΓΟΠΟΥΛΟΥ ΜΥΡΣΙΝΗ
Ο Πείσμονας είναι ένας μικρός Εγωπολίτης, που ξεκινά να βρει την Εσύπολη με μοναδικό του εφόδιο τη συμβουλή της βασίλισσας της Εγώπολης, να βάζει πάντα μπροστά το ΕΓΩ του. Με ποιον όμως τρόπο θα μπορέσει τελικά από την Εγώπολη να φτάσει στην Εσύπολη; Τι κόσμο θα συναντήσει σ' αυτή την τόσο διαφορετική από τη δική του πολιτεία; Τι νόημα θα έχει το ταξίδι του αυτό για όλους τους κατοίκους της Εγώπολης αλλά και για τον καθένα μας; Ας ταξιδέψουμε μαζί του! Πρόκειται για ένα δρόμο που μπορούν να το βαδίσουν μικροί και μεγάλοι. Χάρτη και οδοδείκτη για την πορεία μας αυτή θα έχουμε κάποια από τα λόγια του μακαριστού γέροντα Παϊσίου.
Δείτε κι αυτό:
Η λέσχη ανάγνωσης διάβασε και προτείνει
Η χαμένη αναγνώστρια
Fabbio Stassi
Ένας καινούριος, γοητευτικός λογοτεχνικός χαρακτήρας, ένας άνεργος του σήμερα που απαλύνει τις πνευματικές ή σωματικές παθήσεις των ανθρώπων, προτείνοντάς τους τα κατάλληλα βιβλία. Και κάπως έτσι τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα και η ποίηση παύουν πλέον να είναι ένα χαρτί γραμμένο με μελάνη και μεταλλάσσονται σε θεραπείες, φάρμακα, ακόμη και σε εργαλεία έρευνας που φωτίζουν σκοτεινά εγκλήματα.
Ο Βίντσε Κόρσο, σωσίας του Ζεράρ Ντεπαρντιέ, είναι ένας άνεργος καθηγητής, καρπός της φευγαλέας σχέσης της μητέρας του με έναν άγνωστο ταξιδιώτη. Το μοναδικό ενθύμιο που έχει από τον πατέρα του είναι τρία βιβλία που ξέμειναν στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου: μια κληρονομιά που του σημάδευσε τη ζωή. Για να επιβιώσει, καταφεύγει στη βιβλιοθεραπεία, ως επάγγελμα. Όταν όμως ανακαλύπτει ότι η γειτόνισσά του, μανιώδης αναγνώστρια, εξαφανίζεται, ο Βίντσε αρχίζει να μελετά τη ζωή της γυναίκας μέσα από τα βιβλία που διάβασε, πεπεισμένος ότι με την εξαφάνισή της γράφει μια ιστορία που μόνο εκείνος μπορεί να αποκωδικοποιήσει.
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που αναζητά τα όρια της μοιραίας σχέσης μεταξύ λογοτεχνίας και πραγματικότητας.
«Ο Βίντσε ενδυναμώνει την πίστη του (και μαζί του και οι αναγνώστες) στη λογοτεχνία ως αναπόφευκτο εργαλείο γνώσης» (Ernesto Ferrero - La Stampa)
«Το μεγαλείο της Ρώμης και του λογοτεχνικού κόσμου συναντούν την παραγωγική δημιουργικότητα του Φάμπιο Στάσι» (Il Foglio)
«Ένα δομικά και υφολογικά άρτιο βιβλίο που διεγείρει την ευφυΐα του αναγνώστη» (Corriere di Bologna)
«Ο συγγραφέας καταφέρνει να παντρέψει άψογα το νουάρ με την "υψηλή" λογοτεχνία, το σασπένς με την ειρωνεία, χαρίζοντάς μας τη φιγούρα ενός τυχαίου αυτοσχέδιου ντετέκτιβ που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό του αναγνώστη» (Επιτροπή για το βραβείο Scerbanenco 2016)
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
Το κεχριμπαρένιο τηλεσκόπιο
Φίλιπ Πούλμαν
Σαν Βαγκνερική όπερα
Με Το Κεχριμπαρένιο Τηλεσκόπιο ολοκληρώνεται η πολυσυζητημένη Τριλογία του κόσμου δικαιώνοντας όσους είχαν προφθάσει να κατατάξουν τα δύο πρώτα βιβλία (Το αστέρι του Βορρά και τον Άρχοντα των δύο κόσμων) στην κατηγορία των αριστουργημάτων της κλασικής λογοτεχνίας, όπως εκείνα των Τόλκιν, Νέσμπιτ και Λούις. Υποψήφιο τον περασμένο Νοέμβριο για το βρετανικό βραβείο Booker, το τρίτο μέρος της τριλογίας άλλαξε τα δεδομένα στην παράδοση του βραβείου που στο παρελθόν απέκλειε υποψηφιότητες βιβλίων για παιδιά και νέους, ενώ παράλληλα προσείλκυσε το ενδιαφέρον των κριτικών της λογοτεχνίας σε παγκόσμια κλίμακα. Ωστόσο η δικαίωση και η παγκόσμια αναγνώριση για το έργο του Πούλμαν ήρθαν τον περασμένο Ιανουάριο, όταν Το Κεχριμπαρένιο Τηλεσκόπιο τιμήθηκε με το βραβείο Whitbread 2001, με αποτέλεσμα να μονοπωλήσει για πολλές εβδομάδες τις σελίδες βρετανικών και διεθνών εντύπων και να ανεβάσει στα ύψη τις πωλήσεις του βιβλίου.
Στο Κεχριμπαρένιο Τηλεσκόπιο ο Πούλμαν επανασυνδέει τους βασικούς ήρωές του, τη Λύρα και τον Γουίλ, που στο τέλος του δεύτερου βιβλίου έχει αφήσει αποκλεισμένους σε δύο διαφορετικά σύμπαντα, και τους οδηγεί βήμα προς βήμα στην τελική αναζήτηση της γνώσης και της αλήθειας μέσα από περιπέτειες και κινδύνους. Παραθέτοντας στην αρχή κάθε κεφαλαίου επιγράμματα από έργα κυρίως του Μπλέικ, του Μίλτον, του Κιτς, της Ντίκινσον αλλά και εδάφια από τη Βίβλο ανασυντάσσει με μεθοδικότητα τις αντίθετες δυνάμεις του και τις παρατάσσει σε θέση μάχης: η αθωότητα απέναντι στη γνώση, το καλό απέναντι στο κακό, η ψυχή και το πνεύμα απέναντι στο σώμα, η ζωή απέναντι στον θάνατο. Στα αντίθετα στρατόπεδα βρίσκονται παρατεταγμένοι όλοι εκείνοι οι απρόβλεπτοι χαρακτήρες που δημιούργησε ο Πούλμαν στα δύο προηγούμενα βιβλία: ο λόρδος Άσριελ και οι στρατιές των αγγέλων του, η αποπλανητική και επικίνδυνη κυρία Κάλτερ, η συμπαθέστατη πρώην καλόγρια και νυν επιστήμων Μαίρη Μαλόουν και ολόκληρη η ιεραρχία του Συνοδικού Συμβουλίου που υπακούει στη θέληση του Μέτατρον, του πανίσχυρου αγγέλου, που σχεδιάζει «να φτιάξει μια μόνιμη Ιερά Εξέταση και να μετατρέψει το Σύμπαν σε πολεμική μηχανή». Και καθώς ο πόλεμος του Σύμπαντος προετοιμάζεται, μια πλειάδα από παράξενους ήρωες, παρμένους από τον κόσμο του φαντασιακού, παραστέκεται στη Λύρα και στον Γουίλ: ο σοφός βασιλιάς των αρκούδων της Ανταρκτικής που ακούει στο όνομα Γιόρεκ Μπάρνισον, οι μικροσκοπικοί γκαλιβεσπιανοί κατάσκοποι με τα δηλητηριώδη σπιρούνια και τις λιβελούλες, τα τροχήλατα πλάσματα Μαλέφα που είναι φιλόξενα και καλοκάγαθα, η ιπτάμενη μάγισσα Σεραφίνα Πεκάλα και η υπόλοιπη καταπληκτική παρέα των μαγισσών, ο Πανταλεήμων, το αγαπημένο Δαιμόνιο της Λύρας και έτερό της ήμισυ. Έπειτα έρχονται ένα ένα τα τοτεμικά αντικείμενα, η χρησιμότητα των οποίων για την έκβαση των πραγμάτων είναι ανεκτίμητη: το αληθειόμετρο, το όργανο που μόνο η Λύρα ξέρει να διαβάζει, το κοφτερό μαχαίρι που ανοίγει παράθυρα σε άλλα σύμπαντα και που μόνο ο Γουίλ ξέρει να χρησιμοποιεί και, τέλος, το κεχριμπαρένιο τηλεσκόπιο, το όργανο που βλέπει τη Σκόνη, αυτή τη μυστηριώδη ύλη που τρομάζει μέχρι θανάτου τους θεολόγους και είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη γνώση.
Το σημαντικότερο κομμάτι του βιβλίου διαδραματίζεται στον κόσμο των νεκρών, έναν άθλιο τόπο όπου αμαρτωλοί και αναμάρτητοι υφίστανται τα ίδια δεινά και την ίδια αιχμαλωσία. Η κάθοδος των παιδιών στον κόσμο αυτόν λειτουργεί καταλυτικά για να ανατρέψει την άποψη περί Βασιλείας των Ουρανών, να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της Εύας ως πεπτωκυίας γυναικός και να θέσει τον θεμέλιο λίθο για την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας των Ουρανών. Δεν θα πούμε περισσότερα για την υπόθεση του πολύπλοκου αυτού λογοτεχνικού έργου. Θα πούμε μόνο ότι μέσα από την Τριλογία του κόσμου ο Πούλμαν αποκαλύπτεται και ως έξοχος ενορχηστρωτής, συνθέτης και σημειολόγος. Κανένας από τους χαρακτήρες του δεν έχει επιλεχθεί τυχαία. Κανένα σημείο της πλοκής δεν βρίσκεται ξεκρέμαστο. Καθετί φαίνεται να έχει μελετηθεί και να έχει αναλυθεί στην παραμικρή σημειολογική του λεπτομέρεια προκειμένου να «προσληφθεί» στην υπηρεσία του συγγραφέα. Έτσι η Τριλογία του κόσμου φαντάζει και βροντά σαν βαγκνερική όπερα όπου η ένταση ολοένα και δυναμώνει, η ομορφιά μαγεύει, η αλήθεια επαναστατεί και η δικαιοσύνη υπερισχύει. Ο κόσμος του Πούλμαν είναι ένας κόσμος όπου μέσα από το φαντασιακό και το περιπετειώδες η ιστορία των έκπτωτων αγγέλων αναθεωρείται και η προσφορά των Προμηθέων προς το ανθρώπινο γένος αναγνωρίζεται. Είναι ένας κόσμος ανατρεπτικός αλλά δίκαιος, ένας κόσμος όπου το καλό υπερισχύει και οι άκαμπτοι κανόνες των θεσμών, εκείνων των θεσμών που στερούνται ψυχής και πνεύματος, αμφισβητούνται. Και είναι ευχής έργο για την εποχή μας, εποχή της αναθεώρησης των θεσμών, να μας δίδεται η ευκαιρία να προβληματιζόμαστε μέσα από λογοτεχνικά έργα σαν αυτά που γράφει ο Πούλμαν.
…
Γεωργία Γαλανοπούλου, συγγραφέας βιβλίων για παιδιά.
https://www.tovima.gr/2008/11/24/books-ideas/san-bagkneriki-opera/
Καθώς μπαίνουμε στον τελευταίο μήνα του Χειμώνα, δείτε και ακούστε:
https://www.youtube.com/watch?v=mrYigqlAv5E&t=62s
Αντίο Βασίλη Αλεξάκη
σε ευχαριστούμε για τις νεανικές αλλά και τις πρόσφατες αναγνώσεις μας, αλλά και για τον Ξαφνικό Έρωτα (Τάλγκο) των φοιτητικών μας χρόνων
Βασίλης Αλεξάκης: Πλέοντας για πάντα στο πέλαγος των λέξεων
Σε ηλικία 78 ετών έφυγε χθες από τη ζωή ο διεθνώς αναγνωρισμένος συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, ο οποίος αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα υγείας. Ο συγγραφέας του «Τάλγκο», του «μ.Χ.» και του «Κλαρινέτου» έζησε ανάμεσα στη Γαλλία και στην Ελλάδα, έγραφε και στις δύο γλώσσες και είχε τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία, ανάμεσα στα οποία το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας
12.01.2021 • 08:37
«Οι λέξεις είναι η ζωή μου, επιπλέω σε ένα πέλαγος λέξεων», έλεγε ο Βασίλης Αλεξάκης, και μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ο καταξιωμένος συγγραφέας που απεβίωσε χθες είχε έναν μοναδικό τρόπο να χειρίζεται τις λέξεις, είτε αυτές ήταν στα γαλλικά είτε στα ελληνικά. Και το έκανε μέχρι το τέλος.
Μανιώδης καπνιστής, συνήθεια από την οποία δεν κατάφερε να ξεφύγει παρά τα χρόνια προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν, ο γνωστός συγγραφέας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών ενώ προσπαθούσε να ολοκληρώσει το τελευταίο του μυθιστόρημα, «Η Παναγία και ο Ταρζάν». Όπως είχε πει στην τελευταία συνέντευξή του στην «Κ» (29/7/2019), από το σπίτι του στο Κολωνάκι, έγραφε καθημερινά «ένα βιβλίο για τον θάνατο», όπου οι δύο ετερόκλητοι χαρακτήρες, η Παναγία και ο Ταρζάν, συνομιλούν πάνω σε ένα δένδρο. Η Θεοτόκος παραπέμπει στην Τήνο και στις αναμνήσεις του συγγραφέα από τους προσκυνητές, ενώ ο Ταρζάν στην ελευθερία, την οποία ο Αλεξάκης δεν στερήθηκε ως δημιουργός στη ζωή του.
Με καταγωγή από τη Σαντορίνη και καλλιτεχνική φλέβα (ο πατέρας του ήταν ηθοποιός και συνεργάτης του Καρόλου Κουν), ο Βασίλης Αλεξάκης μεγάλωσε στην Καλλιθέα, πριν βρεθεί στο Παρίσι που βίωνε την αναταραχή του ’68. Με σπουδές δημοσιογραφίας, ο συγγραφέας ξεκίνησε να συνεργάζεται με τη Le Monde δημοσιεύοντας κριτικές βιβλίου και χρονογραφήματα. Εξοικειώνεται με τη γλώσσα, συνδέεται με τον Ζαν-Μαρκ Ρομπέρτς του εκδοτικού οίκου Julliard και το 1974 εκδίδει το πρώτο του βιβλίο στα γαλλικά, το «Σάντουιτς».
Από τότε ξεκινάει μια σταθερή εκδοτική πορεία στα γαλλικά γράμματα και καταξιώνεται στην πεζογραφία. Το πρώτο του βιβλίο στα ελληνικά είναι το «Τάλγκο» (1980) στις εκδόσεις Εξάντας, όπου θα παραμείνει μέχρι το 2016, όταν και ξεκίνησε τη συνεργασία του με το Μεταίχμιο με την έκδοση του «Κλαρινέτου», όπου πραγματεύεται τον θάνατο του φίλου του Ζαν-Μαρκ και την ελληνική κρίση. Στο ενδιάμεσο ο Αλεξάκης ζει μόνιμα στη Γαλλία, εκδίδει στα γαλλικά και μεταφράζει ο ίδιος τα βιβλία του στα ελληνικά, γράφει μεταξύ άλλων το «Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα», τις «Ξένες λέξεις», που του χαρίζουν το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το «μ.Χ.», για το οποίο τιμάται με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας, το βιβλίο «Ο Μικρός Ελληνας» και πιο πρόσφατα το «Πριν» και το «Γιατί κλαις;». Το 2017 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ από το τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εχει επίσης τιμηθεί με το βραβείο Médicis και το βραβείο Αλμπέρ Καμύ, ενώ έργα του έχουν εκδοθεί στη Γερμανία, στην Ισπανία, στην Αρμενία, στην Ιταλία, στη Ρωσία, στην Τουρκία, στην Αργεντινή, στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ.
Οι προσωπικές αναμνήσεις, οι απώλειες αγαπημένων προσώπων, ο διχασμός ανάμεσα σε δύο πατρίδες, η γλώσσα, προβληματισμοί πάνω στη θρησκεία και στην πολιτική ήταν θέματα στα οποία επανερχόταν ο συγγραφέας, ο οποίος ήταν ταγμένος στην Αριστερά, μέσα από τα φίλτρα της λογοτεχνίας.
Εκτός από την πεζογραφία ασχολήθηκε και με τον κινηματογράφο σκηνοθετώντας μικρού μήκους ταινίες και τη μεγάλου μήκους «Οι Αθηναίοι», ενώ το «Τάλγκο» μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με τον τίτλο «Ξαφνικός έρωτας» από τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο.
Διαβάστε περισσότερα για τη ζωή και το έργο του
https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=15138
ή δείτε το βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=Lr9i3bgnOoA
ακούστε κι αυτό
https://www.youtube.com/watch?v=gXGF6jxT0EQ
.jpg)
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
Ο άρχοντας των δύο κόσμων
Το Κοφτερό Μαχαίρι ο Γουίλ είναι 12 χρονών. Κυνηγημένος από κάποιους μυστηριώδεις άντρες, το σκάει και προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση του πατέρα του. Και ξαφνικά, μέσα από ένα παράθυρο, περνάει σε έναν άλλον κόσμο. Εκεί συναντά τη Λύρα, την πανέξυπνη και θαρραλέα ηρωίδα του πρώτου βιβλίου της "Τριλογίας του Κόσμου", η οποία ακολουθεί τη δική της αποστολή, εξίσου παράξενη και επικίνδυνη. Τα δυο παιδιά θα περιπλανηθούν στην πόλη με τα Φαντάσματα, τα βάσανα που όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν μέσα τους και κει, στο μυστηριώδη Πύργο των Αγγέλων, θα ανακαλύψουν ένα σπουδαίο μυστικό - ένα αντικείμενο που άνθρωποι από όλους τους κόσμους θα έκαναν τα πάντα για να το αποκτήσουν: το κοφτερό μαχαίρι.
Το βιβλίο του Φίλιπ Πούλμαν , Ο Άρχοντας των δύο Κόσμων πρωτοκυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1997 και στην Ελλάδα το 2000 από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε : Η Σκόνη , το Αληθειόμετρο , οι μάγισσες που πετούν σε κλαδιά από έλατο των νεφών , όλα μας είναι γνώριμα από το πρώτο βιβλίο της απίστευτης ιστορίας που μας προσφέρει ο Φίλιπ Πούλμαν.
Σ' αυτό το δεύτερο βιβλίο , ακόμα πιο σημαντικό και αξιόλογο , κάνουν την εμφάνισή τους τα Φαντάσματα. Όπου Φαντάσματα δεν είναι τίποτε άλλο από τα βάσανα που κουβαλάμε μέσα μας. Είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την παρουσία τους στον ανήσυχο και απρόσεκτο κόσμο μας. Ψάχνουμε βαθιά στην ύλη για να βρούμε λόγους και αιτίες και ξεχνάμε τα πιο σημαντικά : την αγάπη , την ευτυχία , την ομορφιά.
Κι αυτό είναι το υπέροχο μήνυμα του βιβλίου : Το κοφτερό μαχαίρι δεν πληγώνει , δε σκοτώνει , οι λάμες του δεν καταστρέφουν , δε χαράζουν , δε ματώνουν. Πονούν , όμως συνάμα ανοίγουν ένα παράθυρο σ' έναν κόσμο ολοφώτεινο , ζωντανό , μαγευτικό , πραγματικό , έναν κόσμο που ενώνει δε χωρίζει.
Όσοι έχετε διαβάσει το πρώτο βιβλίο θα ξέρετε πως η Λύρα έχει περάσει μέσα από το άνοιγμα που δημιούργησε ο πατέρας της. Σ' αυτό το βιβλίο μαθαίνουμε πως βρίσκεται σε μια ακατοίκητη και άγνωστη πόλη όπου συναντά τον Γουίλ που προέρχεται από το δικό μας κόσμο. Μαζί θα αποφασίσουν να αναζητήσουν πληροφορίες για τη Σκόνη και για τον πατέρα του Γουίλ που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πριν από χρόνια. Η γνωριμία όμως με έναν περίεργο ηλικιωμένο θα τους μπλέξει σε ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες.
Το δεύτερο βιβλίο για μένα είναι καλύτερο από το πρώτο. Ευτυχώς , αν και είναι μεγάλο , δεν έχει πολλές πολυλογίες. Ξεχειλίζει από φαντασία , όπως θα περίμενε κανείς. Υπάρχει πολλή δράση και περιπέτεια , αρκετή αγωνία και διάλογοι. Άλλωστε το βιβλίο έχει τιμηθεί με το Βρετανικό Βραβείο Ανάγνωσης. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ , με καθήλωσε θα έλεγα και ανυπομονώ να δω την αντίστοιχη ταινία αν και όποτε με το καλό βγει... Θα πρέπει να ξέρετε ότι έχει το ρόλο της γέφυρας μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου βιβλίου κατά κάποιον τρόπο. Σε αντίθεση με το πρώτο βιβλίο , ο συγγραφέας μας μεταφέρει και στον δικό μας κόσμο , εκτός από αυτόν της Λύρας , κάτι που το κάνει πιο οικείο. Φυσικά δε λείπουν τα μαγικά πλάσματα , αφού σ' αυτό το βιβλίο θα συναντήσουμε για πρώτη φορά τα φαντάσματα , όχι όμως όπως θα τα περίμενε κανείς.
https://books-n-films.blogspot.com/2011/06/blog-post_08.html
Διαβάστε ένα απόσπασμα
https://apps.psichogios.gr/pdf/preview/el/01739
Δείτε και το τρέιλερ της σειράς
https://www.youtube.com/watch?v=3CdQm6gLHUM
Δείτε και το βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=mumibNhKRH0
Διαβάστε μια συνέντευξη
.jpg)
Η λέσχη ανάγνωσης
του 2ου Γυμνασίου Αιγίου
σας εύχεται Χρόνια Πολλά
και καλές αναγνώσεις
Πάμε θέατρο;
“Πιστεύω στους μονόκερους” Μάικλ Μορπούργκο
βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μάικλ Μορπούργκο σε διασκευή Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη
ΕΘΝΙΚΟ ΝΕΩΝ ΚΤΗΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει στη σκηνή την ιστορία ενός σπουδαίου παραμυθά που συναρπάζει δίνοντας στα παιδιά φωνή, φτερά στη φαντασία τους, και ανάβει τη φλόγα της ελπίδας στην καρδιά τους. Γιατί σε κάθε κρίση, η ελπίδα και η δύναμη που προσφέρει η φαντασία είναι το πιο ισχυρό όπλο.
Πάρτε μια μικρή γεύση από την παράσταση https://www.youtube.com/watch?v=4EosqLSDmZs
Πρόκειται για την ιστορία ενός παιδιού, του Θωμά, που, εντελώς αιφνίδια και παρά τη δυσπιστία του, ανακαλύπτει στο κατώφλι ενός πολέμου το πιο ασφαλές καταφύγιο, το πιο προσωπικό λημέρι όλων μας: τη φαντασία και τις ιστορίες που αυτή γεννάει. Μέσα από τα βιβλία ένας νέος κόσμος, μια νέα αλήθεια ανοίγεται μπροστά του. Αντιλαμβάνεται την ελπίδα, το θάρρος και την έμπνευση που κρύβουν οι ιστορίες, αξιοποιεί τα «δώρα» της δημιουργίας, γίνεται πιο δυνατός και βρίσκει εν τέλει την απαιτούμενη πίστη για να ορθώσει γενναία το δικό του ανάστημα: στη λαίλαπα του πολέμου να αντιτάξει τη φωτιά που καίει μέσα του.
Ο εντεκάχρονος Θωμάς δεν γνωρίζει πολλά για τον πόλεμο που μαίνεται στη χώρα του και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό που γνωρίζει με σιγουριά είναι ότι μισεί το διάβασμα, τα βιβλία, τις βιβλιοθήκες και ο,τιδήποτε τον κρατάει μακριά από τις αγαπημένες του βόλτες στο βουνό. Όταν η μητέρα του τον αναγκάζει να επισκεφθεί τη βιβλιοθήκη της μικρής τους πόλης, θα γνωρίσει μια διαφορετική βιβλιοθηκάριο που θα τον κάνει να λατρέψει τις ιστορίες και τα βιβλία και, προ πάντων, την Αργυράννα και τον μαγικό της μονόκερο. Αυτή η γνωριμία θα του αλλάξει τη ζωή. Ο Θωμάς θα ανακαλύψει το νόημα της φιλίας αλλά και τη γοητεία ενός παιδικού έρωτα. Θα βρει τη δύναμη να ξεπεράσει τη φυσική του συστολή και θα βιώσει μαζί με άλλα παιδιά της πόλης του πρωτόγνωρες εμπειρίες. Η παρέα των μικρών φίλων θα βρει καταφύγιο στον κόσμο της φαντασίας. Κι όταν η αγαπημένη του βιβλιοθήκη κινδυνεύσει –θύμα κι αυτή της ωμότητας του πολέμου–, ο Θωμάς και η παρέα του θα διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για να τη σώσουν, για να αντιληφθούν στο τέλος το νόημα της περιπέτειας τους: «ακόμα κι αν χαθεί το νήμα, μπορούμε το ξαναβρούμε. Τα κτήρια μπορούν να τα καταστρέψουν, τα όνειρά μας όμως όχι!».
Το καλύτερο δώρο γι’ αυτά τα Χριστούγεννα
είναι ένα βιβλίο
Είμαστε μία ανάσα από τις γιορτές των Χριστουγέννων και είναι η ώρα που κορυφώνεται η αγωνία και η αναζήτησή μας για τα κατάλληλα δώρα. Μία ερώτηση κυριαρχεί στο μυαλό μας : τι ταιριάζει στον καθένα; Η αναζήτηση του κατάλληλου δώρου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάθε γούστο είναι διαφορετικό. Αλλά ευτυχώς που υπάρχει αυτή η μαγική επιλογή : το βιβλίο!
Όχι ότι η επιλογή του κατάλληλου βιβλίου για φίλους και συγγενείς μας είναι εύκολη υπόθεση. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι ίσως ακόμα πιο δύσκολη επιλογή. Ο χρόνος που χρειάζεται κάποιος, για να αναζητήσει στα ράφια το βιβλίο που θα “μιλήσει” στην ψυχή εκείνου που θα το προσφέρουμε, είναι πολύς. Όμως αποτελεί ένα μοναδικό δώρο, που δεν επιλέγεται δυστυχώς συχνά πλέον.
Γιατί όμως το βιβλίο αποτελεί ένα από τα καλύτερα δώρα, ειδικά για τους βιβλιοφάγους;
Λόγω των γιορτών, υπάρχει περισσότερος χρόνος για διάβασμα.
Είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου (το τέλος του ενός έτους και η έναρξη ενός νέου, γεμάτου ελπίδες και νέους στόχους), για να μείνει κάποιος στον καναπέ του σπιτιού του και να χαλαρώσει με ένα βιβλίο. Εξάλλου, αυτή είναι η περίοδος που οι περισσότεροι άνθρωποι βάζουν στόχο να διαβάζουν περισσότερο.
Επιλέγοντας και προσφέροντας ένα καλό βιβλίο, που ταιριάζει σε εκείνον που τον προσφέρουμε, δείχνει την εκτίμηση και την προσπάθειά μας.
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, η επιλογή του κατάλληλου βιβλίου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το αναγνωστικό μας γούστο, αποτελεί κάτι πολύ προσωπικό και σίγουρα θα εκτιμηθεί ο χρόνος που αφιερώσαμε για την αναζήτηση της σωστής επιλογής.
Δίνεται η ευκαιρία, ακόμα και σε εκείνους που δεν αγαπούν το διάβασμα, να εκτιμήσουν έναν καλό συγγραφέα.
Για πολλούς λόγους, πιθανόν κάποιοι να μην αντικρίζουν το βιβλίο, με τη ματιά που το βλέπουμε εμείς οι βιβλιοφάγοι. Σαν ένα ταξίδι που θα ξεκινήσει αμέσως μόλις ανοίξουμε την πρώτη σελίδα, αφού πρώτα απολαύσουμε μερικά λεπτά μυρίζοντας με λατρεία το καινούργιο μας βιβλίο. Με αυτό το δώρο λοιπόν, αυτά τα Χριστούγεννα, ίσως δώσουμε την ευκαιρία και σε άλλους να αλλάξουν την κοσμοθεωρία τους απέναντι στα βιβλία, και να τους κάνουμε να κατανοήσουν πως ένα καλό βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που αντικρίζουμε τον κόσμο!
Αποτελεί ένα δώρο που βελτιώνει τον εσωτερικό κόσμο.
Ένα βιβλίο, μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία του αναγνώστη, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω. Μπορεί να δώσει τη δύναμη ή τη χαρά που έχει ανάγκη κάποιος εκείνη τη στιγμή. Ακόμα και την απόφαση για μια ριζική αλλαγή ζωής.
Αποτελεί ένα δώρο που μένει για πάντα
Πρόκειται για ένα δώρο, που ποτέ δεν θα είναι εκτός μόδας και θα έχει πάντα μία θέση στη βιβλιοθήκη του σπιτιού. Κάθε φορά λοιπόν, που ο άνθρωπος στον οποίο χαρίσαμε ένα βιβλίο, θα το πιάνει στα χέρια του, θα σας σκέφτεται αναπόφευκτα. Σε αυτό σίγουρα θα βοηθήσει και η ανάλογη αφιέρωση.
Γι΄αυτό, για να κάνετε ακόμα πιο ιδιαίτερο το φετινό χριστουγεννιάτικο δώρο, μην ξεχάσετε να γράψετε την πιο γλυκιά αφιέρωση. Είναι αυτή που θα βλέπουν κάθε φορά που θα ανοίγουν το βιβλίο και θα σας σκέφτονται. Καλές γιορτές, γεμάτες μαγεία και νέα ξεκινήματα!
https://www.maxmag.gr/book/to-kalytero-doro-gi-ayta-ta-christoygenna-einai-ena-vivlio/
Κλεισμένοι μέσα από τις 9 το βράδυ διαβάζουμε...
Ο γυρισμός
Βικτόρια Χίσλοπ
Η συγγραφέας πραγματεύεται ένα θέμα ταμπού μέχρι πρότινος, τον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία! Ένα βιβλίο που προβληματίζει τον αναγνώστη και τον ευαισθητοποιεί βοηθώντας τον να κατανοήσει την αξία του ειρηνικής ζωής! Το βιβλίο μας μυεί στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας μέσα από την αναδρομική εξιστόρηση της οικογένειας Ραμίρεζ που αποδεκατίστηκε από τον εν λόγω πόλεμο. Το βιβλίο είναι πολυεπίπεδο και η ιστορία εκτυλίσσεται σε δυο χρονικά και τοπικά επίπεδα. Η Σόνια, μια 32χρονη αγγλίδα το 2001 κάνει ένα ταξίδι στη Γρανάδα, στη γενέθλια γη της μητέρας της μαζί με τη φιλη της τη Μάγκι για να παρακολουθήσουν μαθήματα φλαμέγκο. ΄Ηδη η Σόνια είναι παντρεμένη με τον Τζέιμς κι ενώ ο γάμος τους ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς στη συνέχεια η ρουτίνα τους οδήγησε στο αδιέξοδο. Τυχαία, σ ένα καφέ θα γνωρίσει τον ιδιοκτήτη του και κάποιες φωτογραφίες θα την κάνουν να συνδέσει τη μητέρα της με το συγκεκριμένο καφέ. Ο Μιγκέλ θα αφηγηθεί το παρελθόν της οικογένειας που είχε άλλοτε το καφέ μια ιστορία τραγική, δραματική, γεμάτη περιπέτεια, πόνο, φυλακίσεις και θάνατο. Ευχάριστη νότα ο τρυφερός και νεανικός έρωτας της Μερσέντες, της κόρης των ιδιοκτητών με το Χαβιέ, το μελαχρινό κιθαρίστα της. Μια αγάπη αγνή, αλλά σύντομη αφού ο εμφύλιος θα τους χωρίσει οριστικά. Η Σόνια, εν τέλει, θα μάθει πράγματα που ποτέ κανείς δεν ήξερε για το παρελθόν της μητέρας της.
Αναμφίβολα, δεν πρόκειται για ένα ελαφρύ βιβλίο παραλίας! Ο γυρισμός αποτελεί ένα βιβλίο σταθμό με ιστορικές και κοινωνικές προεκτάσεις, ένα βιβλίο αναπόλησης μιας περασμένης εποχής, ένα βιβλίο που μας «ταξιδεύει» στα μαγικά σοκάκια της Γρανάδα και μας αποκαλύπτει τη δύναμη της νεανικής και αγνής αγάπης, που δίνει πνοή στο δοκιμαζόμενο άνθρωπο – στην προκειμένη περίπτωση στη Μερσέντες, που η αγάπη της για το Χαβιέ λειτουργεί ως κινητήριος μοχλός και την οδηγεί στην υπέρβαση! Η Σόνια θα πάρει τη γενναία απόφαση να χωρίσει και να αποδεσμευτεί από ένα γάμο που την πνίγει! Στα θετικά στοιχεία του βιβλίου συγκαταλέγονται οι εξαίσιες περιγραφές των τοπίων της Γρανάδα μέσα από γλαφυρές εικόνες, η μαγική παρουσίαση του χορού (φλαμέγκο) και ό, τι αυτός εκφράζει και τα ολέθρια αποτελέσματα του εμφύλιου πολέμου στις ανθρώπινες σχέσεις και στο πολιτιστικό και οικονομικό οικοδόμημα.
Βέρα Δακανάλη
https://filologikosoikos.blogspot.com/2011/07/victoria-hislop_18.html
Διαβάζουμε επίσης ένα άρθρο για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο
και λογοτεχνικά βιβλία για τον ισπανικό εμφύλιο
https://www.bookfeed.gr/2019/05/30/mathainontas-gia-ton-ispaniko-emfylio-mesa-apo-tin-logotechnia/
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
Το αστέρι του βορρά
Φίλιπ Πούλμαν
.jpg)
Χωρίς αυτό το παιδί θα πεθάνουμε όλοι.
Η Λύρα και το δαιμόνιό της ζουν ελεύθερα και ανέμελα ανάμεσα στους λογίους του Κολεγίου Τζόρνταν, στην Οξφόρδη. Αλλά η μοίρα που έχει γραφτεί για εκείνη από τότε που γεννήθηκε την οδηγεί σ’ ένα επικίνδυνο ταξίδι στον παγωμένο Βορρά, σε αναζήτηση ενός φίλου που έχει απαχθεί. Πρόκειται για ένα ταξίδι που θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες πέρα από τον δικό της κόσμο…
ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΠ ΠΟΥΛΜΑΝ, ΠΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΕ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Ειρήνη, Θεώνη, Μαρίζα, Ιωάννα, Αρετή, Δωροθέα, Μαριέλενα, Λάμπρο
μπορείτε από την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου στις 1.30
να συμμετέχετε στη διαδικτυακή λέσχη μας χρησιμοποιώντας το link μου
για τη σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση.
Η Ζωή μας δάνεισε το τελευταίο βιβλίο της Άλκης Ζέη,
εμείς το διαβάσαμε και το παρουσιάζουμε
Ένα παιδί από το πουθενά
Άλκη Ζέη
Με λένε Ίκαρο Λαμπρίδη και μένω στο Παγκράτι στην οδό Δικαιάρχου με την οικογένειά μου. Η οικογένειά μου είναι η θεία μου, η Ελένη-Ιοκάστη Καποδίστρια, το Αγόρι κι εγώ. Είμαι δέκα χρονών. Την ιστορία της οικογένειάς μου τη μαθαίνω κάθε Πέμπτη, όταν έρχονται οι φίλες της Ελένης-Ιοκάστης να παίξουν μπιρίμπα. Κάθονται στο καθιστικό γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι και παίζουν μιλώντας ασταμάτητα. Ακούω τη θεία μου να λέει στις φίλες της: «Από πού βρέθηκαν αυτά τα ξανθά μαλλιά; Κανείς στο σόι μας δεν είχε. Θαρρείς κι αυτό το παιδί ήρθε από το πουθενά». Ώρες ώρες το πιστεύω κι εγώ πως ήρθα από το πουθενά.
Η Άλκη Ζέη γράφει με τη φωνή ενός παιδιού και αφηγείται την περιπέτεια του να μεγαλώνεις σήμερα. Μπορεί η λύση που αναζητά ο μικρός της ήρωας να κρύβεται από απλούστερα πράγματα; Μπορεί ο κόσμος να εξημερωθεί;
Δείτε κι αυτά:
https://www.youtube.com/watch?v=ZeOhydlmGDQ&feature=emb_logo
https://www.youtube.com/watch?v=_leOCBUdeac
Συνέντευξη στην Ειρήνη Ορφανίδου Huffington Post, 21/11/2019
Αγγελική Βουλουμάνου www.diastixo.gr, 29/11/2019
Μαρία Μαντή Postmodern, 2/12/2019
Μαρία Αθανασίου περ. Κ, 15/12/2019
Η Ελλάδα του 2019 μέσα από τα καθάρια μάτια ενός 10χρονου αγοριού. Στο νέο βιβλίο της σπουδαίας Άλκης Ζέη, της σημαντικότερης εν ζωή Ελληνίδας συγγραφέα παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας, ο μικρούλης Ίκαρος Λαμπρίδης προσπαθεί μέσα από τον λαβύρινθο της οικογενειακής του ιστορίας και στο ψηφιδωτό της σύγχρονης Αθήνας να βρει τη θέση του στον κόσμο. Μαζί με τους αναγνώστες ανακαλύπτει άγνωστες λέξεις, όπως «άστεγος», «Πολυτεχνείο», «γητευτής», συλλογίζεται πάνω στη φιλία, στη δικαιοσύνη, στην καλοσύνη, στην αγάπη και παίρνει υπέροχα μαθήματα ζωής, άλλοτε με βήμα βαρύ από τη λύπη, την αγωνία και τον φόβο και άλλοτε χοροπηδώντας με χαρά από λέξη σε λέξη και από σελίδα σε σελίδα.
Συνέντευξη στη Λαμπρινή Κουζέλη ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής, 24/11/2019
Βίκυ Πάτσιου Ο Αναγνώστης, 6/2/2020
«Το παρελθόν, το παρόν και η μνήμη στο έργο της Άλκης Ζέη»
Γιώτα Κεφαλά www.kosvoice.gr, 15/1/2020
Ο Μαγικός Κόσμος του Παιδικού Βιβλίου
Μαίρη Μπιρμπίλη Elniplex, 10/12/2019
Συνέντευξη στην Αγγελική Λάλου childit.gr, 31/12/2019
Μικρή Παραμυθού, 31/12/2019
Incyteachy.gr, 11/2/2020
Χαρά Σωτηροπούλου ReadO’ Clock, 6/12/2019
Ελίζα Σουφλή Art.harbour, 17/12/2019
Πελιώ Παπαδιά ΤΑΛΚ, 20/11/2019
Christina my Princess, 23/11/2019
Clelia.gr, 4/12/2019
Αντίο Άλκη Ζέη
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Όσοι από τους μαθητές της περσινής Λέσχης Ανάγνωσης
συνεχίζουν… να αγαπούν τα βιβλία,
μπορούν να συμμετέχουν στην ανεπίσημη- παράλληλη ομάδα της φετινής λέσχης, διαβάζοντας ένα από τα προτεινόμενα βιβλία, κάνοντας ηλεκτρονικά τις εργασίες τους και μένοντας ενημερωμένοι από το χώρο της λέσχης στην ιστοσελίδα του σχολείου ή από το μάθημα στην e-class.
Το ίδιο ισχύει και για τους νέους φίλους μας, που λόγω του κορωνοϊού δεν μπορούν να ενταχθούν στην επίσημη ομάδα.
Με την ελπίδα ότι την Άνοιξη θα ενωθούμε όλοι μαζί.
Η υπεύθυνη της Λέσχης Ανάγνωσης
Παναγιωτοπούλου Ελένη
Ποιος πήρε φέτος το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας;
.jpg)
Στην Αμερικανίδα ποιήτρια Louise Glück απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2020. Δύο χρόνια μετά την Πολωνή Όλγκα Τοκάρτσουκ, η Louise Glück είναι η 16η γυναίκα που τιμάται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10 εκατ. κορωνών Σουηδίας (958.000 ευρώ).
H Louise Glück γεννήθηκε το 1943 στη Νέα Υόρκη και ζει στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης. Είναι γνωστή και ως η «σκοτεινή» ποιήτρια για τη ροπή της σε θέματα γύρω από το τραύμα, την απώλεια και τη θλίψη. Εκτός από ποιήτρια, που έχει κερδίσει πολλά λογοτεχνικά βραβεία και διεθνή αναγνώριση, είναι και καθηγήτρια αγγλικών στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ.
Σε αρκετά ποιήματά της, άντλησε τα θέματά της από την ελληνική μυθολογία. Μεταξύ άλλων, έχει γράψει για τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο, τον Άδη και την Περσεφόνη, την Κίρκη, τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη.
«Ο θρίαμβος του Αχιλλέα» (μτφ. Γιώργος Χουλιάρας)
Στην ιστορία του Πάτροκλου
δεν υπάρχει επιζών, ούτε καν ο Αχιλλέας
που ήταν σχεδόν θεός.
Ο Πάτροκλος τού έμοιαζε· φορούσαν
την ίδια πανοπλία.
Πάντοτε στις φιλίες αυτές
ο ένας υπηρετεί τον άλλο, ο ένας είναι πιο λίγος:
η ιεραρχία
είναι πάντοτε εμφανής, αν και οι θρύλοι
δεν είναι αξιόπιστοι –
πηγή τους είναι ο επιζών,
αυτός τον οποίο εγκατέλειψαν.
Τι ήταν τα ελληνικά πλοία που καίγονταν
μπροστά σε αυτή την απώλεια;
Στη σκηνή του, ο Αχιλλέας
πενθούσε με όλη την ύπαρξή του
και οι θεοί είδαν
πως ήταν ένας άνθρωπος ήδη νεκρός, θύμα
της πλευράς εκείνης η οποία αγαπούσε,
της πλευράς που ήταν θνητή.
Σε ένα από τα πιο δημοφιλή της ποιήματα, με τίτλο «Νόστος», περιλαμβάνεται και ένας από τους πιο γνωστούς της στίχους: «Μια φορά κοιτάμε τον κόσμο, όταν είμαστε παιδιά. Τα υπόλοιπα είναι μνήμη». Η παιδική ηλικία και η οικογενειακή ζωή, η στενή σχέση ανάμεσα στους γονείς και τους αδελφούς και τις αδελφές αποτελούν κεντρική θεματική στο έργο της.
Ως έφηβη, η Glück έπασχε από νευρική ανορεξία την οποία περιέγραψε σε πολλά ποιήματά της. Κυρίως σε ένα δοκίμιό της χαρακτήρισε την ασθένεια ως το μέσο στην προσπάθειά της να διεκδικήσει την ανεξαρτησία της από τη μητέρα της. Σε άλλο κείμενό της, έχει συνδέσει την ασθένειά της με το θάνατο μιας μεγαλύτερης αδελφής της, ένα γεγονός που είχε συμβεί πριν γεννηθεί.
Ποιήματα της Louise Glück, μεταφρασμένα από τη Δήμητρα Κωτούλα και τον George Le Nonce έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Ποίηση και Ποιητική.
Ένα από αυτά είναι «Το ζευγάρι στο πάρκο», (μετάφραση George Le Nonce):
Ἕνας ἄντρας περπατάει μόνος στὸ πάρκο καὶ δίπλα του περπατᾶ μιὰ γυναίκα, ἐπίσης μόνη. Πῶς τὸ καταλαβαίνει κανείς; Εἶναι σὰν νὰ ὑπῆρχε μιὰ γραμμὴ ἀνάμεσά τους, σὰν τὶς γραμμὲς στὰ γήπεδα. Ἐντούτοις, ἂν τοὺς φωτογράφιζες θὰ ἔμοιαζαν μὲ παντρεμένο ζευγάρι, ἕνα βάρος ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο, βάρος ὅπως καὶ οἱ χειμῶνες ποὺ ἔχουν ὑπομείνει μαζί. Κάποια ἄλλη στιγμή, θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι ἄγνωστοι ἕτοιμοι νὰ συναντηθοῦν τυχαῖα. Τῆς πέφτει τὸ βιβλίο της˙σκύβει νὰ τὸ σηκώσει, ἀγγίζει, τυχαῖα, τὸ χέρι του καὶ ἡ καρδιά της ἀνοίγει σὰν παιδικὸ μουσικὸ κουτί. Καὶ μέσα ἀπὸ τὸ κουτὶ ξεπροβάλλει μιὰ μικρὴ ξύλινη μπαλλαρίνα. Ἐγὼ τὸ ἔφτιαξα αὐτό, σκέφτεται ὁ ἄντρας˙ καίτοι στὸ ἴδιο σημεῖο βιδωμένη περιστρέφεται, δὲν παύει νὰ εἶναι χορεύτρια, κι ὄχι ἁπλῶς ἕνα κομμάτι ξύλο. Ἔτσι μᾶλλον ἐξηγεῖται ἡ αἰνιγματικὴ μουσικὴ τῶν δέντρων.
«Η φωνή της, ειλικρινής και ασυμβίβαστη, έχει χιούμορ και πνεύμα» σχολίασε μετά την ανακοίνωση ο πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του Βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας Αντερς Ολσον. «Χαρακτηρίζεται από μια σοβαρότητα, μια αυστηρότητα, και την απροθυμία να αποδεχτεί δόγματα πίστης. Στα ποιήματά της ο εαυτός αφουγκράζεται όσα κατέλιπαν τα όνειρα και οι ψευδαισθήσεις αλλά στέκεται απέναντί τους με τρόπο ανελέητο όσο κανείς άλλος. Ωστόσο, παρότι ούτε η ίδια δεν θα αρνιόταν τη σημασία που έχει η αυτοβιογραφική πρώτη ύλη στην ποίησή της, δεν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε εξομολογητική ποιήτρια».
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
"Λίγες και μία νύχτες"
Ισίδωρος Ζουργός
Την άνοιξη του 1909 ο έκπτωτος σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ ο Β΄ εξορίζεται στη Θεσσαλονίκη και μένει έγκλειστος σε μια εντυπωσιακή έπαυλη. Εκεί, κατά το μυθιστόρημα και μόνο, θα διηγηθεί για μερικές νύχτες σ’ ένα μικρό κορίτσι τη ζωή του. Ένα εντεκάχρονο όμως αγόρι κρυφακούει…
Εβδομήντα χρόνια μετά θα υπάρχει ακόμη μια νύχτα, μάλλον μια ζωή ολόκληρη σε μία μόνο νύχτα, άλλωστε στον 20ο αιώνα συχνά αργούσε να ξημερώσει.
Το "Λίγες και μια νύχτες" παίρνοντας αφορμή από την ερωτική ιστορία που φωλιάζει στην καρδιά της αφήγησης, είναι ένα μυθιστόρημα για το κυνήγι του πλούτου και την αναζήτηση της ευτυχίας. Το βιβλίο αναπλάθει μια μαγευτική συνοικία έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης, αυτή των Εξοχών, που έσβησε για πάντα. Είναι ακόμη μια γραφή για τα σπίτια, φτωχικά και πλούσια, για το μέσα και το έξω τους, για τους τοίχους και τα έπιπλα όπου υφαίνονται οι ανάσες ζώντων και τεθνεώτων.
Το Λίγες και μία νύχτες εμπεριέχει ακόμη με κάποιο τρόπο τον σχολιασμό του, διερωτάται πίσω από την κουίντα για τα άγονα χωράφια της γραφής, τα εργαστήριά της, τις αστοχίες και τα πάθη της, είναι με άλλα λόγια το κοίταγμα του ίδιου του μυθιστορήματος στον καθρέφτη.
Πέρα όμως και πάνω από όλα είναι ένα βιβλίο για την ανήκεστο βλάβη της ύπαρξης που προκάλεσε ο πιο δημεγέρτης αιώνας, ο εικοστός.
Δείτε κι αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=YPVxj6sx1z8
Διαβάστε κριτικές:
https://www.culturenow.gr/liges-kai-mia-nyxtes-isidoros-zoyrgos-kritiki-vivlioy/
https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/7031-liges-kai-mia-nuxtes
Λίγες και μία νύχτες: συνέντευξη με τον συγγραφέα Ισίδωρο Ζουργό
Ο Ισίδωρος Ζουργός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964. Σπούδασε Παιδαγωγικά και υπηρετεί στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ως δάσκαλος. Έχει δυο παιδιά και σήμερα εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με διάφορα περιοδικά δημοσιεύοντας ποίηση και πεζογραφία, καθώς και βιβλιογραφικά κριτικά σημειώματα. Έχει επίσης ασχοληθεί με θέματα διδασκαλίας της λογοτεχνίας στο δημοτικό σχολείο και ιστορίας της εκπαίδευσης. Αποκλειστικά για το Public Blog, η βιβλιοφάγος Βικτωρία Αλεξίου, συνάντησε τον συγγραφέα, με αφορμή το νέο του βιβλίο “Λίγες και Μία Νύχτες” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Ο τίτλος του νέου σας βιβλίου παραπέμπει αυτόματα στο "Χίλιες και μία νύχτες", ένα από τα πιο δημοφιλή στο δυτικό κόσμο έργα της αραβικής λογοτεχνίας. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Γεννήθηκε από ένα ιστορικό γεγονός που αποδείχτηκε αρκετό να εξάψει τη μυθιστορηματική φαντασία. Τον Απρίλιο του 1909 οδηγείται αιχμάλωτος στη Θεσσαλονίκη ο Αβδούλ Χαμίτ ο Β΄, σουλτάνος επί 33 έτη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η επαναστατική επιτροπή των Νεότουρκων τον φυλακίζει σε μια από τις επιβλητικότερες επαύλεις της Θεσσαλονίκης, στη Βίλα Αλλατίνι, όπου θα παραμείνει έγκλειστος για τρία χρόνια. Η εξορία και ο κατ’ οίκον περιορισμός του σουλτάνου κυριαρχεί στην ειδησιογραφία όχι μόνο του πολύγλωσσου τύπου της Θεσσαλονίκης, αλλά και σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Το γεγονός διανθίζεται στον καθημερινό Τύπο με πολλές φήμες και μύθους, ώστε να πυροδοτείται η λαϊκή φαντασία και αυτή η περιπέτεια του έκπτωτου μονάρχη να λάβει χαρακτήρα λαϊκού μυθιστορήματος. Η ώρα πάντως του δικού μου μυθιστορήματος έρχεται όταν επινοείται ο βασικός χαρακτήρας του βιβλίου, ο Λευτέρης Ζεύγος, ο γιος του κηπουρού της βίλας, ένα εντεκάχρονο αγόρι που τα πρωινά πουλάει εφημερίδες στους δρόμους και τα απογεύματα σκάβει στον κήπο της έπαυλης Αλλατίνι. Μπροστά στα μάτια του ανοίγεται για λίγες νύχτες ένας παραμυθένιος κόσμος που έχει το άρωμα της Ανατολής με τη θέα ενός γέρου βασιλιά, που περιστοιχίζεται από ευνούχους, υπηρέτες, συμβούλους και αξιωματούχους, για να μη μιλήσουμε για τα αρώματα, τα φερμένα από το παλάτι του Γιλδίζ, τους εντυπωσιακούς παπαγάλους και τις λευκές αυτοκρατορικές γάτες.
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση από τις "Λίγες και μία νύχτες" και για ποιον λόγο;
Βλέπω το βιβλίο ως μια αρραγή ενότητα και δεν μπορώ να ξεχωρίσω ούτε φράση ούτε παράγραφο. Άλλωστε σε κάθε μυθιστόρημα μια φράση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παρωνυχίδα, μια τρίχα σε ένα ολόκληρο κορμί, ένα θρόισμα σε έναν κόσμο που τον τραντάζουν καταιγίδες. Διαβάζοντάς το, κατανοούμε πως είναι ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στο κυνήγι του πλούτου και της αναζήτησης της ευτυχίας -κάτι που κυνηγούσαν και οι Έλληνες των τελευταίων δεκαετιών. Νομίζω ότι η αναζήτηση της ευτυχίας μέσω του πλουτισμού είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό των πιο πολλών ανθρώπων. Χωρίς αμφιβολία στην εποχή της νεωτερικότητας το χρήμα βρέθηκε στην κορυφή των επιδιώξεων εκμεταλλευόμενο την κρίση και αποδυνάμωση παλαιότερων ιδανικών, όπως το έθνος, η υπακοή στον θείο λόγο, η σωτηρία της ψυχής κ.ά. Το μυθιστόρημα για το οποίο συζητάμε διαδραματίζεται στον εικοστό αιώνα, εποχή κατά την οποία η ελληνική κοινωνία έρχεται σε πρώτη επαφή με τις βασικές νεωτερικές αξίες.
Συνιστά η συγγραφή διέξοδο από τη σύγχρονη εποχή γενικευμένης κατάρρευσης για εσάς;
Η τέχνη στη μακρόχρονη ιστορία της είχε ανέκαθεν ένα ιαματικό χαρακτήρα αφενός για τον δημιουργό, αφετέρου και για τους ανθρώπους που την καταναλώνουν ή, για να το πούμε πιο απλά, που τη χαίρονται. Η γραφή γεννιέται και υπάρχει για να θυμίζει στους ανθρώπους τα πραγματικά σημαίνοντα της ζωής, για να τους βοηθά να αναγνωρίζουν μέσα στα πολλά που μας περιβάλλουν αυτά που έχουν διαχρονική αξία, κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο σε εποχές κατάρρευσης.
Ως δάσκαλος θεωρείτε πως οι "ρευστοί καιροί" στους οποίους ζούμε υποψιάζουν τα παιδιά για το τι τα περιμένει στην πορεία, στερώντας τους ήδη την αθωότητα και την ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας;
Καταρχήν θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί χρησιμοποιείτε τη διατύπωση ως δάσκαλος αντί αυτού του ανεκδιήγητου σα δάσκαλος. Ως δάσκαλος, λοιπόν, και ύστερα από μια συμβίωση τριάντα χρόνων με τα παιδιά μπορώ να σας βεβαιώσω πως αυτή η αξιοζήλευτη αρετή – ευλογία της παιδικότητας παραμένει ευτυχώς αναλλοίωτη. Για την τωρινή, όμως, αίσθηση που βιώνουν τα νέα παιδιά στην εφηβική ηλικία, γυμνάσιο και λύκειο, εκεί κοντά στα πρόθυρα της ενηλικίωσης, δεν μπορώ να σας διαβεβαιώσω.
Ασχολείστε με το Διαδίκτυο;
Είμαι ένας απλός χρήστης Διαδικτύου, εξαρτημένος πιο πολύ από τον παλιότερο κόσμο της γνώσης, από τη μυρωδιά του χαρτιού και τον ψίθυρό του την ώρα που γυρίζουν οι σελίδες. Δεν έχω Facebook ούτε ιστοσελίδα. Αυτό δε σημαίνει ότι τα απορρίπτω εξ ορισμού, απλώς μέχρι τώρα στη ζωή μου έτυχε να έχω άλλες προτεραιότητες. Συμμερίζομαι φυσικά όπως και πολλοί άλλοι την αίσθηση ότι ζούμε μια κακόγουστη εποχή ηλεκτρονικής φλυαρίας και αγένειας, αλλά αυτό έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους και όχι με το μέσο αυτό καθ’ αυτό.
Ποια η άποψή σας για το e-book;
Η ιστορία της γραφής και της ανάγνωσης έχει περάσει τις τελευταίες χιλιετίες από την πέτρα, το κεραμίδι, τον πάπυρο, την περγαμηνή, το χαρτί και τώρα είναι η ώρα της οθόνης. Δεν ανησυχώ από αυτά που ακούγονται αριστερά και δεξιά για το τέλος των βιβλίων και τα παρόμοια. Στην ανθρώπινη ιστορία ό,τι είναι πιο λειτουργικό προχωρά και υποκαθιστά το προηγούμενο. Έχει καμιά σημασία μήπως το υλικό γραφής του Αισχύλου; Ο άνθρωπος είναι πάντα ο ίδιος, όπως και οι αγωνίες του, που χαράσσονται είτε στην άμμο είτε σε ipad.
Το βιβλίο διερωτάται για τα άγονα χωράφια της γραφής και συνιστά κατά συνέπεια το κοίταγμα του ίδιου του μυθιστορήματος στον καθρέφτη. Ποιοι λόγοι σας οδήγησαν να αναφερθείτε στην τέχνη του γράφειν;
Κατά κύριο λόγο οι δικές μου ερευνητικές αγωνίες για τη φύση και το χαρακτήρα της συγγραφικής δημιουργίας. Το "Λίγες και μία νύχτες" φιλοδοξεί να δώσει χώρο ακόμη και στο making of του ίδιου του του εαυτού, να προσθέσει μερικά σχόλια, αλλά και ερωτήματα για το γραμματειακό είδος που ονομάζεται μυθιστόρημα, τη σκοτεινή του πλευρά και τα έγκατά του, για τους δορυφόρους και τους γαλαξίες του, στους οποίους ίσως κάποτε καταφέρει να πετάξει.
Ο Philip Kerr είχε προτρέψει σε συνέντευξή του όποιον επιθυμεί να γίνει συγγραφέας τα ακόλουθα: "Να έχεις ένα αγαπημένο βιβλίο και να το κρατάς μέσα σου. Διάβαζε συχνά μερικές σελίδες του και σκέψου γιατί είναι το αγαπημένο σου". Εσείς τι θα συμβουλεύατε έναν επίδοξο συγγραφέα;
Προσυπογράφω τη συμβουλή του Philip Kerr και θα μπορούσα να προσθέσω και άλλα πολλά ακόμη για το θέμα. Νομίζω ότι ο πυρήνας όλων αυτών των σκέψεων θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: Φρόντισε να γίνεις πρώτα ένας αναγνώστης με έντονα αναγνωστικά πάθη, συμπάθειες και αντιπάθειες. Η ταυτότητα του συγγραφέα προϋποθέτει την αναγνωστική συνείδηση και εμπειρία, όπως το να οδηγήσεις μηχανή έχει ως προαπαιτούμενο να μάθεις να οδηγείς ποδήλατο.
Ποια η αποψή σας αναφορικά με την ελληνική λογοτεχνία εν συγκρίσει με τη σύγχρονη ξένη λογοτεχνία;
Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη που πρέπει να διανύσουμε, ιδιαίτερα στην πεζογραφία, μιας και είναι βέβαιο πως στην ποίηση τα πηγαίνουμε καλύτερα. Χρειάζονται πολλά καλά μυθιστορήματα, όπως και συλλογές διηγημάτων, βιβλία που θα μπορούσαν ίσως να διαρρήξουν αυτή την περίεργη εσωστρέφεια της ελληνικής πεζογραφίας και να απλωθούν σε όλο τον κόσμο. Χρειάζεται όμως και από την πλευρά της πολιτείας μια πολιτική βιβλίου με συνέχεια και συνέπεια, πολιτική και στήριξη την οποία αναζητούμε εδώ και χρόνια, αλλά αυτή κάπου κρύβεται.
Ποια ενδιαφέροντα βιβλία διαβάσατε αυτήν την περίδο και θα μας προτείνατε να διαβάσουμε;
Όσο έγραφα το "Λίγες και μία νύχτες" τα αναγνώσματά μου ήταν σχετικά με το θέμα και την εποχή στην οποία αναφέρεται, οπότε δε θα με βρείτε και ιδιαίτερα ενημερωμένο σε πρόσφατες κυκλοφορίες. Επειδή, όμως, το βιβλίο είναι ένα προϊόν που δεν έχει ημερομηνία λήξης, ας μιλήσουμε για μερικά ενδιαφέροντα βιβλία ανεξαρτήτως του πότε έχουν εκδοθεί. Επομένως, θα σας συνέστηνα τον Yuval Noah Harari για τη μελέτη του "Sapiens, μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου" από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, τα "Έθιμα ταφής" της Hanna Kent από τον Ίκαρο και αυτό που διαβάζω τις τελευταίες ημέρες, το "Δέντρο από καπνό" του Ντένις Τζόνσον από τις εκδ. Πατάκη, το οποίο κέρδισε και το National Book Award 2007."
Βικτώρια Αλεξίου
https://blog.public.gr/liges-ke-mia-nichtes-sinentefxi-ton-singrafea-isidoro-zourgo
Κατάληψη;
Μήπως η ώρα περνάει ευκολότερα διαβάζοντας ένα βιβλίο;
Ο άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και τα χρόνια του προσκυνήματος του
Ο Τσουκούρου, ένας τριανταεξάχρονος σχεδιαστής σιδηροδρομικών σταθμών, που το όνομά του σημαίνει "φτιάχνω" ή "χτίζω" -όχι όμως "δημιουργώ"-, πιστεύει πως διάγει βίο άχρωμο, χωρίς ίχνος προσωπικότητας. Στα είκοσί του απορρίπτεται, για άγνωστους λόγους και με συνοπτικές διαδικασίες, από την εξιδανικευμένη παρέα του: δυο αγόρια και δυο κορίτσια, με ονόματα που παραπέμπουν αντίστοιχα σε τέσσερα διαφορετικά χρώματα. Ο "άχρωμος" Τσουκούρου αποδέχεται την απόρριψη σιωπηρά, φτάνει λόγω του συναισθηματικού σοκ στα πρόθυρα του θανάτου και τελικά επανέρχεται στην κανονική ζωή του χωρίς να έχει ουσιαστικά συνέλθει. Ώσπου έπειτα από δεκαέξι χρόνια, η Σάρα, μια γυναίκα που τον ενδιαφέρει σοβαρά, διαβλέπει το συναισθηματικό του μπλοκάρισμα, θέτει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων και τον ωθεί στο αυτονόητο: να επιδιώξει, έστω και εκ των υστέρων, μια εκ βαθέων επαφή με την "πολύχρωμη" παρέα του για να φωτίσει τις λεπτομέρειες του βαθιά κρυμμένου ψυχικού τραύματός του, να κατανοήσει τα αίτια και να χειριστεί την πραγματικότητα με τρόπο λυτρωτικό για τον ίδιο και για τη μεταξύ τους σχέση.
Ο κορυφαίος Χαρούκι Μουρακάμι αποτυπώνει με μαεστρία στο χαρτί την αξιομνημόνευτη ιστορία ενός νεαρού άντρα που τον στοιχειώνει μια τεράστια απώλεια. Μια ιστορία για όνειρα και εφιάλτες, για τα ταξίδια στο παρελθόν που είναι απαραίτητα για να θεραπευτεί το παρόν.
.jpg)
"Δε θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη. Είμαι απλώς κάποιος που μπορεί να γράψει. Ναι.
Έχω την αίσθηση ότι ζω παράλληλες ζωές. Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί είμαι συγγραφέας αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος, τουλάχιστον από πλευράς καριέρας, λόγος για τον οποίο έγινα συγγραφέας. Κάτι συνέβη κι έγινα συγγραφέας. Και τώρα είμαι επιτυχημένος συγγραφέας. Όταν επισκέπτομαι τις ΗΠΑ ή την Ευρώπη, είναι πολλοί αυτοί που με ξέρουν. Είναι τόσο περίεργο. Πριν από λίγα χρόνια βρέθηκα στη Βαρκελώνη για μια παρουσίαση βιβλίου μου και ήρθαν χίλια άτομα. Έρχονταν κορίτσια και με φιλούσαν. Πραγματικά εξεπλάγην. Τι μου συνέβη;
Με τη σύζυγό μου είμαστε παντρεμένοι περίπου σαράντα χρόνια. Παραμένει φίλη μου. Συζητάμε, πάντα συζητάμε. Με βοηθάει πολύ. Μου δίνει συμβουλές για τα βιβλία μου. Σέβομαι τη γνώμη της. Πού και πού τσακωνόμαστε. Καμιά φορά η γνώμη της είναι πολύ αυστηρή. Ίσως και να το χρειάζομαι αυτό. Αν έκανε το ίδιο ο επιμελητής μου, θα θύμωνα. Μπορώ ν' αλλάξω επιμελητή, αλλά δεν μπορώ ν' αλλάξω τη γυναίκα μου.
Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία. Μου αρέσει ν' ακούω μουσική. Μαζεύω δίσκους. Και γάτες. Δεν έχω καμία γάτα αυτή τη στιγμή. Όταν, όμως, δω γάτα στον δρόμο, αμέσως χαίρομαι" (Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Χαρούκι Μουρακάμι στο www.theguardian.com)
Δείτε κι αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=15EwcFWgHrw
Ονειρικός Μουρακάμι
Της Νίκης Κώτσιου.
Στο σύμπαν του Μουρακάμι καθόλου δε σπανίζουν οι ήρωες σαν τον «άχρωμο» Τσουκούρου Ταζάκι (μτφρ. Μαρία Αργυράκη, εκδ. Ψυχογιός). Ο μοναχικός και αποξενωμένος άντρας που, μετά από μια τραυματική εμπειρία, αποτραβιέται από τον κόσμο και γίνεται παρατηρητής των άλλων χωρίς να συμμετέχει και να διεκδικεί ρόλο στη ζωή είναι μάλλον συνηθισμένη φιγούρα στα μείζονα έργα του Μουρακάμι(Νορβηγικό Δάσος, Κουρδιστό Πουλί…) και συμπυκνώνει στην περίπτωσή του τον τύπο του αλλοτριωμένου ανθρώπου που, χαμένος μέσα στη μεγαλούπολη της μετα-βιομηχανικής εποχής, αδυνατεί να διαχειριστεί τον πόνο που του έχουν προκαλέσει οι ματαιώσεις και οι διαψεύσεις. «Δεν είχε κανέναν κολλητό φίλο. Από τις όποιες σχέσεις έκανε, τελικά χώριζε. Ήρεμες σχέσεις, ειρηνικοί χωρισμοί. Δεν μπλέχτηκε συναισθηματικά με καμία γυναίκα. Είτε επειδή δεν το επιζητούσε ο ίδιος είτε γιατί δεν το επιζητούσαν εκείνες…Τα χρόνια και οι μήνες τον προσπερνούσαν ήσυχα και χάνονταν σαν το απαλό αεράκι». Ριζωμένος στη μοναξιά του, αναπτύσσει κάποια στοιχειώδη και τυπική αλληλεπίδραση με τον περίγυρο αλλά δεν παύει να νιώθει αταίριαστος κι ανίκανος να συνάψει σχέσεις και να ζήσει συντροφικά.
Ο Τσουκούρου Ταζάκι εγγράφεται σ’αυτή τη μακρά μουρακαμική παράδοση του αποσυνάγωγου ήρωα και επαναφέρει στο προσκήνιο όλα τα αδιέξοδα και τις εντάσεις ενός εμβληματικού τύπου με ιδιαίτερη «παθολογία» και σύνδρομα. Ας τον γνωρίσουμε όμως καλύτερα… Στην εφηβεία του, ο Τσουκούρου Ταζάκι μετείχε σε μια ευχάριστη παρέα ομηλίκων, με την οποία μοιραζόταν κοινά ενδιαφέροντα και ανησυχίες, μέχρι που κάποια στιγμή, εντελώς ανεξήγητα, οι φίλοι αποφάσισαν να τον απορρίψουν και να τον διώξουν δια παντός για άγνωστο λόγο. Ο Ταζάκι δέχτηκε το γεγονός συντετριμμένος χωρίς να ζητήσει περαιτέρω εξηγήσεις και, για κάμποσα χρόνια, χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα μιας άγριας κατάθλιψης, που τον εμπόδισε να συνεχίσει τη ζωή του φυσιολογικά. «Όπως ο Ιωνάς που τον κατάπιε μια τεράστια φάλαινα και επέζησε στο στομάχι της, ο Τσουκούρου βρέθηκε στο στομάχι του θανάτου και πέρασε ατελείωτες μέρες μέσα σε μια απύθμενη και σκοτεινή τρύπα.»Το ατυχές αυτό γεγονός της εφηβείας φαίνεται μάλιστα να διατάραξε με τρόπο καθοριστικό την ομαλή πορεία του προς την ενηλικίωση προκαλώντας μια σειρά από συναισθηματικά «μπλοκαρίσματα», που αποξένωσαν τον ήρωα από τον εαυτό του και τους άλλους. Παρακολουθούμε τον Τσουκούρου Ταζάκι, ενήλικο πια, να προσπαθεί, δεκάξι χρόνια μετά το τραυματικό γεγονός που τον βύθισε στη θλίψη, να διαλευκάνει αναδρομικά αυτή την υπόθεση με την επίμονη προτροπή της περιστασιακής ερωμένης του Σάρα, που τον βοηθά και τον ενθαρρύνει προς αυτή την κατεύθυνση. Η απόφαση του ήρωα να επιστρέψει στο παρελθόν και να συνομιλήσει με τους παλιούς του φίλους για τους λόγους της επεισοδιακής εκείνης αποπομπής του θα σημάνει μια πορεία επώδυνης αυτογνωσίας, που, αναμοχλεύοντας πόθους, πάθη και μακρινές αναμνήσεις, θα λυτρώσει, τουλάχιστον εν μέρει, τον Τσουκούρου από τους φόβους και τις ανασφάλειες που τον εμποδίζουν να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.
Στα έργα του Μουρακάμι, τα όνειρα παίζουν έναν πολύ καθοριστικό ρόλο στη χειραφέτηση του πρωταγωνιστή και την απελευθέρωσή του από εμπόδια που παρακωλύουν την ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. Έτσι και στον «Άχρωμο Τσουκούρου», τα όνειρα, που είναι ούτως ή άλλως « η βασιλική οδός προς το ασυνείδητο», αποκαλύπτουν πτυχές κρυμμένες και απωθημένες ενός καταπιεσμένου χαρακτήρα, που θέλει να βαδίσει προς την ωριμότητα μα δεν μπορεί. Τα όνειρα του Τσουκούρου, μυστηριώδη και υποβλητικά, με πολύ έντονες τις σεξουαλικές αναφορές, τον φέρνουν σ’ επαφή με τον εσώτερο πυρήνα ενός ανεξιχνίαστου εαυτού και τον επανασυνδέουν με τις πραγματικές του ανάγκες αναδεικνύοντας επιθυμίες, που τεχνηέντως απωθεί αρνούμενος να τις αναγνωρίσει και να συμφιλιωθεί μαζί τους. Μέσα από τα επαναλαμβανόμενα ονειρικά μοτίβα με το σαφές ερωτικό περιεχόμενο, ο Τσουκούρου αρχίζει να αποκτά επίγνωση μιας διφορούμενης σεξουαλικότητας, που μοιάζει να μην έχει ακόμα αποκρυσταλλωθεί κι έτσι αρχίζει να αμφιβάλλει για κάποιες βεβαιότητες και να επανεξετάζει συνολικά τον εαυτό του.
Δεν είναι όμως μόνο τα όνειρα που καθοδηγούν τον Τσουκούρου προς την αυτο-συνείδηση. Είναι και η μουσική που, με την επίσης ονειρική της ύφανση, πλέκει γύρω του έναν μαγικό ιστό σα φυλαχτό και του δείχνει το δρόμο. Στα πιο δημοφιλή βιβλία του Μουρακάμι η παρουσία της μουσικής τονίζεται με έμφαση ενώ εξαίρεται πολλαπλώς η λυτρωτική της επίδραση πάνω στον ήρωα, πράγμα που ξεκινά από την εγνωσμένη μουσικοφιλία του ίδιου του συγγραφέα. Στο «Νορβηγικό Δάσος» είναι το ομώνυμο τραγούδι των Beatles(Norwegian Wood) που δίνει τον τόνο και το ρυθμό, στον «Άχρωμο Τσουκούρου» είναι μια εξόχως υποβλητική μελωδία του Λιστ («le mal du pays»,από τη συλλογή για πιάνο «Τα χρόνια του Προσκυνήματος»,εξ ού και ο τίτλος) που επανέρχεται σταθερά σε διάφορα κρίσιμα σημεία και αποκτά μια πολύ ειδική σημασία για τον τρόπο που βλέπει και αντιλαμβάνεται τα πράγματα ο ήρωας .Στο «1Q84» δεσπόζει η «Sinfonietta» του Γιάνατσεκ, ενώ δε λείπουν από το έργο του οι τζαζ αναφορές κυρίως σε Ντιουκ Έλινγκτον καθώς και η αμερικάνικη ποπ. Ο Μουρακάμι σταθερά διανθίζει τα βιβλία του με μουσική υπόκρουση και οι πρωταγωνιστές του καλούνται να ερμηνεύσουν τη ζωή τους σα να έχουν μπροστά τους μια πυκνογραμμένη ,σχεδόν απροσπέλαστη παρτιτούρα, που οφείλουν να αποκρυπτογραφήσουν . «Η ζωή μοιάζει με μια περίπλοκη παρτιτούρα, σκεφτόταν ο Τσουκούρου. Άθλος να την καταλάβεις σωστά, γιατί ακόμη κι αν την καταλάβεις, ακόμη κι αν τη μεταφέρεις στο σωστό τόνο, δε σημαίνει πως οι άλλοι θα αντιληφθούν σωστά το νόημα του μουσικού κειμένου και θα το εκτιμήσουν. Και ούτε πως αυτό θα τους κάνει ευτυχισμένους…»
Ο « Άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και τα Χρόνια του Προσκυνήματός Του» είναι μια ευφάνταστη καταβύθιση στο σκοτεινό και αχαρτογράφητο κόσμο του ασυνείδητου, ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι προς έναν ενδεχομένως ανέφικτο προορισμό-ίσως προς την ωριμότητα-, έναν προορισμό που συνεχώς μετατοπίζεται μέσα στο χώρο και το χρόνο και τελικά χάνεται κάπου ανάμεσα στα σύνορα φαντασίας και πραγματικότητας, αφήνοντας μια διαρκή αίσθηση εκκρεμότητας και ανικανοποίητου, που ωστόσο δεν ακυρώνει τη διαδρομή αλλά καταξιώνει και τον ταξιδευτή και το παράτολμο εγχείρημά του, όσο ατελέσφορο κι αν αποδείχθηκε. Ο Μουρακάμι γράφει μια ιστορία «μυστηρίου» για τα σύνορα του εαυτού μέσα σ’έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο σύνθετος και διαπιστώνει πως η πραγματικότητα ορίζεται από τον άλλο κι αυτός ο άλλος παραμένει το όριό μας.
https://www.oanagnostis.gr/onirikos-mourakami/
2020-2021
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΣΤΟΝ 20ό ΑΙΩΝΑ
ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ
Γραμμένο γύρω στα 1860, ανέκδοτο μέχρι σήμερα γιατί ο εκδότης του Βερν το είχε απορρίψει εκείνη την εποχή, καταχωνιασμένο έκτοτε σε κάποιο χρηματοκιβώτιο που το κλειδί του είχε χαθεί, το Παρίσι στον 20ό αιώνα περίμενε να έρθει ο καιρός του για να φανερωθεί. Περίμενε να φτάσουν τα τέλη του 20ού αιώνα, για να δούμε εμείς, οι τυχεροί πρώτοι αναγνώστες του, ότι με αυτό το νεανικό του έργο ο Ιούλιος Βερν μας συναρπάζει -και μας τρομάζει- όχι τόσο με τις περιπέτειες που αφηγείται και με τις "προφητείες" του για τις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, όσο με το εφιαλτικό του όραμα για τον σύγχρονο κόσμο μας. Αυτόν τον κόσμο όπου ο ρομαντισμός ασφυκτιά, οι τέχνες και τα γράμματα παρακολουθούν όλο και πιο ανίσχυρα τις επεκτατικές τάσεις των αριθμών, και οι άνθρωποι προσφέρουμε τα πλεονεκτήματα, που κερδίσαμε με τις ίδιες μας τις επιτεύξεις, στο θυσιαστήριο του μετρήσιμου, του αποτιμητού σε χρήμα, σε εξουσία, σε γρανάζια μηχανών και μηχανισμών.
«Το Παρίσι στον 20ο αιώνα» του Ιούλιου Βερν, μια δυστοπική βίβλος προφητείας
«Το εκπληκτικό αυτό βιβλίο, αφορά στη ζωή ενός άνδρα, ο οποίος ζει σε έναν κόσμο με γυάλινους ουρανοξύστες, με αυτοκίνητα που κινούνται με φυσικό αέριο, τρένα υψηλής ταχύτητας, κάτι περίεργες αριθμομηχανές κι ένα παγκόσμιο δίκτυο επικοινωνιών(!)…»
– από την Μαρία Λυδία Κυριακίδου
Ενα από τα βιβλία του Ιούλιου Βερν που με έχουν μαγέψει αμετακλήτως είναι το «Το Παρίσι στον 20ό αιώνα «.
Αν και ο συγγραφέας πεθαίνει το 1905, το 1989 ανακαλύπτεται το κάτωθι χειρόγραφό του, το οποίο εκδίδεται κάπου στη δεκαετία του ΄90.
Το εκπληκτικό αυτό βιβλίο αφορά στη ζωή ενός άνδρα, ο οποίος ζει σε έναν κόσμο με γυάλινους ουρανοξύστες, με αυτοκίνητα που κινούνται με φυσικό αέριο, τρένα υψηλής ταχύτητας, κάτι περίεργες αριθμομηχανές κι ένα παγκόσμιο δίκτυο επικοινωνιών(!).
Τα πρώιμα βιβλία του Βερν εμφανίζουν την τάση να χαρακτηρίζονται από μια ενθουσιώδη και περιπτειώδη διάθεση καθώς και από μια θετική στάση απέναντι στην τεχνολογία. Αυτό το μυθιστόρημα, όμως, υποδεικνύει μια πιο σκοτεινή, ειλικρινά δυστοπική διάθεση του.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται υποθετικά κάπου στα μέσα του 20ου αιώνα όπου το Παρίσι αποτελεί μια εξαιρετικά εύπορη κοινωνία, μια πρωτεύουσα ανήκουστων τεχνολογικών θαυμάτων, αλλά, όπως συμβαίνει και στον «Θαυμαστό Νέο Κόσμο» του Χάξλευ, αποτελεί επίσης μια κοινωνία χωρίς ιδιαίτερη Τέχνη.
Οι πρωτογενείς εστίες παραγωγής αυτού του πολιτισμού δεν είναι άλλες από τις μηχανές και τις τράπεζες, συνθέτοντας ένα περιβάλλον που, όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο ήρωας του βιβλίου, ούτε ο πιο ταλαντούχος ποιητής θα μπορούσε να εντοπίσει ένα μέρος για τον εαυτό του – εκτός της περίπτωσης που θα ήταν σε θέση να συνθέσει στίχους αφιερωμένους σε υψικάμινους ή ατμομηχανές.
Ενώ η αφήγηση φιλοξενεί πολλές εκπληκτικές προβλέψεις – μεταξύ των οποίων το φαξ, οι ηλεκτρονικές υπολογιστικές μηχανές, αυτοκίνητα και περίτεχνα συστήματα μετρό – δεν υπάρχουν και πολλά να δει κανείς, είτε σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη της πλοκής είτε σε αυτή των χαρακτήρων.
Παραμένει όμως ένα τρομακτικά προφητικό βιβλίο, όπου περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο το γεγονός πως ό,τι κερδήθηκε από τον άνθρωπο και τις επιτεύξεις του, δαπανήθηκε σε χρήμα, αγώνα για την εξουσία, επεκτατική τάση και τελικά σε εφιάλτη.
Έτσι πρέπει να εξηγείται και η σκοτεινή διάθεση του συγγραφέα, η οποία αρνείται να περιπλέξει σε βάθος τα γεγονότα ή να αναπτύξει τους ήρωες, εμμένοντας στο να μας αφήνει την πικρή γεύση του εφιαλτικού οράματος που έκρυβε στο μυαλό του για τον κόσμο.
Κι οποία έκπληξις! Είχε προβλέψει σωστά.
Ιούλιος Βέρν (1828–1905) Ο συγγραφέας που «προφήτευσε» τον 20ο αιώνα
5 ΜΑΪΟΥ 2017 ΑΠΟ ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσοπάνης
Δρ Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκειών
Στις 8 Φεβρουαρίου του 1828 γεννήθηκε στη Νάντη της Γαλλίας ο άνθρωπος που έμελλε να στιγματίσει την Ιστορία με το πέρασμα του και μέσα από το λογοτεχνικό του κυρίως έργο να θεωρηθεί ως ένας «σύγχρονος προφήτης» αφού προέβλεψε και περιέγραψε με θαυμαστή ακρίβεια πολλές επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Ιούλιο Βερν, Γάλλο νομπελίστα και πατέρα της σύγχρονης επιστημονικής φαντασίας.
Πρωτότοκος γιος μιας πολύτεκνης οικογένειας ο Ιούλιος Βερν είχε τη δυνατότητα να φοιτήσει στο σχολείο της Mme Sambin, χήρας ενός καπετάνιου με πολλά ταξίδια στο ενεργητικό του. Γοητευμένος από τις αφηγήσεις της δασκάλας του μπόρεσε από πολύ νωρίς να αρχίσει να πλάθει στο μυαλό του τα αναρίθμητα λογοτεχνικά του ταξίδια στα πέρατα του κόσμου. Μετά το μπακαλορεά, το 1846, πήγε στο Παρίσι όπου σπούδασε νομικά αποφοιτώντας το 1849.
Πολύ νωρίς εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για το θέατρο και μαζί με έναν μουσικό από την Νάντη, τον Aristide Hignard, έγραψε μερικά λιμπρέτα για την όπερα. Το 1851 εμφανίζονται τα πρώτα του έργα στο Musée des familles, υπό τη διεύθυνση του Pitre-Chevalier. Στις 10 Ιανουαρίου του 1857 παντρεύθηκε με την Honorine de Viane, η οποία καταγόταν από την Αμιένη και το φθινόπωρο του έτους 1872 προκειμένου να ικανοποιήσει την επιθυμία της συζύγου του εγκαταστάθηκε μονίμως στην γενέτειρα της.
Η πρώτη συλλογή τραγουδιών του Βερν εμφανίσθηκε με την μουσική του Hignard. Έγραψε ακόμα μια πληθύ θεατρικών έργων και έγινε φίλος με τον Αλέξανδρο Δουμά υιό. Το 1861 απόκτησε το πρώτο και μοναδικό παιδί του, τον Μισέλ. Για μερικά χρόνια κινήθηκε μεταξύ της μουσικής του θεάτρου αλλά μετά το 1863 έστρεψε το ενδιαφέρον του στις φυσικές επιστήμες και την γεωγραφία γράφοντας μια σειρά από μυθιστορήματα στα οποία περιέγραφε εξαιρετικά όσο και φανταστικά ταξίδια. Το 1862 γνώρισε τον εκδότη Pierre-Jules Hetzel και στις 23 Οκτωβρίου του ίδιου έτους υπογράψει μαζί του το πρώτο του συμβόλαιο για το «Ταξίδι στους Αιθέρες», το μελλοντικό «Πέντε εβδομάδες σε αερόστατο». Μια δωδεκάδα συμβολαίων θα ακολουθήσει στον χώρο του επιστημονικού μυθιστορήματος. Η αρχή για να εκδιπλώσει το ταλέντο του ο μεγάλος συγγραφέας είχε γίνει.
Από το γραφείο του στην Αμιένη ο Ιούλιος Βερν έστειλε τους ήρωες του να ταξιδεύσουν σε όλες τις ηπείρους, να πλεύσουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου, και να πετάξουν στους αιθέρες φτάνοντας κάποτε και μέχρι τη Σελήνη. Τα έργα του φλόγισαν τα όνειρα σε πολλές γενιές νέων ανθρώπων και δεν ήταν λίγες οι φορές που έγιναν το έναυσμα νέων ανακαλύψεων και εφευρέσεων. Μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως μηχανικό, διπλωμάτη, εξερευνητή, θαλασσοπόρο, μεγάλο αναζητητή αλλά κυρίως ως έναν δυναμικό συγγραφέα που δημιουργεί χαρακτήρες και ήρωες οι οποίοι εξάπτουν τη φαντασία των νέων. Η γήινη σφαίρα, ορισμένες ζώνες της οποίας ήσαν ακόμα ανεξερεύνητες, ενέπνευσε τον Ιούλιο Βερν και έδωσε την δυνατότητα στη φαντασία του να καλπάσει ελεύθερη σε έναν ορίζοντα που ήταν γεμάτος μυστήρια και θαύματα. Δεν στάθηκε μόνο στα όσα γνώριζαν οι άνθρωποι μέχρι τότε αλλά προχώρησε αρκετά βήματα πιο πέρα ανακαλύπτοντας μυστικά περάσματα στα άκρα της πλανήτη, δημιουργώντας ζούγκλες και φυλές ιθαγενών, και στέλνοντας διαστημόπλοια και δορυφόρους ακόμα και στο διάστημα. Εργάσθηκε πραγματικά με τη δύναμη της φαντασίας του δημιουργώντας τους τίτλους και το περιεχόμενο των έργων του. Μέσα στο σιωπηλό του γραφείο της Αμιένης, αισθανόταν ένας μικρός θεός και όπως ήρωας του ο Κάπταιν Νέμο, ξεδίπλωσε τη μελαγχολία του δημιουργού μπροστά σε μια ανθρωπότητα της οποίας τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες κόσμησαν το έργο του ως αρχέτυπα και ως ιδεαλιστικά οράματα. Στον ρόλο του ως δημιουργού, φανέρωσε μια ικανότητα να εκθέτει και να επιλύει τα προβλήματα. Κάποιες στιγμές γινόταν και αστρονόμος, γεωμέτρης, φυσικός, χημικός, μαθηματικός, πολιτειολόγος, γεωγράφος, ιστορικός, βιολόγος, γεωλόγος, και επιδιδόταν με πάθος στην πυροτεχνία και την μηχανική, στην τέχνη των υδραυλικών, της ακουστικής ή της μουσικής, χωρίς να ξεχνάει και τα πιο απτά προβλήματα όπως εκείνα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικονομικής καταπίεσης, ή της καθαρής πολιτικής.
Η επιστήμη τροφοδοτεί όλο το έργο του Ιουλίου Βερν. Στα βιβλία του βάζει τους σοφούς να αγαπούν και τις περιπέτειες και είναι εκείνος που τους απαλλάσσει από τα μαθήματά και τις παραδόσεις τους για να μπορέσουν ριχτούν στην περιπέτεια και στα θαυμαστά κατορθώματά τους. Λέγεται ότι ο συγγραφέας ήταν παθιασμένος με τις επιστημονικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις της εποχής του. «Είμαστε σε μια εποχή όπου όλα γίνονται… κι αν κάτι δεν είναι δυνατόν να γίνει σήμερα τότε σίγουρα θα γίνει αύριο χάρη στις επιστημονικές ανακαλύψεις που πληθαίνουν καθημερινώς». Ωστόσο αλλού ο ίδιος δήλωνε με μετριοφροσύνη: «Όχι δεν μπορώ να πω ότι ελκύσθηκα ιδιαίτερα από την επιστήμη. Στην πραγματικότητα δεν μου άρεσε ποτέ.» Κι όμως ζούσε και περιέγραφε την εποχή που οι επιστήμονες, απελευθερωμένοι από τη μεταφυσική, πλησίασαν τη γη και έστρεψαν σε αυτήν την προσοχή τους. Ο Ιούλιος Βερν μπόρεσε να φανταστεί και να περιγράψει μηχανές οι οποίες να μοιάζουν με τις σύγχρονες χάρη στο πάθος που τον διακατείχε για τις επιστημονικές ανακαλύψεις της εποχής του. Διαβάζοντας το έργο του μπορεί κανείς να δει τις πιο απίθανες και τις πιο φημισμένες εφευρέσεις των καιρών μας. «Αυτό που με ενδιαφέρει πρώτα από όλα είναι να είμαι συγγραφέας», έξομολογείτο ο Ιούλιος Βερν το 1864 στον εκδότη του Hetzel. Το να περάσει μετά θάνατον ως ένας «στυλίστας», και το να κοσμεί τις νεανικές βιβλιοθήκες αποτελώντας έναν καλό λογοτέχνη ήταν το όνειρο όλης του της ζωής.
Εξοπλισμένος με ένα εντυπωσιακό αριθμό χαρτών και ταξιδιωτικών εγγραφών τα οποία είχε στη διάθεσή του, μπόρεσε να δημιουργεί χαρακτήρες οι οποίοι ήταν έτοιμοι να εξερευνήσουν άγνωστα μέρη και να δημιουργήσουν αποικίες. Οι ήρωες του, εικόνα και ομοίωση δική του, ξεκινώντας τα ταξίδια τους με σκοπό να διαβούν τα όρια του γνωστού κόσμου και να περάσουν στον άγνωστο στηρίζονταν στις δικές τους κυρίως δυνάμεις. Ο κόσμος του μυθιστοριογράφου ήταν τόσο ευρύς όσο το σύμπαν ολόκληρο. Κανένα εμπόδιο δεν στάθηκε ικανό να ανακόψει την πορεία του ή να τον αποτρέψει από νέες ανακαλύψεις και εφευρέσεις οι οποίες θα γίνονταν πραγματικότητα τον αμέσως επόμενο αιώνα. Μπροστά στα μάτια της φαντασίας του το σύμπαν ήταν ένα αντικείμενο προς εξέταση, ένα μικρό στολίδι, στο οποίο περιέχονται ανθρώπινοι θρίαμβοι, ιδιοφυείς εφευρέσεις, γιγάντια παγόβουνα και τρομακτικά θαλάσσια κήτη. Αν θέλαμε με δύο λέξεις να χαρακτηρίσουμε το έργο του κάλλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια «οδύσσεια από χαρτί» στην οποία ο εφευρέτης, εξερευνητής και ευγενικός ταξιδιώτης Ιούλιος Βερν περιλαμβάνει τα πάντα. Ο Ιούλιος Βερν ήταν ένας μυθιστοριογράφος χωρίς όρια. Για εκείνον δεν υπήρχαν απροσπέλαστα εμπόδια, υπήρχαν μόνο εθελοντές με λιγότερη ή περισσότερη θέληση κι ενεργητικότητα κι αυτό ήταν όλο.
Ο ίδιος ήταν ένας μεγαλόκαρδος συγγραφέας και αφού σύμφωνα με τον εαυτό του δημιουργούσε τους χαρακτήρες των έργων του, δεν υπάρχει κανένας από τους ήρωες του ο οποίος να μην είναι έτοιμος να ριψοκινδυνεύσει τη ζωή του για τον πλησίον του.
...
Το λογοτεχνικό ύφος του Ιουλίου Βερν μοιάζει πολύ με εκείνο του γερμανού συγγραφέα και συνθέτη Ερνστ Τροντόρ Βίλχελμ Χόφμαν (1776-1822) και του Αμερικάνου ποιητή Εντγκαρ Αλλαν Πόε (1809-1849) οι οποίοι έβλεπαν πράγματα αόρατα για τα γήινα μάτια. Το μεγαλύτερο μέρος των έργων του διαπνέεται από μια απεριόριστη αισιοδοξία, η οποία βοηθάει τους ήρωες του κάθε φορά που πανικοβάλλονται, απογοητεύονται ή θέλουν να το βάλουν κάτω από απλή σαρκική αδυναμία, να ξεπερνούν τα εμπόδια και να θριαμβεύουν. Το έργο του είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη θέληση. «Ετσι συμβαίνει στην ψυχή του ανθρώπου. Έχει ανάγκη να κάνει ένα έργο το οποίο να διαρκέσει, να επιβιώσει στον χρόνο, και το οποίο θα αποτελεί το σύμβολο της ανωτερότητας του πάνω σε όλη την πλάση. Αυτό που θα καθιερώσει την κυριαρχία του και το οποίο θα τον δικαιώνει εσωτερικά.» (Η Μυστηριώδης Νήσος).
Ο Ιούλιος Βερν πέθανε στις 24 Μαρτίου του 1905, αφήνοντας πίσω του ένα σημαντικό έργο, ένα έργο ημιτελές το οποίο συνέχισε να δημοσιεύει ο γιος του τα επόμενα χρόνια, συχνά έντονα αλλαγμένο. Το συγγραφικό έργο του περιλαμβάνει 65 μυθιστορήματα, 20 διηγήματα, 30 θεατρικά έργα καθώς και λιμπρέτα για διάφορες όπερες. Τα πιο γνωστά στην Ελλάδα έργα του είναι το «Πέντε εβδομάδες σε αερόστατο», (1863), «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» (1864), «Από τη Γη στη Σελήνη» (1865), «Είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα» (1870), «Ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα ημέρες» (1873), «Η μυστηριώδης νήσος» (1875), και ο «Μιχαήλ Στρογγώφ» (1876). Άκρως δημοφιλής συνέγραψε περισσότερα από πενήντα βιβλία μέχρι το θάνατο του. Πολλές ταινίες έχουν γυριστεί με βάση τα έργα του τα οποία διαβάζονται κυρίως από τους νέους ακόμα μέχρι σήμερα διατηρώντας μια διαχρονικότητα. Το 1989 βρέθηκε το για πολύ μακρύ χρονικό διάστημα χαμένο χειρόγραφο του Ιουλίου Βερν με τίτλο, «Το Παρίσι στον 20ο αιώνα.» Η απαισιόδοξη και προφητικά φουτουριστική εργασία του δημοσιεύθηκε μόλις το 1994.
Ο Ιούλιος Βερν για κάποιους υπήρξε ένας συγγραφέας του πνεύματος και για κάποιους άλλους, λίγους στα αλήθεια, ένας εκμαυλιστής της νεολαίας. Όσο κι αν διίστανται όμως οι γνώμες το γεγονός είναι ότι κανείς δεν αγνοεί τον συγγραφέα Βερν. Παθιασμένος ερασιτέχνης των έργων του, σαν μια εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου και εμπνευσμένου συγγραφέα, προσπάθησα να σκιαγραφήσω ένα πορτρέτο του ανθρώπου που ταξίδευσε τα παιδικά και εφηβικά μου όνειρα σε μέρη μαγευτικά όπως ο χαμένος παράδεισος, τότε που στα μάτια μου όλος ο κόσμος ήταν καινούριος και χρυσός...
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
"Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"
Χάρπερ Λι
Βραβείο Pulitzer for Fiction 1961
"Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια".
Αυτή είναι η συμβουλή του δικηγόρου Άττικους Φιντς στα παιδιά του, καθώς ο ίδιος αποφασίζει να υπερασπιστεί στο δικαστήριο το πραγματικό "κοτσύφι" αυτής της υπέροχης ιστορίας, έναν νεαρό μαύρο...
Μέσα από τα παιδικά μάτια της Σκάουτ και του Τζεμ Φιντς, η Χάρπερ Λη εξερευνά με αναντίρρητη εντιμότητα και αστείρευτο χιούμορ τον παραλογισμό της στάσης των ενηλίκων απέναντι στις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις στον Αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του '30.
Τα φαινομενικά γαλήνιο και ειρηνικό Μέικομπ της Αλαμπάμα είναι στην πραγματικότητα βουτηγμένο στην προκατάληψη, τη βία και την υποκρισία. Αλλά τη ναρκωμένη συνείδηση της πόλης θα συνταράξει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για δικαιοσύνη...
Ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αξιολογότερα κλασικά έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας.
Έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και το Βραβείο Πούλιτζερ, μεταφράστηκε σε πάνω από σαράντα γλώσσες και μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο, το 1962, από τον Ρόμπερτ Μάλιγκαν, σε μια "κλασική" ταινία με πρωταγωνιστή τον Γκρέγκορι Πεκ.
Δείτε κάποιες παρουσιάσεις του βιβλίου κάνοντας ταυτόχρονα εξάσκηση στα Αγγλικά σας
https://www.youtube.com/watch?v=uqkohqLvClI&t=157s
https://www.youtube.com/watch?v=IntI62LWSJA
https://www.youtube.com/watch?v=3xM8hvEE2dI&t=18s
https://www.youtube.com/watch?v=4MnePkQNHGA
https://www.youtube.com/watch?v=f0YyjCgM-m4
Ακούστε μια συνέντευξη της Χάρπερ Λι
https://www.youtube.com/watch?time_continue=13&v=EfsFeMRF7CU
Για να δούμε τι καταλάβατε από την ανάγνωση του βιβλίου
https://www.youtube.com/watch?v=JikIps4F6JM
Δείτε και αποσπάσματα από την ταινία
https://www.youtube.com/watch?v=ks88MPOyoYc
https://www.youtube.com/watch?v=tNxrnOC_WTs
Για αυτό και εμείς διαβάζουμε
στις καλοκαιρινές διακοπές
Καλό καλοκαίρι και καλές αναγνώσεις
Ένας σύντομος απολογισμός
για τις δραστηριότητες της λέσχης ανάγνωσης
τη σχολική χρονιά 2019-2020
Φέτος, έκτη χρονιά λειτουργίας της λέσχης μας, επιλέξαμε ως θέμα της «Οι φίλοι μας τα ζώα». Παρά τις μεγάλες αλλαγές που έφερε στη ζωή μας ο κορωνοϊός και το κλείσιμο των σχολείων για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν ήταν λίγα όσα προλάβαμε να κάνουμε στην ομάδα μας.
Στη λέσχη ανάγνωσης συμμετείχαν οι μαθητές και οι μαθήτριες:
|
Γκινάι Άντζελα |
|
Δρούκα Αλεξάνδρα |
|
Καραθανάση Ανδρομάχη |
|
Μαγκλάρας Παναγιώτης |
|
Χριστοπούλου Θεώνη |
|
Αργυροπούλου Ιωάννα-Ελισάβετ |
|
Βίλλιου Θάλεια |
|
Βλάχου Μαρία |
|
Ζωιτσούδης Γεώργιος |
|
Θεοδωρόπουλος Ανδρέας |
|
Κατσίνη Βασιλική |
|
Μαρκορά Ειρήνη |
|
Τσερεντζούλια Μαρίζα |
|
Ανδριακοπούλου Δωροθέα |
|
Αργυρού Αρετή |
|
Βελισσαροπούλου Μαριτίνα |
|
Πορτοκάλη Μαριέλενα |
|
Ρούφας Αθανάσιος |
Εμπειρίες μαθητών από τη συμμετοχή τους
στη Λέσχη Ανάγνωσης
τη σχολική χρονιά 2019-2020
Περάσαμε μια χρονιά πολύ ωραία, γεμάτη ενδιαφέρουσες δραστηριότητες που μας έκαναν να ψυχαγωγηθούμε. Οι επισκέψεις που κάναμε μας έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποια άτομα με ελάχιστη διαφορά σε εμάς. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που μοιραστήκαμε με μια ωραία παρέα!!! Άντρια
Οι εμπειρίες που έχω από τη Λέσχη Ανάγνωσης κατά το έτος 2019-2020 είναι πολλές. Όμως, κατά τη γνώμη από τις πιο αξιομνημόνευτες ήταν η επίσκεψη μας στο ίδρυμα Ε.Κ.Α.Μ.Ε όπου παρουσιάσαμε στους ανθρώπους εκεί ένα θεατρικό έργο: τον Μικρό Πρίγκιπα και βοηθήσαμε, όσο γινόταν, ψυχαγωγώντας τους. Βάλια
Φέτος τη λέσχη ανάγνωσης δεν προλάβαμε να την χαρούμε, αλλά όσο ήμασταν εδώ ήταν όμορφα και προσωπικά γνώρισα φίλους που αγαπάμε το ίδιο πράγμα: το διάβασμα. Εννοείται ότι θα έρθω και του χρόνου, πρώτα ο Θεός. Μαριέλενα
Η λέσχη ήταν κάτι τόσο δημιουργικό και ευχάριστο, διότι αφήναμε τη φαντασία μας ελεύθερη, λέγαμε τις απόψεις μας, τις απορίες μας. Ήμασταν ένας ανοιχτός κύκλος. Πέρασα τέλεια και κάνοντας κάποιες ενδιαφέρουσες δραστηριότητες, άρχισα να διαβάζω περισσότερα βιβλία. Η συμμετοχή μου στη λέσχη ανάγνωσης ήταν μια καταπληκτική εμπειρία για μένα. Άντζελα
Φέτος μπορεί να μην καταφέραμε να τελειώσουμε ομαλά τη λέσχη μας, αλλά η πορεία μας από την αρχή της σχολικής χρονιάς ως το κλείσιμο των σχολείων ήταν πολύ δημιουργική, όπως κάθε χρόνο. Περάσαμε στη βιβλιοθήκη μας ώρες συζητώντας για τους φίλους μας τα ζώα, για το τι μας προσφέρουν αλλά και για την κακομεταχείριση που δέχονται από πολλούς ανθρώπους. Διαβάσαμε βιβλία που αφορούν στα ζώα και τα διηγηθήκαμε στους συμμαθητές μας χωρίς να βαρεθούμε ποτέ. Καταφέραμε και ανεβάσαμε ένα απόσπασμα από το Μικρό πρίγκηπα (ο μικρός πρίγκηπας και η αλεπού)στα παιδιά με ειδικές ανάγκες που μας φιλοξένησαν στο σχολείο τους. Ήταν μια χρονιά που μας άφησε πολλές αναμνήσεις. Μέσα από τη Λογοτεχνία μάθαμε πολλά πράγματα που δεν γνωρίζαμε για τα ζώα και πιστεύω ότι ποτέ δεν θα τα ξεχάσουμε. Αρετή
Είμαι ευγνώμων που αυτή τη χρονιά κατάφερα να είμαι στη λέσχη ανάγνωσης. Πέρσι δεν κατάφερα να είμαι σε αυτή την υπέροχη ομάδα γιατί είχα αγγλικά. Φέτος λοιπόν ήταν η ευκαιρία μου και δεν την άφησα να χαθεί. Μέσα από τη λέσχη έμαθα πολλά, όπως να διαβάζω σωστά ένα βιβλίο, να το παρουσιάζω στους άλλους και πολλά άλλα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν για μένα ένας τρόπος χαλάρωσης με γέλια, χαρές και λίγες φωνές. Ήταν η καλύτερη εμπειρία και θέλω να ελπίζω πως θα καταφέρω να είμαι και του χρόνου σε αυτή την υπέροχη ομάδα. Καλό καλοκαίρι! Δωροθέα
Ήταν πρώτη φορά που με πλήγωναν και με πρόσβαλλαν οι ανθρώπινες προλήψεις.
Έκτοτε άκουσα πολλές αδικίες στη ζωή μου. Μ' αυτή η πρώτη με πόνεσε, με πλήγωσε πολύ.
Συνηθίζουν οι άνθρωποι να λεν άλλους ανθρώπους «ζώα», «κτήνη», «τετράποδα», για να βρίσουν και να τους πουν περιφρονητικά πως δε σκέπτονται, δεν αισθάνονται, δεν κρίνουν, δε νιώθουν. Το άκουσα και το ακούω. Μα δεν το συνήθισα ποτέ.
Γιατί άραγε είναι περιφρονητικό να σε πουν ζώο; Γιατί είναι προσβολή να είσαι τετράποδο; Ή μήπως ο αριθμός των ποδαριών κάνει την αξία των ζωντανών; Ή μήπως εμείς δεν αισθανόμαστε; Δεν κρίνομε; Δεν αγαπούμε; Δεν πονούμε το ίδιο, αν όχι και περισσότερο από τους ανθρώπους;
"Μάγκας" Πηνελόπη Δέλτα
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα
"Περί τυφλότητος" Ζοζέ Σαραμάγκου
Ένας άνθρωπος χάνει ξαφνικά το φως του. Τα περιστατικά αιφνίδιας τύφλωσης κλιμακώνονται και η κυβέρνηση αποφασίζει να βάλει σε καραντίνα τους τυφλούς. Με γραφειοκρατική ακρίβεια, ο Zοζέ Σαραμάγκου έχει υπολογίσει όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν σ' έναν κόσμο που χάνει την όρασή του. Για πόσο καιρό η κίνηση στους δρόμους θα είναι ομαλή; Για πόσο καιρό θα επαρκούν τα τρόφιμα για τις πεινασμένες ορδές; Πόσος χρόνος χρειάζεται για να καταρρεύσει η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, αερίου και νερού; Τι θ' απογίνουν τα κατοικίδια; Oι σεξουαλικοί φραγμοί; Πόσοι τυφλοί φτιάχνουν μια τυφλότητα; Kαι τέλος: Σε έναν κόσμο τυφλών, τι θα έκανες αν έβλεπες;
Δείτε τους βιβλιοσκώληκες να παρουσιάζουν το βιβλίο https://www.youtube.com/watch?v=WTxPhVl5vS0
Δείτε επίσης το τρέιλερ της ταινίας που βασίστηκε στο βιβλίο https://www.youtube.com/watch?v=K4zaXBbXZeM
Ανέκαθεν οι επιδημίες έδιναν τροφή στη φαντασία των καλλιτεχνών και κυρίως των λογοτεχνών.
Θέματα πολύ υψηλού συμβολισμού, μιας και μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, όπως η μαύρη πανώλη του Μεσαίωνα ή και ιοί που κατασκευάστηκαν σε εργαστήρια και… δραπέτευσαν, έγιναν σπουδαία λογοτεχνικά κείμενα που αντέχουν μέχρι και τις μέρες μας.
Χωθήκαμε στη… βιβλιοθήκη του Alma Radio και βρήκαμε 10 αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, γραμμένα από τον 14 έως τον 21ο αιώνα, από θρίλερ επιστημονικής φαντασίας έως φιλοσοφικά μυθιστορήματα και ερωτικά έπη. Αναζητήστε τα σε κάποιο βιβλιοπωλείο ή ακόμα και στο Internet και περάστε τις ημέρες της «ήπιας καραντίνας» όπως τη λένε, με διάβασμα!
Δεκαήμερον, Βοκάκιος, εκδόσεις Γράμματα
Στους λόφους του Φιέζολε, στα περίχωρα της Φλωρεντίας, το σωτήριο έτος 1348. Δέκα νέοι, εφτά κορίτσια και τρία αγόρια, έχουν καταφύγει εκεί πάνω για να γλιτώσουν από την πανούκλα που μαστίζει την πόλη. Οι τολμηρές ιστορίες που διηγούνται -δέκα κάθε μέρα- είναι ένας ύμνος στη ζωή και σημείο αναφοράς για παγκόσμια λογοτεχνία.
Οι λογοδοσμένοι, Alessandro Manzoni, εκδόσεις Πατάκη
Ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα έργα στην ιταλική γλώσσα, γραμμένο στις αρχές του 19ου αιώνα, που έγινε ακόμα και όπερα. Η πλοκή διαδραματίζεται στις αρχές του 17ου αιώνα, όταν η βόρειος Ιταλία βρίσκονταν υπό ισπανική κυριαρχία, γεγονός που ερμηνεύτηκε ως έμμεση καταδίκη από τον συγγραφέα της αυστριακή παρουσίας στην Ιταλία. Η περιγραφή της μεγάλης επιδημίας πανώλης στο Μιλάνο που κόστισε ως και ένα εκατομμύριο ζωές συμβάλει στην ατμόσφαιρα σήψης.
Η μάσκα του κόκκινου θανάτου, Edgar Allan Poe, εκδόσεις Γράμματα
Όταν η επιδημία της πανούκλας αρχίζει να θερίζει τους οικισμούς γύρω από ένα οχυρωμένο αβαείο, οι άρχοντες της περιοχής καταφεύγουν σε αυτό και αποφασίζουν να περάσουν τον χρόνο τους γλεντώντας, πίνοντας και χορεύοντας, μέχρι να περάσει το κακό. Όμως, ένας άγνωστος άνδρας καταφέρνει να διεισδύσει στο καταφύγιό τους.
Θάνατος στη Βενετία, Thomas Mann, εκδόσεις Μεταίχμιο
Γραμμένο πριν από την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου κι ενώ τα σύννεφα στον ουρανό της Ευρώπης συγκεντρώνονταν απειλητικά, ο συγγραφέας οδηγεί το alter ego του, τον συνθέτη Γκούσταφ Άσενµπαχ, στη Βενετία, όπου την προσοχή του τραβάει ένας πανέμορφος έφηβος. Και καθώς η εμμονή του για τα νιάτα και την ομορφιά του νεαρού τον απορροφάει ολοκληρωτικά, ένας λοιµός εξαπλώνεται στην πόλη.
Πανούκλα, Αλμπέρ Καμύ, εκδόσεις Καστανιώτη
Δεκαετία του ‘40, στο Οράν, μια παραλιακή πόλη της (γαλλικής τότε) Αλγερίας. Ο γιατρός Ριέ καθώς βγαίνει για τον καθημερινό κύκλο επισκέψεων στους ασθενείς του, σκοντάφτει στην είσοδο σε ένα πεθαμένο ποντίκι. Τις επόμενες ημέρες χιλιάδες ποντίκια θα βγουν από τα υπόγεια, τα κελάρια και τους υπονόμους για να ξεψυχήσουν στους δρόμους της πόλης. Αμέσως μετά, θα έλθουν τα πρώτα κρούσματα.
Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, Gabriel Garcia Marquez, εκδόσεις Λιβάνη
Στη νουβέλα που κυκλοφόρησε στα ισπανικά το 1985, μια από τις πιο απροσδόκητες ιστορίες αγάπης στην παγκόσμια λογοτεχνία, η χολέρα έχει την έννοια του ερωτικού πάθους, της παραφοράς και του αόρατου δεσμού που κάνει τους ήρωες απρόσβλητους από το κακό. Ο Φιορεντίνο και η αγαπημένη του Φερμίνα ξαναβρίσκονται πενήντα χρόνια μετά από το άδοξο τέλος του δεσμού τους, όταν ο σύζυγος εκείνης, φημισμένος γιατρός που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην εξάλειψη της χολέρας, πεθαίνει.
Περί τυφλότητος, Ζοζέ Σαραμάγκου, εκδόσεις Καστανιώτη
Ένας άνθρωπος χάνει ξαφνικά το φως του. Καθώς τα περιστατικά αιφνίδιας τύφλωσης κλιμακώνοντα, η κυβέρνηση αποφασίζει να βάλει σε καραντίνα τους τυφλούς. Για πόσο καιρό η κίνηση στους δρόμους θα είναι ομαλή; Για πόσο καιρό θα επαρκούν τα τρόφιμα για τις πεινασμένες ορδές; Πόσος χρόνος χρειάζεται για να καταρρεύσει η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, αερίου και νερού; Τι θ’ απογίνουν τα κατοικίδια; Oι σεξουαλικοί φραγμοί; Πόσοι τυφλοί φτιάχνουν μια τυφλότητα;
Εξαγνισμός, Jim Crace, εκδόσεις Οξύ
Στον δρόμο για την Ιεριχώ άνθρωποι μόνοι τους ή κατά ομάδες αναζητούν καταφύγιο στην άγονη γη για να περάσουν 40 ολόκληρες ημέρες και νύχτες, την καραντίνα που τους έχει επιβληθεί («Quarantine» είναι ο αγγλικός τίτλος του βιβλίου). Ο Μούσα, ο ένας από τους ταξιδιώτες εγκαταλείπεται μαζί με τη γυναίκα του από τους συνταξιδιώτες του που τον νομίζουν στα πρόθυρα του θανάτου. Τότε κάνει την εμφάνισή του ένας τελευταίος αργοπορημένος ταξιδιώτης. Τον λένε Ιησού.
Το κοράκι, Stephen King, εκδόσεις Κλειδί – Λιβάνης
Ένας άνδρας δραπετεύει από ένα εργοστάσιο όπλων βιοχημικού πολέμου, κουβαλώντας επάνω του έναν θανατηφόρο ιό. Μέσα σε λίγες εβδομάδες το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού είναι νεκρό. Οι επιζήσαντες θα πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι.
Στέλεχος Ανδρομέδα, Michael Crichton, εκδόσεις Bell
Όταν ένας ερευνητικός δορυφόρος μεταφέρει βιολογικό υλικό πέφτει στη γη σε μια απομακρυσμένη περιοχή της πολιτείας της Αριζόνα, οι επισκέπτες της γειτονικής πόλης βρίσκονται μπροστά σε ένα μακάβριο εύρημα: Οι δρόμοι της πόλης είναι διάσπαρτοι με τα πτώματα των κατοίκων.
Διαβάστε στα μικρότερα αδέρφια σας ή στους φίλους σας το επίκαιρο παραμύθι:
Αντίο Λουίς Σεπούλβεδα...
«Γράφω γιατί πιστεύω
στη μάχιμη δύναμη των λέξεων» Λ. Σ.
Έχασε σήμερα τη μάχη με τον κορωνοϊό ο χιλιανός συγγραφέας, που συστηθήκαμε μαζί του με "Το μαύρο κύμα" από το βιβλίο του "Ο γάτος που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει" στο μάθημα της Λογοτεχνίας της Α΄Γυμνασίου. Αλλά και μέσα από τη λέσχη ανάγνωσης διαβάσαμε φέτος μερικά από τα βιβλία του όπως Ο κόσμος του τέλους του κόσμου, Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ.
Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από μια συνέντευξή του:
https://www.youtube.com/watch?v=X2hWmJdbOiM
Η λέσχη ανάγνωσης σας εύχεται
Καλό Πάσχα και καλές αναγνώσεις
Για να τιμήσουμε την ημέρα ποίησης
Άλμπατρος
Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.
Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.
Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό τι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.
Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματα του.
Σαρλ Μπωντλαίρ
Ας το ακούσουμε και από τον Σωκράτη Μάλαμα
https://www.youtube.com/watch?v=_8YV1syxJXw
Η λέσχη ανάγνωσης στον καιρό το κορωνοϊού
Αγαπημένα μου παιδιά,
έχουν περάσει 15 ημέρες από τότε που έκλεισαν τα σχολεία και η λέσχη μας ανέστειλε τη λειτουργία της. Ήδη σας συνέστησα να τελειώσετε τα βιβλία σας και να ετοιμάσετε τις παρουσιάσεις σας, τώρα που έχετε πολύ ελεύθερο χρόνο.
Αν έχετε κιόλας τελειώσει με τα προηγούμενα, υπάρχουν πολλές δραστηριότητες που σας προτείνω:
Το άλογο του πολέμου- Σπίλμπερκ https://www.youtube.com/watch?v=4E2ZzkG-EAk
Η ζωή του Πι - Αγκ Λι https://www.youtube.com/watch?v=gb7MtobXvCY
Η αρκούδα- Ανό https://www.youtube.com/watch?v=3fTQNWqoSq0
Μαύρη καλλονή https://www.youtube.com/watch?v=FoiDjNFafpk
Ο ασπροδόντης https://www.youtube.com/watch?v=7chhPKacaJE&list=PLSGOIijJV-X6gVC-8BzO5Q-35YWuz9XNx
https://www.youtube.com/watch?v=eWvT6sLZRjs
Το κάλεσμα της άγριας φύσης https://www.youtube.com/watch?v=cUUiHB8n5V0
Το βιβλίο της ζούγκλας https://www.youtube.com/watch?v=JoA5gy4gNLs
Ελευθερώστε το Γουίλι https://www.youtube.com/watch?v=NZhnU30ACXc
Ο γητευτής των αλόγων https://www.youtube.com/watch?v=qicanKPYUH0
Μόμπι Ντικ https://www.youtube.com/watch?v=gjvP244QyoQ
Ants https://www.youtube.com/watch?v=iX_qRwVXWYQ&t=8s
Να προσέχετε και θα τα ξαναπούμε σύντομα
Οι συναντήσεις της λέσχης αναβάλλονται λόγω των προληπτικών μέτρων κατά του κορωνοϊού.
Νέο ραντεβού με το άνοιγμα του σχολείου.
Στο μεταξύ έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο για να διαβάσουμε τα βιβλία μας.
Αντίο Άλκη Ζέη
Για να την γνωρίσουμε καλύτερα, εκτός από τα βιβλία της δείτε και συνεντεύξεις της...
https://www.youtube.com/watch?v=MM5b51CHkuE
https://www.mikrosanagnostis.gr/penes_11.asp
https://www.youtube.com/watch?v=EQKdX2rvum4
https://www.youtube.com/watch?v=Z3XExJdVPVs
Η Βάλλια διάβασε και προτείνει
Τα τρία μικρά λυκάκια του Ευγένιου Τριβιζά
Διαβάστε το παραμύθι:
Ακούστε το παραμύθι: https://www.youtube.com/watch?v=Ss1xROY2bg4
Το σύγχρονο παραμύθι «Τα τρία μικρά λυκάκια» είναι μια ιστορία χιουμοριστική, απολαυστική, ανατρεπτική, προκλητική. Όπως ο τίτλος του υπαινίσσεται, πρόκειται για μια παρωδιακή μεταγραφή του κλασσικού παραμυθιού «Τα τρία γουρουνάκια» που ο συγγραφέας του επιχειρεί με εξαιρετική έμπνευση και δεξιοτεχνία.
Το έργο συγκαταλέγεται στη συλλογή Heinemann των δέκα καλύτερων κλασσικών εικονογραφημένων βιβλίων όλων των εποχών.
Ο συγγραφέας πραγματοποιεί μια ανατρεπτική και ταυτόχρονα εναλλακτική μεταγραφή του κλασσικού παραμυθιού «Τα τρία γουρουνάκια », χρησιμοποιώντας το παλιό γνώριμο υλικό με έναν καινούριο και πρωτάκουστο τρόπο.
Πρόθεσή του, να ασκήσει κριτική και να αμφισβητήσει τα ιδεολογικά και χαρακτηρολογικά πρότυπα που αυτό προβάλλει και να προτείνει στη θέση τους μια άλλη οπτική. Το στερεότυπο του « καλού » και του « κακού » αποκαθηλώνονται και προτείνεται ένας διαφορετικός τρόπος θέασης των πραγμάτων, ανοίγοντας ορίζοντες σκέψης και ερμηνείας πολλαπλούς και καινοφανείς. Παράλληλα σε ένα δεύτερο επίπεδο το παραμύθι αποκτά τη διάσταση της παραβολής πάνω στην κοινωνική πραγματικότητα των καιρών μας, κάνοντας χρήση του παρωδιακού υλικού σε ένα διαφορετικό πλαίσιο.
Προκύπτει κατ΄ αυτόν τον τρόπο ένα καινούριο παραμύθι αστείο, ευφυές, εμπνευσμένο, όπου οι ρόλοι των ηρώων αντιστρέφονται και η πλοκή επιφυλάσσει καταλυτικές παρεκκλίσεις από αυτήν της μητρικής ιστορίας, που καταλήγουν στην αποδόμηση των ιδεολογημάτων του κλασσικού παραμυθιού και στην υπαινικτική προώθηση άλλων εναλλακτικών.
‘Ετσι, τα τρία μικρά λυκάκια καθώς βρίσκονται αντιμέτωπα με το μεγάλο κακό γουρούνι αναγκάζονται να χτίζουν και να ξαναχτίζουν κάθε φορά το σπιτάκι τους, που εκείνο τους καταστρέφει, παρότι το κατασκευάζουν κάθε φορά με όλο και πιο ανθεκτικά υλικά.
Το παραμύθι έχει καλό τέλος, όπως ταιριάζει, όμως πρόκειται για ένα τέλος κυριολεκτικά απρόσμενο και ριζικά ανατρεπτικό, με το οποίο ο συγγραφέας εδραιώνει τελικά και την ιδεολογική του θέση.
Η λέσχη μας έκοψε την πίτα της και η Άντρια βρήκε το φλουρί
Η Μαρίζα άκουσε την μπαλάντα του κυρ-Μέντιου από τον Νίκο Ξυλούρη,
διάβασε όλο το ποίημα του Βάρναλη και το παρουσιάζει:
Η «Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου» είναι μια σατιρική αφήγηση, λαϊκού και επαναστατικού χαρακτήρα. Ο ήρωας του ποιήματος είναι ο κυρ Μέντιος (γαϊδούρι), που παραλληλίζεται με τον σκλαβωμένο άνθρωπο, τον αδιαμαρτύρητο, τον υπομονετικό. Ο Βάρναλης, στο ποίημα του, προσπαθεί να αφυπνίσει τον λαό μέσω αυτής της σάτιρας
Το ποίημα είναι αλληγορικό. Και παραλληλίζει τον γάιδαρο με τον απλό άνθρωπο, τον άνθρωπο που παλεύει για να επιβιώσει, ο οποίος, όπως και ο γάιδαρος, δουλεύει συνέχεια για τα προς το ζην, χωρίς καν να έχει εξασφαλισμένα τα γεράματά του.
Η μοίρα του γαϊδάρου είναι συγγενής με τη μοίρα των ανθρώπων, οι οποίοι πολλές φορές έχουν τα ίδια συναισθήματα με αυτά του γαϊδάρου. Το ποίημα ξεκάθαρα συμβολίζει ότι κανείς πρέπει να αγωνιστεί για τα δικαιώματά του και ότι τίποτε δεν χαρίζεται άνευ αγώνων
Στο τέλος του ποιήματος, ο ίδιος ο ποιητής δείχνει να ελπίζει. Ελπίζει ότι μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία με δικαιοσύνη και ανθρωπιά.
Το ποίημα μελοποιήθηκε το 1974 από τον Λουκά Θάνο και ακούστηκε πρώτη φορά από τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη, στον δίσκο του Σάλπισμα.
Πηγή: wikipedia
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει το βιβλίο του μήνα:
Ένας λύκος γεννιέται στην άγρια φύση του Αρκτικού Βορρά. Από κουτάβι ακόμα, θα τον πάρουν κοντά τους οι άνθρωποι, που στα μάτια του δείχνουν παντοδύναμοι σαν θεοί. Μέσα από συγκρούσεις με το προαιώνιο ένστικτο του λύκου, με τη θέλησή του –τελικά– θα εγκαταλείψει για πάντα τον κόσμο της άγριας φύσης και θα μείνει κοντά στους θεούς αυτούς και στην προστασία που του προσφέρουν με αντάλλαγμα τη δική του υποταγή. Τα προτερήματα της άγριας ράτσας του, η φρονιμάδα, η εξυπνάδα, το ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοάμυνας, σε συνδυασμό μ' ένα νέο βίωμα, το αίσθημα της αγάπης που θα γνωρίσει από τον αγαπημένο του αφέντη, καταφέρνουν να ημερώσουν το λύκο και ο δεσμός που θα καλλιεργηθεί ανάμεσα σ' αυτόν και στον άνθρωπο θα ανταμείψει με τον καλύτερο τρόπο και τους δύο. Η δύναμη της περιγραφής και η περίτεχνη πλοκή, η γόνιμη φαντασία και οι εμπειρίες που είχε δοκιμάσει ο ίδιος ο συγγραφέας κάνουν το μυθιστόρημά του αυτό μια συναρπαστική περιπέτεια, δικαιώνοντας τη φήμη του Τζακ Λόντον σαν έναν από τους δημοφιλέστερους πεζογράφους.
Βιογραφικά στοιχεία Τζακ Λόντον
Ο Τζακ Λόντον, ψευδώνυμο του Τζων Γκρίφιθ Τσάνυ, είναι ένας από τους περισσότερο μεταφρασμένους Αμερικανούς συγγραφείς. Εγκαταλειμμένος από πατέρα, μεγάλωσε με τη μητέρα του και τον πατριό του, από τον οποίο πήρε το όνομα Λόντον. Στα δεκατέσσερά του εγκατέλειψε το σχολείο για να γλυτώσει από τη φτώχια. Η ζωή του ήταν ταραχώδης και γεμάτη περιπέτειες. Ταξίδεψε σε διάφορα μέρη και μορφώθηκε σε δημόσιες βιβλιοθήκες. Το 1894 αποφάσισε να γράψει για να συντηρήσει τον εαυτό του. Έγραψε πενήντα βιβλία σε δεκαεπτά χρόνια και έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος συγγραφέας των ΗΠΑ.
Το βιβλίο έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στον κινηματογράφο. Πιο πρόσφατα το animation του 2018.
.jpg)
Πάρτε μια γεύση:
https://www.youtube.com/watch?v=Q5rBu4TZU-c
Η Ειρήνη διάβασε και προτείνει το βιβλίο του Σαββατοκύριακου
.jpg)
Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, η πιο πολυσυζητημένη, γεμάτη έμπνευση ιστορία της εποχής μας, αφηγείται τη ζωή ενός πουλιού, που είναι αποφασισμένο να μην είναι συνηθισμένο. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller είναι η ιστορία ανθρώπων που θέλουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, αλλά και να φτιάξουν τους δικούς τους κανόνες, έχει εμπνεύσει ανθρώπους ανά δεκαετίες.
"Οι πιο πολλοί γλάροι το μόνο που μπαίνουν στον κόπο να μάθουν είναι οι βασικές αρχές της πτήσης -δηλαδή πως να πετούν για να φτάσουν από την ακροθαλασσιά στην τροφή τους και πάλι πίσω", γράφει ο συγγραφέας Richard Bach σε αυτή την αλληγορία για ένα μοναδικό πουλί που ονομάζεται Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον. "Γι' αυτούς δεν έχει σημασία το πέταγμα, αλλά το φαγητό. Όμως για τούτον εδώ το γλάρο, μετρούσε πολύ περισσότερο η χαρά τού να πετάει". Το πέταγμα στην πραγματικότητα είναι η μεταφορά που κάνει την ιστορία αυτή υψηλού νοήματος. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller είναι ένα παραμύθι για την αναζήτηση υψηλού νοήματος στη ζωή, ακόμη κι αν το σμήνος σου, η φυλή ή η γειτονιά σου βρίσκει τη φιλοδοξία σου απειλητική (κάποια στιγμή ο αγαπημένος μας γλάρος εξορίζεται από το ίδιο του το σμήνος).
Χωρίς να διακινδυνεύει το υψηλό του όραμα, ο Ιωνάθαν μαθαίνει τη σημασία της αγάπης και της ευγένειας και λαμβάνει την ύψιστη ανταμοιβή -την υπεροχή. Οι ονειρικές εικονογραφήσεις από τον Russell Munson είναι απλώς οι σωστές εικονογραφήσεις για αυτό το κλασικό έργο πνευματικότητας που έχει εμπνεύσει χιλιάδες αναγνώστες να ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι στη ζωή και να εκπληρώσουν τον πραγματικό τους σκοπό.
Διαβάστε και εσείς το βιβλίο στα Ελληνικά ή στα Αγγλικά:
https://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/richard_bach_jonathan_livingston_seagull_offline.htm
ή απολαύστε μια περίληψή του στα παρακάτω βίντεο:
Λίγα λόγια για τον Αίσωπο
Ο Αίσωπος (Μεσημβρία Ευξείνου Πόντου, 620 π.Χ. - Δελφοί, 564 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός και μυθογράφος. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Δεν έγραψε κανέναν από τους μύθους αλλά τους διηγόταν προφορικά.
Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι (τα «φωνήεντα ζώα»), ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.
Οι Αισώπειοι Μύθοι (Αἰσώπου Μῦθοι) γράφτηκαν σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός». Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς.
Λέγεται πως διηγόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους. Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%AF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82
Ακούστε κι αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=YEWuu1Wu4jg
Η λέσχη ανάγνωσης
σας εύχεται
χρόνια πολλά
και καλές αναγνώσεις
Ο Μικρός Πρίγκιπας
πέρασε από τη Λέσχη Ανάγνωσης του 2ου Γυμνασίου Αιγίου
και επισκέφτηκε το ΕΚΑΜΕ
Σκηνές ενός από τα πιο διάσημα διηγήματα του κόσμου «ζωντάνεψαν» μαθητές του 2ου Γυμνασίου Αιγίου που επισκέφτηκαν το πρωί της Τετάρτης το ΕΚΑΜΕ Αιγίου. Πρόκειται για τον Μικρό Πρίγκιπα του Γάλλου συγγραφέα Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ.
Με πολλή ευαισθησία και αυθορμητισμό οι μαθητές μέσα από το δρώμενο που παρουσίασαν εκφράστηκαν με τον δικό τους τρόπο για την αξία της φιλίας και της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και κατέθεσαν βιωματικά αλήθειες και μηνύματα που εκφράζονται στο διήγημα: «Δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνον με την καρδιά. Η ουσία είναι αόρατη στα μάτια». Οι μαθητές «μίλησαν» με την καρδιά τους και τα παιδιά του ΕΚΑΜΕ «άκουσαν» με την καρδιά τους και τελείως αυθόρμητα συνειδητοποίησαν όλοι πως όταν «σκέφτεσαι» με την ψυχή σου, ξεπερνάς εμπόδια, διακρίσεις, διαφορές, αντιπαραθέσεις και βοηθάς ώστε ο κόσμος μας να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο φιλικός, πιο όμορφος. Ανάλογα συναισθήματα κυριάρχησαν και μεταξύ των μαθητών των δύο σχολείων αφού μετά το τέλος της δράσης, χόρεψαν μαζί, συζήτησαν και έθεσαν τις βάσεις για καλύτερη και πιο ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους. Άλλωστε καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και τα λόγια του προέδρου του ΕΚΑΜΕ κ. Θεόδωρου Στεφανίδη που ενημέρωσε τους μαθητές του 2ου Γυμνασίου για την καθημερινότητα των παιδιών του ΕΚΑΜΕ ξεκαθαρίζοντας ότι δεν χρειάζονται από την κοινωνία μας λύπη αλλά σεβασμό και αγάπη όπως άλλωστε όλοι οι άνθρωποι.
Εμπειρίες μελών της Λέσχης Ανάγνωσης από την επίσκεψή τους στο ΕΚΑΜΕ
Εδώ και λίγο καιρό με την ομάδα της Λέσχης Ανάγνωσης ετοιμάζαμε ένα θεατρικό δρώμενο, τον μικρό πρίγκιπα και την αλεπού, που ταιριάζει με το φετινό θέμα μας «Οι φίλοι μας τα ζώα» αλλά και μιλάει για τη φιλία, άρα ήταν κατάλληλο για την επίσκεψή μας στο ΕΚΑΜΕ. Όταν φτάσαμε στο ΕΚΑΜΕ, αρχικά εντυπωσιαστήκαμε από τα έργα των εκπαιδευόμενων. Στη συνέχεια τους παίξαμε τη μικρή μας παράσταση. Τα παιδιά μας κοίταγαν με μάτια ορθάνοιχτα χωρίς να διακόπτουν καθόλου. Στο τέλος ο καθένας μας πήρε έναν από τους θεατές, του πρόσφερε ένα τριαντάφυλλο και χορέψαμε ως ένδειξη φιλίας. Ελπίζω να ξαναπάμε και αυτή τη φορά όχι μόνο να μας κοιτάζουν αλλά να μας δείξουν και αυτοί κάτι ή καλύτερα να κάνουμε κάτι όλοι μαζί. Περάσαμε υπέροχα και νομίζω ότι και τα παιδιά αισθάνθηκαν το ίδιο.
Αρετή
Η επίσκεψή μου στο ΕΚΑΜΕ ήταν κάτι ξεχωριστό γιατί δεν είχα πάει ποτέ και στην αρχή, όταν είδα εκείνα τα παιδιά, πήγα να κλάψω, αλλά μετά κατάλαβα ότι είναι παιδιά σαν και εμάς, λίγο πιο μεγάλα, με πολλή αγάπη μέσα τους. Τους εύχομαι τα καλύτερα διότι μπορεί να είναι διαφορετικά αλλά είναι πρώτα στην καρδιά.
Άντζελα
Η εμπειρία μου από το ΕΚΑΜΕ με δίδαξε ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι ακριβώς σαν εμάς, δηλαδή θέλουμε τα ίδια πράγματα: δώρα, παιχνίδια, μόρφωση. Μερικές φορές εκείνα μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα καλύτερα από μας και έχουν ταλέντα που ούτε καν φανταζόμαστε. Ο Θεός να τα ευλογεί!
Μαριέλενα
… Όταν φτάσαμε στο ΕΚΑΜΕ, όλα τα παιδιά μας περίμεναν με ενθουσιασμό. Μας υποδέχτηκαν και μας εντυπωσίασαν οι τόσο όμορφες κατασκευές που είχαν φτιάξει. Ήταν τόσο καλοί μαζί μας. Όση ώρα τους παρουσιάζαμε το δρώμενό μας «Ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού», παρακολουθούσαν με χαρά. Στο τέλος χορέψαμε μαζί τους ένα υπέροχο βαλς. Όλοι περάσαμε τέλεια. Τα παιδιά του ΕΚΑΜΕ γιατί τους διασκεδάσαμε και τους κάναμε χαρούμενους με την παρουσία μας, αλλά και εμείς νιώσαμε χαρούμενοι με την πράξη μας.
Δωροθέα
Όταν πριν λίγες μέρες αποφασίσαμε με τη Λέσχη να επισκεφθούμε το ΕΚΑΜΕ και να τους παρουσιάσουμε ένα δρώμενο, γέμισα άγχος για την παρουσίαση αλλά και την πρώτη μου επαφή με αυτά τα παιδιά. Το άγχος και η ανησυχία μου εξαφανίστηκαν γρήγορα, αφού δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τους εκπαιδευόμενους από τους υπεύθυνους. Με εξέπληξαν θετικά τόσο με τη συμπεριφορά τους αλλά και με τις κουβέντες τους. Μπορώ να πω ότι έμαθα πολλά πράγματα. Αυτό όμως που μου έμεινε και θα με συνοδεύει για πολύ καιρό είναι ότι τα ΑμεΑ είναι άτομα με ξεχωριστές ικανότητες και χαρίσματα.
Θανάσης
Γνωστές Φράσεις και Παροιμίες με Ζώα
Υπάρχουν αρκετές παροιμίες και φράσεις στην ελληνική κουλτούρα, οι οποίες αναφέρουν τα ζώα ως πρωταγωνιστές. Είναι πολύ λογικό να έχουν δημιουργηθεί αυτές οι εκφράσεις, καθώς η παρατήρηση των ζώων ήταν πολύ συνηθισμένη και ιδιαίτερα κατά το παρελθόν. Γνωρίζοντας λοιπόν ορισμένα από τα κύρια χαρακτηριστικά κάθε ζώου, οι άνθρωποι επιθυμούσαν να περιγράψουν καταστάσεις, να στηλιτεύσουν ανθρώπινες συμπεριφορές ή να εγκωμιάσουν κάποιον.
Παρακάτω θα βρείτε κάποιες από τις πιο γνωστές παροιμίες και φράσεις με ζώα, οι οποίες έχουν διασωθεί μέσα στο χρόνο και είναι δημοφιλείς ακόμη και στις μέρες μας.
Όπως βλέπετε, αυτές είναι μονάχα λίγες από τις εκφράσεις που θα βρείτε στην ελληνική παράδοση σε σχέση με τα ζώα. Αυτό που παρατηρούμε είναι το γεγονός ότι τα ζώα συχνά προσωποποιούνται. Τους αποδίδονται δηλαδή ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Με αυτό τον τρόπο ερμηνεύονται οι συμπεριφορές τους.
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση αυτών των φράσεων, καθώς αποτυπώνουν τη λαϊκή κουλτούρα κατά το παρελθόν. Ορισμένες από τις φράσεις είναι πολύ εύκολο να τις ερμηνεύσει κανείς. Για παράδειγμα, η έκφραση «έγινε λαγός» σχετίζεται άμεσα με την ταχύτητα του συγκεκριμένου ζώου. Επομένως αναφέρεται σε κάποιον, ο οποίος ξεκίνησε να τρέχει πολύ γρήγορα.
Μια ακόμη έκφραση με εύκολο νόημα είναι και η εξής: «Περπατάει σα χελώνα». Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε πως η χελώνα δεν φημίζεται για την ταχύτητά της. Συνεπώς, κάποιος πολύ αργός άνθρωπος παρομοιάζεται με το ήσυχο αυτό ζώο και στηλιτεύεται η έλλειψη ενεργητικότητας και ταχύτητας με τον πιο εύγλωττο τρόπο.
Κάποιες όμως εκφράσεις έχουν πιο δυσνόητα νοήματα ή ακολουθούνται από ολόκληρες ιστορίες. Για παράδειγμα, η φράση «κοράκιασα από τη δίψα» έχει τις ρίζες της σε μία παλιά ιστορία. Οι κάτοικοι της πόλης διψούσαν και έψαχναν τρόπο να φτάσουν στην πηγή και να πάρουν νερό. Ένας κόρακας προσφέρθηκε να βοηθήσει, πήγε στην πηγή αλλά ξεχάστηκε και άργησε να γυρίσει. Όταν οι εξαγριωμένοι κάτοικοι ζήτησαν εξηγήσεις, εκείνος επικαλέστηκε ένα φοβερό φίδι που τον εμπόδιζε να πάρει νερό. Βρήκε ένα τέτοιο φίδι και το σκότωσε μπροστά στους κατοίκους. Ήταν όμως υπό την προστασία του θεού Απόλλωνα κι έτσι ο θεός τον καταράστηκε να μην μπορεί να πιει νερό, όσο κι αν το επιθυμούσε.
Βλέπετε πόσο σημαντική είναι η παράδοση στην ερμηνεία της συμπεριφοράς. Τα ζώα πάντα αποτελούσαν σημείο αναφοράς και κατά συνέπεια δεν αποτελεί έκπληξη η τόσο συχνή μνημόνευσή τους σε φράσεις και παροιμίες.
Ἄγγελος Σικελιανός
|
Ἱερὰ Ὁδός (1935) Ἀπὸ τὴ νέα πληγὴ ποὺ μ᾿ ἄνοιξεν ἡ μοίρα Γιὰ ἐκεῖνο πιὰ τὸ δείλι, Φανερωμένος Μὰ παραπέρα, σὰ νὰ χάθη ὁ κόσμος Μὰ νά· στὴν ἡσυχία αὐτή, ἀπ᾿ τὸ γύρο Καὶ νά· ὡς σὲ λίγο ζύγωσαν μπροστά μου Ἡ μία, Ἀλλ᾿ ὡς ἀπὸ τὸν κάματον ἐκείνη K᾿ ἐγώ, ὡς ἐκοίταζα, τραβοῦσα Μὰ μπροστά μου, ὀρθωμένη ἀπὸ τὴ βία Τί ἐτούτη ἀκόμα Καὶ σκυμμένο Μὰ ὡς, τέλος, Κι ὡς προχωροῦσα, «Θὰ ῾ρτει.» (ἀπὸ τὸ Λυρικὸς Βίος, E´, Ἴκαρος 1968) |
Γιάννης Ρίτσος
Ο ΑΡΚΟΥΔΙΑΡΗΣ ΜΕ ΤΗ ΓΡΙΑ ΑΡΚΟΥΔΑ
Φορές φορές, την ώρα που βραδιάζει, έχω την αίσθηση
πως έξω απ’ τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης με τη
γριά βαριά του αρκούδα,
με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια,
σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο,
ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο·
και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο και
δεν τ’ αφήνουν πια να βγουν έξω,
μόλο που πίσω απ’ τους τοίχους μαντεύουν το περπάτημα
της γριάς αρκούδας·
κι η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία
της μοναξιάς της μην ξέροντας για πού και γιατί·
έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της
πόδια,
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της,
να διασκεδάζει τα παιδιά,
τους αργόσχολους, τους απαιτητικούς,
και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα,
αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά,
παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της,
δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων,
στους κρίκους των χειλιών της…
Η Μαριτίνα έψαξε και βρήκε τα δικαιώματα των ζώων
Τα 14 άρθρα που δεν πρέπει να ξεχνάμε! Παναγιώτης Διαμαντής
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η ζωή είναι ενιαία, ότι όλα τα είδη έχουν κοινή καταγωγή και διαφοροποιούνται υπό τον νόμο της εξέλιξης των ειδών, λαμβάνοντας υπόψη ότι όλα τα ζωντανά όντα έχουν φυσικά δικαιώματα και κάθε ζώο με νευρικό σύστημα έχει συγκεκριμένα δικαιώματα, λαμβάνοντας υπόψη ότι η περιφρόνηση ή και απλή άγνοια αυτών των φυσικών δικαιωμάτων είναι επιζήμια για τη φύση και επιτρέπει στους ανθρώπους να διαπράττουν εγκλήματα εναντίον των ζώων, δεδομένου ότι η συνύπαρξη των ειδών προϋποθέτει την αναγνώριση εκ μέρους του ανθρώπινου είδους του δικαιώματος στη ζωή και των υπόλοιπων ζώων και δεδομένου ότι ο σεβασμός των ζώων από τους ανθρώπους είναι αδιαχώριστος με τον αντίστοιχο σεβασμό ανθρώπου προς άνθρωπο, διακηρύσσεται ότι:
Αρθρο 1
1. Ολα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.
Αρθρο 2
1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.
2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων.
3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδα, προσοχή και προστασία από τον άνθρωπο.
Αρθρο 3
1. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά.
2. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική, πρέπει να γίνει στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.
Αρθρο 4
1. Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στον φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.
2. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς, είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.
Αρθρο 5
1. Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με τον ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του.
κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.
Αρθρο 6
1. Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.
2. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.
Αρθρο 7
1. Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.
Αρθρο 8
1. Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κ.λπ., αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.
2. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.
Αρθρο 9
1. Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.
Αρθρο 10
1. Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων.
2. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.
Αρθρο 11
1. Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.
Αρθρο 12
1. Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί «γενοκτονία», έγκλημα απέναντι στο είδος.
2. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.
Αρθρο 13
1. Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.
2. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.
Αρθρο 14
1. Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.
2. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απ’ τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Διεθνής Ενωση Δικαιωμάτων των Ζώων, Παρίσι 1978
Ποιος πήρε φέτος το Νόμπελ Λογοτεχνίας;
Ολγα Τοκάρτσουκ και Πέτερ Χάντκε οι νικητές των Νόμπελ Λογοτεχνίας 2018 και 2019
Ο Αυστριακός Πέτερ Χάντκε τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2019, ενώ εκείνο του 2018, που δεν είχε δοθεί πέρυσι, δόθηκε στην Πολωνή συγγραφέα Όλγκα Τοκάρτσουκ, ανακοινώθηκε από τη Σουηδική Ακαδημία στη Στοκχόλμη.
Ο Χάντκε, 76 ετών, κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2019 για «μια επιδραστική εργασία η οποία με γλωσσική επινοητικότητα διερεύνησε την περίμετρο και την ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης εμπειρίας», ανέφερε σε ανακοίνωσή της η Ακαδημία.
Το βραβείο για το 2018 κέρδισε η Τοκάρτσουκ για μια «αφηγηματική φαντασία η οποία με βαθύ πάθος συμβολίζει την υπέρβαση των ορίων ως μορφή ζωής».
Ο Χάντκε καθιερώθηκε ως ένας από τους πιο επιδραστικούς συγγραφείς στην Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέφερε η Ακαδημία, με ένα έργο που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μυθιστορήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα.
Είναι επίσης γνωστός ως συν-σεναριογράφος της πολυβραβευμένης από τους κριτικούς ταινίας «Τα φτερά του έρωτα» (1987) του Βιμ Βέντερς.
Η Τοκάρτσουκ, 57 ετών, σπούδασε ψυχολογία και εργάστηκε ως ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια προτού εκδώσει το πρώτο της μυθιστόρημα το 1993. Από τότε έχει γράψει μια σειρά από στέρεα και ποικίλα έργα και το μυθιστόρημά της «Flights» τής χάρισε πέρυσι το βραβείο Man Booker International Prize. Ήταν η πρώτη συγγραφέας από την Πολωνία που κέρδισε το βραβείο αυτό.
Προκάλεσε αντιπαράθεση στην Πολωνία αγγίζοντας τις σκοτεινές πλευρές του παρελθόντος της χώρας που είναι αντίθετες με την εκδοχή της ιστορίας την οποία προωθεί το κυβερνών στην Πολωνία εθνικιστικό κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS).
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Reuters
Παιχνίδι ελεύθερων συνειρμών
Αντίο Νάνο...
Ποια θάλασσα
Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη
Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς
Είναι καρδιές που μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά
Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σαν νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό
Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα `ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ’ η ψυχή;
Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά
Νάνος Βαλαωρίτης
2019-2020
Τι έκανα φέτος το Καλοκαίρι...
Μια άλλη Οδύσσεια, περιπέτεια, επιστημονική φαντασία, χιούμορ;
(μην σας φοβίσουν οι 713 μεγάλου σχήματος σελίδες του)
"Οι 13 ½ ζωές του Μπλε Αρκούδου" Walter Moers
Ένας Μπλε Αρκούδος έχει εικοσιεφτά ζωές. Σε τούτο το βιβλίο θα εξιστορήσω τις δεκατρεισήμισι. Για τις υπόλοιπες δεν θα πω λέξη. Ένας αρκούδος πρέπει να 'χει τα μυστικά του· αυτά είναι που του δίνουν γοητεία και σαγήνη και μυστήριο. Πολλοί με ρωτούν πώς ήταν η ζωή παλιά. Τους απαντώ: Παλιά όλα ήταν πολύ πιο άφθονα. Ναι. Υπήρχαν νησιά, ανεξερεύνητες ήπειροι, χώρες μυστηριώδεις, που τώρα έχουν πια εξαφανιστεί - τις κατάπιαν τα κύματα, τις πήραν στην αγκαλιά τους οι απέραντοι ωκεανοί. Γιατί τα νερά ανεβαίνουν αργά αλλά σταθερά, αμείλικτα. Ώσπου μια μέρα θα σκεπάσουν ολόκληρο τον πλανήτη μας. Δεν είναι τυχαίο ότι έχω για σπίτι μου ένα καράβι έτοιμο κάθε στιγμή να σαλπάρει. Ούτε και διάλεξα στην τύχη το μέρος που το 'χω στήσει στην κορυφή ενός πανύψηλου βράχου, πολλά πολλά μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Για αυτές τις ηπείρους, γι' αυτά τα νησιά που βρίσκονται πια στα βάθη του ωκεανού, γι' αυτά τα ξεχασμένα βασίλεια θα σας μιλήσω. Και για τα πλάσματα και τα θαύματα που βούλιαξαν μαζί τους στα βάθη των κυμάτων.
Ο Γιάννης Ρίτσος χρησιμοποιεί τις δικές του λέξεις για το καλοκαίρι στο ποίημά του που το ονόμασε Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού:
XXX
“Η αλυσιδίτσα στο λαιμό σου,
τ’ αστράκι της αυγής στα φύλλα,
σκοινιά, καράβια και φανάρια,
γλάροι, καθρέφτες και καρποί-
τα κατάρτια μπουμπουκιάσανε.
Όμορφη, Θε μου, που ‘ναι η πλάση,
μύρια ποτήρια του νερού
φρεσκοπλυμένα, σκουπισμένα
στο περιγιάλι αστράφτουνε.
Απ’ όλα πίνω το γαλάζιο,
κι ακόμη, γιε μου, να μεθύσω.”
….«Χτες και προχτές, όλη νύχτα, πασκίζαμε να μετρήσουμε τ’ άστρα. Και τ’ άστρα είναι τόσα, όση κι η καρδιά μας, κι η καρδιά μας είναι πιο πολύ απ’ τ’ άστρα. Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο. Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης. Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα. Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο. Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν. Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.»
(Γιάννης Ρίτσος «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» -απόσπασμα)
Ακούστε κι αυτά:
https://www.youtube.com/watch?v=LHzRVsiB0Os
https://www.youtube.com/watch?v=0OSUdcd-ilQ
https://www.youtube.com/watch?v=nmjnHTk4_fs
https://www.youtube.com/watch?v=TTIq5rTmG0k
https://www.youtube.com/watch?v=qCMU1WyqHzE
https://www.youtube.com/watch?v=-XRxVVYlAeE
https://www.youtube.com/watch?v=LGQ86SQkRus
https://www.youtube.com/watch?v=3Y1Dwofc2U8
https://www.youtube.com/watch?v=BJot2EJhC_Y
https://www.youtube.com/watch?v=sOOil-XbkZE
"Ο γενέθλιός μου μήνας
στα θολερά
λιοπύρια του Καρκίνου"
Νίκος Καρούζος
Ακούστε κι αυτά:
https://www.youtube.com/watch?v=j1Weo6IY2lU
Ένας σύντομος απολογισμός
για τις δραστηριότητες της λέσχης ανάγνωσης
τη σχολική χρονιά 2018-2019
Φέτος, πέμπτη χρονιά της λειτουργίας της λέσχης μας, ύστερα από επιθυμία των μαθητών, ασχοληθήκαμε με την Αστυνομική Λογοτεχνία
Στη λέσχη ανάγνωσης συμμετείχαν οι μαθητές και οι μαθήτριες:
Αργυρού Αρετή
Βελισσαροπούλου Μαριτίνα
Μπαϊράμι Πάμελα
Ρούφας Αθανάσιος
Παπαπέτρου Μαρία
Αργυρού Μαριλέτα
Βεργολιά Αναστασία
Βεργολιάς Σωτήρης
Θεοδωροπούλου Σμαράγδα
Καραθανάση Δήμητρα
Κάρναβου Ελπινίκη
Μαγκλάρα Μαριάννα
Υπεύθυνες καθηγήτριες: Παναγιωτοπούλου Ελένη, Μπάμπαλη Αγγελική
Εμπειρίες μαθητών
Μάγεψαν το κοινό οι νεαροί «ντετέκτιβ» της Λέσχης Ανάγνωσης
του 2ου Γυμνασίου Αιγίου
στο Μουσείο Επιστημών και Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών
Οι νεαροί «ντετέκτιβ» της Λέσχης Ανάγνωσης του 2ου Γυμνασίου Αιγίου, που φέτος είχε ως θέμα της την «Αστυνομική Λογοτεχνία», έκλεψαν τις εντυπώσεις στην τελική εκδήλωση "Μουσεία κόμβοι πολιτισμού" παρουσίασης των Πολιτιστικών Προγραμμάτων που συμμετείχαν κατά το σχολικό έτος 2018-2019 στα Τοπικά Θεματικά Δίκτυα: «Οι Επιστήμες μέσα από το Θέατρο» και «Δίνοντας ζωή στο βιβλίο», την Κυριακή 12 Μαίου, παρουσιάζοντας με ευρηματικό τρόπο τα βιβλία που διάβασαν: δραματοποίησαν υποδυόμενοι διάσημους ντετέκτιβ και εμβληματικούς ήρωες της αστυνομικής λογοτεχνίας, χόρεψαν σε ήχους και μουσικές αγωνίας και σασπένς, μοιράστηκαν με το κοινό τις εμπειρίες και τα κέρδη τους από τη συμμετοχή τους στη λέσχη, τον ενθουσιασμό και την αγάπη τους για τα βιβλία. Δίκαια κέρδισαν τα μπράβο και το χειροκρότημα των παρευρισκόμενων γονιών, εκπαιδευτικών και συμμαθητών τους.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους μαθητές που συμμετέχουν στη λέσχη ανάγνωσης: Αργυρού Αρετή, Βελισσαροπούλου Μαριτίνα, Μπαϊράμι Πάμελα, Ρούφα Αθανάσιο, Παπαπέτρου Μαρία, Αργυρού Μαριλέτα, Βεργολιά Αναστασία, Βεργολιά Σωτήρη, Θεοδωρoπούλου Σμαράγδα, Καραθανάση Δήμητρα, Κάρναβου Ελπινίκη, Μαγκλάρα Μαριάννα καθώς και στις υπεύθυνες καθηγήτριες του προγράμματος: Παναγιωτοπούλου Ελένη και Μπάμπαλη Αγγελική που γέμισαν με περηφάνια τη σχολική κοινότητα του 2ου Γυμνασίου Αιγίου και την διευθύντρια, κ. Ευτυχία Τσουρούτη που παρευρέθηκε στην εκδήλωση.
Η λέσχη ανάγνωσης "Αστυνομική λογοτεχνία"
στο Μουσείο Επιστημών και Τεχνολογίας
του Πανεπιστημίου Πατρών
Πρόσκληση σε Τελική Εκδήλωση Παρουσίασης Πολιτιστικών Προγραμμάτων
των Δικτύων «Οι Επιστήμες μέσα από το Θέατρο» και «Δίνοντας ζωή στο βιβλίο»
Σας προσκαλούμε στην τελική εκδήλωση "Μουσεία κόμβοι πολιτισμού" παρουσίασης των Πολιτιστικών Προγραμμάτων που συμμετείχαν κατά το σχολικό έτος 2018-2019 στα Τοπικά Θεματικά Δίκτυα: «Οι Επιστήμες μέσα από το Θέατρο» και «Δίνοντας ζωή στο βιβλίο»,που διοργανώνει η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας / Πολιτιστικά θέματα δια της Υπεύθυνης Πολιτιστικών Θεμάτων κας Ε. Κωσταρά σε συνεργασία με το Τμήμα Πολιτιστικών Θεμάτων της Α/θμιας Εκπ/σης και το Μουσείο Επιστημών και Τεχνολογίας (ΜΕΤ) του Πανεπιστημίου Πατρών. Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2019 και θα πραγματοποιηθεί τηνΚυριακή 12 Μαΐου 2019, ώρες 18.00 - 21.30 μ.μ. στο χώρο του Μουσείου Επιστημών και Τεχνολογίας (ΜΕΤ) του Πανεπιστημίου Πατρών.
Στόχοι της εκδήλωσης-δράσης είναι:
1) η παρουσίαση των παραγόμενων έργων των Πολιτιστικών Προγραμμάτων που συμμετείχαν στα δύο δίκτυα.
2) η υπογράμμιση του ρόλου των Μουσείων ως κέντρων πολιτισμού για τη διαμόρφωση της νέας παράδοσης,
3) το άνοιγμα του Μουσείου Επιστημών και Τεχνολογίας σε νέα είδη κοινού,
4) η ανακύκλωση βιβλίου, ώστε τα βιβλία να μην παραμένουν ανέγγιχτα σε κάποια βιβλιοθήκη, αλλά να δώσουν ζωή σε μια άλλη και παράλληλα
5) η δυνατότητα παρακολούθησης δράσεων σχετικών με την προβολή των Επιστημών μέσα από το Θέατρο και τη φιλαναγνωσία.
Ποια είναι η διαδικασία;
1ο στάδιο – Συλλογή βιβλίων:
Οι ενδιαφερόμενοι μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς και πολίτες μπορούν να φέρουν τα βιβλία τους στο χώρο του Μουσείου Επιστημών και Τεχνολογίας:
Κάθε βιβλίο πρέπει να συνοδεύεται από μια σύντομη περιγραφή έως 30 λέξεις (κείμενο, ποίημα, αίνιγμα κτλ.). Η περιγραφή αυτή μπορεί να αφορά συναισθήματα και σκέψεις που γέννησε το βιβλίο στον αναγνώστη. Για κάθε βιβλίο που προσφέρει κάποιος θα λαμβάνει ένα καρτελάκι που θα πιστοποιεί την προσφορά του και θα μπορεί να το εξαργυρώσει την ημέρα της τελικής εκδήλωσης.
2ο στάδιο - Τελική εκδήλωση για τη Διεθνή Μέρα Μουσείων:
Στις 12 Μαΐου από τις 16:30 έως 18:00 οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να εναποθέτουν ακόμα τα βιβλία τους για ανταλλαγή μαζί με τη σύντομη περιγραφή. Τα βιβλία θα τυλιχτούν και οι τίτλοι τους θα παραμείνουν κρυφοί. Μοναδικό στοιχείο γι’ αυτά θα είναι η σύντομη περιγραφή από τους κατόχους τους. Όλα τα βιβλία θα εκτίθενται σε πάγκους στο χώρο του μουσείου ανά ηλικιακή ομάδα.
Η τελική εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί από 18:00-21:30 την ίδια μέρα.
· Το πρόγραμμα της εκδήλωσης-δράσης θα περιλαμβάνει θεατρικά δρώμενα, ανάγνωση κειμένων, χοροθέατρο, μουσική, τραγούδι, παρουσιάσεις από τα σχολεία που συμμετέχουν (ζωντανά στο Μουσείο με ταυτόχρονο live streaming ή μέσω ραδιοφώνου).
· Όσοι έχουν καρτελάκι παράδοσης βιβλίου θα μπορούν να επιλέξουν και να παραλάβουν ένα νέο βιβλίο δίνοντας το καρτελάκι από 19:00-21:30.
Το Πρόγραμμα της εκδήλωσης θα έχει ως εξής:
16.30-18.00: Προσέλευση σχολείων, κατάθεση βιβλίων
Α΄ Μέρος εκδήλωσης
18.15: Έναρξη εκδήλωσης –Χαιρετισμοί
· 9ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών
· Δημοτικό Σχολείο Άνω Καστριτσίου
· Ενιαίο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο – Λύκειο Πατρών
· Γυμνάσιο Δεμενίκων
· 5ο Γυμνάσιο Πατρών
· 2ο Γυμνάσιο Αιγίου
Διάλειμμα
Β΄ Μέρος εκδήλωσης
· 21ο Γυμνάσιο Πατρών
· 1ο Γυμνάσιο Παραλίας Πατρών
· Γυμνάσιο Βραχναιίκων
· 4ο ΓΕΛ Πατρών
· 15ο Γυμνάσιο Πατρών
Ακούστε κι αυτά:
https://www.youtube.com/watch?v=T1fVIbLm7TY
https://www.youtube.com/watch?v=mFVoe3sFmXc
https://www.youtube.com/watch?v=0Udiy4XY2Zs
https://www.youtube.com/watch?v=1CZnYa8at2k
https://www.youtube.com/watch?v=okz3WFRqCgo
https://www.youtube.com/watch?v=nAG_gFys4sQ
https://www.youtube.com/watch?v=XAB3DLJfEUI
https://www.youtube.com/watch?v=qao3PbT6aT4
Η λέσχη ανάγνωσης αγαπάει τον Σέρλοκ Χολμς
όπως αγαπάει και να διαβάζει κόμιξ
Οι μαθητές της λέσχης ανάγνωσης συμμετείχαν στη σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου ζωντανεύοντας τους ήρωες του ’21 στο θεατρικό του Γιώργου Μπεκιάρη: «Το μουσείο των αγωνιστών του 1821» και σκορπώντας συγκίνηση και εθνική υπερηφάνεια σε μαθητές, γονείς και καθηγητές.
Ο Θανάσης παρουσιάζει:
«Ο Αιμίλιος και οι ντετέκτιβ» του Έριχ Κέστνερ
Ο Έριχ Κέστνερ ήταν ένας Γερμανός συγγραφέας, εκδότης και σεναριογράφος. Έγινε γνωστός κυρίως από τα παιδικά του έργα όπως: «Ο Αιμίλιος και οι ντετέκτιβ», «Η διπλή Λόττε», «Η τάξη που πετάει». Γεννήθηκε στη Δρέσδη στις 23 Φεβρουαρίου 1899 και πέθανε στο Μόναχο στις 29 Ιουλίου 1974.
Η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη λίγο έξω από το Βερολίνο, τον 19ο αιώνα. Πρωταγωνιστής είναι ο 15χρονος Αιμίλιος που ζει με την μητέρα του και βρίσκεται σε άσχημη οικονομική κατάσταση. Η μητέρα του τού δίνει χρήματα για να ταξιδέψει με τρένο προκειμένου να επισκεφθεί τη γιαγιά του που ζει με την άλλη της κόρη στο Βερολίνο. Τον εμπιστεύεται επειδή έχει καλή συμπεριφορά και σοβαρό χαρακτήρα.
Στο τρένο γνωρίστηκε με τους συνεπιβάτες του, ανάμεσα στους οποίους ήταν ένας κύριος μυστηριώδεις που είχε πολλές τρελές σκέψεις. Ο Αιμίλιος αποκοιμιέται και όταν ξυπνάει, καταλαβαίνει ότι του έκλεψαν τα χρήματα. Ακολουθεί τον μυστηριώδη κύριο, αφού ήταν ο τελευταίος συνεπιβάτης του στο βαγόνι πριν τον πάρει ο ύπνος, αλλά δεν τον βρίσκει. Συναντάει την ξαδέλφη του, Πόλυ και μια παρέα παιδιών και με τη βοήθειά τους καταφέρνουν να εντοπίσουν τον κλέφτη και να τον πιάσουν. Έτσι όχι μόνο παίρνει πίσω τα χρήματά του αλλά και αμοιβή και δόξα, αφού ο άνδρας του τρένου ήταν ένας διαβόητος κλέφτης.
Το βιβλίο το συστήνω ανεπιφύλαχτα σε παιδιά της ηλικίας μου και πιστεύω ότι θα είναι τέλειο και ως θεατρική παράσταση και ως ταινία. Το συνιστώ γιατί περιέχει κάποια στοιχεία που οι περισσότεροι έφηβοι αγαπούν, όπως η δράση και το μυστήριο.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα μυθιστόρημα περιπέτειας γραμμένο με πολύ χιούμορ. Ο μικρός Αιμίλιος, που κατά την έκφραση της μητέρας του είναι «το τέλειο παιδί, το δίχως ελαττώματα», ταξιδεύει για πρώτη φορά με το τρένο. Πηγαίνει από την επαρχία στο Βερολίνο, για να δει τους συγγενείς του κι είναι ολομόναχος. Κάποιος συνταξιδιώτης του, όμως, του κλέβει τα λεφτά του. Τι θα κάνει ο μικρός μας επαρχιωτάκος; Το κυνήγι του κλέφτη μέσα στη «λαμπερή πρωτεύουσα με τ’ αστραφτερά αυτοκίνητα», γεμάτο διασκεδαστικά κι έξυπνα επεισόδια, συγκρατεί από την αρχή ως το τέλος το ενδιαφέρον του αναγνώστη. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Μια άλλη Κριτική
Αν και λίγο «παλιομοδίτικη» ή ακόμα και ξένη για τα ελληνικά δεδομένα σε ύφος και καταστάσεις (έχουν περάσει και σχεδόν 80 χρόνια), η αστυνομική περιπέτεια που μας διηγείται ο Καίστνερ είναι πολύ συμπαθητική, ευαίσθητη αλλά και διασκεδαστική. Οι χαρακτήρες είναι καλοφτιαγμένοι, το σενάριο μοιάζει ρεαλιστικό και ένας υποβόσκων διδακτισμός που κάποιες φορές διαφαίνεται, μάλλον αντισταθμίζεται από το χιούμορ του συγγραφέα, οπότε ας ελπίσουμε να μην φανεί ανιαρός τους μικρούς αναγνώστες. Για τους φίλους της τηλεόρασης, να ενημερώσουμε ότι το βιβλίο έχει γίνει τρεις φορές ταινία (1931, 1964, 2001) ενώ έχει μεταφερθεί και σε τηλεοπτική σειρά (1952).
Δυστυχώς, ενώ η δράση παρουσιάζει ενδιαφέρον, η (ασπρόμαυρη) εικονογράφηση είναι αρκετά αραιή και κάπως τυπική (αλίμονο, ο εικονογράφος μας έχει αφήσει από το 1951), ενώ επιπλέον τα κεφάλαια είναι πυκνογραμμένα και με μέγεθος το λιγότερο 7 σελίδες, οπότε αναγνώστες μικρότεροι των 9 ετών, ίσως βρουν το βιβλίο κουραστικό, εκτός αν ήδη αγαπούν το διάβασμα και αναζητούν μια καλογραμμένη περιπέτεια.
Πολύ ιδιαίτερο το ξεκίνημα του βιβλίου, με μια εισαγωγή σε ύφος παραλόγου (και πιθανότατα δύσκολη για τα παιδιά), που σε γενικές γραμμές εξηγεί το γιατί ο συγγραφέας επέλεξε το συγκεκριμένο θέμα. Ακολουθούν στη συνέχεια δέκα ολοσέλιδες εικόνες που μας εισάγουν στους κεντρικούς χαρακτήρες και στους τόπους της κύριας δράσης, επιτρέποντας στους μικρούς αναγνώστες να συνθέσουν μια δική τους ιστορία, ή να διαμορφώσουν υποθέσεις για την διήγηση που ακολουθεί. Προσωπικά θεωρώ το εύρημα αυτό πολύ έξυπνο και ωφέλιμο, και αναρωτιέμαι γιατί δεν το συναντάμε συχνότερα στην παιδική λογοτεχνία.
Στην υπόθεση του έργου συναντάμε ένα άρωμα από Όλιβερ Τουίστ, καθώς και εδώ ένας ορφανός από πατέρα (και αγαθός) μικρός ήρωας μπλέκει σε περιπέτειες σε μια ξένη πόλη, αλλά τελικά καταφέρνει να επιβιώσει χάρη στην ανέλπιστη βοήθεια των ντόπιων παιδιών. Όπως αναφέραμε και παραπάνω, κάποιες καταστάσεις (όπως π.χ. το ότι όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί λειτουργούν ρολόι) μπορεί να φαντάζουν ξένες για τα ελληνικά δεδομένα, και το ύφος σε γενικές γραμμές να μοιάζει λίγο παλιομοδίτικο, μάλλον βγαλμένο από μια εποχή αθωότητας, ας μην ξεχνάμε όμως ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι η Ελλάδα του 2011.
Τέλος να αναφέρουμε ότι το ανάγνωσμα είναι πιθανό να φανεί ωφέλιμο σε παιδιά που έχουν προβλήματα συνεργασίας μέσα σε ομάδες ή έλλειμμα υπευθυνότητας, καθώς στην ιστορία συναντάμε έντονο το στοιχείο του καθήκοντος (σε βαθμό που μου θύμισε ακόμα και το Παραμύθι χωρίς Όνομα της Π.Δέλτα), το οποίο τελικά ως αξία εξυψώνεται και ανταμείβεται.
Αξίες-Θέματα
Υπευθυνότητα, Αξιοπρέπεια, Συνεργασία, Φιλία, Οικογένεια
Απόσπασμα
Η κυρία Τίσμπαϊν και ο γιος της κατέβηκαν στο σταθμό. Την ώρα λοιπόν που ο Αιμίλιος ακούμπησε στην πλατφόρμα τη βαλίτσα του, άκουσε ξοπίσω του μια χοντρή φωνή:
- Για πού το βάλατε; Για την Ελβετία;
Ήταν ο χωροφύλακας Τζέσκε. Η μητέρα είπε:
- Όχι, ο γιος μου πηγαίνει για μια εβδομάδα στο Βερολίνο, στους συγγενείς μου.
Την ίδια στιγμή ο Αιμίλιος κατακοκκίνισε και ένιωσε να σκοτεινιάζουν όλα τριγύρω του.
Ο λόγος ήταν γιατί είχε τρομερές τύψεις. Πριν από λίγες μέρες, μετά το μάθημα της γυμναστικής, που γινόταν στην ακροποταμιά, καμιά δωδεκαριά παιδιά του γυμνασίου πήγαν κα φόρεσαν στη φαλάκρα του αγάλματος του Μεγάλου Δούκα, που τον λέγανε ο «Κάρολος με το στραβό μάγουλο», ένα παλιό ψαθάκι. Κι επειδή ο Αιμίλιος ήταν πολύ καλός στην ιχνογραφία, τον έβαλαν να ζωγραφίσει κόκκινη τη μύτη του Μεγάλου Δούκα και κατάμαυρο το μουστάκι του. Την ώρα λοιπόν που ήταν ακόμα απασχολημένος με το έργο του, από την άλλη γωνιά του δρόμου ξεπρόβαλε άξαφνα ο χωροφύλακας Τζέσκε.
Μεμιάς εξαφανίστηκαν όλοι σαν τη φωτεινή αστραπή. Είχανε όμως το φόβο μήπως πρόλαβε και τους είδε.
Ωστόσο ο χωροφύλακας δεν είπε τίποτα τώρα. Ευχήθηκε μόνο στον Αιμίλιο καλό ταξίδι κι ύστερα ρώτησε τη μητέρα για την καλή της υγεία και πώς πηγαίναν οι δουλειές.
Παρ’ όλα αυτά ο Αιμίλιος εξακολουθούσε ν’ ανησυχεί. Και την ώρα που σήκωνε τη βαλίτσα του για να τη βάλει στο τρένο, ένιωσε τα πόδια του να τρέμουν. Περίμενε πως ο χωροφύλακας Τζέσκε θα ‘βαζε τις φωνές ξοπίσω του: «Αιμίλιε Τίσμπαϊν, σε συλλαμβάνω! Ψηλά τα χέρια!»
Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δεν έγινε.
Μήπως περίμενε ο χωροφύλακας να γυρίσει πρώτα ο Αιμίλιος από το ταξίδι του;
Στο μεταξύ η μητέρα πήγε ν’ αγοράσει το εισιτήριο –Τρίτη θέση, φυσικά- και να πάρουν και αριθμό αποβάθρας. Ύστερα πήγαν στην αποβάθρα Ι (το Νόιστατ, παρακαλώ, έχει τέσσερις αποβάθρες) και περίμεναν το τρένο για το Βερολίνο. Ήθελε δύο τρία λεπτά ακόμα.
- Πρόσεξε, αγόρι μου, μη χάσεις τίποτα. Και κοίτα μην καθίσεις πάνω στα λουλούδια! Και τη βαλίτσα, παρακάλεσε κάποιον να σου τη σηκώσει και να τη βάλει στο δίχτυ. Και προπάντων, σε παρακαλώ πολύ, να είσαι καθώς πρέπει!
- Τη βαλίτσα θα τη σηκώσω μοναχός μου. Δεν είμαι τόσο αδύναμος!
- Καλά! Και μην ξεχάσεις σε ποια στάση θα κατεβείς. Θα φτάσεις στο Βερολίνο στις 18.17’ στο σταθμό της Φρίντριχστρασσε. Κοίτα μην κατεβείς πιο πριν, λόγου χάρη στο σταθμό του Ζωολογικού Κήπου ή σε καμιά άλλη στάση!
- Μη φοβάσαι, ωραία μου κυρία!
- Και φρόντισε να μην είσαι και με τους άλλους τόσο αυθάδης, όπως με τη μητέρα σου. Και να μην πετάξεις κάτω στο πάτωμα τα χαρτιά, όταν θ’ ανοίξεις το πακέτο με τα λουκάνικα. Και… πρόσεξε να μη χάσεις τα λεφτά!
Ο Αιμίλιος έψαξε τρομαγμένος την εσωτερική τσέπη του σακακιού του.
Ύστερα αναστέναξε μ’ ανακούφιση.
- Όλο το πλήρωμα βρίσκεται στο καράβι! είπε.
Έπιασε τη μητέρα του από το μπράτσο κι άρχισε να κόβει μαζί της βόλτες πάνω κάτω στην αποβάθρα.
- Και συ, μητερούλα, κοίτα να μην κουράζεσαι πολύ! Πρόσεξε να μην αρρωστήσεις! Γιατί δεν έχεις κανέναν να σε περιποιηθεί, και τότε εγώ θα πάρω αμέσως το αεροπλάνο και θα γυρίσω στο σπίτι! Και γράψε μου και συ δυο λόγια. Εξάλλου, να το ξέρεις, θα λείψω το πολύ μια βδομάδα!
Έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του τη μητέρα του. Κι εκείνη του έδωσε ένα φιλί στη μύτη.
Ύστερα έφτασε πια το τρένο για το Βερολίνο, βγάζοντας μουγκρητά και σφυρίγματα που σε ξεκούφαιναν.
Ο Αιμίλιος αγκάλιασε σφιχτά ξανά τη μητέρα του. Μετά σκαρφάλωσε με τη βαλίτσα του σ’ ένα βαγόνι. Η μητέρα του του έδωσε τα λουλούδια και το πακέτο με το φαγητό τους και τον ρώτησε αν βρήκε θέση. Της έγνεψε με το κεφάλι.
- Λοιπόν, όπως είπαμε… Θα κατέβεις στη Φρίντριχστρασσε.
Κούνησε το κεφάλι του.
- Κι η γιαγιά θα σε περιμένει μπροστά στο ανθοπωλείο…
Κούνησε το κεφάλι του.
- Και πρόσεξε να φερθείς όπως πρέπει, κακόπαιδο!
Κούνησε το κεφάλι του.
- Και κοίτα να είσαι ευγενικός με την Πόνυ Χύτχεν. Θα δυσκολευτείτε να γνωρίσετε ο ένας τον άλλο!
Κούνησε πάλι το κεφάλι του.
- Και να μου γράψεις!
- Και συ το ίδιο!
Αυτό θα μπορούσε να συνεχιστεί ώρες ολάκερες, αν το τρένο δεν είχε καθορισμένο δρομολόγιο. Ο σταθμάρχης, που κρατούσε την κόκκινη σημαιούλα, φώναξε:
- Ανεβείτε γρήγορα! Ανεβείτε γρήγορα!
Οι πόρτες βρόντηξαν δυνατά. Η ατμομηχανή σείστηκε και το τρένο ξεκίνησε.
Η μητέρα κουνούσε πολλή ώρα το μαντίλι της. Έστριψε ύστερα αργά το κεφάλι της και γύρισε στο σπίτι. Κι επειδή έτσι κι αλλιώς κρατούσε το μαντίλι της στο χέρι έκλαψε και λιγάκι.
Όχι και πολύ όμως. Γιατί στο σπίτι την περίμενε κιόλας η κυρία Αυγουστίνου, η γυναίκα του χασάπη, που ήθελε να λουστεί με ένα καινούριο σαμπουάν με χαμομήλι, που συγχρόνως ξάνθαινε τα μαλλιά.
https://paidiki-logotexnia.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
Μπορούν να σας βοηθήσουν οι παρακάτω κανόνες:
Είκοσι κανόνες για τη συγγραφή αστυνομικών ιστοριών –του S.S. Van Dine–
Η αστυνομική ιστορία είναι ένα είδος πνευματικού παιχνιδιού. Είναι όμως και κάτι παραπάνω – ένα άθλημα με κανόνες. Για τη συγγραφή αστυνομικών ιστοριών, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι κανόνες – άγραφοι, ίσως, αλλά παρ’ όλα αυτά δεσμευτικοί· κάθε αξιοσέβαστος συγγραφέας λογοτεχνικών μυστηρίων τους τηρεί. Στο ανά χείρας σημείωμα, καταθέτω τις βασικές αρχές της συγγραφής αστυνομικών ιστοριών, αντλώντας εν μέρει από την πρακτική όλων των μεγάλων συγγραφέων του είδους και εν μέρει από τις παροτρύνσεις της συνείδησης του ειλικρινούς συγγραφέα. Ήτοι:
Η Μαριάννα διάβασε και παρουσίασε στη λέσχη το θεωρούμενο πρώτο κείμενο Αστυνομικής Λογοτεχνίας:
Οι φόνοι της οδού Μοργκ του Έντγκαρ Άλλαν Πόε:
Οι Φόνοι της οδού Μοργκ είναι το πρώτο δείγμα του λογοτεχνικού είδους που συνηθίσαμε να το ονομάζουμε Αστυνομική Ιστορία και που οι ειδικοί μελετητές το θεωρούν υποκατηγορία της Πεζογραφίας Μυστηρίου. Συνεπώς εκτός από την μεγάλη λογοτεχνική της αξία, η ιστορία αυτή του Έντγκαρ Άλλαν Πόε έχει και μνημειακό χαρακτήρα.
Στην οδό Μοργκ των Παρισίων συμβαίνει μια μυστηριώδης και βάναυση δολοφονία δύο γυναικών. Πολυάριθμοι μάρτυρες δηλώνουν ότι άκουσαν τη φωνή του πιθανού δολοφόνου, κανείς όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει ποια γλώσσα ήταν αυτή που μιλούσε. Έτσι, οι έρευνες της αστυνομίας βρίσκονται μπροστά σε ένα απόλυτο αδιέξοδο οπότε ο Αύγουστος Ντυπέν, αυτός ο ευφυής, εκκεντρικός, περιθωριακός διανοούμενος ερευνητής εγκληματικών ενεργειών, αναλαμβάνει να διαλευκάνει το μυστήριο των Φόνων της οδού Μοργκ, και από την πένα του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα κάνει την εμφάνιση του, στον χώρο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, για πρώτη φορά, ο ιδιώτης αστυνομικός ντετέκτιβ, τα ίχνη του οποίου ακολούθησαν και όλοι οι επόμενοι διάσημοι συνάδελφοι του, ίχνη που χαράχτηκαν από την ιδιοφυία του Έντγκαρ Άλλαν Πόε.
Αποσπάσματα από το βιβλίο
Οι μάρτυρες συμφώνησαν για τη βαριά φωνή, όλοι είχαν την ίδια γνώμη, αλλά όσον αφορά την οξεία φωνή, το παράξενο είναι, όχι το γεγονός ότι διαφωνήσανε, αλλά ότι ενώ ένας Ιταλός, ένας Άγγλος, ένας Ολλανδός κι ένας Γάλλος προσπάθησαν να την περιγράψουν, ο καθένας την θεώρησε για φωνή αλλοδαπού. Ο καθένας ήταν σίγουρος ότι δεν ήταν φωνή συμπατριώτη του. Αλλά ο καθένας την παρομοίαζε με τη φωνή ενός αλλοδαπού, οποιασδήποτε εθνικότητας, που δεν ξέρει τη γλώσσα του. Ο Γάλλος τη θαρρούσε φωνή Ισπανού, και αν γνώριζε ισπανικά θα ξεχώριζε και μερικές λέξεις. Ο Γερμανός επιμένει ότι ήταν Γάλλος, αλλά ειπώθηκε ότι "μη γνωρίζοντας γαλλικά, ο μάρτυρας εξετάσθη δια μέσω μεταφραστή". Ο Άγγλος την θεωρεί φωνή Γερμανού, αλλά δεν γνωρίζει γερμανικά. Ο Ισπανός είναι βέβαιος ότι ήταν φωνή Άγγλου "αλλά κρίνει από τον ήχο μόνο, διότι δεν γνωρίζει Αγγλικά". Ο Ιταλός πιστεύει ότι ήταν ο Ρώσος "αλλά ποτέ δεν έχει μιλήσει με βέρο Ρώσο". Ένας δεύτερος Γάλλος διαφωνεί με τον πρώτο Γάλλο και είναι βέβαιος ότι ήταν φωνές Ιταλού, αλλά μη καταλαβαίνοντας τη γλώσσα, όπως κι ο Ισπανός, πείστηκε από τον τόνο.
[…] Η ικανότητα ανάλυσης μπορεί να ενισχυθεί σημαντικά με τη μελέτη των μαθηματικών και ιδιαίτερα με τον ανώτατο κλάδο τους, ο οποίος καταχρηστικά και μόνο εξαιτίας των αντίστροφων πράξεών του έχει ονομαστεί «ανάλυση». Ωστόσο η πράξη του υπολογισμού δεν αποτελεί οπωσδήποτε ανάλυση. Ένας σκακιστής, για παράδειγμα, υπολογίζει χωρίς να καταβάλλει προσπάθεια να αναλύσει. Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η επίδραση που ασκεί το σκάκι στη διαμόρφωση του πνεύματος έχει παρανοηθεί κατά πολύ. δεν γράφω εδώ καμιά πραγματεία, απλώς τυχαίες, ως επί το πλείστον, παρατηρήσεις. Με αυτή την ευκαιρία, λοιπόν, θα ήθελα να πω ότι πιστεύω πως οι ανώτερες νοητικές δυνάμεις ασκούνται πιο αποφασιστικά και πιο ωφέλιμα στο ανεπιτήδευτο παιχνίδι της ντάμας, παρά στην εξεζητημένη επιπολαιότητα του σκακιού. Στο τελευταίο, όπου τα πιόνια κάνουν διαφορετικές και ιδιόρρυθμες κινήσεις, οι οποίες έχουν ποικίλες και μεταβλητές αξίες, κάτι που είναι απλώς πολύπλοκο εκλαμβάνεται εσφαλμένα (και όχι σπάνια) ως βαθυστόχαστο. Στο σκάκι απαιτείται τεράστια προσοχή. Αν ο παίκτης χαλαρώσει για μια στιγμή, θα κάνει κάποια απροσεξία, η οποία θα οδηγήσει σε μερική απώλεια ή στην ήττα. Καθώς οι πιθανές κινήσεις είναι όχι μόνο πολλαπλές, αλλά και αλληλοεμπλεκόμενες, οι πιθανότητες για τέτοιου είδους απροσεξίες πολλαπλασιάζονται· και, εννιά στις δέκα περιπτώσεις, ο παίκτης που κερδίζει δεν είναι ο πιο ευφυής, αλλά εκείνος που συγκεντρώνεται περισσότερο. Στην ντάμα, αντίθετα, όπου οι κινήσεις είναι μοναδικές και δεν έχουν παρά ελάχιστες παραλλαγές, οι πιθανότητες απροσεξίας μειώνονται και, καθώς δεν απαιτείται μεγάλη προσοχή, τα όποια πλεονεκτήματα αποκομίζει η κάθε πλευρά οφείλονται στην ανώτερη ευφυΐα. Για να γίνω πιο σαφής, ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια παρτίδα ντάμας, όπου τα μόνα πιόνια που έχουν απομείνει είναι τέσσερις βασιλιάδες και όπου, φυσικά, δεν αναμένεται καμιά αβλεψία. Είναι προφανές ότι εδώ η νίκη θα κριθεί (εφόσον οι παίκτες είναι ισάξιοι) μόνο από κάποια ευρηματική κίνηση, που θα είναι αποτέλεσμα διανοητικής προσπάθειας. Στερούμενος κοινής επινοητικότητας, ο αναλυτής εισβάλλει στο πνεύμα του αντιπάλου του, ταυτίζεται μαζί του και μ’ αυτόν τον τρόπο διαβλέπει συνήθως τις μοναδικές μεθόδους (μερικές φορές τόσο παράδοξα απλές) οι οποίες μπορεί να παρασύρουν σε κάποιο λάθος ή να οδηγήσουν σε κακό υπολογισμό.
[…]
Η αναλυτική ικανότητα δεν πρέπει να συγχέεται με την απλή ευφυΐα· γιατί, ενώ ο αναλυτής είναι απαραίτητα ευφυής, ο ευφυής άνθρωπος είναι συχνά εντυπωσιακά ανίκανος για οποιαδήποτε ανάλυση. Η ικανότητα για λογικούς συνδυασμούς και συμπεράσματα, με την οποία εκδηλώνεται συνήθως η ευφυΐα και την οποία οι φρενολόγοι (εσφαλμένα, πιστεύω) αποδίδουν σ’ ένα ξεχωριστό όργανο, θεωρώντας την πρωτόγονη λειτουργία, έχει παρατηρηθεί τόσο συχνά σε άτομα με διανοητικό επίπεδο που, κατά τ’ άλλα, πλησίαζε την ηλιθιότητα, ώστε να προκαλέσει κάποιες γενικές παρατηρήσεις των συγγραφέων περί ηθικής. Η διαφορά μεταξύ ευφυΐας και αναλυτικής ικανότητα είναι όντως πολύ μεγαλύτερη από τη διαφορά μεταξύ φαντασιοπληξίας και φαντασίας, αν και η αναλογία έχει τον ίδιο χαρακτήρα. Διαπιστώνουμε, πράγματι, ότι οι ευφυείς άνθρωποι είναι πάντοτε φαντασιόπληκτοι και ότι οι πραγματικά ευφάνταστοι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναλύουν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΚΡΥΠΤΟΛΕΞΟ
Βρείτε οριζόντια, κάθετα και διαγώνια τα ονόματα 15 ντετέκτιβ ή συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας
|
Α |
Π |
Φ |
Ρ |
Ε |
Ι |
Μ |
Ο |
Ν |
Τ |
Σ |
Α |
Ν |
Τ |
Λ |
Ε |
Ρ |
Α |
Σ |
Τ |
|
Ν |
Γ |
Ε |
Β |
Ρ |
Φ |
Τ |
Δ |
Α |
Ν |
Τ |
Ι |
Α |
Σ |
Ο |
Κ |
Υ |
Η |
Τ |
Η |
|
Τ |
Ε |
Κ |
Τ |
Ι |
Α |
Ρ |
Ο |
Τ |
Α |
Α |
Σ |
Τ |
Ε |
Κ |
Ι |
Τ |
Ρ |
Α |
Σ |
|
Ζ |
Ν |
Ι |
Α |
Ν |
Ρ |
Α |
Ν |
Κ |
Ι |
Ν |
Ε |
Σ |
Ρ |
Α |
Σ |
Ρ |
Α |
Λ |
Α |
|
Ο |
Υ |
Γ |
Ν |
Θ |
Π |
Ι |
Τ |
Α |
Ψ |
Α |
Ρ |
Α |
Κ |
Ι |
Ο |
Υ |
Κ |
Α |
Ν |
|
Ρ |
Ε |
Ι |
Σ |
Ρ |
Α |
Μ |
Ι |
Π |
Α |
Ι |
Ζ |
Ω |
Η |
Θ |
Ι |
Κ |
Λ |
Τα |
Α |
|
Ζ |
Ι |
Α |
Μ |
Α |
Σ |
Κ |
Α |
Ο |
Υ |
Ν |
Ε |
Σ |
Μ |
Π |
Ο |
Τ |
Η |
Σ |
Γ |
|
Σ |
Ο |
Ν |
Τ |
Σ |
Ι |
Π |
Ρ |
Ο |
Φ |
Η |
Μ |
Α |
Α |
Ν |
Τ |
Ι |
Σ |
Ε |
Κ |
|
Ι |
Α |
Ν |
Ο |
Σ |
Π |
Ρ |
Ω |
Ι |
Α |
Υ |
Ρ |
Ι |
Α |
Ν |
Ο |
Σ |
Π |
Ο |
Α |
|
Μ |
Α |
Η |
Κ |
Λ |
Ε |
Φ |
Τ |
Η |
Σ |
Ο |
Ι |
Δ |
Ι |
Π |
Ο |
Υ |
Ο |
Υ |
Σ |
|
Ε |
Ν |
Σ |
Η |
Μ |
Α |
Β |
Ρ |
Ε |
Σ |
Τ |
Λ |
Υ |
Σ |
Η |
Τ |
Ο |
Υ |
Π |
Τ |
|
Ν |
Ο |
Μ |
Α |
Δ |
Ε |
Σ |
Τ |
Ι |
Λ |
Κ |
Ι |
Ο |
Π |
Α |
Ο |
Κ |
Α |
Ε |
Ο |
|
Ο |
Π |
Α |
Ρ |
Α |
Μ |
Υ |
Θ |
Α |
Σ |
Π |
Ι |
Σ |
Τ |
Ο |
Λ |
Ι |
Ρ |
Τ |
Ν |
|
Ν |
Α |
Ρ |
Θ |
Η |
Λ |
Ι |
Α |
Τ |
Α |
Λ |
Α |
Ι |
Μ |
Ο |
Σ |
Τ |
Ο |
Ρ |
Λ |
|
Μ |
Α |
Η |
Α |
Γ |
Ο |
Ν |
Ε |
Σ |
Α |
Λ |
Η |
Σ |
Τ |
Η |
Σ |
Μ |
Ι |
Ο |
Ε |
|
Α |
Ι |
Σ |
Ε |
Μ |
Α |
Ν |
Τ |
Β |
Χ |
Ε |
Γ |
Κ |
Λ |
Η |
Μ |
Α |
Τ |
Σ |
Ρ |
|
φ |
Ο |
Ν |
Ι |
Κ |
Ο |
Σ |
Ρ |
Α |
Ο |
Α |
Γ |
Ο |
Ρ |
Γ |
Ι |
Α |
Σ |
Μ |
Ο |
|
Π |
Ρ |
Α |
Ξ |
Η |
Μ |
Α |
Π |
Ο |
Λ |
Α |
Ρ |
Α |
Τ |
Ο |
Σ |
Ω |
Τ |
Α |
Υ |
|
Ν |
Ο |
Μ |
Ο |
Σ |
Κ |
Τ |
Ε |
Σ |
Μ |
Α |
Τ |
Ι |
Μ |
Ω |
Ρ |
Ι |
Α |
Ρ |
Α |
|
Α |
Π |
Ο |
Τ |
Ε |
Σ |
Ι |
Ν |
Ε |
Σ |
Μ |
Υ |
Σ |
Τ |
Ι |
Κ |
Ο |
Σ |
Κ |
Ι |
|
Π |
Ο |
Υ |
Π |
Ο |
Τ |
Ε |
Π |
Ω |
Σ |
Α |
Υ |
Ρ |
Ι |
Ο |
Φ |
Γ |
Κ |
Α |
Ρ |
|
Σ |
Υ |
Ε |
Ν |
Ο |
Χ |
Ο |
Σ |
Κ |
Ρ |
Υ |
Π |
Τ |
Η |
Α |
Σ |
Μ |
Α |
Ρ |
Α |
|
Τ |
Π |
Α |
Τ |
Ρ |
Ι |
Τ |
Σ |
Ι |
Α |
Χ |
Α |
Ι |
Σ |
Μ |
Ι |
Θ |
Γ |
Η |
Σ |
|
Α |
Π |
Ο |
Δ |
Ε |
Ι |
Ξ |
Ε |
Ι |
Σ |
Σ |
Τ |
Ο |
Ι |
Χ |
Ε |
Ι |
Α |
Σ |
Α |
|
Ν |
Δ |
Θ |
Ρ |
Ξ |
Χ |
Ζ |
Ω |
Μ |
Α |
Ι |
Γ |
Κ |
Ρ |
Ε |
Φ |
Δ |
Υ |
Ο |
Ρ |
|
Σ |
Κ |
Α |
Ν |
Δ |
Α |
Λ |
Η |
Α |
Σ |
Τ |
Υ |
Ν |
Ο |
Μ |
Ι |
Κ |
Ο |
Σ |
Α |
|
Φ |
Μ |
Ο |
Ν |
Τ |
Α |
Λ |
Μ |
Π |
Α |
Ν |
Ο |
Χ |
Μ |
Ν |
Κ |
Γ |
Δ |
Ζ |
Χ |
|
Α |
Ν |
Δ |
Ι |
Κ |
Α |
Ι |
Ο |
Σ |
Υ |
Ν |
Η |
Φ |
Γ |
Β |
Ρ |
Τ |
Α |
Μ |
Α |
|
Π |
Ο |
Ν |
Τ |
Ι |
Κ |
Ι |
Κ |
Ο |
Ν |
Α |
Ν |
Ν |
Τ |
Ο |
Υ |
Λ |
Ψ |
Α |
Ψ |
|
Δ |
Ο |
Λ |
Ο |
Φ |
Ο |
Ν |
Ο |
Σ |
Φ |
Β |
Α |
Ν |
Θ |
Ρ |
Ω |
Π |
Ο |
Σ |
Ι |
Τα ονόματα που πρέπει να βρείτε στο κρυπτόλεξο
ΡΕΙΜΟΝ ΤΣΑΝΤΛΕΡ, ΜΟΝΤΑΛΜΠΑΝΟ, ΠΑΤΡΙΤΣΙΑ ΧΑΙΣΜΙΘ, ΧΟΛΜΣ, ΣΙΜΕΝΟΝ,
ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ, ΠΕΠΕ ΚΑΡΒΑΛΙΟ, ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΡΚΑΡΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΗΣ, ΖΟΡΖ ΣΙΜΕΝΟΝ,
ΗΡΑΚΛΗΣ ΠΟΥΑΡΟ, ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΥΛ, ΓΚΑΣΤΟΝ ΛΕΡΟΥ, ΜΑΙΓΚΡΕ, ΙΑΝ ΡΑΝΚΙΝ
Όλοι κάνουμε σχέδια για τη νέα χρονιά.
Το ίδιο κάνουν και οι βιβλιοφάγοι...
Στις διακοπές των Χριστουγέννων έχουμε αρκετό ελεύθερο χρόνο
για να διαβάσουμε λογοτεχνικά βιβλία και μάλιστα αστυνομικά...
Για δείτε κι αυτά:
"Υπάρχει το κόκκινο νήμα του φόνου, ανάμεσα στο άχρωμο κουβάρι της ζωής, και το καθήκον μας δεν είναι άλλο από το να το ξεμπλέξουμε, να το απομονώσουμε και να φέρουμε στο φως και το παραμικρό εκατοστό του".
Ο Ουώτσον συλλογίστηκε πάνω στα λόγια του Χολμς. Δεν είχε περάσει παρά ελάχιστη ώρα από την πρώτη φορά που συνάντησε αυτόν τον ιδιόρρυθμο διώκτη του εγκλήματος και ήδη ο Χολμς τον είχε καταπλήξει με τις απίστευτες μεθόδους της έρευνάς του. Κι αυτό έμελλε να συνεχιστεί όλα τα χρόνια που θα περνούσαν μαζί.
Σ’ αυτή την πρώτη τους περιπέτεια, ο Σέρλοκ Χομς και ο Δόκτωρ Ουώτσον, διαλευκάνουν μιαν ανατριχιαστική υπόθεση φόνου, έρωτα και εκδίκησης. Μια υπόθεση που άρχισε πολλά χρόνια πριν, στο Σωλτ Λέικ Σίτυ.
Στον αριθμό 211 της Μπέικερ Στρητ, ο δόκτωρ Ουώτσον, πρώην αξιωματικός του Στρατού των Ινδιών, μοιράζεται ένα διαμέρισμα με τον Σέρλοκ Χολμς.
Εκεί που ο ένας καπνίζει την πίπα του ή κάθεται ονειροπολώντας, ο άλλος ξεφυλλίζει τις πρωινές εφημερίδες. Και εκεί που οι νυφάδες του χιονιού αρχίζουν να πέφτουν απαλά και η ομίχλη να κατακλύζει σιγά σιγά το δρόμο, μια άμαξα σταματά μπροστά από το σπίτι, ένα βιαστικό βήμα διασχίζει το πλακόστρωτο, η πόρτα ανοίγει και ένας άγνωστος εφορμά, αναστατωμένος, γεμάτος αγωνία. Μία καινούργια περιπέτεια πρόκειται να αρχίσει.
Η μαγεία της Λογικής του ηθικολόγου και κυνικού Σέρλοκ Χολμς, αυτού του μισογύνη και σαρκαστικού ανθρώπου, του τέλειου βιολιστή, έξοχου ηθοποιού και καλού μποξέρ, θα μας συνεπάρει για άλλη μια φορά σε αυτές τις τελευταίες του περιπέτειες. Περιπέτειες που ο Κόναν Ντόυλ αναγκάστηκε να γράψει κάτω από την λαϊκή πίεση ανασταίνοντας τον φοβερό ντετέκτιβ που μερικά χρόνια πριν τον είχε σκοτώσει ψυχρά και χωρίς τύψεις, ρίχνοντάς τον σε έναν γκρεμό στην καρδιά της Ελβετίας. Έτσι, λοιπόν, τις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χολμς θα βοηθήσει τον κύριο Σκοτ Έκλες, θα βρει τον δολοφόνο των αδελφών Τρετζένις, θα σώσει το γόητρο του βρετανικού ναυτικού και τέλος θα εξουδετερώσει έναν Γερμανό κατάσκοπο, σώζοντας αυτήν τη φορά την ίδια τη Μεγάλη Βρετανία.
Τα βιβλία μπορείτε να τα δανειστείτε από τη Δημοτική βιβλιοθήκη
Άφησα τον Χολμς καθισμένο μπροστά στη φωτιά που σιγόκαιγε και βαθιά μέσα στην αγρύπνια της νύχτας, άκουσα τους χαμηλούς, μελαγχολικούς ολολυγμούς από το γοερό βιολί του και κατάλαβα πως ακόμα μελετούσε το αλλόκοτο πρόβλημα, που είχε επιστρατεύσει τον εαυτό του για να το επιλύσει.
Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ «Σπουδή στο κόκκινο»
2018-2019
Λογοτεχνικές bookιές
Πείνα
Σε μια ερώτηση σχετικά με την πατρίδα ο κ. Κ. έδωσε τούτη την απάντηση: Παντού μπορώ να πεινάσω. ‘Ένας προσεχτικός ακροατής ρώτησε τότε τον κ. Κ. πώς γίνεται να λέει ότι πεινάει όταν στην πραγματικότητα έχει να φάει. Ο κ. Κ. δικαιολογήθηκε λέγοντας: Προφανώς ήθελα να πω ότι μπορώ να ζήσω παντού όπου υπάρχει πείνα, φτάνει να θέλω να ζήσω. Ομολογώ πώς υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να πεινάω εγώ ο ίδιος και στο να ζω σε τόπο που ο κόσμος πεινάει. Ας μού επιτραπεί ωστόσο ν’ αναφέρω σαν ελαφρυντικό μου το γεγονός ότι το να ζω σε τόπο όπου υπάρχει πείνα είναι για μένα αν ίσως όχι τόσο κακό όσο να πεινάω ό ίδιος, τουλάχιστο όμως πολύ κακό. Στο κάτω-κάτω για τούς άλλους δεν έχει τόση σημασία αν εγώ πεινάω, έχει όμως μεγάλη σημασία ότι είμαι εναντίον της πείνας.
Μπέρτολτ Μπρεχτ "Ιστορίες του κ. Κόυνερ"
Η λέσχη ανάγνωσης σας εύχεται Καλό Πάσχα και καλές αναγνώσεις
Το πιο «λογοτεχνικό» γλυκό της γαλλικής κουζίνας είναι σίγουρα ένα μικρό κεκάκι
που οι Γάλλοι το λένε μαντλέν.
Η γεύση του, βουτηγμένο στο τσάι, υπήρξε η αφετηρία ενός από τα κορυφαία πεζογραφήματα
του 20ού αιώνα, Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο, του γάλλου συγγραφέα Μαρσέλ Προυστ.
Υλικά
· 3 αυγά
· 150 γραμμάρια ζάχαρη
· 200 γραμμάρια αλεύρι
· 2 κουταλιές σούπας ανθόνερο
· 8 γραμμάρια μπέικιν πάουντερ
· 1 μικρό πακετάκι βανίλια
· 100 γραμμάρια βούτυρο
· 50 γραμμάρια γάλα
Εκτέλεση
· Προθερμάνετε τον φούρνο στους 220 βαθμούς
· Λιώστε το βούτυρο σε μια κατσαρολίτσα, σε χαμηλή φωτιά
· Σε ένα βαθύ μπολ σπάστε τα αυγά και ανακατέψτε τα καλά με
τη ζάχαρη, να ασπρίσουν
· Προσθέστε το ανθόνερο και 40 γραμμάρια από το γάλα
· Προσθέστε το αλεύρι και το μπέικιν, ανακατέψτε απαλά
· Προσθέστε το λιωμένο βούτυρο και το υπόλοιπο γάλα
· Αφήστε το μείγμα να ξεκουραστεί για 15 λεπτά
· Βουτυρώστε θήκες για μπισκοτάκια, όχι ως πάνω
· Βάλτε τον φούρνο για 6 λεπτά και μετά στους 180 για άλλα 4
λεπτά
· Μόλις βγουν από τον φούρνο, βγάλτε τα μπισκοτάκια από τις
θήκες
Κανονικά, οι Γάλλοι που εφηύραν τις μαντλέν, έχουν ειδικές θήκες για να βγαίνουν σε αυτό το σχήμα, σαν κοχύλια. Εσείς φτιάξτε τα όπως σας βολεύει, ακόμη και με τα χέρια σαν κουλουράκια. Το ζήτημα είναι η γεύση και η μοναδική απαλότητά τους. Και προσοχή στο ψήσιμο!
[...] Και ξαφνικά παρουσιάστηκε η ανάμνηση. Αυτή η γεύση ήταν η γεύση του μικρού κομματιού της μαντλέν που την Κυριακή το πρωί στο Κομπραί (τη μέρα εκείνη δεν έβγαινα πριν απ’ την ώρα της λειτουργίας) μου πρόσφερε η θεία μου η Λεονί, όταν πήγαινα να της πω καλημέρα στο δωμάτιό της, αφού πρώτα το βουτούσε στο τσάι ή στο φλαμούρι της. Η όψη της μικρής μαντλέν δεν μου ’χε θυμίσει τίποτα πριν να τη γευτώ• ίσως γιατί, έχοντας δει συχνά από τότε μικρές μαντλέν, χωρίς όμως να τις δοκιμάσω, πάνω στα ράφια των ζαχαροπλαστείων, η εικόνα τους είχε εγκαταλείψει εκείνες τις μέρες του Κομπραί για να δεθεί μ’ άλλες πιο πρόσφατες, ίσως γιατί, απ’ αυτές τις αναμνήσεις τις εγκαταλειμμένες τόσον καιρό έξω απ’ τη μνήμη, δεν επιζούσε τίποτα, όλα είχαν διαλυθεί• οι μορφές -κι αυτή ακόμα του μικρού κοχυλιού της ζαχαροπλαστικής, τόσο στρουμπουλά αισθησιακού κάτω απ’ τις αυστηρές κι ευλαβικές πτυχές του- είχαν διαλυθεί ή, κοιμισμένες, είχαν χάσει τη δύναμη της επέκτασης που θα τους επέτρεπε να ξαναδεθούν με τη συνείδηση. [...]
«Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ, Μετάφραση Παύλος Ζάννας Εκδόσεις Εστία
Πηγή: Η μαντλέν του Προυστ -Eνα ζουμερό μπισκότο | iefimerida.gr
Διαβάστε κι αυτό:
https://mopoiondaskalo.blogspot.gr/2014/01/proust-madeleine.html
Δείτε και τα βίντεο:
Ρατατούης
https://www.youtube.com/watch?v=kuyUKdJccgM
Πολίτικη κουζίνα
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ BOOKΙΕΣ
ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
Α΄ ΤΑΞΗ
1. Τι παθαίνει κάποιος όταν φάει μανιτάρια που φυτρώνουν στην πόλη; Γιατί;
2. Ένας βασιλιάς υποφέρει από μια σοβαρή ασθένεια. Ποια είναι αυτή;
Πώς θα γιατρευτεί;
3. Ποιο είναι το πιο γλυκό ψωμί;
4. Ποιο είναι το σχεδόν μόνιμο πρόβλημα του Καραγκιόζη;
5. Τι έπαθε ο Καραγκιόζης όταν έφαγε ένα σύκο;
6. Τι ετοιμαζόταν να φάει ο Καραγκιόζης στο σπίτι της θείας του και τι τελικά «έφαγε»;
7. Πώς συμπεριφέρονται οι γονείς στον παππού και τι μάθημα τους δίνει το εγγονάκι;
8. Πώς βγάζει το ψωμί του ο Κωνσταντής;
9. Τι του προσφέρει για φαγητό η κυρα-Δέσποινα;
10. Γιατί η κυρα-Δέσποινα βιάζεται να σχολάσει η εκκλησία και να επιστρέψει σπίτι;
11. Σε ποιο πασχαλινό έθιμο αναφέρεται η Πασχαλινή ιστορία του Παντελή Καλιότσου;
12. Γιατί δεν τηρήθηκε αυτή τη χρονιά το έθιμο;
13. Ξέρετε άλλα πασχαλινά έθιμα που σχετίζονται με το φαγητό;
14. Ποιες δουλειές κάνουν όλες μαζί οι γυναίκες στη Σύμη;
15. Ποιο είναι το καθημερινό φαγητό του Βάνκα στο τσαγκαράδικο;
16. Τι του έδινε να φάει τις «καλές» παλιές μέρες η αφεντικίνα του;
17. Τι θαυμάζει στις βιτρίνες των μαγαζιών της Μόσχας ο Βάνκας;
Β΄ ΤΑΞΗ
1. Γιατί ο Ξενόπουλος όταν ήταν φοιτητής στην Αθήνα γιόρταζε τα Χριστούγεννα την Πρωτοχρονιά;
2. Περιγράψτε τη χριστουγεννιάτικη ζακυνθική κουλούρα
3. Γιατί η μητέρα παύει να τηρεί το έθιμο της κουλούρας;
4. Όταν ο Ξενόπουλος μεγάλος πια φθάνει στη Ζάκυνθο και προσπαθεί με τη μητέρα του να αναβιώσει
το έθιμο της κουλούρας, τι συνειδητοποιεί;
5. Ο Ξενόπουλος συγκρίνει το ζακυνθινό έθιμο της κουλούρας με το μέλανα ζωμό των Σπαρτιατών. Με ποιον τρόπο πραγματοποιεί αυτήν τη σύγκριση και σε ποιο συμπέρασμα φαίνεται ότι καταλήγει;
6. Τι προσφέρανε τα καφενεία στην προκυμαία της Σμύρνης;
7. Τι μασουλούσαν οι σουλατσαδόροι;
8. Ποια στάδια ακολουθεί η ιεροτελεστία του φαγητού στο Τόκιο;
Τι εξυπηρετεί αυτή η εθιμοτυπία;
9. Γιατί ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης έχει δώσει στο ποίημά του τον τίτλο «Γλυκό του κουταλιού»;
10. Από τι πεθαίνει το παιδί στο ποίημα του Τόλη Νικηφόρου και τι καταγγέλλει ο ποιητής με τους στίχους του;
Γ΄ ΤΑΞΗ
1. Τι «έτρωγαν» οι λεβέντες και οι αντρειωμένες γυναίκες στο δημοτικό τραγούδι «Της Πάργας»;
2. Ποια φαγώσιμα εκτίθενται στα πεζοδρόμια των μαγαζιών της Αθήνας στο χρονογράφημα «Τα υαλοπωλεία» του Ροίδη;
3. Τι προβλήματα δημιουργούν στους διαβάτες;
4. Ποιων ζώων γίνονται στόχος και ποιες σκηνές απείρου κάλους ακολουθούν;
5. Τι είχαν μέσα στα καλαθάκια τους και γιατί κουβαλούσαν μαζί τους μαχαιράκια οι γυναίκες στο «Αγνάντεμα» του Παπαδιαμάντη;
6. Τι θέλει να φάει το βράδυ ο γέρος τραγουδιστής στο «Ζητιάνο» του Καρκαβίτσα;
7. Τι αγοράζει και τρώει ο καλοφαγάς πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα στις «Πρώτες ενθυμήσεις»; Από πού φαίνεται η γενναιοδωρία του και πώς τη δικαιολογεί στη γυναίκα του;
Λογοτεχνικές bookιές
Οδύσσεια α
Kήρυκες5 και παιδόπουλα πρόθυμα τους υπηρετούσαν:
άλλοι να σμίγουν σε κρατήρες με νερό κρασί, άλλοι να πλένουν
τα τραπέζια με σφουγγάρια τρυπητά και να τα στήνουν,
κάποιοι να κομματιάζουν άφθονα τα κρέατα.
Tότε μια παρακόρη έφερε νερό, με τ' όμορφο χρυσό λαγήνι,9
τα χέρια τους να πλύνουν, κι έχυνε το νερό από ψηλά
σ' ένα αργυρό λεβέτι·10 μετά τους έσυρε μπροστά γυαλιστερό τραπέζι,
ενώ η σεβαστή κελάρισσα11 είχε την έγνοια να τους φέρει ψωμί
κι άφθονο φαγητό, ό,τι καλό τής βρέθηκε, να τους ευχαριστήσει.
Στα χέρια του σηκώνοντας ο τραπεζάρχης δίσκους με κρέατα
κάθε λογής, τους τα παρέθεσε, στο πλάι ακούμπησε κούπες χρυσές,
και κάθε τόσο ο κήρυκας περνούσε, γεμίζοντας κρασί τα κύπελλά τους.
Σε λίγο αγέρωχοι οι μνηστήρες μπήκαν κι αυτοί στην αίθουσα,
πήραν με τη σειρά τους θέση σε θρόνους κι αναπαυτικά καθίσματα.
Tότε τους έχυναν νερό στα χέρια τους οι κήρυκες,
δούλες γεμίζαν με ψωμί πλεχτά πανέρια,
έφηβοι τους κρατήρες με πιοτό ξεχείλιζαν,
κι αυτοί τα χέρια τους απλώνουν στο έτοιμο τραπέζι.
Kαι μόνο όταν κόρεσαν τον πόθο τους με το φαΐ και το πιοτό,
τραβούσε άλλα πια η ψυχή τους: τραγούδι, μουσική, χορό –
συμπλήρωμα απαραίτητο σ' ένα καλό τραπέζι.
Tότε κι ο κήρυκας φέρνει και δίνει την πανέμορφη κιθάρα
στου Φήμιου12 τα χέρια, που τραγουδούσε στους μνηστήρες από ανάγκη·
έκρουσε ωστόσο τις χορδές, ψάχνοντας τον σκοπό για ωραίο τραγούδι.
Ποιος πήρε το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας;
Ο Ισιγκούρο, ιαπωνικής καταγωγής, τιμήθηκε για την ικανότητά του να αποκαλύπτει «την άβυσσο κάτω από την ψευδαίσθηση της σύνδεσής μας με τον κόσμο», όπως δήλωσε η Σουηδική Ακαδημία κατά την απονομή του βραβείου.
Το Νομπέλ Λογοτεχνίας έχει απονεμηθεί 110 φορές από το 1901 μέχρι και το 2017. Φέτος το κάθε βραβείο Νομπέλ θα συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 9.000.000 σουηδικών κορόνων (περίπου 937.000 ευρώ).
Ο ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ γεννήθηκε στο Ναγκασάκι το 1954, αλλά μεγάλωσε στη Μεγάλη Βρετανία. Έχει γράψει επτά μυθιστορήματα και ήταν υποψήφιος τέσσερις φορές για το Βραβείο Booker. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Βρετανούς συγγραφείς. Το 1982, με το πρώτο του μυθιστόρημα, A pale view of hills, κέρδισε το βραβείο Winifred Holtby. Το δεύτερο μυθιστόρημά του, An artist of the floating world (1986), τιμήθηκε με τα βραβεία Whitbread Book of the Year και Premio Scanno, ενώ ήταν επίσης υποψήφιο για το Βραβείο Booker. Το 1989, το μυθιστόρημά του Τα απομεινάρια μιας μέρας τιμήθηκε με το βραβείο Booker· μεταφράστηκε σε 24 γλώσσες και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τζέιμς Άιβορι με πρωταγωνιστή τον Άντονι Χόπκινς. Ζει στο Λονδίνο με τη σύζυγο και την κόρη του. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ επανεκδόθηκε το βιβλίο του ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ (μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου), ενώ κυκλοφορεί ακόμα το βιβλίο του Ο ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ (μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου).
Αλμυρό ή γλυκό;
Αντί πινακίου φακής
Θα μπορούσα να ανταλλάξω τα πάντα –εντάξει, είπαμε, όχι και το laptop- έναντι ενός πινακίου φακής. Τη σκέφτομαι αχνιστή, ελαφρώς πηχτή και κοκκινωπή από τη λαχταριστή σάλτσα, με εκείνο το χαρακτηριστικό άρωμα της δάφνης να διαπερνά τα ρουθούνια μου, και η κοιλιά μου επαναστατεί και αρχίζει να γουργουρίζει. Σαν από ένστικτο, το χέρι μου οδηγείται μηχανικά στο φρεσκοφουρνισμένο ψωμάκι που αποτελεί αναπόσπαστο σύμμαχό της και ιδού: μια έκρηξη αισθήσεων συντελείται, όταν οι ποτισμένες βούτες γαργαλούν επιτέλους τον ουρανίσκο μου. Εξάλλου ολόκληρες περιουσίες χάθηκαν για ένα πιάτο φακή. Και ο Ησαύ έχασε τα πρωτοτόκια…
Σωτήρης
Το νόημα της ζωής
Ποιο το νόημα της ζωής χωρίς την τούρτα Νες Καφέ; Υπάρχει άνθρωπος πάνω σ’ αυτή τη γη που να μπορεί να αντισταθεί στη θέα μιας τούρτας πασπαλισμένης με τρούφα σοκολάτα; Αν ναι, θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω και να του πω δυο λογάκια. Θα του μιλούσα για την έκρηξη γεύσης με την πρώτη κιόλας κουταλιά. Η έντονη μυρωδιά του Νες Καφέ τρελαίνει τις αισθήσεις σου. Τα μουσκεμένα σε γάλα και ποτό σαβαγιάρ είναι πολύ αφράτα και δένουν υπέροχα με την κρέμα. Όσο για την κρέμα; Είναι απλά θε-ι-κή!!! Απαλή, ελαφρώς παγωμένη και γλυκιά όσο πρέπει. Ο χορός των γεύσεων μέσα σου. Τρέχουν τα σάλια σου ή είναι η ιδέα μου;
Δήμητρα Ν.
Σουφλέ τόνου
Θα μπορούσα να γράφω –αλλά και να τρώω- για ώρες για το αγαπημένο μου φαγητό. Οι αισθήσεις μου όλες χαίρονται, ειλικρινά θα μπορούσα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, όταν ο ουρανίσκος μου ευφραίνεται από τα παχυντικά λιωμένα τυριά στο σουφλέ τόνου που φτιάχνει αραιά και πού η μαμά.Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που γυρίζω μες στη λαχτάρα και τη χαρά από το σχολείο, και ενώ το ονειρεύομαι, αχνιστό να λιώνει απ’ του κόσμου τα λιπαρά, αντί γι’ αυτό βρίσκω κάτι μίζερες ταλιατέλες με ίχνη τόνου που προσπαθώ να ανακαλύψω. «ΟΚ» λέω τότε στη μαμά μου. «Ευτυχώς που έχει μείνει χαρτζιλίκι! Πάω να αγοράσω κανά δυο πιτόγυρα και τα λέμε αργότερα. Σε λατρεύω!!!»
Αναστασία Β.
Κουραμπιεδομαχίες
Ένα από τα αγαπημένα μου γλυκά είναι οι κουραμπιέδες του λαδιού, οι «φτωχοί» που λέει η γιαγιά μου. Δεν είναι μόνο η γεύση που αφήνουν στο στόμα όταν είναι ζεστοί και φρεσκοπασπαλισμένοι με την άσπρη ζάχαρη άχνη αλλά και οι παιδικές αναμνήσεις που κουβαλάνε για μένα. Κάθε χρόνο, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η ημέρα που θα έφτιαχνε η γιαγιά τους κουραμπιέδες κατέληγε σε οικογενειακή γιορτή. Μαζευόμασταν όλα τα εγγόνια στο σπίτι της γιαγιάς για να τη βοηθήσουμε. Με σοβαρότητα στην αρχή της δίναμε τα υλικά: αλεύρι, ζάχαρη, λάδι, κονιάκ, κανελλογαρίφαλλο, σόδα, ψιλοκομμένο καρύδι. Μετά το ζύμωμα ερχόταν η ώρα να πλάσουμε τους κουραμπιέδες. Από εκεί και πέρα, άρχιζε το πανηγύρι. Τσακωμός ανάμεσα σε εμάς τα παιδιά για το ποιος πλάθει καλύτερα και ποιος πετύχαινε το σωστό μέγεθος. Η μεγάλη φασαρία γινόταν μετά το ψήσιμο, όταν τους πασπαλίζαμε με ζάχαρη άχνη και μαζί και τα χέρια μας γιατί όποιος προλάβαινε βούταγε ένα για να φάει. Εκεί, άρχιζε η γιαγιά να φωνάζει γιατί εμείς καταλήγαμε βουτηγμένοι από την κορυφή μέχρι τα νύχια στη ζάχαρη άχνη από τις κουραμπιεδομαχίες και φυσικά στη χριστουγεννιάτικη πιατέλα κατάφερναν ζήσουν οι μισοί μόνο κουραμπιέδες.
Δήμητρα Κ.
Μουσακάς
Κάθε Πέμπτη απόγευμα φεύγω τρέχοντας από το σχολείο και δεν κρατιέμαι μέχρι να φτάσω στο σπίτι, γιατί ξέρω τι με περιμένει εκεί… Ο μουσακάς της γιαγιάς μου. Μόλις μπαίνω στο σπίτι, η μυρωδιά του καλοψημένου μουσακά που μόλις έχει βγει από το φούρνο γαργαλάει τη μύτη μου! Η παραδοσιακή αυτή συνταγή πάει από γενιά σε γενιά και παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Η γεύση της καλοψημένης, πασπαλισμένης με τυριά και πλούσιας σε κρέμα γάλακτος μελιτζάνας που λιώνει στο στόμα είναι αυτό που με συναρπάζει!!! Κάθε φορά που νιώθω την ασύγκριτη γεύση του στο στόμα, μου έρχονται αναμνήσεις από όταν ήμουν μικρή και μαγειρεύαμε μαζί. Αχ… να ήταν σήμερα Πέμπτη!!!
Μαριλέτα
Το αγαπημένο μου γλυκό
Ως γνωστή λάτρης της σοκολάτας, το αγαπημένο μου γλυκό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τα brownies. Η σοκολατένια κρούστα σε συνδυασμό με τη ρευστή σοκολάτα απογειώνουν τη γεύση. Ειδικά, όταν συνοδεύεται από παγωτό βανίλια ή πραλίνα φουντουκιού, το αποτέλεσμα είναι απλά μαγευτικό.
Μαριάννα
Έρωτας με την πρώτη ματιά
Όταν για πρώτη φορά είδα τη μαμά μου να μαγειρεύει αυτό το φαγητό αμέσως κατάλαβα ότι θα ήταν πολύ νόστιμο και ότι θα γινόταν το αγαπημένο μου. Έτσι λοιπόν το παστίτσιο είναι η μεγάλη μου αγάπη στο φαγητό. Όταν το βλέπω στο πιάτο όμορφα ροδισμένο, με μπόλικο μυρωδάτο κιμά, πλούσια μακαρόνια και την αφράτη κρέμα να χύνεται από πάνω, δεν κρατιέμαι να ξεκινήσω το φαγητό. Δεν θα βαρεθώ ποτέ αυτό το φαγητό και όταν μάθω να μαγειρεύω, θα είναι το πρώτο που θα φτιάξω.
Αναστασία Σ.
Το καλύτερο γλυκό του κόσμου
Είσαι στην πόρτα ενός μαγειρείου και «κατά λάθος» βάζεις το αυτάκι σου πάνω της και ακούς τον σεφ να δίνει τις τελευταίες οδηγίες στο βοηθό του για την κατασκευή του γλυκού που σήμερα έχει την κύρια θέση στο μενού. Η περιγραφή σε σκοτώνει. Ακούγεται ότι αποτελείται από μια παχιά βάση από μπισκότα που καλύπτεται από την κρέμα τυρί η οποία συνδυάζεται τέλεια, δημιουργώντας την ιδανική αρμονία που ολοκληρώνει η μαρμελάδα φράουλα που έρχεται να γλυκάνει τον ουρανίσκο σου. Νιώθεις λες και μια γενναία μπουκιά την οποία μπορείς να μασάς για ώρες είναι ήδη μέσα στο στόμα σου. Μα φυσικά το γλυκό αυτό δεν είναι άλλο από το cheese cake. Αυτό το τέλειο καλοκαιρινό γλυκό που συνοδεύει όλες τις αυγουστιάτικες ζεστές μέρες. Είναι το αγαπημένο μου γλυκό και κάθε φορά στο άκουσμά του μου τρέχουν τα σάλια. Αν δεν το έχετε δοκιμάσει τρέξτε γρήγορα στο κοντινότερο ζαχαροπλαστείο!!!
Μαρία Η.
Το αγαπημένο μου γλυκό
Το αγαπημένο μου γλυκό είναι το lemon pie! Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί για βάση έχει τα λαχταριστά τετράγωνα μπισκοτάκια που ονομάζονται πτι μπερ. Από πάνω έχει μπόλικη κρέμα με λεμόνι. Γιαμ! Είναι τέλειο! Τα γλυκό αυτό το τρώω περισσότερο το καλοκαίρι γιατί το βάζουμε στο ψυγείο για να παγώσει η κρέμα και να γίνει σαν παγωτό. Η μεγάλη μου όμως αγάπη γι’ αυτό το γλυκό με κάνει να το τρώω και το χειμώνα! Μου αρέσουν και άλλα γλυκά αλλά αυτό με απογειώνει! Είμαι γλυκαντζού! Τι να κάνουμε;
Πηνελόπη
What is Literature for?
Σε τι χρησιμεύει η Λογοτεχνία;
Η απάντηση στο παρακάτω βίντεο:
https://www.youtube.com/watch?v=4RCFLobfqcw
(ας ξεσκονίσουμε λίγο και τα Αγγλικά μας)
Ας συστηθούμε λογοτεχνικά…
Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο;
Αργυρού Μαριλέτα
Φέτος ήταν ένα συναρπαστικό καλοκαίρι γεμάτο γέλια, παιχνίδια, τρελές περιπέτειες και φυσικά βιβλία. Μπορεί τα πρωινά και τα απογεύματά μου να ήταν γεμάτα μπάνια και διασκέδαση μα το μεσημέρι γέμιζα το χρόνο μου διαβάζοντας βιβλία. Από όλα τα βιβλία που διάβασα φέτος εκείνο που ξεχώρισα ήταν το «Παπούτσια με φτερά» της μαρίας Παπαγιάννη. Αυτό το βιβλίο γέμισε την καρδιά μου με τις σελίδες του και ταξίδεψε στα όνειρά μου με τις λέξεις του. Μιλάει για τη μικρή Ρόζα που ζει στο βασίλειο των Γάτων. Η Ρόζα, η μικρή πριγκίπισσα του πατέρα της, του Άρη είναι ένα κορίτσι δυναμικό, γεμάτο ευτυχία και φαντασία. Βασανίζεται όμως από πολλά ερωτήματα. Θα βρει τις απαντήσεις στην Πολιτεία του Βυθού ή όπως θα την έλεγα εγώ στην Πολιτεία του Ονείρου της φορώντας παπούτσια με φτερά.
Κάθε βράδυ λοιπόν βάζω και εγώ τα παπούτσια με φτερά στα όνειρά μου και ταξιδεύω σε μέρη μακρινά, μέρη φανταστικά, μακριά από την μονότονη καθημερινότητα. Τότε νιώθω πιο ανάλαφρη, πιο χαροούμενη. Και ρωτώ λοιπόν: Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο; Και απαντώ: Ναι αξίζει γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή μας που αξίζει να θυσιάζεσαι γι’ αυτά. Όλα αυτά τα έμαθα μέσα στο καλοκαίρι από τη Ρόζα που με ενέπνευσε σε πολλά.
Γι’ αυτό μην φοβάστε να ονειρεύεστε.
Διαβάζω ευκολοδιάβαστα βιβλία με λίγες σελίδες αλλά έχω διαβάσει και με πολλές. Συνήθως διαβάζω βιβλία το καλοκαίρι που έχω ελεύθερο χρόνο. Το φετινό καλοκαίρι διάβασα δύο βιβλία: τα «Πεταλουδόνειρα», που είναι και το αγαπημένο μου και την «Αλφαβήτα της εφηβείας».
Κουνινιώτη Μαρία
Το καλοκαίρι διάβασα το «Ψεύτης παππούς» της Άλκης Ζέη. Μου αρέσουν τα βιβλία της ξενέρωτης αλλά και αυτά που έχουν αστυνομική υπόθεση ή που διαδραματίζονται στο σχολείο.
Νικολακοπούλου Έλενα
Στον ελεύθερό μου χρόνο διαβάζω βιβλία και δανείζομαι από τη βιβλιοθήκη στην περιοχή μου. Τα βιβλία που έχω διαβάσει είναι: ο Όλιβερ Τουίστ, Ο μικρός αδερφός, Περιπέτεια στον βοτανόκηπο, Περιπέτεια στην κοιλάδα. Το επόμενο βιβλίο που θέλω να διαβάσω είναι ο Μικρός Πρίγκηπας.
Κυρίτση Ιωάννα
Στον ελεύθερο χρόνο μου διαβάζω αρκετά βιβλία γιατί έτσι ο χρόνος μου κυλάει πολύ γρήγορα. Το βιβλίο που μου άρεσε περισσότερο είναι ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα ημέρες.
Μιχαλοπούλου Πέννυ
Μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία και γι’ αυτό ήρθα στη Λέσχη Ανάγνωσης, γιατί πιστεύω πως είναι μια καινούρια εμπειρία. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι «Ο Τσάρλι και το εργαστήριο σοκολάτας.
Σκούντζου Αναστασία
Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία με πολλές σελίδες και το αγαπημένο μου είναι το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα. Το καλοκαίρι διάβασα δυο βιβλία.
Πανίτσα Μαρία
Μου αρέσουν πάρα πολύ τα βιβλία, ειδικά τα μυθιστορήματα και τα παραμύθια. Το αγαπημένο μου μυθιστόρημα είναι Τα ρόδα και από τα παραμύθια μου αρέσει η Σταχτοπούτα. Το καλοκαίρι διάβασα πολλά βιβλία του Ιούλιου Βερν όπως το «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» αλλά διαβάζω και βιβλία της Ζωρζ Σαρή. Το αγαπημένο μου είναι «Το ψέμα».
Σταματοπούλου Ελένη
Συνήθως διαβάζω βιβλία μόνο το καλοκαίρι καθώς κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, δεν προλαβαίνω λόγω του σχολείου και των εξωσχολικών δραστηριοτήτων μου. Και για να είμαι ειλικρινής, τα Σαββατοκύριακα δεν έχω διάθεση για διάβασμα.
Τα πρώτα μου λογοτεχνικά βιβλία τα διάβασα το καλοκαίρι που μόλις πέρασε. Διάβασα τη «Φόνισσα» και τη «Μεγάλη Χίμαιρα» καθώς και ένα μη λογοτεχνικό βιβλίο: «Το παιδί από τη Γερμανία».
Βεργολιάς Σωτήρης
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι τόσο ο τύπος που διαβάζει, ο βιβλιοφάγος που λέμε, αλλά φέτος το καλοκαίρι ήθελα πολύ να διαβάσω κάποιο δημοφιλές λογοτεχνικό βιβλίο. Γι’ αυτό αγόρασα δύο καινούρια βιβλία. Το πρώτο και το αγαπημένο μου είναι η γνωστή «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη και το δεύτερο η «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση. Λάτρεψα τη «Φόνισσα’ επειδή μου άρεσε αυτή η «μούρλια» που κουβαλάει ο Παπαδιαμάντης, ενώ ο Καραγάτσης από την άλλη με τις περιγραφές τοπίων με έκανε να νιώθω πως ήμουν εκεί και αυτό με χαλάρωνε πάρα πολύ.
Βεργολιά Αναστασία
Το καλοκαίρι διάβασα αρκετά βιβλία αλλά εκείνο που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν «Η Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση. Είναι ένα βιβλίο με πολλές ανατροπές και αλλαγές συναισθημάτων. Αν και η γραφή είναι δύσκολη όπως και το λεξιλόγιο, έχει μεγάλη παραστατικότητα και αυτό είναι που μου αρέσει περισσότερο. Οι διάλογοι και οι εικόνες με βοήθησαν να μπω στο κλίμα της εποχής.
Μπουρνάζου Ελεάνα
Το καλοκαίρι που πέρασε διάβασα δύο βιβλία της σειράς «Μυστική αποστολή» και ένα βιβλίο των πέντε φίλων. Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που δεν διάβασα Σέρλοκ Χολμς.
Κάρναβου Ελπινίκη
Κάθε χρόνο ανυπομονώ να έρθει το καλοκαίρι. Μετρώ αντίστροφα τις ημέρες που απομένουν για να κλείσουν τα σχολεία. Όταν επιτέλους, μετά από τόση αναμονή, σταματάει η πίεση και το διάβασμα και έρχεται το πολυπόθητο καλοκαίρι, δεν χάνω ούτε μια μέρα χωρίς να διαβάσω μια σελίδα από ένα εξωσχολικό βιβλίο. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα φέτοε το καλοκαίρι ήταν το «Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2» μια εκπληκτική αυτοβιογραφία της Άλκης ζέη. Στη συνέχεια διάβασα αρκετά άλλα βιβλία μεταξύ των οποίων το «Κλειστό φέρετρο’, «Η άλλη φωνή», «Σέρλοκ Χολμς». Όμως το βιβλίο που ξεχώρισα ήταν «Ο δολοφόνος με την πλερέζα», ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, γεμάτο αγωνία και δύο μυστηριώδεις φόνους.
Καραθανάση Δήμητρα
Το φετινό καλοκαίρι κύλησε πάρα πολύ ήρεμα. Έτσι, ανάμεσα στα ατέλειωτα μπάνια και τις ξέγνοιαστες ώρες παιχνιδιού, ξεχωρίζουν οι αναγνώσεις των βιβλίων, που ομόρφαιναν τα καλοκαιρινά βράδια. Κάποια από τα αγαπημένα μου είναι τα ακόλουθα: «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» του λέο Μπουσκάλια, «Τα στενά παπούτσια» της Ζωρζ Σαρή, «Η μωβ ομπρέλα» της Άλκης Ζέη και ένα μέροε από το μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη, «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα». Το «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» είναι ένα βιβλίο ψυχολογίας που μας υπενθυμίζει κάποιες βασικές αξίες όπως η αγάπη, η φιλία, η αυτοεκτίμηση κλπ. Η μωβ ομπρέλα και τα στενά παπούτσια μιλούν για τις καλοκαιρινές περιπέτειες των ηρώων τους ενώ το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» για τα δύσκολα παιδικά χρόνια του μικρού Μέλιου. Όλα αυτά τα βιβλία κατόρθωσαν να με ταξιδέψουν σε διαφορετικούς -το ίδιο όμως ενδιαφέροντες- κόσμους και να μου περάσουν μηνύματα ανάλογα με το περιεχόμενό τους.
Μαγκλάρα Μαριάννα
Από τότε που γνώρισα τη λογοτεχνία πάντα ανυπομονούσα να έρθει το καλοκαίρι., γιατί πέρα από τα μπάνια και τις βόλτες, για μένα αποτελεί την καλύτερη εποχή για διάβασμα. Τα βιβλία μπορείς να τα πάρεις παντού μαζί σου. Έτσι, το καλοκαίρι, όποτε πήγαινα στη θάλασσα, ήμουν στο σπίτι ή χαλάρωνα στον κήπο, απολάμβανα τη συντροφιά του βιβλίου μου. Φέτος το καλοκαίρι διάβασα τον «Ερωτόκριτο» του Βιντσένζου Κορνάρου, την «Ερωφίλη» του Γεώργιου Χορτάτζη, την «Προφήτισσα» της Barbara Wood και το «Χαμόγελο» της Donna Jo Napoli. Γενικά ήταν ένα καλοκαίρι γεμάτο ενδιαφέρον. Μπορώ να πω ότι αυτά τα βιβλία με ενέπνευσαν για να φτιάξω δικές μου ιστορίες.
Νικολοπούλου Δήμητρα
Φέτος το καλοκαίρι ασχολήθηκα λίγο με τη Λογοτεχνία διαβάζοντας κάποια αγαπημένα από τον κόσμο βιβλία όπως το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, Χωρίς οικογένεια κ.α. αφιερώνοντας αρκετές ώρες. Αυτά τα βιβλία μου άρεσαν γιατί έδειχναν τους χαρακτήρες να προσπαθούν να επιβιώσουν από διάφορες απειλές και με άγγιζαν συναισθηματικά.
Σωτηρόπουλος Σωτήρης
Το καλοκαίρι διάβασα μερικά βιβλία αλλά το αγαπημένο μου ήταν η ιστορία του Μέσσι γιατί μου αρέσει αφάνταστα το ποδόσφαιρο. Αυτό το βιβλίο κάθε φορά που το διαβάζω συγκινούμαι.
Τατάζη Πέτρος
Από μικρή μου άρεσε να διαβάζω και να μου διαβάζουν βιβλία. Διάβαζα τρία μεγάλα βιβλία την εβδομάδα. Πλέον δεν διαβάζω τόσο πολύ όσο παλιότερα γιατί τα μαθήματα έχουν δυσκολέψει αρκετά και τα φροντιστήρια έχουν αυξηθεί και δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Οπότε στην Α’ Γυμνασίου αποφάσισα να ενταχθώ στη λέσχη ανάγνωσης. Είμαι στον τρίτο χρόνο και περνάω τέλεια.
Λέκαϊ Αντονέτα
Το καλοκαίρι γενικά πέρασε αρκετά δημιουργικά. Οι παππούδες μου κυρίως μου αγόρασαν πολλά βιβλία και εγώ με τη σειρά μου τα διάβασα. Έτσι λοιπόν διάβασα το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, τον Ψεύτη παππού της Άλκης Ζέη, την τελευταία Μαύρη γάτα του Ευγένιου Τριβιζά και την Annie. Όλα τα βιβλία μου άρεσαν πολύ αλλά αυτό που λάτρεψα είναι το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Με παρέα τα βιβλία ο καιρός πέρασε πολύ γρήγορα.
Ηλιοπούλου Μαρία
2017-2018
13 υπέροχα πράγματα
που έχει πει ο Ευγένιος Τριβιζάς για τα παιδιά
1. Δεν πρέπει να υποτιμάμε τα παιδιά, ούτε να τους φερόμαστε συγκαταβατικά. Καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα θέλουμε να πιστεύουμε.
2. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ξεπερνάνε την πραγματικότητα, όχι μόνο να την υπηρετούν. Προσαρμόζοντας το παιδί στη δική μας πραγματικότητα, δολοφονούμε την ικανότητά του να ονειρεύεται.
3. Ήρωες δεν είναι τόσο οι εύποροι γονείς που πολλές φορές λόγω των υποχρεώσεών τους δεν έχουν καιρό να προσφέρουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους όσο εκείνοι που, παρά τις αντίξοες συνθήκες, παλεύουν και πολλές φορές θυσιάζονται για να τους προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
4. Ένας δάσκαλος, όταν βλέπει ορθογραφικά λάθη πρέπει να σκέφτεται ότι σοβαρότερα από τα ορθογραφικά, είναι τα λάθη της ζωής και από αυτά πρέπει να προφυλάξει κυρίως τους μαθητές του.
5. Το πιο πολύτιμο δώρο για τα παιδιά είναι ο χρόνος που τους αφιερώνουμε. Πιο πολλές ώρες τη μέρα αντικρίζουν τα παιδιά οθόνες τηλεόρασης και κομπιούτερ, παρά τους γονείς τους. Τίποτα όμως δε μπορεί να αντικαταστήσει την ζεστασιά και την αίσθηση της ασφάλειας που προσφέρει η προσωπική επαφή και η επικοινωνία. Συνεπώς, στόχος μας πρέπει να είναι η μεγιστοποίηση του ποιοτικού χρόνου που τους αφιερώνουμε. Και μην ξεχνάμε ότι τα διάφορα υποκατάστατα της πραγματικής στοργής, μπορεί να έχουν από αρνητικά ως καταστροφικά αποτελέσματα.
6. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα παιδιά βλέπουν προγράμματα για μεγάλους, ενώ θα έπρεπε τα παιδικά προγράμματα να ήταν τόσο καλά που να τα έβλεπαν οι μεγάλοι.
7. Το πιο όμορφο σχόλιο που έχει πει παιδί για παραμύθι μου ήταν ότι είναι όμορφο σαν χαρτοπόλεμος.
8. Το πιο σημαντικό που με έχει μάθει η επαφή μου με τα παιδιά είναι να είμαι χαρούμενος χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.
9. Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές της ανατροφής των παιδιών μας. Τα παραγεμίζουμε σαν γαλοπούλες με γνώσεις και πληροφορίες, ενώ αφήνουμε τη φαντασία τους να λιμοκτονεί. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή στραγγαλισμένες.
10. Μόνο αν μάθουμε σε ένα παιδί πιο πολύ από “γιατί;” να ρωτάει “γιατί όχι;” έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.
11. Αν οι γονείς διαβάζουν στο παιδί μια ιστορία που τους αφήνει αδιάφορους, το παιδί το διαισθάνεται. Αν, αντιθέτως, απολαμβάνουν οι ίδιοι την όλη διαδικασία, τότε είναι πολύ πιο πιθανόν να μεταδώσουν στο παιδί την αγάπη για το διάβασμα.
12. Η επικοινωνία με τα παιδιά, οι ερωτήσεις και οι παρατηρήσεις τους προσφέρουν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Τί να πρωτοθυμηθώ; Το αγόρι, που όταν η μητέρα του είπε να μην τρέχει για να μην λαχανιάσει, της απάντησε ότι «έχει τρέξει πολλές φορές, αλλά δεν έχει μεταμορφωθεί ακόμα σε λάχανο» και μου έδωσε την ιδέα για το όνομα του «Αρχέλαου του λαχανιασμένου λάχανου», του δρομέα στα κόμικς της «Φρουτοπίας». Θα αναφέρω μια ακόμα περίπτωση. Είχα ρωτήσει τα παιδιά σε ένα σχολείο αν ξέρουν τι σημαίνει κλωνοποίηση: «Όταν οι άνθρωποι γίνονται κλόουν» απάντησε ένα παιδί. Έτσι γράφω μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Χώρα των Σοβαρών Ανθρώπων όπου παρουσιάζονται ξαφνικά διάφορα ανεξήγητα συμπτώματα κλοουνοποίησης.
13. Θυμάμαι όταν διάβαζα την «Λωξάντρα» της Ιορδανίδου που της έδινε η γιαγιά της ένα σακούλι με κουμπιά και ήταν ευτυχισμένη. Έτσι είναι. Τα παιδιά με το τίποτα, με ένα σπιρτόκουτο, μπορούν να είναι χαρούμενα και αυτό είναι κάτι δημιουργικό, διότι για το παιδί μία κορδέλα μπορεί να είναι ένα ποτάμι, οι πορτοκαλόφλουδες καραβάκια και ένας χάρακας σπαθί. Συνήθως δεν τα αφήνουμε να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, απλά τους δίνουμε ένα καινούργιο παιχνίδι, το οποίο σε λίγο καιρό θα βαρεθούν και μετά του παίρνουμε και άλλο και άλλο…
Πηγή: themamagers.gr by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Παίξτε με ένα βιβλίο
Καθώς το καλοκαίρι τελειώνει και λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία διαβάστε ένα υπέροχο βιβλίο και κάνετε τις δραστηριότητες που σας προτείνει το βιβλιαράκι της Μαρίζας Ντεκάστρο ανοίγοντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
Μαθητικό Πολιτιστικό Φεστιβάλ
Πάτρα 25, 26, 27 Ιουνίου 2017
Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Λέσχης Ανάγωσης παρουσίασαν,
με εικαστικές δημιουργίες αλλά και με δρώμενα επί σκηνής,
την Τρίτη 26 Ιουνίου στο Σκαγιοπούλειο της Πάτρας,
το Πολιτιστικό Πρόγραμμα "Τα βιβλία πάνε σινεμά"
που εκπόνησαν τη σχολική χρονιά 2016-2017.
Συγχαρητήρια! Καλή ξεκούραση! Καλές αναγνώσεις!
Ελπίζω να συνεχίσουμε το ίδιο δυναμικά και του χρόνου...
Ελένη Παναγιωτοπούλου
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΚΕΙ!
H Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας / Πολιτιστικά Θέματα σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Πατρέων, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, διοργανώνουν τριήμερο Μαθητικό Πολιτιστικό Φεστιβάλ, στις 25, 26 και 27 Ιουνίου, ώρα 19.30, στο Σκαγιοπούλειο Ίδρυμα (είσοδος από Σολωμού).
Σκοπός του Μαθητικού Πολιτιστικού Φεστιβάλ είναι η ανάδειξη της δημιουργικότητας των μαθητών που συμμετείχαν κατά τη σχολική χρονιά 2016-2017 σε Πολιτιστικά Προγράμματα, καθώς και η διάχυση των αποτελεσμάτων που προέκυψαν από την υλοποίησή τους στην τοπική κοινωνία, ενισχύοντας την ταυτότητα του ανοιχτού πολιτισμικού και κοινωνικού σχολείου.
«Τα βιβλία πάνε σινεμά»
Λέσχη Ανάγνωσης 2ου Γυμνασίου Αιγίου
Στη λέσχη ανάγνωσης συμμετέχουν οι μαθητές:
• ΠΡΙΝΤΖΙΟΥ ΜΑΡΙΑ
• ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
• ΓΑΡΤΑΓΑΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ
• ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ
• ΛΕΚΑΙ ΑΝΤΟΝΕΤΑ
• ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΦΑΝΗ
• ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ
• ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
• ΤΑΤΑΖΗ ΠΕΤΡΟΣ
• ΑΡΓΥΡΟΥ ΜΑΡΙΛΕΤΑ
• ΑΡΓΥΡΙΑΔΟΥ ΕΛΕΝΗ
• ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΘΑ
• ΚΑΡΝΑΒΟΥ ΕΛΠΙΝΙΚΗ
• ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ ΔΗΜΗΤΡΑ
• ΜΑΓΚΛΑΡΑ ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Υπεύθυνη καθηγήτρια: η φιλόλογος Παναγιωτοπούλου Ελένη
Εμπειρίες των μαθητών από τη συμμετοχή τους
στη Λέσχη Ανάγνωσης τη σχολική χρονιά 2016-2017
Η Λέσχη ήταν για μένα ένα ταξίδι γνώσης και περιπέτειας εκτός των σχολικών μαθημάτων. Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία ζωής. Διαβάσαμε πολλά βιβλία, ταξιδέψαμε με τους ήρωες μέσα στο χρόνο, αφιερώσαμε προσωπικές στιγμές, ψυχαγωγηθήκαμε κι ευχαριστηθήκαμε την ανάγνωση. Χάρη στο ενδιαφέρον και την αγάπη της καθηγήτριάς μου, κ. Παναγιωτοπούλου προβληματιστήκαμε και ασχοληθήκαμε με ιδιαίτερο τρόπο με την φιλαναγνωσία.
Είμαι πολύ τυχερή που συμμετείχα σ’ αυτό το πρόγραμμα και πήρα μέρος σε τόσες δημιουργικές δραστηριότητες. Εύχομαι να συνεχιστεί αυτό το τόσο σπουδαίο έργο.
Ελένη Αργυριάδου
Η εμπειρία µου από τη Λέσχη Ανάγνωσης µόνο θετική θα μπορούσε να είναι! Διαβάσαμε βιβλία, είδαμε ταινίες, κάναμε δράσεις, συμμετείχαμε σε εκδηλώσεις και αποκτήσαμε κρίση σε πολλά βιβλία μέσα από τις περιγραφές των µελών της Λέσχης. Οι συναντήσεις ομόρφυναν αρχικά τα μεσημέρια της Τετάρτης και αργότερα της Πέμπτης. Ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από την ρουτίνα της καθημερινότητας.
Θα χαρώ πραγματικά πολύ εάν συνεχίσουμε τις συναντήσεις και τις επόμενες χρονιές.
Μαριάννα Μαγκλάρα
Θυμάμαι, στη Β’ Γυμνασίου, τον τρόπο με τον οποίο έγινα μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης. Ήταν μετά από την παρότρυνση κάποιων φίλων μου που ήθελαν να πάμε όλες μαζί. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα και συνεχίζω μέχρι και σήμερα.
Φέτος ήταν η δεύτερη χρονιά μου σ’ αυτή. Περάσαμε πολύ όμορφα. Διαβάσαμε βιβλία, φτιάξαμε με τη φαντασία μας πολύ ωραίες εργασίες, διασκεδάσαμε, γελάσαμε και συμμετείχαμε σε πολλές από τις γιορτές του σχολείου μας.
Επίσης φέτος είναι και η τελευταία μου χρονιά στο Γυμνάσιο. Ξέρω ότι παρόλο που θα πάω στο Λύκειο και δεν θα συμμετέχω πια στη Λέσχη, θα την θυμάμαι σαν μια ευχάριστη εμπειρία και θα συνεχίσω να παρακολουθώ την πορεία της μέσω της ιστοσελίδας. Εύχομαι, λοιπόν, σε όλα τα μέλη της Λέσχης ανάγνωσης καλό καλοκαίρι και καλή συνέχεια με δημιουργικότητα και όρεξη για … βιβλία!!!
Μαρία Πρίντζιου
Στη λέσχη ανάγνωσης γεμίσαμε δημιουργικά τις ώρες μας. Κάναμε πολλές ασκήσεις δημιουργικής γραφής και ετοιμάσαμε μικρές παραστάσεις και δρώμενα. Δώσαμε ιδιαίτερη βαρύτητα στα βιβλία και τις ταινίες. Πήγαμε ένα ταξίδι που μας γέμισε εμπειρίες. Δυστυχώς η χρονιά τέλειωσε και το ταξίδι για φέτος σταματά εδώ. Είμαι τυχερή που ήμουν μέλος αυτής της λέσχης και ελπίζω να συνεχίσει και τα επόμενα χρόνια με την ίδια ευρηματικότητα.
Μάρθα Αγγελοπούλου
Φέτος, δεν ήμουν και πολύ τακτικός στις συναντήσεις της Λέσχης γιατί είχα πολλές υποχρεώσεις. Συμμετείχα όμως στις δράσεις, στις γιορτές και τις επισκέψεις. Στεναχωρούσα μερικές φορές την κυρία με την ασυνέπειά μου και ακόμα της «χρωστάω» μια ζωγραφιά. Πάντως η λέσχη ήταν ακόμα καλύτερη από πέρσι.
Πέτρος Τατάζη
Τώρα, στο τέλος της σχολικής χρονιάς, μου ζητήθηκε να αποτυπώσω τα αισθήματά μου για τη συμμετοχή μου στη Λέσχη ανάγνωσης του σχολείου μου. Αν και η επαφή με τα βιβλία δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα, το να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και να ακούω τις απόψεις των άλλων ήταν μια καινούρια εμπειρία. Παράλληλα, αφού εντάχθηκα σε μια ομάδα, γνώρισα πολλά παιδιά με τα οποία συνεργάστηκα και μοιράστηκα στιγμές χαράς, γέλιου και συγκίνησης. Ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της σχολικής χρονιάς και ελπίζω να συνεχίσουμε…
Δήμητρα Καραθανάση
Τη φετινή χρονιά στη Λέσχη Ανάγνωσης κάναμε πολλά και δημιουργικά πράγματα. Επισκεφθήκαμε το «ΕΚΑΜΕ», όπου παρουσιάσαμε ένα θεατρικό, χορέψαμε με τους μαθητές, φτιάξαμε στολίδια και στολίσαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους.
Δεν ξεχνώ τη σχολική γιορτή λήξης της χρονιάς, όπου απαγγείλαμε στίχους ποιητών που υμνούν τη ζωή. Στις συναντήσεις μας, παρουσιάζαμε τα βιβλία που είχαμε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη, τις ταινίες που είχαμε δει και κουβεντιάζαμε για αυτά. Πέρασα φανταστικά και πιστεύω πως ήταν από τις καλύτερες χρονιές.
Σωτήρης Σωτηρόπουλος
Αυτή τη χρονιά στη Λέσχη τα περάσαμε τέλεια! Αρχικά το θέμα «Τα βιβλία πάνε σινεμά» ήταν μαγευτικό. Έπειτα μου άρεσε που διαβάζαμε και παρουσιάζαμε τα βιβλία και τις ταινίες σε ζευγάρια. Το καλύτερο είναι που θα πάμε στην Πάτρα για να παρουσιάσουμε το πρόγραμμά μας στο Μαθητικό Πολιτιστικό Φεστιβάλ. Το μόνο που με στενοχώρησε ήταν που έλειπα από κάποιες συναντήσεις λόγω υποχρεώσεων και έτσι έχασα αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
Αντονέτα Λέκαϊ
Φέτος ήταν η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που ήμουν μέλος στη Λέσχη Ανάγνωσης του σχολείου μου. Η Λέσχη κάθε χρόνο ασχολείται με διαφορετικό θέμα και φέτος είχε τίτλο «Τα βιβλία πάνε σινεμά». Ήταν πολύ ενδιαφέρον θέμα και για μένα προσωπικά αποτελούσε και μια πρόκληση. Έπρεπε στην τελική μου εργασία να παρουσιάσω και να σχολιάσω δυο πράγματα που μου αρέσουν πολύ, δηλαδή το βιβλίο και την κινηματογραφική εκδοχή του. Ήθελα να αναδείξω και τα δύο χωρίς να υπερτιμήσω ή να υποτιμήσω κάποιο από αυτά. Τελικά, νομίζω ότι κατάφερα να ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο και να εκφράσω σωστά τις απόψεις μου. Μέσα από το φετινό θέμα ανακάλυψα καινούριες μου πλευρές και ικανότητες. Ανυπομονώ να ασχοληθώ με το νέο θέμα της επόμενης χρονιάς.
Δήμητρα Νικολοπούλου
Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, θα έχω να θυμάμαι όχι μόνο τη φοίτησή μου στο σχολείο αλλά και τη συμμετοχή μου στη Λέσχη Ανάγνωσης. Έγινα μέλος της Λέσχης στη Β’ Γυμνασίου και ήμουν ενθουσιασμένη γιατί θα γνώριζα περισσότερα πράγματα για τη Λογοτεχνία και τα βιβλία, που τα λάτρευα από μικρό παιδί.
Μέσω της Λέσχης γνώρισα πολλά παιδιά, μικρότερα και μεγαλύτερα από εμένα, με τα οποία ανταλλάξαμε απόψεις, δεθήκαμε και καταλάβαμε ότι έχουμε πολύ περισσότερα κοινά από όσα φανταζόμασταν. Εκτός από τους συγγραφείς, τα βιβλία και φέτος και τις ταινίες, πήρα σημαντικά μαθήματα ζωής που θα θυμάμαι κάθε φορά που θα αναπολώ τη Λέσχη.
Βασιλική Φραγκούλη
Τι μπορεί να πει κανείς άραγε για να περιγράψει τη φετινή φαντασμαγορική χρονιά; Φτάνουν λίγες λέξεις; Μόνο αν είναι αρκετά μαγικές. Γιατί η αλήθεια είναι πως η χρονιά περιλάμβανε πολλές περιπέτειες και μας έδωσε πολλές νέες γνώσεις. Ένα κομμάτι της χρονιάς λοιπόν ήταν και η Λέσχη Ανάγνωσης που τα τελευταία τρία χρόνια, με τη συνεχή καθοδήγηση της κ. Παναγιωτοπούλου, δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Συμμετέχω στη Λέσχη τα τελευταία δύο χρόνια και δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. Αν και φέτος δεν πρόσφερα όσο θα ήθελα, οφείλω στη λέσχη πολλές γνώσεις και καλούς φίλους. Συχνά σκέφτομαι πως αν δεν είχα πει το «ναι» εκείνη την πρώτη μέρα, που έμαθα για τη λειτουργία της, κάτι θα μου έλειπε. Γιατί τίποτα από αυτά που έμαθα δεν πήγε χαμένο, τα χρησιμοποίησα όλα, ένα προς ένα. Είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι μέλος της Λέσχης.
Τελικά δεν μπόρεσα να τα περιγράψω όλα με λίγες λέξεις. Μάλλον, αυτό δεν είναι τυχαίο…
Μαρία Ηλιοπούλου
Όταν άκουσα πρώτη φορά για τη λειτουργία της Λέσχης Ανάγνωσης, δεν εντυπωσιάστηκα τόσο. Στη συνέχεια όμως και αφού έγινα μέλος της, αποδείχτηκε μια αξέχαστη εμπειρία. Τα παιδιά έγιναν όλοι φίλοι μου. Το βιβλίο μου είχε μυστήριο και δράση, κάτι που με έκανε να δω με καλύτερο μάτι τη Λέσχη. Θα ήθελα πάρα πολύ να πάρω μέρος και του χρόνου, αν μου το επιτρέπουν οι ώρες, γιατί για μένα η Λέσχη έγινε ένα ευχάριστο χόμπι.
Ελπινίκη Κάρναβου
Η πρώτη μου χρονιά στο Γυμνάσιο κύλησε γρήγορα και ευχάριστα. Σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη γιατί συμμετείχα σε πολλές εκδηλώσεις και προγράμματα ξεφεύγοντας από τη μονοτονία των μαθημάτων. Θα γράψω λίγα λόγια για τη συμμετοχή μου στη Λέσχη Ανάγνωσης. Το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν ο τίτλος: «Τα βιβλία πάνε σινεμά». Δεν ήμουν σίγουρη ποιο ήταν το θέμα της. Τα βιβλία, το σινεμά ή και τα δύο; Αφού ζήτησα πληροφορίες από τα περσινά μέλη, κατάλαβα ότι βρήκα το δεύτερο σπίτι μου. Μου άρεσε πολύ να διαβάζω βιβλία στον ελεύθερο χρόνο μου αλλά έπειτα δεν είχα κάποιον να μιλήσω γι’ αυτά. Έτσι χάρηκα πολύ που θα εύρισκα κάποιους που θα ενδιαφέρονταν και θα αγαπούσαν τα βιβλία όσο και εγώ. Αμέσως γράφτηκα στη Λέσχη και με ανυπομονησία περίμενα την πρώτη συνάντηση.
Από την πρώτη κιόλας μέρα αγάπησα το χώρο της σχολικής βιβλιοθήκης και γρήγορα δέθηκα με τα άλλα μέλη της Λέσχης. Κάθε Πέμπτη, έπειτα από τα μαθήματα, καθόμασταν και συζητούσαμε για τα βιβλία, ξεχνάγαμε την κούραση της μέρας και πηγαίναμε στο σπίτι πιο χαρούμενοι. Επίσης, με τη Λέσχη συμμετείχαμε σε πολλές γιορτές και δίναμε τη δικιά μας πινελιά σε κάθε εκδήλωση του σχολείου.
Πέρασα ωραία στιγμές και γνώρισα πολλά νέα παιδιά, που έχουμε γίνει φίλοι.
Ελπίζω του χρόνου να είμαστε πάλι όλοι μαζί και να ζήσουμε μια αξέχαστη χρονιά.
Μαριλέτα Αργυρού
Ένας σύντομος απολογισμός της χρονιάς που πέρασε συντροφιά με τη λέσχη ανάγνωσης
Πώς να χωρέσεις σε λίγες λέξεις τη δραστηριότητα μιας ολόκληρης χρονιάς;
Τις συναντήσεις, τις αναγνώσεις, τις κουβέντες, τις ιδέες, τα γέλια, τις γκρίνιες,
τις παρουσίες, τις απουσίες, τις πόζες, τις ζωγραφιές, τις κατασκευές, τις ταινίες,τα βιβλία;
Ενώ διαβάζαμε βιβλία και παρακολουθούσαμε ταινίες, τα παρουσιάζαμε στα άλλα μέλη της λέσχης και κουβεντιάζαμε για αυτά
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ
Η λέσχη ανάγνωσης έβαλε τη δική της πινελιά στη γιορτή λήξης
της σχολικής χρονιάς με στίχους ποιητών που υμνούν τη ζωή
ΧΟΡΕΨΕ ΑΡΓΑ
Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-παρκ;
Ή άκουσες τη βροχή να πέφτει στο χώμα;
Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας;
χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει τη νύχτα;
Καλύτερα να χαλαρώσεις. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα;
Όταν ρωτάς κάποιον "πώς είσαι" ακούς την απάντηση;
Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά
με σκέψεις για εκατοντάδες δουλειές που γυρνούν στο κεφάλι σου;
Καλύτερα χαλάρωσε. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Είπες ποτέ στο παιδί σου "θα το κάνουμε αυτό αύριο"
και μέσα στη βιασύνη του δεν είδες τη λύπη του;
έχασες επαφή; Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει
επειδή ποτέ δεν είχες το χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο
και να πεις ένα "γεια";
Καλύτερα να χαλαρώσεις. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Όταν τρέχεις σαν τρελός για να πας κάπου,
χάνεις τη μισή αξία της διαδρομής.
Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες.
Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι' αυτό χαλάρωσε.
Άκου τη μουσική πριν τελειώσει το τραγούδι.
Συμμετείχαν τα μέλη της Λέσχης: Καραθανάση Δήμητρα, Κάρναβου Ελπινίκη, Μαγκλάρα Μαριάννα, Αργυρού Μαριλέτα, Ηλιοπούλου Μαρία, Λέκαϊ Αντονέτα, Γαρταγάνης Φίλιππος, Μητροπούλου Φανή, Πρίντζιου Μαρία, Φραγκούλη Βασιλική, Σωτηρόπουλος Σωτήρης, Τατάζη Πέτρος και οι φίλες τους: Kαρτέρη Ευτυχία, Αργυροπούλου Ράνια, Σωτηροπούλου Βασιλική, Κριλή Φωτεινή.
25η Μαρτίου
Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Λέσχης Ανάγνωσης οργάνωσαν και παρουσίασαν την εθνική γιορτή στη σχολική μας κοινότητα με σατιρικό σκετς αλλά και φανταστικούς μονολόγους των ηρώων και ηρωίδων του ’21 που οι ίδιοι είχαν συγγράψει στο πλαίσιο άσκησης δημιουργικής γραφής
.gif)
Ο Μολυβένιος Στρατιώτης και η Μπαλαρίνα του πήγαν στο ΕΚΑΜΕ
Ο μαγικός κόσμος ενός παραμυθιού έκανε και πάλι το θαύμα του: Μια ιστορία αγάπης, ανάμεσα στο Μoλυβένιο Στρατιώτη και την όμορφη Μπαλαρίνα, είναι ικανή να ταξιδέψει μικρούς και μεγάλους στο όνειρο και τη φαντασία, να τους βοηθήσει να επικοινωνήσουν, να ξεδιπλώσουν τα συναισθήματά τους, να χορέψουν, να συνεργαστούν, να γελάσουν… Ό,τι δηλαδή συνέβη και στην πραγματικότητα, όταν οι μαθητές που συμμετέχουν στη Λέσχη Ανάγνωσης του 2ου Γυμνασίου Αιγίου, επισκέφτηκαν το ΕΚΑΜΕ Αιγίου, την περασμένη Πέμπτη με αφορμή το εορτασμό της Εθνικής και Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με αναπηρία, στις 3 Δεκεμβρίου.
Το παραμύθι του Μολυβένιου Στρατιώτη ξαναγράφτηκε με τη ματιά και τη φαντασία των μαθητών της Λέσχης Ανάγνωσης και δραματοποίησαν τη δική τους εκδοχή σε ένα πολύ τρυφερό θεατρικό δρώμενο υπό την καθοδήγηση της φιλολόγου κ. Ελένης Παναγιωτοπούλου η οποία άλλωστε είναι υπεύθυνη και για τη δραστήρια πορεία της Λέσχης Ανάγνωσης στο σχολείο. Η φιγούρα του Μολυβένιου Στρατιώτη (που ενσάρκωνε ο μαθητής Ανδρέας Θεοδωρόπουλος) αλλά και η όμορφη μπαλαρίνα με τις χορευτικές της ικανότητες (Ραφαέλα Δημουλά) μαζί με άλλα παιχνίδια «ζωντάνεψαν» και πέρασαν τα δικά τους διαχρονικά μηνύματα για τη δύναμη της αγάπης, την αποδοχή της διαφορετικότητας, τη συνεργασία! Τα παιδιά του ΕΚΑΜΕ δεν έμειναν απλοί θεατές! Συμμετείχαν στο χορό των «παιχνιδιών», χόρεψαν βαλς μαζί τους υπό τους ήχους της μουσικής που έπαιζε η Μαρία Τριανταφυλλοπούλου, αλλά έδωσαν και το δικό τους τέλος στο παραμύθι ώστε ο Στρατιώτης και Μπαλαρίνα να μείνουν για πάντα μαζί…
Η εμπειρία μου από την επίσκεψη στο Ε.ΚΑ.ΜΕ
Την 1η του Δεκέμβρη επισκεφθήκαμε το Ε.ΚΑ.ΜΕ της πόλης μας. Λόγω της παγκόσμιας ημέρας παιδιών με ειδικές ανάγκες και των Χριστουγέννων που πλησιάζουν σκεφτήκαμε να δώσουμε λίγη χαρά σε αυτά τα παιδιά.
Φτάνοντας στο κέντρο μας υποδέχτηκαν οι υπεύθυνοι σε ένα ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον με ένα δέντρο που περίμενε να στολιστεί από όλους μας.
Ξεκινήσαμε τη δραματοποίηση του Μολυβένιου Στρατιώτη και χαρήκαμε ιδιαίτερα όταν όλοι συμμετείχαν ενθουσιασμένοι χορεύοντας και γελώντας. Καταλάβαμε ότι τους άρεσε και ήμασταν περήφανοι που καταφέραμε να τους δώσουμε λίγη ευτυχία. Όταν τέλειωσε το δρώμενο, γνωριστήκαμε μεταξύ μας και προσπαθήσαμε να βρούμε ένα αίσιο τέλος στο παραμύθι μας. Αργότερα στολίσαμε το δέντρο με τα στολίδια που φτιάξαμε. Όλοι μας νιώθαμε ανάμικτα συναισθήματα χαράς και λύπης. Χαιρόμαστε που τα βλέπαμε ενθουσιασμένα και λυπόμασταν που δεν μπορούν να έχουν μια κανονική ζωή.
Ήταν μια σπάνια εμπειρία που θα την θυμόμαστε. Είναι ωραίο να σε αγγίζει το πνεύμα των Χριστουγέννων προσφέροντας χαρά και βοήθεια στους συνανθρώπους σου που το έχουν ανάγκη.
Δήμητρα Νικολοπούλου
… Αρχικά, κατά την ανάγνωση του Μολυβένιου Στρατιώτη, με χαροποίησε το γεγονός ότι τα παιδιά του Ε.ΚΑ.ΜΕ παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τη ροή της αφήγησης αλλά κυρίως τη δραματοποίηση του παραμυθιού. Ιδίως, όταν τους προτάθηκε να αλλάξουν το θλιβερό τέλος και να το μετατρέψουν σε χαρούμενο, τα κατάφεραν με επιτυχία. Με συγκίνησε που ποτέ δεν απογοητεύονταν αν κάτι δεν γινόταν καλά, την ώρα που κατασκευάζαμε τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Κατά την ξενάγησή μας στα εργαστήρια συνειδητοποίησα πως όλοι οι άνθρωποι έχουν ταλέντα, αρκεί να μπορούν να τα αξιοποιήσουν. Επίσης, είδα από κοντά πόσο δημιουργικά είναι αυτά τα άτομα και πόσο όμορφα πράγματα μπορούν να φτιάξουν.
Η επίσκεψη με ωφέλησε αρκετά και μου δίδαξε πως δεν πρέπει να τα παρατάμε στο δύσκολο αγώνα της ζωής.
Μαριάννα Μαγκλάρα
Κατά την επίσκεψή μου στο Ε.ΚΑ.ΜΕ ένιωσα ανάμεικτα συναισθήματα. Λύπη γιατί συνειδητοποίησα πόσο δύσκολη είναι η ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες στην καθημερινότητά τους, κατά τις μετακινήσεις τους αλλά και κατά την επαφή τους με άλλους ανθρώπους που τους αντιμετωπίζουν συνήθως με επιφύλαξη. Από την άλλη μεριά όμως ένιωσα έκπληξη με τον τρόπο που μας αντιμετώπισαν, εκδηλώνοντας ξεκάθαρα τη χαρά που μας είδαν, την προσμονή τους γι’ αυτά που τους παρουσιάσαμε και την προσοχή που έδειχναν καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας. Στο τέλος ένιωσα χαρά γιατί τους πρόσφερα προσοχή και αγάπη αλλά πήρα και αγάπη που τόσο απλόχερα οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν να δίνουν.
Δήμητρα Καραθανάση
Σήμερα επισκεφθήκαμε τα παιδιά του Ε.ΚΑ.ΜΕ. Μπορεί να μην είναι παιδιά στην ηλικία αλλά είναι παιδιά στο μυαλό και στην καρδιά. Αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι πως όλοι είμαστε ίδιοι και όλοι αξίζουμε να ζούμε. Η ζωή είναι δικαίωμα όλων και κανείς δεν μπορεί να την στερήσει από κανέναν.
Μαρία Ηλιοπούλου
… Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα στο Ε.ΚΑ.ΜΕ και είχα λίγη αγωνία για το τι θα συναντήσω εκεί μα και αν θα βγει καλά το σκετσάκι που είχαμε ετοιμάσει. Τα παιδιά-μεγάλοι μου φάνηκαν πολύ συμπαθητικοί και καλόκαρδοι. Κατά τη διάρκεια της παράστασης συμμετείχαν και περάσαμε όλοι πολύ ωραία και διασκεδαστικά. Όταν στη συνέχεια φτιάχναμε τα παιχνίδια ο ένας βοηθούσε τον άλλο και στην αίθουσα επικρατούσε μια ζεστή ατμόσφαιρα. Κατά την ξενάγηση στα εργαστήρια, έμεινα έκπληκτη από τις κατασκευές τους.
Αυτή η επίσκεψη θα μου μείνει χαραγμένη στο μυαλό και στην καρδιά μου. Περάσαμε υπέροχα και θα ήθελα να ξαναπάω.
Μαριλέτα Αργυρού
Και φτιάξαμε εφημερίδα...
Έκτακτο Παράρτημα Χριστουγεννιάτικης Εφημερίδας από τη Λέσχη Ανάγνωσης
του 2ου Γυμνασίου Αιγίου
Ο Μολυβένιος Στρατιώτης «πρωταγωνιστεί» και στις εφημερίδες
Μετά την επίσκεψη του Μολυβένιου Στρατιώτη και της Μπαλαρίνας του στο ΕΚΑΜΕ, η Λέσχη Ανάγνωσης του 2ου Γυμνασίου Αιγίου εξέπληξε για άλλη μια φορά ευχάριστα: Οι μαθητές που συμμετέχουν στη Λέσχη λειτουργώντας ως δημοσιογράφοι της φαντασίας και του μυστηρίου, δημιούργησαν μια ειδική έκδοση εφημερίδας για τον Μολυβένιο Στρατιώτη. Πρόκειται για τη χριστουγεννιάτικη εφημερίδα της Λέσχης που είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στην ιστορία του διάσημου ήρωα του παραμυθιού. Η εφημερίδα είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες μιας κανονικής έκδοσης: Με αστυνομικά νέα, ρεπορτάζ, δελτίο καιρού, αθλητικά, κοινωνικά γεγονότα ακόμα και μικρές αγγελίες, όλα όμως με πρωταγωνιστή τον αξιαγάπητο Στρατιώτη και την Μπαλαρίνα του.
Η έκδοση που ετοιμάστηκε με πολύ κέφι και δημιουργική φαντασία από τους μαθητές της Λέσχης είχε την επιμέλεια της φιλολόγου του σχολείου και υπεύθυνης της Λέσχης Ανάγνωσης, Ελένης Παναγιωτοπούλου.
Η εφημερίδα «πρωτοκυκλοφόρησε» στα εγκαίνια του Χριστουγεννιάτικου Πάρκου του Δήμου Αιγιαλείας στα Υψηλά Αλώνια και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Την μοίραζε μάλιστα αυτοπροσώπως ο Μολυβένιος Στρατιώτης!
Οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην κ. Σία Σανδραβέλη από την εφημερίδα «Ημερήσιος της Αχαΐας» για την βοήθειά της στο «στήσιμο» της εφημερίδας.
Διαβάστε την εφημερίδα μας
Θεατής Vs Αναγνώστης
Παρουσιαστής: Μια εικόνα χίλιες λέξεις… μα μια λέξη χίλιες εικόνες…
Το σημερινό μας θέμα; Ταινία ή βιβλίο; Τι προτιμάτε;
Θεατής: Μα φυσικά ταινία! Ο κινηματογράφος, η 7η τέχνη που με μια μόνο εικόνα ξεσηκώνει χιλιάδες συναισθήματα. Είμαι λάτρης του σινεμά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Μου έχει χαρίσει γνώσεις, συγκινήσεις και διασκέδαση.
Αναγνώστης: Μα φυσικά βιβλίο! Μια μόνο λέξη σου δημιουργεί χιλιάδες σκέψεις. Το κάθε βιβλίο είναι ξεχωριστό, μαγικό. Σε ταξιδεύει σε άλλους κόσμους. Σου προσφέρει την ευχαρίστηση να το κρατάς, να το μυρίζεις και να το ξεφυλλίζεις. Το αγαπάς σαν να είναι κομμάτι του εαυτού σου. Ένα βιβλίο σου δίνει γνώση, ιδέες και συντροφιά.
Θεατής: Μια ταινία μετατρέπει τις 200 σελίδες ενός βιβλίου σε απόλαυση δύο ωρών. Μπορείς να μοιραστείς μια ταινία με την παρέα σου ή με την οικογένειά σου. Έτσι διασκεδάζεις και ταυτόχρονα κοινωνικοποιείσαι και δεν απομονώνεσαι.
Αναγνώστης: ένα βιβλίο σου κρατάει συντροφιά ατέλειωτες ώρες. Έτσι η απόλαυση διαρκεί περισσότερο. Αρκεί να μην σου λείπει η υπομονή για να ακολουθήσεις τη ροή των γεγονότων. Η ανάγνωση ενός βιβλίου δεν σημαίνει απομόνωση. Ο άνθρωπος κάποιες φορές έχει την ανάγκη να περνάει χρόνο με τον εαυτό του. Έτσι του δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγει από τα άγχη της ημέρας.
Θεατής: Μια ταινία προσφέρεται σε ένα πιο ευρύ κοινό από ότι ένα βιβλίο. Είναι πιο εύκολη στην κατανόηση και την παρακολούθηση από κάποιες ηλικίες. Οι χαρακτήρες είναι εκεί για να σε βοηθήσουν να ακολουθήσεις την πλοκή.
Αναγνώστης: ένα βιβλίο δεν περιορίζει τη φαντασία σου. Φτιάχνεις ο ίδιος τις σκηνές και τους χαρακτήρες, αφού το κάθε βιβλίο έχει τις δικές του λεπτομέρειες.
Δήμητρα
Ο κόσμος των βιβλίων, για μένα, είναι ένα θαυμάσιο μέρος όπου μπορώ να περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου δημιουργικά. Αυτό τον κόσμο τον έχω γνωρίσει από μικρή και πιστεύω πως είμαι πολύ τυχερή.
Καθώς μεγάλωνα, γνώρισα και έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο του κινηματογράφου. Μου άρεσε και αυτός μα δεν με ενθουσίασε όσο ο κόσμος των βιβλίων.
Πιστεύω πως τα βιβλία δεν σε διασκεδάζουν μόνο αλλά σε βοηθούν να αναπτύξεις τη φαντασία σου μα και να γνωρίσεις διάφορους τόπους, έθιμα και παραδόσεις άλλων χωρών. Από την άλλη πλευρά σε μια ταινία μπορούν να δραματοποιηθούν τα πράγματα και να παραποιηθεί το βιβλίο. Κάτι ακόμα που πιστεύω ως αναγνώστρια είναι ότι μια ταινία σου παίρνει λίγο χρόνο για να τη δεις ενώ το βιβλίο μπορεί να σου πάρει αρκετές μέρες με αποτέλεσμα να καλύψει δημιουργικά περισσότερο χρόνο.
Θα δω πολλές ταινίες ακόμα αλλά ποτέ δεν θα σταματήσω να διαβάζω βιβλία.
Μαριλέτα
Προτιμώ να είμαι αναγνώστης, όταν διαβάζεις ένα βιβλίο μπορείς να φανταστείς πώς είναι ο κάθε χαρακτήρας, το περιβάλλον και οι χώροι στους οποίους αναπτύσσεται η δράση. Αντίθετα στην ταινία βλέπεις τι έχει φανταστεί ο σκηνοθέτης. Επίσης, συνήθως στο βιβλίο υπάρχουν περισσότερα γεγονότα από ό,τι στην ταινία. Επομένως γνωρίζεις καλύτερα τους ήρωες. Τέλος, με το βιβλίο έχεις πιο έντονη την αίσθηση ότι παίρνεις κι εσύ μέρος στην ιστορία.
Μαρία Π.
Θεωρώ ότι ο αναγνώστης υπερτερεί σε σχέση με το θεατή. Ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί μόνος του τις εικόνες που θέλει να δει χωρίς να συμβιβάζεται με το έτοιμο που του παρέχεται. Στα βιβλία τον αναγνώστη τον κερδίζει ο ήρωας μέσω των συναισθημάτων του, των σκέψεων και των λόγων του, σε αντίθεση με την ταινία που ο πρωταγωνιστής σε κερδίζει κυρίως με την εμφάνισή του. Ένα ακόμα πλεονέκτημα του αναγνώστη είναι ότι μπορεί να εκφράζεται πιο καλά επειδή στα βιβλία είναι μεγαλύτερη η ποικιλία των λέξεων. Το βασικότερο όμως είναι ότι το βιβλίο είναι μοναδικό ενώ υπάρχουν πολλές ταινίες που το αποδίδουν οι οποίες τις περισσότερες φορές υστερούν έναντι του βιβλίου.
Βασιλική
Προτιμώ να είμαι αναγνώστρια. Γιατί στο βιβλίο για να περιγραφεί ένα συναίσθημα μπορεί να χρειαστούν και πέντε σελίδες ενώ στην ταινία μπορεί να μην περιγραφεί καν. Στο βιβλίο είσαι συνεχώς περίεργος για το τι θα γίνει παρακάτω ενώ στην ταινία τα πράγματα εξελίσσονται πολύ γρήγορα. Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, μπορείς να ντυθείς όπως θέλεις και να κάτσεις όπου και όπως θέλεις ενώ στο σινεμά πρέπει να ντυθείς καλά και να κάτσεις έτσι ώστε να μην εμποδίζεις αυτόν που κάθεται πίσω σου. Γι’ αυτό προτιμώ τα βιβλία γιατί μπορείς να είσαι ελεύθερος και απλά να διαβάζεις!
Αντονέτα
Κατά τη γνώμη μου, το βιβλίο υπερτερεί σε σχέση με τις ταινίες. Χάρη σ’ αυτό μπορούμε να καλλιεργήσουμε τη φαντασία μας. Οι εικόνες που μπορούμε να δημιουργήσουμε είναι καλύτερες από τις ταινίες. Επίσης, παίζει σημαντικό ρόλο στον εμπλουτισμό του λεξιλογίου μας και μας βοηθάει να γράφουμε καλύτερα. Δεν μπορείς να είσαι παθητικός αναγνώστης. Είτε θα είσαι πραγματικά εκεί ή όχι. Έπειτα, στο βιβλίο ταυτίζεσαι με τους χαρακτήρες αφού διαβάζεις τις σκέψεις και τις περιπέτειές τους ενώ στην ταινία δεν υπάρχει οικειότητα και μόνο θαυμάζεις τους ήρωες. Κάτι εξίσου σημαντικό είναι πως το κάθε βιβλίο σε διδάσκει, κατανοείς σε βάθος τα μηνύματά του. Βέβαια, και οι ταινίες προβάλλουν μηνύματα αλλά μόνο τα εντοπίζεις και δεν τα λαμβάνεις ως μαθήματα ζωής. Τέλος, πιστεύω πως ο συγγραφέας εκφράζεται καλύτερα μέσω του βιβλίου και πολλές φορές οι ταινίες παραποιούν τα γεγονότα για να τραβήξουν το ενδιαφέρον.
Μαριάννα
Πολλά είναι τα πλεονεκτήματα του διαβάσματος:
Βελτιώνεται η αναγνωστική ικανότητα και οι δεξιότητες ακρόασης
Τα παιδιά μαθαίνουν να κάθονται ήσυχα και να συγκεντρώνονται
Βελτιώνεται η ικανότητα κατανόησης των γεγονότων
Τα παιδιά νιώθουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση επειδή ξέρουν ότι τα νοιάζονται και τα αγαπάνε.
Βελτιώνονται οι επικοινωνιακές δεξιότητες με αποτέλεσμα τα παιδιά να δημιουργούν πιο εύκολα φιλίες
Βελτιώνεται η μάθηση σε όλα τα επίπεδα γιατί ο εγκέφαλος εξασκείται να λαμβάνει και να επεξεργάζεται νέες πληροφορίες
Ενθαρρύνεται και καλλιεργείται η φαντασία και η δημιουργικότητα
Βελτιώνεται το λεξιλόγιο καθώς ανακαλύπτονται νέες λέξεις
Ελπινίκη
Κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερο να είσαι θεατής παρά αναγνώστης. Ο θεατής μπορεί να καταλάβει καλύτερα την ταινία παρά το βιβλίο που θα πρέπει να το ξαναδιαβάσει αν κάτι δεν έχει καταλάβει, πράγμα πολύ κουραστικό αν το βιβλίο έχει πολλές σελίδες. Την ταινία μπορούμε να πάμε να την δούμε με την παρέα μας ενώ το βιβλίο πρέπει να το διαβάσεις μόνος σου. Στην ταινία μπορείς να αφιερώσεις 2-3 ώρες ενώ το βιβλίο είναι πιο χρονοβόρο. Σίγουρα τα πλεονεκτήματα είναι πάρα πολλά και κυρίως η παρέα είναι καλύτερη από τη μοναχικότητα.
Μάρθα
Οι ταινίες είναι πιο γρήγορες, διασκεδαστικές και συνήθως δεν είναι βαρετές. Ξεχνάς πιο εύκολα τι λένε τα βιβλία, όχι όμως και όσα είδες στις ταινίες, που τις βλέπεις και μαζί με τους φίλους σου, κάτι που είναι πολύ ωραίο.
Φίλιππος
Προτιμώ να είμαι θεατής και όχι αναγνώστης διότι καθώς βλέπω την ταινία, τα συναισθήματά μου γίνονται πιο έντονα. Νιώθω αγωνία, θαυμασμό ή λύπη. Συμμετέχω με το νου μου στην εξέλιξη της υπόθεσης του έργου. Παρόλο που διαβάζοντας ένα βιβλίο καλλιεργείται η φαντασία σου, στο χώρο του κινηματογράφου η εναλλαγή εικόνας και ήχου μας συναρπάζουν. Αξιοσημείωτο επίσης είναι πως πολλές φορές οι σκηνοθέτες μιας ταινίας, που είναι βασισμένη σε ένα βιβλίο, διαφοροποιούν το σενάριό τους με αποτέλεσμα και οι δυο ομάδες (θεατές και αναγνώστες) να προβληματίζονται.
Ελένη
Η σχέση μου με τη Λογοτεχνία
Από μικρή, η σχέση μου με τη Λογοτεχνία ήταν αρκετά καλή. Καθημερινά, η μαμά μου μού διάβαζε ένα παραμύθι ανάλογα με τα ενδιαφέροντά μου. Μεγαλώνοντας η σχέση μου με τα βιβλία εξελίσσεται. Κάθε βιβλίο που διαβάζω τώρα πια θέλω να το αναλύω και να ψάχνω στοιχεία για το συγγραφέα. Οι κοντινοί μου άνθρωποι συνηθίζουν να με φωνάζουν «βιβλιοφάγο» μιας και διαβάζω πάρα πολλά λογοτεχνικά βιβλία, όταν έχω ελεύθερο χρόνο. Αγαπημένη μου συλλογή είναι η «Κλασσική Λογοτεχνία» για παιδιά και πιο συγκεκριμένα η «Μαύρη Καλλονή» και οι «Μικρές κυρίες». Ιδιαίτερη προτίμηση όμως έχω στη συγγραφέα Άλκη Ζέη και στο έργο της «Το καπλάνι της βιτρίνας», το οποίο ενώ το έχω διαβάσει αρκετές φορές, πάντα το ξαναδιαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση. Θα ήθελα να είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ασχολούμαι με κάτι που τόσο πολύ αγαπώ: το διάβασμα.
Μαριάννα
Το βιβλίο είναι για μένα κάτι απόλυτα ταυτισμένο με τη ζωή μου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κάποιο βιβλίο συνοδεύει την καθημερινότητά μου. Στα μικρά μου χρόνια, πριν ακόμα πάω σχολείο, πριν αρχίσω να διαβάζω, ξεφύλλιζα τα βιβλία που συνήθως μου αγόραζε η μητέρα μου. Όλα τα παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά, όσα είχε γράψει ως τότε, είχαν περάσει και ξαναπεράσει από τα χέρια μου. Το αγαπημένο μου, μάλιστα, ήταν «Το παπάκι που δεν του άρεσαν τα ποδαράκια του» γιατί ήταν κίτρινα και ήθελε άλλο χρώμα ποδαράκια και τελικά τα κατάφερε αγοράζοντας ένα ζευγάρι μπλε βατραχοπέδιλα. Αργότερα, στο Δημοτικό, τα μυθιστορήματα της Ζωρζ Σαρή, της Πηνελόπης Δέλτα και της Άλκης Ζέη γέμιζαν τον ελεύθερο χρόνο μου με ιστορίες και περιπέτειες που με μετέφεραν σε άλλες εποχές, σ’ άλλες κοινωνίες. Εκεί γνώριζα ανθρώπους μικρούς και μεγάλους με διάφορα χαρακτηριστικά που ο καθένας κουβαλούσε τη δική του αλήθεια. Έτσι κάπως συνεχίζεται η ιστορία της σχέσης μου με το βιβλίο. Είναι μια σχέση αγάπης γι’ αυτό βρίσκεται πάντα δίπλα μου και περιμένει υπομονετικά να βρω χρόνο να ασχοληθώ μαζί του. Αλλά και εγώ πάντα καταφέρνω να ξεκλέβω λίγο χρόνο μέσα στην εβδομάδα για να απολαύσω τις όμορφες ιστορίες που μου αφηγείται.
Δήμητρα Κ.
Η πρώτη φορά που διάβασα ένα λογοτεχνικό βιβλίο ήταν όταν ήμουν οκτώ χρονών. Εντυπωσιάστηκα και έτσι άρχισα να διαβάζω όλο και πιο συχνά, όλο και περισσότερα βιβλία. Μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσει να διαβάζω και να μαθαίνω καινούρια πράγματα μέσα από τα βιβλία. Διαβάζοντας περνώ το χρόνο μου δημιουργικά και ευχάριστα. Δεν νομίζω πως κάποτε θα σταματήσω να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία.
Μαρία Ηλ.
Η σχέση μου με τη λογοτεχνία είναι αρκετά στενή. Η λογοτεχνία κάνει τους ανθρώπους πλούσιους. Πλουτίζει το λεξιλόγιό μας, βελτιώνει το λόγο μας και μας βοηθάει να έχουμε κριτική σκέψη. Αφιερώνω αρκετό χρόνο διαβάζοντας βιβλία γιατί με κάνουν να περνάω ευχάριστα και με ξεκουράζουν.
Μάρθα
Ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία στην ηλικία των επτά ετών και απορώ με τον εαυτό μου που δεν άρχισα νωρίτερα. Κατά κύριο λόγο μου αρέσει να διαβάζω βιβλία περιπέτειας, αλλά αρκετά συχνά νιώθω και μια έλξη προς τους κλασικούς.
Διαβάζω βιβλία για διάφορους λόγους. Μέσα από αυτά μαθαίνω πράγματα που αγνοούσα. Με εκνευρίζουν τα κακογραμμένα βιβλία και αυτά που δεν έχουν συνοχή στη γραφή. Με τη Λογοτεχνία ως σχολικό μάθημα δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις και αυτό επειδή είμαι πολύ επιλεκτική με αυτό που διαβάζω κι αν δεν με ικανοποιεί, το ξεπερνάω. Αυτό συμβαίνει με τα κείμενα του βιβλίου. Το αίσθημα που μου περνάει το διάβασμα είναι μοναδικό. Παρόλο που ξέρω ότι μόνη μου δεν είμαι αρκετή για τον κόσμο, το διάβασμα μου χαρίζει αυτή τη λύτρωση και νιώθω ότι είμαι παραπάνω από αρκετή για αυτόν.
Βασιλική
Τον θαυμαστό κόσμο της λογοτεχνίας με βοήθησε να ανακαλύψω η μαμά μου, που και η ίδια λατρεύει τα βιβλία. Η μητέρα μου μού αγόραζε και συνεχίζει να μου παίρνει βιβλία για να διαβάζω. Στην αρχή βέβαια, καθώς ήμουν αρκετά μικρή και πολλές φορές ήταν λίγο δύσκολο να τα κατανοήσω, μου τα διάβαζε αυτή και μου έλυνε τις απορίες μου. Μ’ αυτό τον τρόπο το διάβασμα γινόταν πιο εύκολο και ευχάριστο. Συνήθως μου τα διάβαζε το βράδυ για να αποκοιμηθώ ή το μεσημέρι μετά το σχολείο, όταν δεν είχα διαβάσματα.
Όμως, εδώ και πέντε χρόνια διαβάζω μόνη μου. Είναι ένας πολύ διασκεδαστικός τρόπος να περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου. Καθώς όμως μεγαλώνω και τα μαθήματα και οι δραστηριότητες αυξάνονται, δεν προλαβαίνω να διαβάζω. Στις διακοπές όμως των Χριστουγέννων και του Πάσχα, καθώς και το καλοκαίρι, περνάω αρκετό χρόνο διαβάζοντας βιβλία. Μου αρέσει πολύ να κάθομαι μπροστά από το τζάκι τις κρύες μέρες του χειμώνα και τις βροχερές μέρες του καλοκαιριού διαβάζοντας.
Γενικά, έχω ασχοληθεί με πολλά βιβλία. Μου αρέσουν περισσότερο τα λογοτεχνικά που είναι περιπετειώδη καθώς μου τραβούν το ενδιαφέρον. Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι: «Ο θησαυρός της Βαγίας» της Ζωρζ Σαρή, «Το καπλάνι της βιτρίνας» της Άλκης Ζέη, η «Τζέιν Έυρ» της Σαρλότ Μπροντέ, «Ο τελευταίος των Μοϊκανών» του Κούπερ, «Οι περιπέτειες του Τομ Σόγερ» του Μαρκ Τουαίν, «Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά» της Στόου και «Με οικογένεια» του Ε. Μαλό.
Η Λογοτεχνία έχει γίνει κομμάτι της ζωής μου και θα συνεχίσω να διαβάζω όσα περισσότερα βιβλία μπορώ!
Μαριλέτα
ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Παραμύθι χωρίς όνομα, Πηνελόπη Δέλτα
Έτοιμος από καιρό, Βαγγέλης Ηλιόπουλος
Χωρίς την ειρήνη… τι; Αντώνης Δελώνης
Ο κόσμος της Σοφίας, Γιόστεγ Γκάαρντερ
Η Μόμο, Μίκαελ Έντε
Ο καλός στρατιώτης Σβέικ, Χάσεκ Γιάροσλαβ
Πολύχρωμες αφηγήσεις, Άντον Τσέχωφ
Έμμα, Τζέην Όστεν
Το κάλεσμα της άγριας φύσης, Τζακ Λόντον
Το θεώρημα του παπαγάλου, Ντένι Γκετζ
Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα, Μαρκ Χάντον
Παπαλάνγκι, Έρικ Σόερμαν
Με λένε Μαλάλα, Malala Yousafzai
Η βαλίτσα της Χάνα, Λέβιν Κάρεν
Πώς ένα γιλέκο έκανε το γύρο του κόσμου, Korn Wolfrang
Τα πορτρέτα του Φαγιούμ, Σοφία Γιαλουράκη
Η Αλφαβήτα της εφηβείας, Μάγια Δεληβοριά
Κάποτε ο κυνηγός, Ελένη Σαραντίτη
Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς, Μαρούλα Κλιάφα
Αλλάζει πουκάμισο το φίδι, Κώστας Ακρίβος
ΗΜΑΣΤΑΝ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΚΕΙ
Σε μια μεγάλη «γιορτή» πνευματικής δημιουργίας και καλλιτεχνικής έκφρασης εξελίχθηκε το 2ο (οκταήμερο) Μαθητικό Φεστιβάλ Πολιτισμού και Τέχνης 2016, που διοργάνωσε η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας διά της Υπεύθυνης Πολιτιστικών Θεμάτων κ. Ισμήνης Καβαλλάρη σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Πατρέων και την Εφορεία Αρχαιοτήτων Αχαΐας-Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών. Το 2ο Μαθητικό Φεστιβάλ Πολιτισμού 7 Τέχνης διεξήχθη υπό την αιγίδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας.
Το 2ο Μαθητικό Φεστιβάλ Πολιτισμού & Τέχνης, που πραγματοποιήθηκε τις ημέρες 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24 Ιουνίου 2016, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία σε συμμετοχές και ανταπόκριση από τον κόσμο, περιελάμβανε παράλληλες παρουσιάσεις πολιτιστικών προγραμμάτων σε 2 χώρους του Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών:
1) Στον αύλειο χώρο του μουσείου, σε υπαίθρια θεατρική σκηνή:
θεατρικές παραστάσεις, μουσικοχορευτικά δρώμενα και ψηφιακές ερευνητικές παρουσιάσεις.
500 μαθητές σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Αχαΐας και 100 εκπαιδευτικοί από 30 σχολεία εργάστηκαν συλλογικά και παρουσίασαν 40 πολιτιστικά προγράμματα σχολικών δραστηριοτήτων που εκπόνησαν ποιοτικά κατά το σχολικό έτος 2015-2016.
2) Σε αίθουσα του μουσείου: Εκπαιδευτική έκθεση εφηβικής δημιουργικότητας.
400 μαθητές σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Αχαΐας και 70 εκπαιδευτικοί από 27 σχολεία παρουσίασαν 33 πολιτιστικά προγράμματα που περιελάμβαναν φωτογραφία, εικαστικές δημιουργίες, κόμικς, κατασκευές, δημιουργική γραφή ποίησης, κινηματογράφο, φιλαναγνωσία, σχολική εφημερίδα και περιοδικό, ερευνητικές εργασίες σε κοινωνικά θέματα, τεχνολογικές δημιουργίες.
Οι λέξεις που χαρακτήρισαν αυτή τη γιορτή είναι «Νιώθω», «Απολαμβάνω», «Εκφράζομαι», «Βιώνω», «Χαίρομαι», «Δημιουργώ». Όλοι, μαθητές – εκπαιδευτικοί – γονείς – επισκέπτες – τοπικοί φορείς, αισθανθήκαμε περήφανοι για τα σχολεία μας και τη δημιουργικότητά τους σε καιρούς δύσκολους, καθώς αναδείχθηκε η πολιτιστική και κοινωνική ταυτότητα του σχολείου.
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στους/στις: Μαθητές/μαθήτριες που δημιούργησαν πολιτιστικά έργα, Υπεύθυνους/-ες εκπαιδευτικούς που υποστήριξαν με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά, Διευθυντές/ντριες των σχολείων που στήριξαν έμπρακτα τη συμμετοχή του σχολείου τους στο 2ο Μαθητικό Φεστιβάλ Πολιτισμού & Τέχνης και το άνοιγμα του σχολείου τους στην κοινωνία. Επίσης, θερμές ευχαριστίες στους 3.000 παρευρεθέντες στο μαθητικό φεστιβάλ: Σε στελέχη της εκπαίδευσης, της Περιφέρειας, του Δήμου Πατρέων και Αιγιάλειας, εκπαιδευτικούς, γονείς, και γενικότερα στους επισκέπτες που τίμησαν με την παρουσία τους το 2ο μαθητικό Φεστιβάλ Πολιτισμού & Τέχνης, επιβραβεύοντας με το χειροκρότημα τις εθελοντικές πολιτιστικές δράσεις των μαθητών και των εκπαιδευτικών.
Το σχολείο μας συμμετείχε στο φεστιβάλ με το Πολιτιστικό Πρόγραμμα:
«Διαβάζουμε βιβλία για τα βιβλία», λέσχη ανάγνωσης και εργαστήρι δημιουργικής γραφής
Ένας σύντομος απολογισμός για τη λειτουργία της Λέσχης Ανάγνωσης τη σχολική χρονιά 2015-2016
Κατά τη διάρκεια της χρονιάς και στις συναντήσεις μας, διαβάσαμε βιβλία που είχαν ως θέμα τους βιβλία και βιβλιοθήκες, συγγραφείς και αναγνώστες.
Συζητήσαμε γι’ αυτά, έγιναν πηγή έμπνευσής μας για εικαστικές δημιουργίες και χειροποίητες κατασκευές.
Κάναμε απόπειρες δημιουργικής γραφής και γράψαμε παραμύθια.
Παίξαμε παιχνίδια ρόλων.
Επισκεφθήκαμε πραγματικά και εικονικά βιβλιοθήκες.
Γνωρίσαμε συγγραφείς, τις χώρες και τις ουτοπίες τους.
Μάθαμε για την ιστορία της τυπογραφίας και της βιβλιοδεσίας από το Γουτεμβέργιο ως το e-book, για απαγορευμένα βιβλία και τη λογοκρισία.
Φωτογραφηθήκαμε αναζητώντας την ιδανική στάση για διάβασμα.
Θαυμάσαμε και σχολιάσαμε έργα τέχνης με θέμα την ανάγνωση.
Δημιουργήσαμε το δικό μας χώρο στην ιστοσελίδα του σχολείου μας.
Γίναμε εθελοντές και δωρίσαμε βιβλία.
Διασκεδάσαμε, γελάσαμε, ήρθαμε πιο κοντά.
Αγαπήσαμε τα βιβλία λίγο περισσότερο.
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2015-16
Η χρονιά που πέρασα στη λέσχη ανάγνωσης ήταν δημιουργική, ευχάριστη και εποικοδομητική. Έμαθα πολλά πράγματα για τη Λογοτεχνία, διάβασα πολύ ωραία βιβλία και έκανα νέους φίλους. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία!!!
Μαρία Πρίντζιου
Φέτος στη λέσχη ανάγνωσης πέρασα πολύ ωραία. Κάναμε ευχάριστες δραστηριότητες και ασχοληθήκαμε με γνωστούς συγγραφείς και βιβλία, κάτι που με παρότρυνε να διαβάζω και εγώ περισσότερα βιβλία.
Σοφία Φίλη
Συμμετείχα για δεύτερη φορά στη λέσχη ανάγνωσης του σχολείου μας και βίωσα πάλι μια μοναδική και δημιουργική εμπειρία. Πιστεύω ότι αυτό που με παρακίνησε να μπω στη λέσχη φέτος ήταν το πρωτότυπο θέμα της. Έτσι, διάβασα πολύ ωραία βιβλία, που ουσιαστικά μιλούσαν για τα βιβλία, μέσα από την έξυπνη υπόθεση και πλοκή τους. Είτε διάβαζα για έναν άνθρωπο που μπορούσε με τη δύναμη της φωνής του να σαγηνεύσει ήρωες βιβλίων και να τους μεταφέρει στον κόσμο μας, είτε για έναν δύστυχο αναγνώστη που προσπαθούσε να δραπετεύσει από την ατελείωτη βιβλιοθήκη ενός πολύ παράξενου βιβλιοθηκάριου, πάντα έκλεινα το βιβλίο με την αίσθηση πως μου είχαν χαρίσει αξέχαστες στιγμές απόλαυσης και φαντασίας. Τα βιβλία με ώθησαν επίσης στο να κατασκευάσω πράγματα που ποτέ δεν φανταζόμουν και στο να γίνω κατά κάποιον τρόπο κι εγώ συγγραφέας και να γράψω τα δικά μου κείμενα. Από όλες τις απόψεις, η λέσχη ανάγνωσης μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις!!!
Λάμπρος Πρίντζιος
Τη φετινή χρονιά, είχα την τιμή να είμαι μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης του σχολείου μας. Εκεί, με υπεύθυνη την κ. Παναγιωτοπούλου, γίναμε όλοι μια ομάδα. Περνούσαμε την ώρα μας είτε κάνοντας πολλά δημιουργικά πράγματα είτε μαθαίνοντας κάτι καινούριο. Μακάρι να είμαι μέλος της Λέσχης και στις επόμενες τάξεις του Γυμνασίου.
Μαρία Ηλιοπούλου
Η πρώτη μου χρονιά στη λέσχη ανάγνωσης ήταν απίστευτη! Παρόλο που διάβασα λίγα βιβλία μου άρεσε πολύ. Φωτογραφηθήκαμε, παίξαμε, μάθαμε ενδιαφέροντα πράγματα και όλα αυτά με γέλιο και χαρά μαζί με μια καταπληκτική καθηγήτρια, την κ. Παναγιωτοπούλου!
Αντονέτα Λέκαϊ
Η φετινή χρονιά ήταν η καλύτερη των τριών γυμνασιακών μου χρόνων. Ένα από τα πράγματα που την έκαναν ξεχωριστή ήταν η συμμετοχή μου στη λέσχη ανάγνωσης. Κάναμε πολλά πράγματα, αλλά το κυριότερο είναι ότι γίναμε καλύτεροι μέσα από τα βιβλία και τον εθελοντισμό. Χαρίσαμε χαμόγελα σε πολλά παιδιά και γελάσαμε και οι ίδιοι. Όσο μακριά κι αν πάω, δεν θα ξεχάσω ποτέ τη λέσχη και την κ. Παναγιωτοπούλου, που κατάφερνε πάντα να μας έχει σε εγρήγορση συνδυάζοντας τη μάθηση με τη διασκέδαση παρά την πολυάσχολη καθημερινότητά της. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσω κανένα από τα μέλη της λέσχης.
Κατερίνα Δρόλια
Η εμπειρία μου από τη λέσχη ανάγνωσης ήταν αρκετά καλή. Έμαθα να έχω περισσότερο ενδιαφέρον, να διαβάζω περισσότερα βιβλία και να τα αγαπώ πιο πολύ γιατί μου ανοίγουν τη φαντασία.
Ιωάννα Νικολακοπούλου
Είναι η πρώτη φορά που συμμετείχα σε μια λέσχη ανάγνωσης και ομολογώ ότι πέρασα πολύ ωραία. Κάναμε ωραίες δραστηριότητες με πολλή διάθεση:
Αναστασία Ευαγγελία Νικολακοπούλου
Στη λέσχη φέτος περάσαμε πολύ καλά. Γελάσαμε, παίξαμε, διαβάσαμε βιβλία, γνωρίσαμε καινούρια άτομα, δεθήκαμε μεταξύ μας και κάναμε εθελοντικές δράσεις.
Ηλίας Νικολακόπουλος
Πάει και φέτος αυτή η χρονιά! Πέρασε σαν σίφουνας και μαζί με αυτήν τέλειωσε και η πρώτη μου χρονιά στη λέσχη φιλαναγνωσίας. Μάζεψα πολλές εμπειρίες μέσα από τις οποίες πήρα πολλές καινούριες και ενδιαφέρουσες γνώσεις. Αυτό το πρόγραμμα μου έδωσε τη δυνατότητα να μπω στον κόσμο του βιβλίου και να καταλάβω πως κάθε ανάγνωση, ακόμα και η αίσθηση αφής του χαρτιού είναι μοναδική. Είχα τη δυνατότητα να γνωρίσω κάποια στοιχεία από τις ζωές περίφημων συγγραφέων. Τέλος κατάφερα να μοιραστώ την αγαπημένη μου ασχολία με κάποια άλλα παιδιά. Οι στιγμές ήταν υπέροχες και πραγματικά χάρηκα που μπορέσαμε να υλοποιήσουμε αυτήν μας την επιθυμία. Ευχαριστώ την κυρία μου, που μου πρόσφερε αυτές τις αξέχαστες στιγμές και τους συμμαθητές μου για την ζεστασιά που με περιέβαλλαν κατά την είσοδό μου στη μικρή μας ομάδα.
Καλό καλοκαίρι!
Αγγελική Παναγοπούλου
Φέτος στη λέσχη έμαθα ιδιαίτερα και διαφορετικά πράγματα. Γνώρισα καινούριους συγγραφείς και διάβασα διάφορα είδη βιβλίων.
Βασιλική Φραγκούλη
Στη λέσχη ανάγνωσης, που πήγα φέτος για πρώτη φορά, μου άρεσε που περίπου δεκαπέντε άτομα δουλεύαμε μαζί σαν ομάδα. Η καλύτερη μέρα στη λέσχη ήταν εκείνη που βγάζαμε φωτογραφίες σε διάφορες στάσεις με τα βιβλία μας. Επίσης μου άρεσε να ζωγραφίζω κάτι από όσα κάναμε κάθε φορά. Αν του χρόνου λειτουργήσει η λέσχη, θα ξαναπάω σίγουρα
Πέτρος Τατάζη
Φέτος στη λέσχη ανάγνωσης περάσαμε πολύ όμορφα. Διαβάσαμε βιβλία και τα παρουσιάσαμε και στους άλλους και κάναμε διάφορες εργασίες. Ιδιαίτερα μου άρεσε που βγάζαμε φωτογραφίες με τα βιβλία κάνοντας διάφορες κινήσεις ώστε οι φωτογραφίες να είναι ωραίες, αλλά και πολύ αστείες. Η πιο ωραία για μένα ήταν εκείνη που υποτίθεται θα κάναμε σουτ το βιβλίο. Αυτές ήταν οι εντυπώσεις μου και του χρόνου πιστεύω να αποκτήσω περισσότερες κάνοντας και άλλα πράγματα.
Σωτήρης Σωτηρόπουλος
Στη λέσχη μου άρεσε που είχα φίλους και κάναμε πλάκες και η τελική παρουσίαση. Ήταν μια διασκεδαστική εμπειρία και θα πάω και του χρόνου.
Φίλιππος Γαρταγάνης
Από την αρχή της χρονιάς, μόλις έμαθα ότι υπάρχει λέσχη ανάγνωσης στο σχολείο μου, ενθουσιάστηκα γιατί από μικρή μου άρεσαν τα βιβλία. Έτσι έγινα μέλος της λέσχης, όπου διαβάζαμε βιβλία, τα σχολιάζαμε, συζητούσαμε πολύ γι’ αυτά με σκοπό όσα βιβλία δανειζόμαστε για να διαβάσουμε, να περάσουν από τα χέρια όλων των μελών. Μου άρεσε πολύ που επισκεφθήκαμε το «Χαμόγελο του παιδιού», παίξαμε και γίναμε φίλοι με τα μικρά παιδιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όλες αυτές τις Τρίτες στη βιβλιοθήκη.
Νεφέλη Καρβέλα
Η εμπειρία μου από την πρώτη χρονιά που συμμετείχα στη Λέσχη Ανάγνωσης του σχολείου μου ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστή. Γνώρισα καινούρια παιδιά από το σχολείο μου με τα οποία έχουμε ένα κοινό: την αγάπη μας για τα βιβλία. Η αγάπη αυτή, όμως, διαφέρει από παιδί σε παιδί. Ο καθένας μας αγαπάει τα βιβλία με το δικό του μοναδικό τρόπο. Άκουσα διαφορετικές ιδέες και απόψεις σε πολλά θέματα. Επίσης γνώρισα καινούριους συγγραφείς και βιβλία. Τέλος μου άρεσαν οι δράσεις όπως η επίσκεψή μας στο χαμόγελο του παιδιού κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθήσαμε να μεταδώσουμε την αγάπη μας για τα βιβλία στα μικρά παιδιά.
Δήμητρα Νικολοπούλου
Αν και ξεκίνησα να πηγαίνω στη λέσχη τον Δεκέμβριο, μετά από παρότρυνση της «κολλητής» μου, προσαρμόστηκα γρήγορα γιατί αμέσως συμμετείχα σε μια επίσκεψη στο «Χαμόγελο του παιδιού». Κάναμε τα μικρά παιδιά χαρούμενα με το μαγικό κουτί, γεμάτο δώρα-βιβλία, που τους χαρίσαμε και τα παραμύθια, που τους αφηγηθήκαμε. Πιο πλούσιοι γίναμε και εμείς με την προσφορά μας.
Χωρίς να το καταλάβουμε κύλησε ο χρόνος με τις συναντήσεις μας και έφτασε ο Μάιος και οι εξετάσεις. Καθώς η λέσχη τελείωνε τις εργασίες της, μερικά παιδιά στενοχωρηθήκαμε γιατί κάποια μέλη θα έφευγαν οριστικά, αφού φοιτούσαν στην Γ’ τάξη. Ελπίζω του χρόνου να συνεχίσουμε με τους νέους μαθητές που θα έρθουν στο σχολείο.
Φανή Μητροπούλου
Η λέσχη για μένα αποτέλεσε μια όμορφη εμπειρία. Γνώρισα καλύτερα τον κόσμο του βιβλίου. Ήμασταν μια ομάδα παιδιών κυρίως της Α’ και της Β’ τάξης, που με την κυρία Παναγιωτοπούλου αναλύαμε λογοτεχνικά κείμενα και κάναμε σχετικές δραστηριότητες. Ήταν ώρες ευχάριστες για μένα: αγάπησα το βιβλίο και την ανάγνωση, εμπλούτισα τις γνώσεις μου. Επίσης, πράγμα πρωτόγνωρο για μένα, διάβασα τρία λογοτεχνικά βιβλία.
Ευχαριστώ την καθηγήτριά μου και τους συμμαθητές μου. Τα λέμε του χρόνου.
Καλό καλοκαίρι.
Θανάσης Γκοτσόπουλος
Κοιτάζοντας αυτόν τον ιδιαίτερο, κατά τη γνώμη μου, πίνακα ζωγραφικής, μπορώ να τον ερμηνεύσω με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Το τοπίο μου δίνει την αφορμή να ξεφύγω από τα πλαίσια της λογικής και να το περιγράψω με βάση τη φαντασία μου. Απλώνεται μπροστά μου ένα θλιβερό και μουντό τοπίο. Δεν υπάρχει κανένα σημείο ζωής στη φύση. Τριγύρω δεν υπάρχει καθόλου πράσινο. Τα πάντα είναι ξερά. Ακόμα και τα φύλλα των δέντρων είναι πεσμένα στο έδαφος.
Παρατηρώντας την ανθρώπινη φιγούρα, σκέφτομαι χίλια δυο πράγματα για τους λόγους που έχουν φέρει τον άνδρα σε ένα τέτοιο μέρος. Βλέποντας την κλίση που έχει πάρει το κεφάλι του, μου δίνει την εντύπωση ότι σε όλη του τη ζωή είναι με ένα βιβλίο στο χέρι. Έτσι έχει υιοθετήσει, πλέον, αυτή τη στάση ακόμα κι όταν περπατάει. Ίσως, πάλι, συνδέοντας το συγκεκριμένο τοπίο με το μεγάλο, βαρύ βιβλίο που έχει στο κεφάλι του, να έχει τόσες πολλές γνώσεις και να ξέρει πράγματα «απαγορευμένα» και αυτό να τον έχει στενοχωρήσει ιδιαίτερα. Μια άλλη σκέψη μου είναι ότι μπορεί να διαβάζει κάποιο βιβλίο στο σπίτι του και έχει απορροφηθεί τόσο που έχει «μπει» στον κόσμο του βιβλίου και έχει μεταφερθεί σε ένα από τα τοπία του.
Αυτός ο πίνακας είναι παράξενος και όμορφος, αλλά μου προκαλεί θλίψη και λύπηση για τον εικονιζόμενο άνδρα.
Δήμητρα Νικολοπούλου
Είπαν για τα βιβλία
Επιλογή-μετάφραση: Μαρία Τσάκος
«Τόσα πολλά βιβλία, τόσο λίγος χρόνος».
― Frank Zappa
«Εκτός του σκύλου, το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Εντός του σκύλου είναι θεοσκότεινα και άντε να διαβάσεις».
― Groucho Marx, The Essential Groucho: Writings For By And About Groucho Marx
« Καλοί φίλοι, καλά βιβλία και μια αποκοιμισμένη συνείδηση: αυτή είναι η ιδανική ζωή».
― Mark Twain
«Πάντοτε φανταζόμουν τον παράδεισο ως κάτι που μοιάζει με βιβλιοθήκη».
― Jorge Luis Borges
«Βρίσκω την τηλεόραση πολύ εκπαιδευτική: Κάθε φορά που κάποιος την ανοίγει, πάω σε άλλο δωμάτιο και διαβάζω».
― Groucho Marx
«Αν διαβάζεις μόνο τα βιβλία που διαβάζουν όλοι οι άλλοι, θα σκέφτεσαι και όπως σκέφτονται όλοι οι άλλοι».
― Haruki Murakami, Norwegian Wood
«Δεν υπάρχει πιο αφοσιωμένος φίλος απ’ το βιβλίο».
― Ernest Hemingway
«Κλασικό είναι ένα βιβλίο που όλοι υμνούν μα κανείς δε διαβάζει».
― Mark Twain
«Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα είναι εκείνα που τον βάζουν να δει κατάματα τη ντροπή του».
― Oscar Wilde
«Μη διαβάζετε, όπως τα παιδιά, για διασκέδαση, ή με σκοπό τη μάθηση, όπως οι φιλόδοξοι άνθρωποι. Όχι, διαβάστε για να ζήσετε».
― Gustave Flaubert
«Υπάρχουν και χειρότερα εγκλήματα από το να καις βιβλία. Ένα από αυτά είναι το να μην τα διαβάζεις».
― Joseph Brodsky
«Από τη στιγμή που πήρα το βιβλίο σου στα χέρια μου ως την ώρα που το άφησα κάτω, χτυπιόμουν στα γέλια. Κάποια στιγμή σκοπεύω και να το διαβάσω».
― Groucho Marx
«Όσοι βρίσκουν άσχημα νοήματα σε όμορφα πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι γοητευτικοί. Αυτό είναι ελάττωμα. Αυτοί που βρίσκουν όμορφα νοήματα σε όμορφα πράγματα είναι οι καλλιεργημένοι. Γι’ αυτούς υπάρχει ελπίδα. Είναι οι εκλεκτοί στους οποίους τα όμορφα πράγματα σημαίνουν μόνο Ομορφιά. Δεν υπάρχουν ηθικά και ανήθικα βιβλία. Τα βιβλία είναι είτε καλογραμμένα είτε κακογραμμένα. Αυτό είναι όλο».
― Oscar Wilde, The Picture of Dorian Gray
«Κάνω πράγματα όπως το να μπω σ’ ένα ταξί και να πω: “Στη βιβλιοθήκη και κάνε γρήγορα”».
― David Foster Wallace, Infinite Jest
«Αν καταλήξεις με κάποιον στο σπίτι του και δεις πως δεν έχει βιβλία, μην κοιμηθείς μαζί του».
― John Waters
«Υπάρχουν βιβλία των οποίων το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι μακράν τα καλύτερα σημεία τους».
― Charles Dickens, Oliver Twist
«Τα πάντα στον κόσμο υπάρχουν για να καταλήξουν ως βιβλίο».
― Stéphane Mallarmé
«Ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι που σπάζει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας».
― Franz Kafka
«Αποκτώντας τη συνήθεια να διαβάζεις, χτίζεις για σένα τον ίδιο ένα καταφύγιο από όλες σχεδόν τις δυστυχίες της ζωής».
― W. Somerset Maugham, Books and You
«Χωρίς λέξεις, χωρίς τη συγγραφή και χωρίς τα βιβλία δε θα υπήρχε ιστορία, δε θα μπορούσε να υπάρχει και αντίληψη της ανθρωπότητας».
― Hermann Hesse
«Τα παραδοσιακά βιβλία απειλούνται από την ύπαρξη του Kindle όσο και οι απλές σκάλες από την ύπαρξη των κυλιόμενων».
― Stephen Fry
«Τα καλύτερα βιβλία… είναι εκείνα που σου λένε αυτό που ήδη γνωρίζεις
― George Orwell, 1984
https://dimartblog.com/2013/04/23/books-and-roses-sant-jordi-1/
Γιατί φτιάξαμε τη λέσχη ανάγνωσης;
Ίσως την απάντηση την πάρετε στο παρακάτω βίντεο
www.youtube.com/watch?v=HGAmyrAaSKA
ή στο παρακάτω κείμενο
"Τα βιβλία αλλάζουν το πεπρωμένο των ανθρώπων.
Κάποιοι διάβασαν τον Τίγρη της Μαλαισίας κι έγιναν καθηγητές λογοτεχνίας σε μακρινά πανεπιστήμια.
Ο Σιντάρτα οδήγησε στον ινδουισμό δεκάδες χιλιάδες νέους,
ο Χέμινγουεϊ τους έκανε αθλητές,
ο Δουμάς αναστάτωσε τη ζωή χιλιάδων γυναικών
και ουκ ολίγες σώθηκαν από την αυτοκτονία χάρη στα βιβλία μαγειρικής."
"ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΠΙΤΙ" Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες, εκδόσεις Πατάκη (σελίδα 11)
ή σ' αυτό το βίντεο www.youtube.com/watch?v=isrTkOWjLJU
Τι μπορείς να κάνεις με ένα βιβλίο;
Οι απαντήσεις εδώ: https://storybird.com/books/-13117/?token=mqqrk2bkjk
Τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης:
Δρόλια Κατερίνα, Πρίντζιος Λάμπρος, Σακελλάρη Ηλιάννα, Φίλη Σοφία,
Νικολακόπουλος Ηλίας, Νικολακοπούλου Αναστασία Ευαγγελία,
Νικολακοπούλου Ιωάννα, Παναγοπούλου Αγγελική, Πρίντζιου Μαρία,
Φραγκούλη Βασιλική, Γαρταγάννης Φίλιππος, Γκοτσόπουλος Θάνος,
Ηλιοπούλου Μαρία, Καρβέλα Νεφέλη, Κουφόπουλος Δήμήτρης,
Λέκαϊ Αντονέτα, Μητροπούλου Φανή, Νικολοπούλου Δήμητρα,
Σωτηρόπουλος Σωτήρης, Τατάζη Πέτρος
υπεύθυνη καθηγήτρια: η φιλόλογος Παναγιωτοπούλου Ελένη
Γιατί να διαβάζει λογοτεχνία ένα παιδί;
ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ
Ένα κείμενο για όλα τα παιδιά!
Γιατί να θέλει να πολεμήσει με τον Ιβανόη, ή τον Ντ’ Αρτανιάν εναντίον όλων των κακών, ύπουλων εχθρών του κόσμου;
Γιατί να θέλει, όπως ο Πήτερ Παν να πετάξει στον ουρανό ή να πηδήξει με τη Μαίρη Πόππινς μέσα σε μια ζωγραφιά και να βρεθεί ξαφνικά στη χώρα του Ποτέ ή σ’ έναν υπέροχο κήπο με πιγκουίνους να του σερβίρουν παγωτό σοκολάτα;
Γιατί να κοιμηθεί στη γλυκιά αγκαλιά μιας αρκούδας, όπως ο Μόγλης σε εκείνη του Μπαλού, ή ν’ ανάψει φωτιά στο στομάχι μιας φάλαινας, όπως έκανε ο ψευτάκος ο Πινόκιο;
Γιατί να επιχειρήσει τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, ταξιδεύοντας σαν μικρός Φιλέας Φογκ, ακόμη και με αερόστατο, πάνω από επικίνδυνες, χιονισμένες βουνοκορφές;
Γιατί να ακούσει τις συμβουλές ενός πάνθηρα, ενός γρύλλου ή μιας μικρής νεράιδας που ακούει στο παράξενο όνομα Τίνκερ Μπελ;
Γιατί να θέλει να κονταροχτυπηθεί με ανεμόμυλους ή να καταδιώκει τον Μόμπυ Ντικ επί μήνες στις τρικυμισμένες θάλασσες;
Γιατί να βγει βόλτα στο δάσος με επτά νάνους ή να κρυφθεί στο καμπαναριό μιας μεγάλης εκκλησίας μ’ έναν καλοκάγαθο καμπούρη, που οι φίλοι του, κάτι παράξενα πέτρινα ανθρωπάκια, τον φωνάζουν Κουασιμόδο;
Γιατί να θέλει να φανταστεί ότι είναι ο Μικρός Πρίγκιπας, ο Σεβάχ ο θαλασσινός, ο Αλαντίν, η Σταχτοπούτα, ο Όλιβερ Τουίστ, ο Δον Κιχώτης, η Ποκαχόντας, η γοργόνα Άριελ, ο Χάρρυ Πότερ; Ότι μπορεί να συνομιλεί με αετούς, ιππόκαμπους, τίγρεις; Ακόμη και με φαντάσματα, ξωτικά και τζίνια;
Γιατί να θέλει ν’ ανακαλύψει το μυστικό που κρύβει βαθιά μέσα του καθώς τα μάτια του τρέχουν πάνω στις λέξεις του βιβλίου;
Ότι είναι ένα μοναδικό, υπέροχο παιδί, που όμοιό του δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά.
Που σ’ αυτόν τον νέο κόσμο που απλώνεται τώρα μπροστά του, όμορφο,
μυστηριώδη αλλά κι επικίνδυνο, όλα όσα έχει φανταστεί και θελήσει μπορεί να συμβούν, φτάνει να έχει τη δύναμη να συνεχίζει, όταν τελειώσει το διάβασμα, να είναι ο εαυτός του.
Που σημαίνει να δώσει κι αυτό μια μάχη, όπως όλοι οι ήρωες των βιβλίων του, εναντίον σε οτιδήποτε προσπαθεί να του αποδείξει ότι η ζωή είναι μια πληκτική, προβλέψιμη, πεζή ιστορία…
Ποτέ δεν είσαι μόνος με ένα βιβλίο κοντά σου.
Κάθε σελίδα μας θυμίζει μια μέρα του παρελθόντος, μας κάνει να ξαναζούμε τις συγκινήσεις που την είχαν γεμίσει. Ευτυχισμένες ώρες που γράφονται με κόκκινο μολύβι, δύσκολες ώρες που γράφονται με μαύρο…
Πού ήμουν εγώ τότε; Ποιος πρίγκιπας με αποκάλεσε φίλο του, ποιος ζητιάνος αδερφό του;…
Στη λογοτεχνία υπάρχουν πρόσωπα της φαντασίας στα οποία μπορεί να βρει κανείς ομοιότητες με εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία όπου αυτά εμφανίζονται.
Στην Αγγλία υπάρχουν τρία: ο Σέρλοκ Χολμς, ο Ρωμαίος και ο Ροβινσόνας.
Στην Ισπανία δύο: ο Δον Κιχότης και ο Δον Ζουάν.
Στη Γαλλία ένα: ο Ντ’ Αρντανιάν.
Η λέσχη «Δουμάς» ή Η σκιά του Ρισελιέ, Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε
Διαβάστε την ιστορία που γράψαμε όλοι μαζί και εικονογράφησε ο Πέτρος στην τελευταία μας συνάντηση πριν τις διακοπές. Ήδη τη στείλαμε στους μικρούς μας φίλους στο "Χαμόγελο του παιδιού"
Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει για το Πάσχα
https://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2011/04/Papadiamantis-Pasxalina.pdf
Δεν είναι πρώτη η Καθολική Εκκλησία με τον "Index librorum prohibitorum" που ανακάλυψε τη λογοκρισία και επέβαλε απαγορεύσεις στην κυκλοφορία βιβλίων, τον έλεγχο της σκέψης και της έκφρασης και την καταδίκη συγγραφέων και αναγνωστών. Από την Αρχαιότητα ήδη υπήρχαν φαινόμενα λογοκρισίας και μέχρι τις μέρες μας είναι μακρύς ο κατάλογος των βιβλίων και των συγγραφέων τους που κατηγορούνται, δικάζονται και καταδικάζονται για διάφορους σοβαρούς ή και αστείους λόγους. Οι ποινές ποικίλουν: από απλή απαγόρευση ως τα βιβλία στην πυρά ή την ηθική αλλά και σωματική εξόντωση των συγγραφέων τους. Χωρίς να αναλύουμε εδώ τους λόγους της λογοκρισίας, θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα που ξεπηδούν από την Ιστορία ή από τις σελίδες λογοτεχνικών βιβλίων.
Το βράδυ της 10ης Μαΐου του 1933, 70.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν στην πλατεία της Όπερας του Βερολίνου όπου φοιτητές με κάρα και φορτηγά κουβαλούσαν χιλιάδες βιβλία, μεταξύ αυτών έργα επιφανών γερμανών συγγραφέων, ποιητών και φιλοσόφων για να τα κάψουν.
Μπροστάρηδες οι φοιτητές
Το κάψιμο των βιβλίων οργανώθηκε από το ναζιστικό καθεστώς που ήθελε να «καθαρίσει» την πνευματική ζωή της ναζιστικής Γερμανίας από την «αντεθνική» ιδεολογία. 20.000 βιβλία συγγραφέων, όπως ο Χάινριχ Μαν, ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ ή ο Γιόαχιμ Τίνγκελνατς παραδόθηκαν στην πυρά. Η ίδια εικόνα επαναλήφθηκε και σε άλλες γερμανικές πόλεις, κυρίως σε πόλεις με πανεπιστήμια. Εκεί οι φοιτητές είχαν «καθαρίσει» από καιρό τις δημόσιες βιβλιοθήκες από βιβλία συγγραφέων και δημοσιογράφων με «εχθρική» προς το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς ιδεολογία. Ανάμεσά τους ειρηνιστές, σοσιαλιστές και εβραίοι συγγραφείς. Οι εργαζόμενοι στις βιβλιοθήκες, οι καθηγητές αλλά και ο φοιτητικός κόσμος δεν αντέδρασαν, ακόμη κι αν δεν συμμετείχαν ενεργά, σε αυτό που ο ξένος τύπος ονόμασε «Ολοκαύτωμα των Βιβλίων». Από την πυρά δεν γλύτωσαν ούτε τα βιβλία για παιδιά του Έριχ Κέστνερ, ο οποίος μάλιστα ήταν και αυτόπτης μάρτυρας της πυράς εκείνο το βράδυ στην πλατεία της Όπερας. «Βρισκόμουν μπροστά από το Πανεπιστήμιο, ανάμεσα σε φοιτητές, το άνθος του έθνους μας, με ναζιστικές στολές, και έβλεπα τα βιβλία μας να γίνονται παρανάλωμα του πυρός» έγραφε αργότερα
Έξοδος ή «γύψος»
Οι αντιδράσεις στο εξωτερικό ήταν έντονες. Ο συγγραφέας Χάινριχ Χάινε, βιβλία του οποίου κάηκαν, έγραφε αργότερα κάτι που αποδείχθηκε προφητικό: «Όπου καίνε βιβλία, στο τέλος θα κάψουν και ανθρώπους». Οι άνθρωποι του πνεύματος δεν μπορούσαν να μείνουν άλλο στη χώρα και έτσι άρχισε η έξοδος. Ο Τόμας Μαν, ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ και ο Λίον Φοϊχτβάνκερ γύρισαν τα νώτα τους στη ναζιστική Γερμανία. Στις χώρες της νέας εγκατάστασής τους άρχισαν να πολεμούν τους εθνικοσοσιαλιστές. Από το 1940 ο Τόμας Μαν, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ, κατήγγειλε το ναζιστικό καθεστώς από το BBC. «Είναι μια φωνή προειδοποίησης. Το να σας προειδοποιώ είναι μια μοναδική αποστολή που μπορεί να αναλάβει απέναντί σας ένας Γερμανός» είπε από τις συχνότητες του βρετανικού σταθμού
Όποιος δεν μπόρεσε να φύγει, όπως ο Έριχ Κέστνερ, μπήκε στο γύψο. Λογοκρισία και απαγόρευση έκδοσης των έργων του. Η πλειοψηφία των Γερμανών, ανθρώπων του πνεύματος και καθηγητών αποδέχθηκε σιωπηλά χωρίς καμιά αντίδραση την πυρά των βιβλίων, ορισμένοι μάλιστα την επιδοκίμασαν. Το πιο πικρό ήταν ότι στο κάψιμο της γερμανικής πνευματικής προσφοράς στην ανθρωπότητα συνέβαλαν με μεγάλο ενθουσιασμό φοιτητές.
Πηγή: https://www.skai.gr/news/culture/article/231691/san-simera-prin-apo-80-hronia-oi-nazistes-ekapsan-vivlia/#ixzz44V4pz9jI
Η σκηνή αποδίδεται μυθιστορηματικά στην "Κλέφτρα των βιβλίων" του Μάρκους Ζούσακ, ενώ ο Μπρεχτ αντιδρά με το παρακάτω ποίημα:
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Το κάψιμο των βιβλίων
Όταν διαταγή έβγαλε το καθεστώς να καούνε
σε δημόσιες πλατείες τα βιβλία που
περικλείνουν ιδέες ανατρεπτικές,
κι από παντού κεντρίζανε τα βόδια
να σέρνουν κάρα ολόκληρα
με βιβλία για την πυρά, ένας εξορισμένος
ποιητής, ένας απ’ τους καλύτερους,
διαβάζοντας των βιβλίων τον κατάλογο,
με φρίκη του είδε πως τα δικά του
τα είχανε ξεχάσει. Χίμηξε στο γραφείο του
με τις φτερούγες της οργής, κι έγραψε στους τυράννους ένα
γράμμα:
«Κάψτε με!» έγραφε με πένα ακράτητη, «κάψτε με!
Μ’ αφήσατε έξω! Δε μπορείτε να μου το κάνετε αυτό, εμένα!
Την αλήθεια δεν έγραφα πάντα στα βιβλία μου; Και τώρα
μου φερνόσαστε σα να ’μαι ψεύτης! Σας διατάζω:
Κάψτε με!»
(1938)
Στα 1953 ο Ρέι Μπράντμπερι δημοσιεύει το βιβλίο του "Φαρενάιτ 451"
Η υπόθεση εξελίσσεται σε μία φανταστική τεχνοκρατούμενη κοινωνία. Οι τοίχοι των σπιτιών των ανθρώπων είναι στην ουσία γιγαντοοθόνες που παίζουν σχεδόν ασταμάτητα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι φοράνε ακουστικά στα αυτιά τους, τις αχιβάδες, μέσω των οποίων ενημερώνονται συνεχώς για νέα και ειδήσεις. Γενικώς όλα είναι δομημένα έτσι ώστε ο κάθε άνθρωπος να βομβαρδίζεται αδιάκοπα από εξωτερικά ερεθίσματα και κατά συνέπεια να μην έχει χρόνο να σκεφτεί.
Ο ήρωας της ιστορίας αυτής, ο Γκάι Μόνταγκ είναι ένας πυροσβέστης. Μόνο που η δουλειά των πυροσβεστών σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο δεν είναι να σβήνουν τις πραγματικές φωτιές, αλλά να σβήνουν τις φωτιές του πνεύματος που κρύβουν μέσα τους τα βιβλία. Τα βιβλία είναι απαγορευμένα και όποιος έχει έστω και ένα στην κατοχή του κινδυνεύει, όχι μόνο να του κάψουν οι πυροσβέστες ολόκληρο το σπίτι μαζί με τα βιβλία, αλλά και να συλληφθεί. Ακριβώς αυτήν την δουλειά κάνει και ο ήρωας του βιβλίου, τρέχοντας στο άκουσμα του συναγερμού της πυροσβεστικής υπηρεσίας για να σπεύσει στο σπίτι του κάθε παράνομου που θα εντοπιστεί.
Το όνομα του βιβλίου, που μπορεί να φαίνεται περίεργο, έχει άμεση σχέση με το θέμα. Υποτίθεται ότι οι 451 βαθμοί της κλίμακας Φάρεναϊτ είναι η θερμοκρασία στην οποία καίγεται ένα βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα βιβλία έχουν απαγορευτεί και στην πορεία αποκαλύπτεται ότι δεν απαγορεύτηκαν από την μία στιγμή στην άλλη. Οι ίδιοι οι άνθρωποι παραμέρισαν τα βιβλία και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις και για την περαιτέρω νομική κατάργησή τους. Οι ρυθμοί της ζωής γίνονταν όλο και πιο γρήγοροι, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χρόνος για τα βιβλία. Το περιεχόμενο του κάθε βιβλίου συμπτύχθηκε ξανά και ξανά μέχρι που κατέληξε μερικές προφορικές φράσεις, αρκετά σύντομο δηλαδή ώστε να είναι εύπεπτο και να μην απαιτεί χρόνο.
Ο Μόνταγκ και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, είναι κατά βάθος δυστυχισμένοι. Φυσικά δεν το παραδέχονται, μάλλον δεν θέλουν καν να το συνειδητοποιήσουν και προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι είναι ευτυχισμένοι. Η ζωή τους είναι άδεια και ο καθένας προσπαθεί να καλύψει το κενό που νιώθει, απλά δεν μπορούν να το καλύψουν με κάτι ουσιαστικό. Και αυτό διότι απλώς δεν γνωρίζουν πια τι είναι σημαντικό στην ζωή, δεν είναι ικανοί να σκεφτούν καθώς σκέφτεται η τηλεόραση για αυτούς. Ακόμα και τα λόγια τους είναι λόγια κενά, μιλάνε χωρίς να λένε απολύτως τίποτα. Το όνειρο της Μίλτρεντ, της γυναίκας του Μόνταγκ, είναι να βάλει και τέταρτο τοίχο-οθόνη ώστε το δωμάτιο να είναι πλήρως καλυμμένο. Με τέτοιους τρόπους, κομψά και έμμεσα, ο συγγραφέας σατυρίζει φαινόμενα της δικής μας εποχής όπως ο υπερκαταναλωτισμός, το shopping therapy, η πλεονεξία και πολλά άλλα.
Κανένας δεν ακούει πια τον άλλον και κανένας δεν ασχολείται με τον άλλον. Οι χαρακτήρες από τις τηλεοπτικές εκπομπές είναι η οικογένεια του καθενός. Παρόλο που οι άνθρωποι ζούνε σε μία πόλη βιώνουν την απόλυτη μοναξιά. Φυσικά το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης στην ψυχολογία του ανθρώπου δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Αρκετοί άνθρωποι έχουν βρεί καταφύγιο από την δυστυχία τους στα χάπια, τόσοι πολλοί που το συνεργείο που κάνει τις πλύσεις στομάχου κατ οίκον τρέχει και δεν φτάνει. Πολλοί άνθρωποι για να εκτονωθούν μπαίνουν στο αυτοκίνητό τους και τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, χωρίς να πολυνοιάζονται για τους κινδύνους. Ο σεβασμός προς την ζωή, ακόμα την ανθρώπινη ζωή, έχει εκλείψει.
Η ιστορία του Φάρεναϊτ 451 ξεκινάει όταν ο Μόνταγκ γνωρίζει ένα παράξενο νεαρό κορίτσι, την Κλάρις. Παράξενο επειδή δεν φέρεται όπως η πλειονότητα του κόσμου, δηλαδή της αρέσει να περπατάει στην βροχή, να συζητάει με άλλους, να αναρωτιέται για ένα σωρό πράγματα, να αναζητάει το "γιατί" πίσω από κάθε ενέργεια και γενικότερα να σκέφτεται. Ο Μοντάγκ αρχίζει να επηρεάζεται από την Κλάρις, για την οποία αποτελεί ευχάριστη παρέα, καθώς είναι από τους λίγους που κάθεται να ασχοληθεί μαζί της και να την ακούει. Η Κλάρις καταφέρνει να βγάλει πράγματα που ο Μόνταγκ κρατούσε καλά κρυμμένα βαθιά μέσα του και τον κάνει να προβληματιστεί για την ζωή του. Είναι μάλλον η πρώτη φορά που ο Μόνταγκ σταματάει για να σκεφτεί.
Ένα από τα θέματα που θίγει πολύ εύστοχα ο Ρέυ Μπράντμπουρυ είναι η τάση των ανθρώπων να αποφεύγουν τα δυσάρεστα - μα πολλές φορές αναγκαία - και να θέλουν να ακούνε μόνο ευχάριστα. Το "πρέπει" και οι δυσκολίες που σφυρηλατούν ισχυρούς χαρακτήρες έχουν εξοβελιστεί και κυριαρχεί μόνο το "θέλω", η ευκολία και η ευχαρίστηση. Άλλο από τα πολλά επίκαιρα θέματα που αγγίζει ο συγγραφέας είναι η διαφορά των ξερών γνώσεων από την πραγματική γνώση. Όπως γράφει χαρακτηριστικά: "Παραγέμισέ τους από δεδομένα που δεν καίνε, στήριξέ τους τόσο ολότελα γεμάτους από "γεγονότα" που να νιώθουν παραφουσκωμένοι, αλλά εντελώς "ενήμεροι" από πληροφορίες".
Πέρα από όλα αυτά, το βιβλίο αυτό αποτελεί έναν ύμνο για την αξία του βιβλίου και δείχνει την σχέση που έχει με το επίπεδο της κοινωνίας και της σκέψης του ανθρώπου. Η πλήρης απουσία των βιβλίων και η πλήρης επικράτηση της τηλεόρασης έχουν μεταλλάξει τους ανθρώπους και τους έχουν μετατρέψει σε κάτι σαν ζόμπι. Οι παραλληλισμοί με την δική μας κοινωνία είναι συνεχείς και αλλεπάλληλοι. Δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε ότι η κοινωνία που δημιούργησε στο μυαλό του ο συγγραφέας είναι ένα αλλοιωμένο είδωλο της δικής μας κοινωνίας. Η παρομοίωση είναι μεν παρατραβηγμένη αλλά δυστυχώς όχι τόσο όσο θα θέλαμε.
Αξίζει να αναφέρουμε τέλος ότι μας αποκαλύπτεται, όπως ξεδιπλώνεται η ιστορία, πως στην κοινωνία αυτή ανθεί η παραπληροφόρηση. Το σύστημα, όπως και στο "1984", παραποιεί τις ειδήσεις και αλλοιώνει γεγονότα όποτε το κρίνει σκόπιμο για να προστατέψει τα συμφέροντά του.
Τέλος η Ναφιζί Αζάρ στο "Διαβάζοντας τη Λολίτα στην Τεχεράνη" τοποθετεί τη δράση του βιβλίου της στην Τεχεράνη του Χομεϊνί και στήνει μια εικονική δίκη του Μεγάλου Γκάτσμπι, ενός άλλου απαγορευμένου βιβλίου, μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας του Πανεπιστημίου για να καταγγείλει το θεοκρατικό καθεστώς που έχει επιβάλει τον έλεγχο της σκέψης των Ιρανών.
Η λέσχη ανάγνωσης γιόρτασε την ημέρα της γυναίκας με έναν σύντομο καταιγισμό ιδεών
από γυναίκες συγγραφείς και ηρωίδες λογοτεχνικών έργων που διδάσκονται στο σχολείο
Μιλώντας για βιβλιοθήκες δεν μπορεί κανείς να μην σταθεί ξεχωριστά στον μεγάλο αργεντινό συγγραφέα, τον Μπόρχες
Borges, Jorge Luis, Ο φύλακας των βιβλίων
«Εδώ είν’ οι κήποι, οι ναοί και η αιτία που υπάρχουν οι ναοί
η μουσική που πρέπει, τα λόγια τα σωστά,
τα εξηντατέσσερα εξάγραμμα,
τελετουργίες – η μοναδική σοφία
που το Στερέωμα παραχωρεί στους ανθρώπους,
η εξουσία εκείνου του αυτοκράτορα
που αντανακλούσε τη γαλήνη του στον κόσμο – τον
καθρέπτη του,
έτσι που να καρπίσουν τα χωράφια
και να μην ξεχειλίσουν τα ποτάμια από τις όχθες τους,
ο πληγωμένος μονόκερος,
που ξαναγύρισε για να σημάνει το τέλος,
οι μυστικοί αιώνιοι νόμοι,
η αρμονία του κόσμου.
Όλα αυτά ή η ανάμνηση τους, βρίσκονται εδώ
μες στα βιβλία που φυλάω σ’ αυτόν τον πύργο.
Με λένε Χσιάγκ. Φυλάω τα βιβλία,
που ίσως είναι και τα τελευταία.
Γιατί ούτε για την Αυτοκρατορία ξέρουμε πια τίποτα.
Ούτε και για τον Γιό του Ουρανού.
Εδώ είναι, στα ράφια ψηλά,
την ίδια ώρα μακρινά και κοντινά,
κρυφά και φανερά, όπως τα άστρα.
Εδώ είναι οι κήποι, οι ναοί»
Στο: Περί Βιβλιοθηκών, Αθήνα, Εκδ. Αγρα, 1993 (μετφρ. Δημ. Καλοκύρη)
Διαβάστε επίσης τα διηγήματά του: "Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ" και "Το βιβλίο από άμμο"
Η βιβλιοθήκη μου
Κάθε άνθρωπος που αγαπάει τα βιβλία σίγουρα φροντίζει να έχει μια πλούσια σε περιεχόμενο βιβλιοθήκη.
Κοιτάζοντας τη βιβλιοθήκη μου συνειδητοποίησα ότι έχω αρκετά βιβλία. Ένα μέρος της είναι, κατά τη γνώμη μου, ποιοτικό. Παρόλα αυτά απέχει από μια πλούσια βιβλιοθήκη. Έχω, για παράδειγμα, αρκετές εγκυκλοπαίδειες πάνω σε διάφορα θέματα αλλά δεν θα με πείραζε να αποκτήσω ακόμα περισσότερες. Οι εγκυκλοπαίδειες προσφέρουν γνώσεις που μας είναι απαραίτητες. Βέβαια, με την πρόοδο της τεχνολογίας, οι άνθρωποι έχουν στραφεί στις ηλεκτρονικές εγκυκλοπαίδειες, οι οποίες δεν είναι πάντα αξιόπιστες. Επίσης, έχω πολλά παραμύθια και παιδικά βιβλία τα οποία ξεφυλλίζω και ξαναδιαβάζω κάποια βράδια. Τις τριλογίες τις τοποθετώ σε ένα ξεχωριστό ράφι, καθώς δεν είναι όλες συμπληρωμένες. Από κλασικούς συγγραφείς έχω ορισμένους, όπως Βερν, Ουγκώ, Σαίξπηρ αλλά επιθυμώ να αποκτήσω πολλούς περισσότερους. Θα ήθελα βιβλία των Ντίκενς, Τουαίν και Άντερσεν. Ελπίζω μεγαλώνοντας να αποκτήσω τους κλασικούς που μου λείπουν.
Ένα από τα όνειρά μου είναι να αποκτήσω μια πλούσια και ποιοτική βιβλιοθήκη και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω.
Δήμητρα Νικολοπούλου
Είσαι έτοιμος ν’ αρχίσεις να διαβάζεις το νέο μυθιστόρημα του Ίταλο Καλβίνο,
Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης. Χαλάρωσε. Συγκεντρώσου. Διώξε από πάνω σου κάθε άλλη σκέψη. Άσε τον κόσμο που σε περιβάλλει να διαλυθεί στην ασάφεια…
Πάρε την πιο αναπαυτική στάση: καθισμένος, πλαγιασμένος, κουλουριασμένος, ξαπλωμένος. Ξαπλωμένος ανάσκελα, στο ένα πλευρό, μπρούμυτα. Σε πολυθρόνα, σε ντιβάνι, σε κουνιστή καρέκλα, σε σαιζ λονγκ, σε πουφ. Σε μια αιώρα, αν έχεις βέβαια αιώρα. Πάνω στο κρεβάτι ή και κάτω από τα σεντόνια. Μπορείς, ακόμα, να βολευτείς με το κεφάλι κάτω, σε θέση γιόγκα. Με το βιβλίο αντεστραμμένο, εννοείται. Βέβαια, κανένας ακόμα δεν μπόρεσε να βρει ποια είναι η ιδανικότερη στάση για διάβασμα.
Πριν βέβαια φτάσεις στην ιδανική στάση για διάβασμα πρέπει να έχεις επιλέξει το βιβλίο που θα διαβάσεις και αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση αν πιστέψουμε τον Καλβίνο
…«Ήδη στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου εντόπισες το εξώφυλλο με τον τίτλο που ζητούσες. Ακολουθώντας αυτό το οπτικό χνάρι, προχώρησες στο μαγαζί μέσα από το πυκνό δίχτυ των Βιβλίων Που Δεν Έχεις Διαβάσει και που σε κοιτάζουν συνοφρυωμένα από τους πάγκους και τα ράφια, προσπαθώντας να σε φοβίσουν.
Εσύ, όμως, ξέρεις πως δεν πρέπει να εντυπωσιαστείς, πως ανάμεσά τους είναι παραταγμένα στη σειρά τα Βιβλία Που Δεν Είναι Ανάγκη Να Διαβάσεις, τα Βιβλία Που Φτιάχτηκαν Για Άλλες Χρήσεις Και Όχι Για Να Διαβαστούν, τα Βιβλία Που Ήδη Διάβασες Χωρίς Να Κάνεις Τον Κόπο Να Τα Ανοίξεις Γιατί Ανήκουν Στην Κατηγορία Των Ήδη Διαβασμένων Πριν Ακόμα Γραφούν. Κι έτσι ξεπερνάς το πρώτο τείχος των επάλξεων. Τώρα σου επιτίθεται η στρατιά των Βιβλίων Που Αν Μπορούσες Να Ζήσεις Περισσότερες Ζωές Θα Διάβαζες Ευχαρίστως Αλλά Δυστυχώς Οι Μέρες Που Σου Απομένουν Να Ζήσεις Είναι Αυτές Που Είναι. Με μια γρήγορη κίνηση τα προσπερνάς και φτάνεις στις φάλαγγες των Βιβλίων Που Έχεις Πρόθεση Να Διαβάσεις Αλλά Πρώτα Έχουν Σειρά Κάποια Άλλα, των Βιβλίων Που Είναι Πολύ Ακριβά Και Που Μπορείς Να Περιμένεις Να Αγοράσεις Μισοτιμής, των Βιβλίων Που Επίσης Περιμένεις Να Αγοράσεις Όταν Θα Επανεκδοθούν Στις Οικονομικές Σειρές, των Βιβλίων Που Μπορείς Να Ζητήσεις Από Κάποιον Να Σου Δανείσει, των Βιβλίων Που Όλοι Πια Έχουν Διαβάσει Και Άρα Είναι Σαν Να Τα Έχεις Διαβάσει Κι Εσύ. Αποκρούοντας όλες αυτές τις εφόδους, φτάνεις κάτω από τους πύργους του οχυρού, όπου αντιστέκονται
τα Βιβλία Που Εδώ Και Πολύ Καιρό Έχεις Στο Πρόγραμμα Να Διαβάσεις,
τα Βιβλία Που Ψάχνεις Χρόνια Και Δε Βρίσκεις,
τα Βιβλία Που Αφορούν Κάτι Με Το Οποίο Ασχολείσαι, Αυτή Την Περίοδο,
τα Βιβλία Που Θέλεις Να Αγοράσεις Για Να Τα Έχεις Στη Διάθεσή Σου Για Κάθε Περίπτωση,
τα Βιβλία Που Θα Μπορούσες Να Βάλεις Κατά Μέρος Για Να Τα Διαβάσεις Ίσως Το Καλοκαίρι,
τα Βιβλία Που Σου Λείπουν Για Να Τα Βάλεις Δίπλα Σε Άλλα Στη Βιβλιοθήκη Σου,
τα Βιβλία Που Σου Εμπνέουν Μια Ξαφνική Φρενιασμένη Και Όχι Εύκολα Δικαιολογήσιμη Περιέργεια.
Ορίστε, λοιπόν, που μπόρεσες να μειώσεις τον απεριόριστο αριθμό των εχθρικών δυνάμεων σε ένα σύνολο αρκετά, βέβαια, μεγάλο, αλλά που μπορεί, τουλάχιστο, να υπολογιστεί με ένα συγκεκριμένο αριθμό, αν και αυτή η σχετική σου ανακούφιση δε σε γλιτώνει από τις παγίδες των Βιβλίων Που Διάβασες Πριν Πολλά Χρόνια Και Ήρθε Πια Ο Καιρός Να Ξαναδιαβάσεις και των Βιβλίων Που Πάντα Έλεγες Ότι Είχες Διαβάσει Και Ήρθε Πια Ο Καιρός Να Διαβάσεις Αληθινά.
Απελευθερώνεσαι με γρήγορα ζιγκ, ζαγκ, και με ένα πηδηματάκι μπαίνεις στην ακρόπολη των Καινούριων Βιβλίων Των Οποίων Ο Συγγραφέας Ή Το Θέμα Σε Ελκύουν. Αλλά και στο εσωτερικό αυτού του οχυρού μπορείς να προκαλέσεις ρήγματα ανάμεσα στα στίφη των υπερασπιστών του, χωρίζοντας αυτούς τους τελευταίους σε Καινούρια Βιβλία Των Οποίων Ο Συγγραφέας Ή Το Θέμα Δεν Είναι Νέα (για σένα, βέβαια, ισχύει μονάχα το διαζευκτικό ή) και σε Καινούρια Βιβλία Των Οποίων Ο Συγγραφέας Ή Το Θέμα Είναι Εντελώς Άγνωστα (τουλάχιστο σε σένα), και να προσδιορίσεις ακριβώς την έλξη που αυτά εξασκούν πάνω σου, στη βάση των επιθυμιών σου και των αναγκών σου για το καινούριο και για το όχι καινούριο (για το καινούριο που ψάχνεις να βρεις στο όχι καινούριο, και για το όχι καινούριο που ψάχνεις να βρεις στο καινούριο)…»
Ίταλο Καλβίνο, «Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης»
Και επειδή στη λέσχη δεν διαβάζουμε μόνο, αλλά φτιάχνουμε και πράγματα με τα χέρια μας, ο Λάμπρος έφτιαξε μια μακέτα της βιβλιοθήκης της θείας Έλινορ, όπως την φαντάστηκε διαβάζοντας τις σελίδες του Μελανόκαρδου.
Στη φωτογραφία (της μακέτας) τα ράφια της βιβλιοθήκης γεμάτα βιβλία και ένα γραφείο με ανοιγμένο πάνω του ένα βιβλίο.
Πώς κατέληξε η βιβλιοθήκη μετά την καταστροφή που υπέστη από τους άνδρες του Αιγόκερω. Το γραφείο σπασμένο και οι σκισμένες σελίδες των πολύτιμων βιβλίων βρίσκονται στα άδεια ράφια και στο πάτωμα της διαλυμένης βιβλιοθήκης.
«Το νησί Εύα» από τη Δήμητρα Νικολοπούλου
Το νησί Εύα βρίσκεται στον Ωκεανό της Αγάπης. Ο κόλπος της Ειρήνης βρίσκεται στα νότια του νησιού. Η Οροσειρά της Ισότητας υψώνεται στα βόρεια του. Από τις χιονισμένες της κορυφές πηγάζει ο ποταμός της Αδελφοσύνης. Αυτός διασχίζει την καταπράσινη κοιλάδα της Ελευθερίας. Ανατολικά της κοιλάδας από έναν απότομο βράχο σχηματίζεται ο καταρράκτης της Ελπίδας.
Οι κάτοικοι του νησιού ζουν στην κοιλάδα της Ελευθερίας. Εκεί έχουν φτιάξει τη γαλήνια πόλη τους, Άρπα. Αν με ρωτήσετε, θα σας πω ότι οι κάτοικοι της Άρπας είναι οι πιο ευτυχισμένοι σε όλο τον πλανήτη μας. Ζουν μια λιτή, απλή ζωή όλοι μαζί, κίτρινοι, μαύροι και λευκοί. Δεν υπάρχουν καβγάδες και έχθρες καθώς δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν. Ό,τι ανήκει σε έναν ανήκει σε όλους. Για να ζήσουν, καλλιεργούν την εύφορη γη τους. Αυτή με τη σειρά της προσφέρει ζουμερά φρούτα, καταπράσινα λαχανικά και θρεπτικό σιτάρι για το ψωμί τους. Σε όλη την κοιλάδα κυκλοφορούν ελεύθερα όλα τα είδη των ζώων: αγελάδες, κότες, πρόβατα και κατσίκες που δίνουν γάλα, μαλλί και αβγά. Οι κάτοικοι της Άρπας είναι χορτοφάγοι. Δεν τους αρέσει να σκοτώνουν τα ζώα και γι’ αυτό ζουν αγαπημένοι και με τα ζώα.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι στο νησί της Εύας δεν αρρωσταίνει ποτέ κανένας. Ο καταρράκτης της Ελπίδας έχει ιαματικά νερά που τους προσφέρουν αιώνια υγεία.
Το νησί της Εύας και οι κάτοικοί του έχουν ανοιχτή την αγκαλιά τους για όποιον θέλει να τους επισκεφθεί.
Τη δικιά μου Writersland τη φαντάζομαι γεμάτη βιβλία. Σε όλα τα σπίτια θα υπάρχουν τεράστιες βιβλιοθήκες με ατελείωτα ράφια. Οι κάτοικοι θα ασχολούνται φυσικά και με άλλα πράγματα, αλλά η κύρια ασχολία τους θα είναι τα βιβλία. Θα έχουν διαβάσει όλοι πολλά βιβλία και θα κατακλύζονται από ιδέες για καινούριες πρωτότυπες ιστορίες που θα σημειώνουν στο μπλοκάκι που θα κουβαλούν πάντα μαζί τους. Τέλος, τα παιδιά δεν θα έχουν ακόμα την ικανότητα αυτή, αλλά θα έχουν το ίδιο ενδιαφέρον για τα βιβλία και θα έχουν τη δυνατότητα να τα ζουν στην πραγματικότητα μέσω μηχανών που θα έχουν δημιουργηθεί γι’ αυτό το σκοπό.
Μαρία Πρίντζιου
Φαντάζομαι τη Writersland σαν ένα νησί ή σαν μια πόλη σε ένα ψηλό βουνό. Εκεί θα μπορούσαν να ζήσουν νέοι και παλιοί συγγραφείς, συγγραφείς που γράφουν ακόμα ή έγραψαν για τελευταία φορά πριν εκατοντάδες χρόνια. Επίσης, κάτοικοι θα είναι και άνθρωποι που αγαπούν να διαβάζουν βιβλία. Με λίγα λόγια προϋπόθεση για να ζεις εκεί είναι να έχεις το μικρόβιο του βιβλίου. Οι πολίτες θα συνυπάρχουν ευτυχισμένοι χωρίς καβγάδες και τσακωμούς. Εχθροί τους θα είναι αυτοί που μισούν τα βιβλία, δεν θέλουν ούτε να τα βλέπουν και δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο. Πολεμούν μεταξύ τους με βέλη που αν σε πετύχουν σε μετατρέπουν αμέσως από εχθρό σε λάτρη του βιβλίου και το αντίθετο. Σε κάθε μάχη θα νικάει το Καλό και όσο περνάει ο καιρός οι εχθροί των βιβλίων σιγά-σιγά θα εξοντώνονται. Οι άνθρωποι θα τρέφονται με μυθιστορήματα και νουβέλες και θα πίνουν τις γνώσεις που κερδίζουν κάθε φορά που διαβάζουν ένα βιβλίο. Έτσι θα ήθελα να είναι η δική μου Writersland.
Μαρία Ηλιοπούλου
ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ
Η ζωή του αναγνώστη
Από τη συγγραφέα
Σώτη Τριανταφύλλου
Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω δυο τρία πραγματάκια που έμαθα και που με έκαναν εκστατικά ευτυχισμένη. Σήμερα είμαι πολύ μεγάλη σε ηλικία –να φανταστείτε ότι ήμουν δέκα χρονών τον περασμένο αιώνα! Λοιπόν ακούστε:
Μερικοί άνθρωποι γίνονται ευτυχισμένοι κάνοντας εκδρομές και παίζοντας παιχνίδια, ενώ άλλοι χαίρονται με αγκαλίτσες και φιλάκια, με χορούς και με τραγούδια. Υπάρχουν αρκετοί που τους αρέσουν τα ωραία αντικείμενα. Όλα αυτά είναι σούπερ. Ωστόσο, αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, τίποτα δε μ’ αρέσει περισσότερο απ’ το να διαβάζω βιβλία. Όχι επειδή είμαι σπασίκλας και φύτουλας και όλα αυτά, αν και μπορείς να το πεις κι αυτό. Τα βιβλία είναι σαν ταξίδια και σαν παιχνίδια: διαβάζοντας πετάμε με μεγάλες φτερούγες σε τόπους μακρινούς, εξερευνάμε τις ζωές άλλων ανθρώπων, νιώθουμε αγαπούλες, συγκινήσεις· μέσα στις σελίδες βρίσκουμε εμπειρίες που μοιάζουν με τις δικές μας ή, ακόμα καλύτερα, δε μοιάζουν με τις δικές μας –είναι πιο καταπληκτικές! Θυμάμαι πως όταν διάβασα την ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου ένιωσα ανακούφιση: αν ναυαγούσα σε έρημο νησί, όχι μόνο θα επιζούσα αλλά θα περνούσα τέλεια.
Τα βιβλία καθησύχασαν τους φόβους μου. Κατάλαβα ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια κι ότι ποτέ δε θα βαδίσω μόνη –τα βιβλία θα με συνοδεύουν σαν ζωντανά πλάσματα, θα με παρηγορούν και θα χαϊδεύουν την ψυχή μου. Τώρα που σας γράφω θυμάμαι ότι συχνά η ψυχή μου ήταν ταραγμένη: είχα ένα σωρό προβλήματα στο σχολείο και στο σπίτι· ένιωθα αγωνία και μια νύχτα νομίζω πως είδα φάντασμα.
Όμως θυμάμαι επίσης πως, όταν ήμουν παιδί σαν εσάς, η καλύτερη ώρα της μέρας ήταν όταν διάβαζα τα βιβλία που τότε ονομάζαμε «εξωσχολικά». Τα εξωσχολικά ήταν πιο αστεία και πιο συγκινητικά από τα σχολικά, πράγμα φυσικό εφόσον το βιβλίο της γραμματικής δεν είναι αστείο και συγκινητικό. Ωστόσο, αν είμαστε τυχεροί κι έχουμε συμπαθητικούς και γλυκούληδες δασκάλους, η γραμματική, η αριθμητική, η ιστορία, η φυσική είναι κι αυτές σχεδόν αριστούργημα.
Επιστρέφω όμως στα μυθιστορήματα, στα διηγήματα, στους μύθους. Η χαρά της ανά-
γνωσης ήταν κάπου-κάπου στενοχώρια. Τι παράξενο, ε; Μερικές φορές οι ιστορίες ήταν λυπητερές, στα παραμύθια οι ήρωες περνούσαν τα πάνδεινα: ένα κοριτσάκι που πουλούσε σπίρτα πάγωσε μέσα στο χιόνι, ένα αγοράκι χάθηκε στο άγριο δάσος... Παρότι έκλαιγα γοερά, ήμουν ευχαριστημένη: ένιωθα «κάτι». Θέλω να πω, δεν μπορούμε να χαμογελάμε διαρκώς. Οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι νιώθοντας κάπου-κάπου λύπη, οίκτο, αγανάκτηση. Κυρίως, όμως, γίνονται εκστατικά ευτυχισμένοι:
Δοκιμάστε να ζήσετε τη ζωή του
αναγνώστη και θα με θυμηθείτε!
Γεια σας κυρία Τριανταφύλλου,
Δεν συνηθίζω να διαβάζω βιβλία. Υπάρχουν άλλα πράγματα που κάνω για να περάσω την ώρα μου. Αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί όσα βιβλία έχω προσπαθήσει να διαβάσω μέχρι στιγμής, δεν μου άρεσαν και δεν ήθελα να διαθέσω χρόνο γι’ αυτήν την ασχολία.
Διαβάζοντας όμως το γράμμα σας, είδα τη νοοτροπία κάποιου που αγαπά την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων. Βλέπετε τον κόσμο διαφορετικά μέσω αυτού που κάνετε. Σας βοηθά να αντιμετωπίσετε δυσκολίες αλλά και να ξεπεράσετε τους φόβους σας.
Έτσι αποφάσισα να αρχίσω να διαβάζω και εγώ ίσως κάποιο κλασικό ή γνωστό βιβλίο. Είναι πλέον ανάγκη, γιατί πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι που διαβάζουν έχουν κάτι το διαφορετικό, πως είναι πιο ευγενικοί και φυσικά πιο καλλιεργημένοι.
Το γράμμα σας με έβαλε σε σκέψεις και έτσι και με την παρακίνηση της λέσχης ανάγνωσης στην οποία συμμετέχω, ξεκίνησα να διαβάζω και ήδη νιώθω πιο γεμάτη.
Σας ευχαριστώ
Σοφία Φίλη
Αίγιο 9-2-2016
Αγαπητή κα Τριανταφύλλου,
Είμαι μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου του 2ου Γυμνασίου Αιγίου και μέλος της λέσχης ανάγνωσης του σχολείου μου.
Είμαι από τους ανθρώπους που λατρεύουν τα βιβλία και προτιμούν να περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους διαβάζοντας. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν μου αρέσουν κι άλλα πράγματα. Τρελαίνομαι για εκδρομές και ταξίδια. Ασχολούμαι με τη μουσική και το χορό και τα αγαπώ πολύ. Μ’ αρέσει να βγαίνω βόλτες με τους φίλους μου και να διασκεδάζουμε. Στην ερώτηση τι μου αρέσει περισσότερο, δεν μπορώ να απαντήσω. Μπορώ όμως να πω ότι με ένα βιβλίο ταξιδεύω όπου και όποτε θέλω. Γνωρίζω καινούρια πράγματα, ανθρώπους, χώρες.
Μέσα από τα βιβλία βρίσκω λύσεις στα καθημερινά μου προβλήματα. Βρίσκω τη γαλήνη που χρειάζομαι και τη χαρά. Άλλες φορές όμως, όπως γράφετε και εσείς, συναντώ τη λύπη και τη συγκίνηση. Σε όλες τις περιπτώσεις ό,τι και αν είναι η ιστορία χαρούμενη ή λυπητερή, πάντα γίνομαι ένα με τον ήρωα. Νιώθω τα συναισθήματά του και με αγγίζουν τα προβλήματά του. Όπως λέτε και σεις «δεν μπορούμε να χαμογελάμε διαρκώς». Οι άνθρωποι χωρίς πλούσια συναισθήματα έχουν φτωχή καρδιά. Συμφωνώ μαζί σας όταν λέτε «οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι νιώθοντας κάπου-κάπου λύπη, οίκτο, αγανάκτηση. Κυρίως όμως, μέσα από τα βιβλία, γίνονται εκστατικά ευτυχισμένοι».
Με εκτίμηση
Δήμητρα Νικολοπούλου
Θες να πάρεις μέρος;
Από τον συγγραφέα
Σάκη Σερέφα
Θυμάσαι πώς ήταν τα πράγματα τότε που δεν ήξερες ανάγνωση; Κάποιος άλλος σου διάβαζε βιβλία. Μερικές από τις ιστορίες όμως ήταν βαρετές. Συχνά, μάλιστα, δε σου διάβαζαν όποια ώρα ήθελες εσύ είτε γιατί έλειπαν από το σπίτι, είτε γιατί ήταν κουρασμένοι, είτε γιατί έβλεπαν τηλεόραση, είτε γιατί καβγάδιζαν, είτε γιατί μαγείρευαν.
Στη συνέχεια, από την πρώτη τάξη, μπορούσες να διαβάζεις όποια ώρα ήθελες εσύ. Άρχισες να διαλέγεις μονάχος τα βιβλία σου. Τότε όμως άρχισαν τα προβλήματα.
Ποια προβλήματα;
Μερικά από τα βιβλία που θέλεις να διαβάσεις δε θέλουν εκείνοι να τα διαβάσεις. «Αυτό δεν είναι για την ηλικία σου», ακούς να σου λένε, ή «Αυτό έχει πολλές εικόνες» ή «Αυτό έχει εξωγήινα τέρατα».
Όμως κι εκείνοι δεν ακούν αυτό που εσύ λες από μέσα σου: «Μα εμένα αυτό μου αρέσει να διαβάσω!».
Μερικές ακόμη εφιαλτικές φράσεις που μπορεί να ακούς είναι: «Πήγαινε στο δωμάτιό σου τιμωρία να διαβάσεις δέκα σελίδες» ή «Ο ξάδερφός σου ο Κωστάκης μέσα στο καλοκαίρι διάβασε δεκαπέντε βιβλία κι εσύ μόνο πέντε!» ή «Πες μου τι κατάλαβες από το βιβλίο που διάβασες» ή «Σου αρέσει δε σου αρέσει θα το διαβάσεις μέχρι το τέλος, τόσα λεφτά δώσαμε για να το αγοράσουμε!»...
«Μα κι εκείνοι δε φεύγουν στη μέση μιας ταινίας στο σινεμά άμα δεν τους αρέσει;» ίσως αναρωτιέσαι μέσα σου, όμως καλύτερα να μην τους το πεις. Είσαι σίγουρος ότι αντέχεις να ακούσεις για άλλη μια φορά την απάντηση «Άλλο εγώ. Εγώ είμαι μεγάλος!»;
Ακούς από γονείς, συγγενείς και δασκάλους να σου λένε πόσο ωφέλιμα είναι τα βιβλία. Και προσπαθούν να σου το εξηγήσουν με επιχειρήματα.
Εγώ ένα πράγμα έχω να σου πω:
Κοίταξε καλά γύρω σου. Σε όλο τον πλανήτη Γη υπάρχουν εκατομμύρια αναγνώστες βιβλίων. Ας πούμε ότι είναι χίλια εκατομμύρια, δηλαδή ένα δισεκατομμύριο αναγνώστες. Κι ας πούμε ότι ο καθένας τους διαβάζει από μια ώρα την ημέρα.
Μέσα στο βαγόνι του μετρό που τώρα τρέχει υπογείως κάτω από τα πόδια σου, στο πάρκο όπου σε πηγαίνουν βόλτα οι γονείς σου τις Κυριακές, στο αεροπλάνο που τώρα πετάει στον ουρανό πάνω από το κεφάλι σου, στο καράβι με το οποίο ταξίδεψες πέρυσι το καλοκαίρι για τα νησιά, στο κρεβάτι του νοσοκομείου που προσπερνάς καθημερινά για να πας στο σχολείο σου, ανάσκελα στον καναπέ μέσα στα σπίτια γύρω σου.
Σκύψε πάνω από τους αναγνώστες. Παρατήρησε το πρόσωπό τους καθώς διαβάζουν, όλοι μαζί, επί χίλια εκατομμύρια ώρες καθημερινά. Νιώσε πώς κρατούν την ανάσα τους, δες τα μάτια τους πώς κοιτούν επίμονα τη σελίδα, άκου μέσα στον εγκέφαλό τους το πάρτι που γίνεται.
Θέλεις να πάρεις κι εσύ μέρος σ’ αυτό;
Ο φίλος που… τρώγεται!
Από τη συγγραφέα
Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου
Θέλω να σου μιλήσω για έναν φίλο που... τρώγεται! Έναν φίλο που, όσο παράξενο κι αν σου φανεί, τον λένε βιβλίο. «Αυτός είναι σωστός βιβλιοφάγος» δε λέμε για όποιον διαβάζει πολλά βιβλία; Ε, γι’ αυτό λέω πως «τρώγεται» ο φίλος αυτός.
Σκέφτομαι λοιπόν πως η λέξη «βιβλιοφάγος» φανερώνει πολλά: Τρώει κανείς όταν πεινάει. Όταν «τρώει» βιβλία, σημαίνει πως θέλει να χορτάσει το πνεύμα του.
Οι δυο αυτές πείνες, η σωματική και η πνευματική, βρίσκω πως μοιάζουν αρκετά.
Ας δούμε γιατί:
Όταν αρρωσταίνουμε ή είμαστε λυπημένοι, μπορεί να μην έχουμε όρεξη να φάμε. Τούτη η ανορεξιά είναι παροδική. Μόλις περάσει αυτό που την προκαλεί, η όρεξη επανέρχεται. Ή μπορεί να μη θέλουμε να φάμε γιατί δε μας αρέσει το φαγητό. Κάποιο άλλο όμως που το προτιμάμε το τρώμε με ευχαρίστηση. Έτσι συμβαίνει και με την τροφή του μυαλού. Είναι φορές που νιώθουμε κουρασμένοι και δεν έχουμε όρεξη να διαβάσουμε. Ή είμαστε υποχρεωμένοι να διαβάσουμε κάτι που δε μας ενδιαφέρει πολύ. Μόλις όμως η κόπωση περάσει ή βρούμε κάποιο βιβλίο που μας αρέσει, αρχίζουμε το διάβασμα.
Ας δούμε τώρα μια διαφορά ανάμεσα στις δύο πείνες: Όταν γεμίσει το στομάχι μας,
δεν πεινάμε πια. Το πνεύμα μας όμως είναι αχόρταγο! Όσο του δίνουμε τροφή, τόσο περισσότερο πεινάει, τόσο περισσότερα βιβλία θέλει.
Και δεν έχει άδικο! Τα βιβλία μάς μαθαίνουν χίλια πράγματα για τον κόσμο, τους άλλους, τον ίδιο μας τον εαυτό. Συχνά μας φανερώνουν ότι και οι άλλοι νιώθουν όπως εμείς, έχουν τις ίδιες χαρές ή τις ίδιες στενοχώριες, αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, αλλά καταφέρνουν τελικά να τα ξεπεράσουν. Κι αυτό μας δίνει κουράγιο. Άλλοτε πάλι μας δείχνουν ότι υπάρχουν ή υπήρξαν άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί από μας. Μαθαίνουμε τα αισθήματα και τις σκέψεις τους, σ’ όποιο τόπο κι αν βρίσκονται, όποια εποχή και αν έζησαν. Ταυτιζόμαστε μαζί τους. Κι αυτό μας συναρπάζει, μας δίνει την αίσθηση ότι ζούμε πολλές ζωές, πλουτίζει τις εμπειρίες μας.
Κάθε βιβλίο που φτάνει στα χέρια μας είναι φίλος γενναιόδωρος, πιστός και πολύ βολικός! Ποτέ δε ζητάει κάτι, ενώ εκείνος πάντα μας δίνει ό,τι έχει, όποτε το ζητήσουμε. Αν δεν τον θέλουμε, περιμένει στο ράφι υπομονετικά. Αν τον καλέσουμε, έρχεται αμέσως. Κι είναι τόσο μικρός που χωράει στη σάκα μας ή στη βαλίτσα μας όταν πάμε ταξίδι.
Όταν λοιπόν σου χαρίσουν ή σου δανείσουν ένα βιβλίο, υποδέξου το σαν φίλο πολύτιμο που δε θα σ’ εγκαταλείψει ποτέ· έναν μόνιμο σύντροφο-τροφή για τους «βιβλιοφάγους» χωρίς ημερομηνία λήξης!
Με αγάπη
Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου
Μια αναπάντεχη συνάντηση
Από τον συγγραφέα
Βαγγέλη Ηλιόπουλο
Σας γράφω γιατί σήμερα είχα μια αναπάντεχη συνάντηση.
Όπως γύριζα στο σπίτι άκουσα ένα κλάμα. Κοίταξα γύρω μου. Δεν είδα κανέναν. Όμως το κλάμα συνεχιζόταν γοερό. Κοίταξα πάλι και τότε είδα ένα βιβλίο πεσμένο στην άκρη του πεζοδρομίου. Αυτό ήταν που έκλαιγε.
Το πήρα στα χέρια μου και το ρώτησα:
– Γιατί κλαις;
– Όπως έπεσα κάποιες σελίδες μου τσακίστηκαν. Πόνεσα. Ευτυχώς δε σκίστηκαν.
– Πώς βρέθηκες εδώ; Σε πέταξαν;
– Δε θυμάμαι. Πήγαινα με τον φίλο μου, έναν μικρό αναγνώστη, στο σπίτι του.
– Σε είχε αγοράσει από βιβλιοπωλείο ή σε είχε δανειστεί από βιβλιοθήκη;
– Δε θυμάμαι σου λέω. Κι ήθελα τόσο να απολαύσει την ανάγνωσή μου!
– Πώς ξέρεις ότι θα απολάμβανε;
– Είμαι συναρπαστικό βιβλίο εγώ. Υπάρχει παιδί που δε θέλει, παρέα με υπέροχους φίλους, να ταξιδεύει πέρα από τα σύνορα του τόπου και του χρόνου;
– Αυτό θα τον βοηθούσε να καταλάβει τον κόσμο αλλά και τον εαυτό του!
– Εσύ, για να το ξέρεις αυτό, είσαι σίγουρα βιβλιόφιλος!
Του απάντησα πως μου αρέσει πολύ να διαβάζω αλλά και να γράφω βιβλία!
Τι τυχερό που είμαι, φώναξε. Με βρήκε ένας συγγραφέας!
Εσύ μπορείς να παρακαλέσεις τον Πήτερ Παν ή τον Μικρό Πρίγκιπα να πετάξουν
και να βρουν τον φίλο μου;
– Ξέρεις, αυτοί είναι λογοτεχνικοί ήρωες! Γεννήθηκαν στο μυαλό ενός συγγραφέα και ζουν μέσα σε βιβλία όπως εσύ!
– Αλήθεια; Έχω κι εγώ έναν ήρωα άξιο ν’ αγαπηθεί. Ο ήρωάς μου ταξιδεύει στο παρελθόν μέσα από έναν υπολογιστή. Και στη σελίδα 88...
– Τι γίνεται στη σελίδα 88;
– Πήγαινε να διαβάσεις. Ό,τι καταλάβεις, αυτό γίνεται! Ο αναγνώστης δίνει νόημα στο κείμενο.
– Άλλωστε αυτός σε διαλέγει ανάμεσα σε αμέτρητα άλλα βιβλία...
Τι ήθελα να το πω. Του θύμισα τον μικρό αναγνώστη που το είχε διαλέξει κι έβαλε πάλι τα κλάματα, γιατί δεν πρόλαβε να δημιουργήσει μια σχέση μαζί του.
– Τι σχέση;
– Απ’ όλα τα βιβλία που διαβάζει κάποιος, μερικά τα ξεχωρίζει. Τα διαβάζει ξανά και ξανά. Δεν τ’ αποχωρίζεται ποτέ. Είναι αυτά που έχουν αγγίζει την ψυχή του. Που τον έχουν λίγο αλλάξει. Τέτοιο ήθελα να γίνω γι’ αυτόν...
Εκείνη την ώρα είδα ένα παιδί να έρχεται σιγά σιγά με το ποδήλατό του κοιτώντας σαν να ψάχνει κάτι. Μόλις με παρατήρησε έτρεξε κοντά μου.
– Είναι δικό μου το βιβλίο που κρατάτε, μου είπε.
– Χαίρομαι που γύρισες να το πάρεις. Το είχες πετάξει;
– Ακόμη κι αν έπρεπε να πετάξω όλα τα βιβλία από την τσάντα μου, αυτό ποτέ!
Έφυγε κρατώντας το στην αγκαλιά του. Κι εγώ έμεινα να τους κοιτάω και να σκέφτομαι πως αυτή η συνάντησή μου με το βιβλίο δε θα έχει νόημα αν δεν τη μοιραστώ μαζί σας...
Καλές Αναγνώσεις!
Βαγγέλης
Who is who?
"Επί μισό αιώνα η Ευρώπη ορκιζόταν στο όνομά του. Οι δυο Αμερικές έστελναν πλοία με αποκλειστική αποστολή να μεταφέρουν τα μυθιστορήματά του, που διαβάζονταν εξίσου στο Κάιρο, στη Μόσχα, στην Κωνσταντινούπολη και στο Σάντερναγκόρ… Ρούφηξε την ύπαρξη, την απόλαυση και τη δημοτικότητα ως τα όριά τους. Έζησε και απόλαυσε, βγήκε στα οδοφράγματα, χτυπήθηκε σε μονομαχίες, είχε δίκες, ναύλωσε πλοία, πλήρωσε οικοτροφεία από την τσέπη του, αγάπησε, έφαγε, χόρεψε, κέρδισε δέκα εκατομμύρια και ξόδεψε είκοσι και πέθανε γλυκά όπως ένα παιδί που κοιμάται. Κανένας άλλος συγγραφέας δε γνώρισε εν ζωή τόση δόξα.
Από το μηδέν, τα απέκτησε όλα. Σαν να είχε κάνει συμβόλαιο με το Θεό."
Ποιος είναι ο συγγραφέας; (Κάποιος έχει μελετήσει το βιογραφικό του)
Who is who?
Έγραψε πάνω από 50 βιβλία σε 20 χρόνια και ήταν σαν να έζησε εννιά ζωές. Υπήρξε το πρότυπο του Αμερικανού ήρωα, που προσπάθησε να ζήσει όσα έγραψε. Απολάμβανε τη ζωή κάθε στιγμή, λες και θα ζούσε για πάντα. Ήταν μύθος για την εποχή του, αλλά και για τη δική μας.
Ποιος είναι ο συγγραφέας; (Κάποιος έχει αναγνωρίσει την εικόνα του)
Η ιστορία της Πρωτοχρονιάς και τα έθιμα των Φώτων:
Οι διακοπές των Χριστουγέννων προσφέρονται για την ανάγνωση βιβλίων,
ιδίως όταν αυτά ταιριάζουν στο κλίμα των ημερών
"Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες"
Στο βιβλίο περιέχονται 17 χριστουγεννιάτικα διηγήματα, το ένα λαϊκό και τα υπόλοιπα γραμμένα από σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς.
Οι τίτλοι και οι υποθέσεις συνοπτικά:
Παύλος Νιρβάνας, Το μοιρασμένο φλουρί - όπου μια οικογένεια αποφασίζει να δώσει στον πρώτο ζητιάνο που θα χτυπήσει την πόρτα το φλουρί που έλαχε στο κομμάτι "του φτωχού".
Γρηγόριος Ξενόπουλος, Πλούτος και ευτυχία - όπου ένα παιδί αλλάζει την ευχή του, όταν στον ύπνο του καταλαβαίνει πως ο πλούτος δεν είναι το σπουδαιότερο αγαθό.
Δημοσθένης Βουτυράς, Παραμονή Πρωτοχρονιάς στον Πειραιά. Ένας νεαρός αφηγείται τα όσα κωμικά συνέβησαν όσο έλεγε τα κάλαντα με την παρέα του.
Κώστας Παρορίτης, Μπρος στην Ωραία Πύλη ένας ληστής αποφασίζει μετά την χριστουγεννιάτικη λειτουργία να επιστρέψει στον ίσιο δρόμο.
Στρατής Μυριβήλης, Ο Μανολάκης γυρεύει το Θεό - Ένα φτωχό αγόρι χάνει τη μητέρα του και έπειτα πεθαίνει από το κρύο, κουλουριασμένο έξω από ένα ξενοδοχείο, στο οποίο πραγματοποιείται ο χορός της Φιλανθρωπικής Εταιρείας.
Η ψυχή του τριγυρίζοντας, γνωρίζει για λίγο τον απαίσιο -αλλά τόσο σικ- παράδεισο των "κατά νόμον δικαίων", που για θεό λατρεύουν τον Μαμωνά.
Γεώργιος Αθάνας, Τα χριστουγεννιάτικα τσαρούχια. - Ένα αγόρι που εκπαιδεύεται ως τσαρουχάς, θέλει να επιστρέψει σπίτι του με παπούτσια για δώρο στους γονείς του, στο δρόμο όμως του τα κλέβουν.
Κωστής Μπαστιάς, Τα Χριστούγεννα του Θανάση Μερτίκα - Ένας 72χρονος μετανάστης στην Αμερική, βρίσκεται τυχαία μαζί με άλλους Έλληνες και αναθυμάται την μοναχική πορεία της ζωής του από το φτωχό χωριό του στην Ελλάδα, ως την εργασία στους σιδηροδρόμους και τις φάρμες των ΗΠΑ.
Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη, Το πιο πολύτιμο δώρο - Η μικρή Νέλλη γίνεται Αϊ Βασίλης για να βοηθήσει τον Άγιο, και μαθαίνει για την αξία της προσφοράς.
Άλκης Τροπαιάτης, Ο Αϊ- Βασίλης του κυρ Πολύδωρου - Ο Αϊ Βασίλης ξεμένει από δώρο για το τελευταίο παιδί του κόσμου και αποφασίζει να γίνει δώρο ο ίδιος.
Άλκης Τροπαιάτης, Ο Αϊ- Βασίλης στο Τμήμα! - Ο Άγιος συλλαμβάνεται από αστυνομικούς και οδηγείται στο τμήμα για εξακρίβωση ταυτότητας.
Ανδρέας Καραντώνης, Χριστουγεννιάτικη αγριόπαπια - Στρατιώτες σε πορεία προς τη Φλώρινα, πυροβολούν μια αγριόπαπια για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, παρακούοντας τη διαταγή του διμοιρίτη τους.
Στρατής Τσίρκας, Τα κάλαντα - Στο Κάιρο του παλιού καιρού, τρία παιδιά που μόλις έχουν πει τα κάλαντα, πέφτουν θύματα ληστείας από μια συμμορία νταήδων.
Γεωργία Ταρσούλη, Η βασιλόπιτα και τα χαρτιά - Ο Άγιος Βασίλειος, ξανακερδίζει στα χαρτιά τα χρυσαφικά των χριστιανών που πήρε ο τούρκος εφοριακός.
Τατιάνα Γκρίτση - Μιλλιέξ, Το δέντρο - Ένα μικρό κορίτσι δέχεται την πρόσκληση ενός ηλικιωμένου ζευγαριού Γερμανών να παρακολουθήσει στο σπίτι τους το -άγνωστο την εποχή εκείνη για τους Έλληνες- έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου (ή πώς οι Έλληνες περάσαμε από την γεμάτη παιδιά αυλή στο άδειο αλλά πλούσια στολισμένο σπίτι)
Παντελής Καλιότσος, Ο καλός Φραντζολάκης - Ένα τσουρεκάκι σε σχήμα ανθρώπου, ανανεώνεται μέσα από την προσφορά του κι έτσι δεν πεθαίνει ποτέ (θυμίζει λίγο την ιστορία του Gingerbread Man).
Ιωάννης Δ. Ιωαννίδης, Το φωτισμένο παράθυρο - Μια οικογένεια χριστιανών στη Ναζαρέτ τρομάζει από μια απρόσμενη επίσκεψη μέσα στη νύχτα.
Λαϊκό Παραμύθι, Η Κάλλω κι οι καλικάντζαροι - Η καλή, όμορφη και έξυπνη Κάλλω, καταφέρνει να ξεγελάσει τους καλικάντζαρους ώστε όχι μόνο να μην την φάνε, αλλά να τη φορτώσουν και με χριστουγεννιάτικα δώρα.
Πρόκειται για κείμενα που αναδίδουν μελωδίες και εικόνες των γιορτών και διαπνέονται από τον βαθύ ανθρωπισμό που αναβιώνει στο τέλος κάθε χρόνου σε όλα τα σημεία της γης, μαζί με τη φάτνη, τα κάλαντα, το χιόνι, τα δώρα και το φλουρί της βασιλόπιτας. Τα μηνύματα που κρύβονται σε αυτά τα διηγήματα προκύπτουν από τις συγκινήσεις και τα πάθη των ηρώων τους, αλλά πρωτίστως μαρτυρούν την ευαισθησία των ίδιων των δημιουργών τους.
Η λέσχη ανάγνωσης διαβάζει παραμύθια, δωρίζει βιβλία
και αγκαλιάζει τους μικρούς της φίλους στο Χαμόγελο του παιδιού
Πες το με ένα παραμύθι… Δώσε μια αγκαλιά…
Η Δήμητρα Νικολοπούλου
μας μεταφέρει την εμπειρία της από την επίσκεψή της,
με άλλα μέλη της λέσχης ανάγνωσης, στο Χαμόγελο του παιδιού.
Η επίσκεψη μου στο Χαμόγελο του παιδιού ήταν η αφορμή να δω από κοντά πώς περνάνε αυτά τα παιδιά κατά τις γιορτινές μέρες. Το περιβάλλον ήταν ζεστό, φιλόξενο και εορταστικά στολισμένο. Τα παιδιά ήταν μεταξύ τους δεμένα και μας υποδέχτηκαν με μια θερμή αγκαλιά. Περάσαμε δύο αξέχαστες ώρες γεμάτες αγάπη, παιχνίδι, ζωγραφική και παραμύθια.
Η επαφή μου με τα παιδιά μου προξένησε πολύ έντονα συναισθήματα και με έβαλε σε σκέψεις. Με γέμισε αγάπη για τα παιδιά αυτά που τους έτυχε να μεγαλώνουν χωρίς οικογένεια. Ένιωσα χαρά που τα είδα να διασκεδάζουν και να γελάνε με όλη τους την ψυχή. Θαύμασα τους ανθρώπους που δούλευαν εκεί προσφέροντας όλη τους την αγάπη και τη στοργή.
Το βράδυ στο σπίτι, κατάλαβα πως η φιλανθρωπία είναι σημαντική και ότι αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί, θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Πώς το χαμόγελο και η αγάπη διώχνουν το άγχος
Η Μαρία Ηλιοπούλου περιγράφει την εμπειρία της στο «Χαμόγελο του παιδιού»
… Πριν μπούμε στο σπίτι των παιδιών και τα γνωρίσουμε ήμουν πολύ αγχωμένη. Όμως όλο αυτό το άγχος έφυγε τη στιγμή που μπήκαμε στο σπίτι και είδαμε όλα αυτά τα μικρά παιδιά να μας υποδέχονται χαμογελαστά και γεμάτα αγάπη. Παίξαμε μαζί τους και ένιωσα πως τα ήξερα εδώ και χρόνια. Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν όταν τους δώσαμε το δώρο τους, ένα κουτί γεμάτο βιβλία. Μας ευχαρίστησαν και μας έδειξαν με κάθε τρόπο πως κι αυτά χάρηκαν τη συνάντησή μας όσο και εμείς!
Η Λέσχη Ανάγνωσης προτείνει βιβλία για το Πολυτεχνείο
και τους αγώνες για τη Δημοκρατία
Κωστούλα Μητροπούλου: Το χρονικό των τριών ημερών» Κέδρος
Ζωρζ Σαρή: Τα γενέθλια, Πατάκης
Άλκη Ζέη: Το καπλάνι της βιτρίνας
Βούλα Μάστορη: Κάτω από την καρδιά, Πατάκης
Μαρούλα Κλιάφα: Οι πελαργοί θα ξανάρθουν Κέδρος
Μάρω Δούκα: Η αρχαία σκουριά
Κατερίνα Μουρίκη: Λίγα γαρίφαλλα για το Πολυτεχνείο, Διάπλαση
Ελένη Βοϊσκου: Εφιάλτες και όνειρα, Σύγχρονη Εποχή
Δημήτρης Παπαχρήστος: Το Πολυτεχνείο ζει;, Λιβάνης
Γιάννης Γιάννος: Πολυτεχνείο 73, Gutenberg
Ηλίας Γκρης: Το μελάνι φωνάζει, Μεταίχμιο
Νίκος Κάσδαγλης: Η νευρή
Νίκος Χουλιαράς: Ζωή την άλλη φορά
Αλέξανδρος Κοτζιάς: Αντιποίησις αρχής
Γιώργος Χειμωνάς: Ο γάμος
Γιώργος Ιωάννου: Ο τοίχος με τα κάγκελα
Γιώργος Μανιώτης: Η επέτειος
Ανδρέας Φραγκιάς: «Λοιμός»
Μενέλαος Λουντέμης: «Οδός αβύσσου αριθμός 0»
Ρέα Γαλανάκη: Ο αιώνας των Λαβυρίνθων (απόσπασμα)
Ευγενία Φακίνου: Έρως, θέρος, πόλεμος (απόσπασμα)
Αν ήμουν βιβλίο, θα ήθελα να είμαι ένα παραμύθι με βασιλιάδες, βασίλισσες, πριγκιποπούλες και πριγκιπόπουλα… Αντονέτα Λέκαϊ
Αν ήμουν βιβλίο, το περιεχόμενό μου θα ήθελα να είναι ιστορικό. Να μιλάει για πολέμους, νίκες και θαυμαστούς ήρωες! Θα ήθελα να καταγράφω μια μεγάλη μάχη με πολλά απρόοπτα, περιπέτειες και να παρουσιάζω τα γεγονότα όχι μόνο από την πλευρά του νικητή αλλά και από τη σκοπιά του ηττημένου. Ένα τέτοιο βιβλίο που μου άρεσε πολύ έχει τίτλο «Η κλέφτρα των βιβλίων».
Αγγελική Παναγοπούλου
Αν ήμουν βιβλίο, θα ήθελα να ήμουν «Οι ιππότες της Ρόδου» γιατί συνδυάζει την Ιστορία, την Γεωγραφία και την αγάπη για το νησί. Είναι ένα βιβλίο για όλες τις ηλικίες διότι έχει πολλές εικόνες και μπορούν να τις δουν και παιδιά που δεν ξέρουν γράμματα. Κατερίνα Δρόλια
Αν ήμουν βιβλίο, θα ήθελα να ήμουν περιπετειώδες με πολλές εικόνες και έντονα χρώματα για να μην είμαι βαρετό. Δεν θα είχα πολλές αλλά ούτε και λίγες σελίδες και θα είχα χοντρό εξώφυλλο. Θα ήθελα τα παιδιά που με διαβάζουν να με κρατάνε καθαρό… Πέτρος Τατάζης
Αν ήμουν βιβλίο, θα ήμουν λογοτεχνικό με διδακτικό περιεχόμενο. Είναι πολύ ευχάριστο να χαλαρώνει κανείς διαβάζοντας ή ξεφυλλίζοντας το αγαπημένο του βιβλίο και να μαθαίνει χρήσιμα πράγματα για τη ζωή…
Είναι προτιμότερο να διαβάσουμε ένα βιβλίο παρά να ανοίξουμε τον υπολογιστή ή να δούμε τηλεόραση. Στα βιβλία κάθε φορά θα «συναντάμε» και μια διαφορετική ιστορία… Νεφέλη Καρβέλα
Αν ήμουν βιβλίο, θα ήθελα να ήμουν περιπετειώδες αλλά και αστείο και να με διαβάζουν μικρά παιδιά αλλά και μεγάλοι. Θα ήθελα να δίνω μαθήματα ζωής και να δείχνω στους ανθρώπους τα λάθη τους για να μπορούν να τα διορθώσουν. Στα μικρά παιδιά θα έδειχνα τι είναι σωστό και τι λάθος, για ποιους λόγους αξίζει να αγωνίζονται και να προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο… Μαρία Ηλιοπούλου
Αν ήμουν βιβλίο, θα ήθελα να ήμουν ένα συναρπαστικό βιβλίο περιπέτειας και δράσης με ελκυστικό τίτλο και σκηνές δράσεις στο εξώφυλλο για να προσελκύω πολλούς αναγνώστες. Θα ήθελα να γίνω περιζήτητο και να διαβάζομαι σε όλα τα σημεία της γης. Δεν θα ήμουν ένα βιβλίο που προσφέρει γνώσεις, όπως οι εγκυκλοπαίδειες, αλλά θα είχα όμορφα σκίτσα και λέξεις. Μπορεί άλλοι συγγραφείς να εμπνέονταν από μένα. Δεν θα θεωρούσα κανένα βιβλίο αντίπαλο γιατί πιστεύω ότι ο κόσμος πρέπει να διαβάζει όλων των ειδών τα βιβλία… Σωτήρης Σωτηρόπουλος
Αν ήμουν βιβλίο, όλοι θα ήθελαν να με διαβάσουν και όταν με διάβαζαν, θα έμεναν με το στόμα ανοιχτό… Αυτό που θα μου άρεσε περισσότερο θα ήταν να βλέπω τους ανθρώπους να χαϊδεύουν απαλά τις σελίδες μου, να ακούω τον ηρεμιστικό ήχο καθώς γυρίζουν η μια μετά την άλλη. Και θα ταξιδεύω και εγώ μαζί με τους αναγνώστες μου. Θα είμαι σαν το μαγικό χαλί του Αλαντίν και θα τους μεταφέρω σε τόπους παράξενους, σε τόπους μαγικούς… αυτό που θα φοβόμουν όμως είναι η σταδιακή εξαφάνιση των βιβλίων. Όλα πλέον βρίσκονται στους υπολογιστές! Άλλη χάρη όμως έχει ένα φρεσκοτυπωμένο βιβλίο που μοσχοβολάει μελάνι. Ενώ ένα κρύο μηχάνημα…
Νίκη Σωτηροπούλου
Η Λέσχη Ανάγνωσης προτείνει βιβλία για την 28η Οκτωβρίου και το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο
Ζέη, Άλκη. 2011. Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου. Αθήνα: Μεταίχμιο
Ο Πέτρος, τον Οκτώβριο του 1940 ήταν εννιά χρονών, είχε μια χελώνα για κατοικίδιο, αγαπούσε με πάθος τις αμερικάνικες ταινίες και γνώριζε τον πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας έναν μεγάλο περίπατο - μια βόλτα στην Αθήνα της Κατοχής, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της πείνας, των συσσιτίων, του φόβου, των διωγμών. Με οδηγό τους αγαπημένους του ήρωες από την ελληνική ιστορία ο Πέτρος, με την αδελφή του και τους φίλους του, δε διστάζει να πάρει μέρος στην Αντίσταση.
Ζέη Άλκη. Η μωβ ομπρέλλα
Ζέη, Άλκη. 2011. Αρβυλάκια και γόβες. Αθήνα: Μεταίχμιο
Στα τέσσερα διηγήματα του βιβλίου η συγγραφέας αναφέρεται στα πολύ σκληρά χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης. Μάς μιλάει για ανθρώπους που χώρισε ο πόλεμος και ξαναβρέθηκαν αργότερα και για τη νοσταλγία όσων που αναγκάστηκαν να φύγουν από την πατρίδα και μετά από χρόνια γύρισαν πίσω.
Σαρή, Ζωρζ. 2012. Κόκκινη κλωστή δεμένη. Αθήνα: Πατάκης
Η ζωή ενός κοριτσιού, που αγαπάει το θέατρο και θέλει να γίνει ηθοποιός, στην Αθήνα της Κατοχής.. Η καθημερινότητα της πείνας και η δραματική αλλαγή στις συνθήκες διαβίωσης. Η αγάπη για την ελευθερία που ωθεί στον αγώνα κατά των Γερμανών με κίνδυνο ζωής.
Σαρή, Ζωρζ. Όταν ο ήλιος. Κέδρος
Σαρή, Ζωρζ. Οι νικητές
Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου, Λότη. 1996. Λάθος κύριε Νόιγκερ. Αθήνα: Πατάκης
Το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων από τους Ναζί το 1943 και η ιστορία του Α. Νόιγκερ, Ελληνοαυστριακού δασκάλου Γερμανικών και αρχαιολόγου.
Γιώργος Ιωάννου. Το δικό μας αίμα
Μέλπω Αξιώτη. Σύντροφοι καλημέρα
Νέστορας Μάτσας. Αυτό το παιδί πέθανε αύριο
Φρανκ, Άννα. 2006. Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Αθήνα: Μίνωας
Η Άννα Φρανκ γεννήθηκε 1929 από Εβραιογερμανούς γονείς. Ήδη από τα παιδικά της χρόνια ένιωσε τη φρίκη της καταδίωξης των Εβραίων και τον τρόμο του κρυψίματος στον πόλεμο. Η οικογένειά της που είχε καταφύγει και κρυφτεί στην Ολλανδία ανακαλύφθηκε τον Αύγουστο του 1944 στο καταφύγιό της στο Άμστερνταμ και στάλθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τον Μάρτιο του 1945 η Άννα Φρανκ πέθανε στο στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Μετά τη σύλληψη της οικογένειας βρέθηκαν ανάμεσα σε εφημερίδες και βιβλία τα χαρτιά του ημερολογίου της μικρής Άννας, που έγραφε από τα 13 της χρόνια κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στην Ολλανδία.
Μπόιν, Τζον. 2006. Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα. Αθήνα: Κέδρος
Χωρίς συνθηματολογία και διδακτισμό οδηγεί τον αναγνώστη στη απέχθεια του ολοκληρωτισμού. Ο ναζισμός ιδωμένος με τα μάτια ενός 9χρονου αγοριού, γιου του Διοικητή του Άουσβιτς. Το παιδί, μακριά από τους βερολινέζους φίλους του, αναπτύσσει κρυφά μια δυνατή φιλία μ’ ένα έγκλειστο συνομήλικο του αγόρι, εβραιόπουλο. Τα δυο παιδιά συναντιούνται κρυφά, καθημερινά, με το συρματόπλεγμα ανάμεσά τους, ερμηνεύοντας τον κόσμο και τις πιο σκληρές όψεις της πραγματικότητας με το δικό τους τρόπο. Η φρίκη δεν υπάρχει στη δική τους ερμηνεία, γίνεται κατανοητή μόνο από τον αναγνώστη. Μέσα από το παιχνίδι, τα παιδιά θα βρεθούν μαζί στο θάνατο.
Λεβίν, Κάρεν. 2005. Η βαλίτσα της Χάνα. Αθήνα: Σαββάλας
Τον Μάρτιο του 2000, στο Κέντρο Σπουδών του Τόκιο για το Ολοκαύτωμα παραδόθηκε μια βαλίτσα. Απ' έξω έγραφε:: Χάνα Μπρέιντι, 16 Μαΐου 1931, Waisenkind που στα γερμανικά σημαίνει ορφανό. Η διευθύντρια του κέντρου καλείται να βρει απαντήσεις στα ερωτήματα που γεννήθηκαν στα παιδιά όταν είδαν τη βαλίτσα στην έκθεση, αναζητώντας στοιχεία σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Η μικρή αυτή βαλίτσα θα τη γυρίσει εβδομήντα χρόνια πίσω, τότε που η μικρή Χάνα και η οικογένειά της ζούσαν ευτυχισμένοι σε μια μικρή πόλη της Τσεχοσλοβακίας. Λίγο πριν η εισβολή των Ναζί αλλάξει για πάντα, τα πάντα.
Γ. Μπεράτη «Το πλατύ ποτάμι»
Α. Βλάχος «Το μνήμα της γριάς»
Ι. Καμπανέλης «Μαουτχάουζεν», «Βίβα Ασπασία», «Καληνύχτα Μαργαρίτα»
Ι. Τσάτσου: «Φύλλα Κατοχής»
Θ. Βαλτινός «Η κάθοδος των εννιά»
Γ. Θεοτοκά «Ασθενείς και οδοιπόροι»
Ρόμα Λιγκότσκα «Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό»
Ρ. Γκαρύ «Ευρωπαϊκή θητεία»
Χ. Σεμπρούν «Το μεγάλο ταξίδι»
Μπρεχτ «Αντιγόνη», «Τρόμος και αθλιότητα του τρίτου ράιχ»
Μ. Σούζακ «Η κλέφτρα των βιβλίων»
Ε. Μόρρις «Τα λουλούδια της Χιροσίμα»
Μ. Μομπούργκο «Το άλογο του πολέμου»
Wieviorka, Annette «Το Άουσβιτς, όπως το εξήγησα στην κόρη μου»
Τα υπογραμμισμένα βιβλία υπάρχουν στη Σχολική Βιβλιοθήκη
Τη σχολική χρονιά 2014-2015 λειτούργησε για πρώτη φορά μαθητική λέσχη ανάγνωσης στο σχολείο μας.
Ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε από την αγάπη μου για τη Λογοτεχνία, την επιθυμία μου να ενεργοποιήσουμε την παροπλισμένη σχολική βιβλιοθήκη, που μετά την επίσημη κατάργησή της, υπολειτουργεί παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων συναδέλφων και από τη διαπίστωση ότι οι μαθητές μέσα στην παραζάλη του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που τους αποστερούν το αγαθό του ελεύθερου χρόνου και της δημιουργικής αξιοποίησής του, όλο και λιγότερο διαβάζουν λογοτεχνικά βιβλία.
Επιλέξαμε να διαβάσουμε βιβλία της Φακίνου επειδή αρκετά έργα της υπήρχαν στη βιβλιοθήκη και κάποια άλλα θα μπορούσα να δανείσω η ίδια στους μαθητές. Οι συναντήσεις μας κάθε δεύτερη Τρίτη του μήνα δεν περιορίζονταν μόνο στην παρουσίαση ενός βιβλίου, στη συζήτηση, στο ξεκλείδωμα του κειμένου και των τρόπων της συγγραφέως. Το βιβλίο μας έδινε αφορμές για ασκήσεις δημιουργικής γραφής, ζωγραφική, για ακρόαση τραγουδιών και δραματοποιήσεις, ενώ παράλληλα θητεύαμε στη Διακειμενικότητα καθώς η Φακίνου στα βιβλία της συνομιλεί με άλλους συγγραφείς, βιβλία, χώρες, εποχές, αλλά και οι ήρωές της ξεπηδούν από το ένα της βιβλίο στο άλλο και στη Διαθεματικότητα αφού η Ιστορία, η Αρχαιολογία, η Γεωγραφία, η Φυσική, η Χημεία, η Οικολογία, η Μαγειρική, η Αρχιτεκτονική, η Ζωγραφική, η Μουσική, ο Κινηματογράφος κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο έργο της.
Παρουσίαση
Επειδή θέλαμε να μοιραστούμε την εμπειρία μας και να προσκαλέσουμε κι άλλους στο θαυμαστό κόσμο των βιβλίων, φτιάξαμε μια παρουσίαση -που περιλάμβανε δραματοποιήσεις, αναγνώσεις κειμένων που έφτιαξαν οι μαθητές, τραγούδια, ζωγραφιές- και τη δείξαμε στους παρευρισκόμενους στη γιορτή λήξης του σχολείου μας, γιατί πιστεύουμε όπως και η συγγραφέας πως η Λογοτεχνία είναι σαν ένα ζευγάρι μπλε γυαλιά που όταν τα φοράς … η γυάλινη προθήκη με τους λουκουμάδες γίνεται ενυδρείο, οι λουκουμάδες παραδείσια ψάρια κι ο άθλιος πωλητής μεταμορφώνεται σε ξωτικό. Δυο περαστικές τσιγγάνες φλύαρες και γελαστές, γίνονται γοργόνες κι ένα μικρό αγόρι που πουλάει χαρτομάντηλα καβαλάει ένα δελφίνι. Ένας υπομονετικός αλλοδαπός με ταβανόβουρτσα στο χέρι χύνεται σε μπρούντζινο άγαλμα του Ποσειδώνα με την τρίαινα έτοιμη να φύγει.
Στο τέλος της εκδήλωσης απονεμήθηκαν έπαινοι συμμετοχής στους μαθητές και δόθηκαν ως αναμνηστικά δώρα βιβλία με την προτροπή:
Στην εποχή της κρίσης και στο πνεύμα του crossing books και της ανακύκλωσης, για να θυμάστε τη συμμετοχή σας στη Λέσχη Ανάγνωσης, σας χαρίζω ένα βιβλίο από την προσωπική μου βιβλιοθήκη με τη συμβουλή, αφού τα διαβάσετε, να τα ανταλλάξετε μεταξύ σας, γιατί τα βιβλία πρέπει να κυκλοφορούν και να διαβάζονται και όχι να μένουν στα ράφια μιας βιβλιοθήκης.
Ελένη Παναγιωτοπούλου
Το μεγαλύτερο όμως δώρο ήταν ο χαιρετισμός που μας έστειλε η συγγραφέας με την οποία κατά τη διάρκεια της χρονιάς είχαμε επικοινωνία μέσω facebook και ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αλλά λόγοι υγείας δεν της επέτρεψαν να ταξιδέψει και να βρεθεί μαζί μας.
Χαιρετισμός Ευγενίας Φακίνου
«Εύχομαι στα παιδιά της λέσχης, να είναι γερά, χαρούμενα κι ευτυχισμένα.
Να ευωδοθούν όλες οι προσπάθειές σας και να δείτε τα όνειρά σας να γίνονται πραγματικότητα.
Μην τα παρατάτε όσες δυσκολίες κι αν συναντήσετε, άλλωστε η χαρά είναι στο ταξίδι.
Καλό καλοκαίρι και καλά διαβάσματα.
Με πολλή αγάπη,
Ευγενία Φακίνου.»
Στη λέσχη ανάγνωσης συμμετείχαν οι μαθητές:
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Παναγιωτοπούλου Ελένη
Εντυπώσεις μαθητών από τη συμμετοχή τους στη Λέσχη Ανάγνωσης
Είχα την ευκαιρία να διαβάσω βιβλία από μια συγγραφέα που πριν δεν γνώριζα. Έμαθα τον τρόπο σκέψης της και τις τεχνικές που χρησιμοποιεί στα βιβλία της. Είχε πολύ ενδιαφέρον. Ειρήνη
Πέρασα υπέροχα στον κόσμο των βιβλίων. Με έκανε να θέλω να φύγω από τον πραγματικό κόσμο και να θέλω να διαβάζω βιβλία. Ελπίζω να ξαναλειτουργήσει λέσχη ανάγνωσης στο σχολείο μου. Μαρία
Το να συμμετέχω στη λέσχη ανάγνωσης με τα άλλα παιδιά ήταν κάτι που έκανα για πρώτη φορά και μου άφησε καλές εντυπώσεις. Περιπλανήθηκα στο μαγικό κόσμο της Ευγενίας Φακίνου, μια συγγραφέα που δεν γνώριζα. Ελπίζω να ξαναέρθω σε επαφή με μια τέτοια δραστηριότητα. Νίκη
Μου άρεσε που διαβάσαμε τα βιβλία της Ε.Φ., που αποσπάσματά τους υπήρχαν στα σχολικά μας βιβλία. Είχε ενδιαφέρον ο τρόπος που εκφράζει τις σκέψεις της και τις απλώνει στο χαρτί δημιουργώντας υπέροχα κείμενα. Δέσποινα
Η συμμετοχή μου στη λέσχη ήταν μια μοναδική εμπειρία. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν όταν τα άλλα παιδιά αφηγούνταν την υπόθεση του βιβλίου που είχαν διαβάσει. Τότε έφτιαχνα διάφορες εικόνες στο μυαλό μου για τις σκηνές του βιβλίου, κάτι που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Λάμπρος
Οι εντυπώσεις μου ήταν συναρπαστικές. Το βιβλίο που διάβασα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Ηλιάννα
Στη λέσχη ανάγνωσης έμαθα πολλά πράγματα για τη συγγραφέα και το έργο της, αλλά κυρίως έμαθα να συνεργάζομαι με τους συμμαθητές μου. Βασιλική
Γνώρισα καλύτερα τη συγγραφέα και το έργο της και έμαθα να συνεργάζομαι με τα άλλα μέλη της λέσχης. Τόνια
Γίναμε όλοι μια παρέα, συνεργαστήκαμε και περάσαμε μια ωραία σχολική χρονιά. Τώρα πια θα γράφω πιο καλές εκθέσεις. Εύη
Μέσα από τη λέσχη έμαθα πολλά πράγματα για τη λογοτεχνία αλλά και για μένα. Γνώρισα καλύτερα και ήρθα πιο κοντά με παιδιά που πριν δεν μιλούσα. Μέσα από αυτή την εμπειρία κατάλαβα τι σημαίνει ομαδικότητα. Αγγελική
Ημερομηνία: 2017-10-31
Θα ήθελα να με ενημερώσετε αν μπορει να συμμετέχει απο εδω και στο εξης ένα νεο μέλος-μαθήτρια του σχολείου σας στη λέσχη ανάγνωσης
Ημερομηνία: 2017-11-05
Η λέσχη μας είναι πάντα ανοιχτή σε μαθητές που αγαπάνε το βιβλίο.
χρήσιμες ιστοσελίδες
.png)
